Jazzblaðið - 01.12.1951, Blaðsíða 13

dæmt végna þess, ,,að Dartmork hefur
alið einn mikinn jazzleikara, svo mikinn,
að hann dvelur ekki í landinu nema lít-
inn hluta ársins“. Hér á hann við Svend
Asmussen. Síðan talar hann um Svend
og tel ég ástæðulaust að taka það upp
hér, þar sem blaðið hefur ýtarlega kynnt
þennan ágæta jazzsnilling.
Feather lætur grein sína um jazz í
Frakklandi byrja á vísu eftir Prof. Mc.
Siegel, og birtist hún hér, því að hún
lýsir einmitt jazzáhuga Frakka:
The Prance they are a funny race
They judge a jazzman by his face
And if they find it’s dark enough
They say he plays the coolest stuff
But when they see he’s pale as Shearing
They know at once he ain’t worth hearing.
Sé jazzleikarinn svartur, þá er hann
góður, segja Frakkarnir. — Plötur með
hvítum bandarískum jazzleikurum selj-
ast þar mjög lítið. — Menn eins og
Stan Kenton, Kai Winding, Lennie
Tristano, Bill Harris og fleiri hvítir
jazzleikarar þekkjast ekki í Frakklandi.
Dixieland-jazzinn er þeirra eina yndi og
er þar fremst hljómsveit undir stjórn
Johnny Dankworth, enskur saxójónleikari
á heimsmœlikvarða.
píanóleikarans Claude Bolling. PlÖtur
eru margar gefnar þar út, engu að síður
en í Svíþjóð, og eru plötufyrirtækin
mörg.
í Frakklandi rakst Feather á nokkra
ameríska jazzleikara og þá helzt negra,
því að sumir þeirra kjósa heldur að leika
þar en í Bandaríkjunum. í Frakklandi
ber sem sé ekkert á kynþáttahatri. Don
Byas tenórleikari hefur verið í Frakk-
landi í fimm ár og anar tenóristi í rúm
þrjú ár, er það James Moody. Sidney
Bechet sópransaxófónleikari hefur einnig
af og til leikið í Frakklandi undan-
farið. í Englandi var Leonard Feather
svo heppinn að vera áheyrandi að síð-
ari jazzhljómleikum þeim, sem haldnir
voru í tilefni Bretlandshátíðarinnar. —
Á þessum síðari hljómleikum komu að-
eins fram þær hljómsveitir, sem léku
nútíma jazz og fannst Feather lang mest
koma til hljómsveitar. Johnny Dank-
worth. Dankworth sjálfan taldi Feather
sérstaklega góðan jazzleikara. Hann
nefnir einnig nokkra nokkra aðra enska
jazzleikara, sem honum fannst ágætir,
en heldur fannst honum hljómsveitirnar
vera undir áhrifum vissra Bandarískra
hljómsveita, svo sem Norman Burns
kvintettinn, sem stældi Shearing kvint-
ettinum og tvær hljómsveitir komu fram
á hljómleikunum, sem líktu eftir Stan
Kenton hljómsveitinni.
S. G. tók saman.
Sagt i .lazzblaítinu
„Þeir, sem ætla að fylgjast með jazzin-
um, verða að gera sér grein fyrir breyt-
ingum þeim, sem hann tekur. Þeir, sem
ekkert sjá (og heyra) annað en jazz þann,
sem leikinn var fyrir 20—30 árum, eru
jafn langt „úti að aka“ og maður, sem
heldur því fram, að fyrstu Fordbílarnir séu
betri en þeir, sem núna eru framleiddir".
Svavar Gests, 2. tbl. ’48.
’axxLfaíií 13