Jazzblaðið - 01.07.1948, Page 14

um léku Chuck Wayne úr Herman hljóm-
sveitinni á guitar og svo píanó- og bassa-
leikari. Ég hefi eiginlega aldrei getað fellt
mig við jazzfiðlara, nema þá Ray Nance
hjá Duke Ellington og fór eins hér. Guitar-
istann féll mér aftur á móti prýðilega við.
Sem sagt, þeir voru þó skömminni til
skemmtilegri en hinn franski „Hot Club
of France Quintet".
Ég mátti ekki tefja lengur á „Three
Deuces“, ef mér átti að auðnast að heyra
í nokkrum í viðbót fyrir lokun. Ég lagði
því leið mína beint yfir götuna og ætlaði
rétt að líta inn á „Jimmy Ryans“. í dyr-
unum rakst ég á bassaleikarann Chubby
Jackson, sem var á hraðri ferð út, inni
var sem sé leikinn Dixieland-jazz og var
hálfgerð deifð yfir öllu. Þeir, sem þarna
léku eru nú samt sagðir vera hinir ágæt-
ustu í þessum stíl. Þeir voru Mezz Mezzrow
á klarinet, Lloyd Phillips á píanó og Fred
Moore á trommur. Mezz er hálfgerður
kenjakarl, hann hefur setið í fangelsum
oft og tíðum, þar lærði hann aðallega að
leika jazz af svertingjum og varð hann
svo hrifinn af þeim að hann telur sig í
þeirra hópi, þ. e. s. kveðst vera negri, þó
hvítur sé.
Frá þessu segir hann mjög skemmtilega
í nýútkominni ævisögu sinni. Á milli þess,
sem þessir piltar léku voru leiknar gramma-
fónsplötur og heyrði ég hina ágætu plötu
„Summertime“ með Sidney Bechet. Þar
sem ég var nú farinn að hlusta á Dixie-
land-jazz, ákvað ég að slá botninn í þetta
með því að fara í þá tvo staði, þar sem
verulega góðir Dixieland-Ieikarar eru, en
það er í tveimur klúbbum neðarlega í borg-
inni og heitir sá fyrri „Nick’s“ og hafa
Dixieland hljómsveitir leikið þar í ára-
fjölda og hefur músik þessi stundum verið
kölluð „Nicksieland", sem er dregið af
nafni staðarins. Hinn klúbburinn heitir svo
„Condon’s“.
Á „Nick’s" lék hljómsveit trompetleik-
arans Muggsy Spanier, Bud Freeman á
tenór-sax, Ernie Caceras á klarinet, en
hann lék í nokkur ár hjá Glenn Miller á
bariton-sax og er einhver fremsti hvíti
maðurinn á það hljóðfæri. Freddy Ohmes
lék á trombón, Irv Menning á bassa og
Charles Queeneri á trommur. Ég hafði ekki
langa viðdvöl þarna og skýrði einn þjón-
anna út fyrir mér hvernig ég ætti að kom-
ast út í Condon klúbbinn, og er ég nærri
því viss með, að hann var eitthvað að plata
mig, því ég ætlaði aldrei að komast þang-
að, en þegar ég loks hafði það af, þá
komst ég að raun um, að Eddie Condon var
alltaf jafn líkur sjálfum sér, hann hafði
sem sé sína knæpu uppi á lofti í staðinn
fyrir ofan í kjallara eins og flestir hinna.
Hann stjórnaði sjálfur hljómsveitinni og
l?k á guitarinn svoná þegar hann mátti
vcra að. Annars voru þarna engu lakari
spilarar en á „Nick’s“. Wild Bill Davison
á trompet, George Brunies á trombón, Pee
Wee Russel á klarinet, Gene Scroder á
píanó og svo bassisti og trommuleikari.
Þeir höfðu það jafn rólegt þarna og ann-
ars staðar og tóku sér hálf tíma hvild á
hálftíma fresti og á meðan lék hinn sér-
stæði Joe Sullivan á píanóið.
í þennan klúbb koma mjög margir jazz-
leikarar og voru allir veggir þaktir mynd-
um af þeim. Sitjandi við borð sá ég klar-
inetleikarann Ed Hall og var Condon að
rabba við hann.
Er hér var komið sögu, var ég búinn
að fá nærri því nóg, enda ekkert afskap-
lega hrifinn af Dixieland músik, syo var
mig nú farið að syfja og skólinn beið mín-
að morgni og þar að auki var sautjándi
júní liðinn fyrir nokkrum klukkustundum.
S. G.
14 ^IUiS