Jazzblaðið - 01.12.1951, Blaðsíða 32

dauðdagi. Ég gat aðeins notað málm-
strengi á fiðluna mína, og bogahárin
héldu ekki myrrunni. Hljóðfærin voru
rök, og píanóborðið hált. Oft urðum við
að spila eftir minni, því að svitinn rann
í svo stríðum straumum niður í augun,
að við blinduðumst.
Farþegarnir móktu í stólunum og sötr-
uðu drykki sína, og óskuðu sér, að þeir
væru anað hvort dauðir eða komnir til
Alaska. Enginn þeirra hafði minns'tu
íöngun til að hlusta á músikina, svo að
við tókum langar hvíldir á milli laga og
'stóðum út við borðstokkinn. Þar var
helzt von um svala. Langt í fjarska sá-
um við Siaifjallið bera við bleikan him-
ininn. Petro kom með þá snjöllu ályktun,
að eiginlega væri upplagt að skrásetja
skipið skipið hjá stjórninni í helvíti og
hafa það í flutningum á glötuðum sál-
um. Hin lamandi kyrrð var rofin af
öskri skipstjórans. Hann hafði læðzt að
okkur í myrkrinu, og spurði því í fjand-
anum við værum ekki að spila. Artie
benti honum á, að það síðasta, sem far-
þegarnir æsktu, væri músik. „Og hvað
heldurðu annars að þeir vilji ?“ spurði
skipstjórinn hranalega. „Ókeypis vín
með nógu af ís“, svaraði Artie.
Skipstjórinn var lítið hrifinn af þessu
svari. „Bannsettir Ameríkanarnir",
sagði hann með fyrirlitningu, „það eina,
sem þeir vilja er vín og mejra vín“.
Þegar hér var komið sögu, fór Artie
að vérja heiður lands síns af ákafa. Úr
þessu varð háarifrildi, sem endaði með
því, að skipstjórinn skipaði Artie að
halda kjafti og byrja að vinna. Frá
þeirri stundu ríkti styrjaldarástand
milli skipstjórans og hljómsveitarinnar.
— í Colmbo stigu „Hinir Fimm Ferr-
aris“ á skipsfjöl. Þetta var fjölleikafólk
af ítölskum ættum, sem kaus heldur að
sýrtá listir sínar í Bombay og nágrenni,
heldur en í borgum EvrópU, þar sem
kröfúrnar eru harðari. Hinir fimm
Ferraris saman stóðu af einum hjónum,
tveirii sonum þeírtra og einni dóttur,
Luciu, sem var 17 ára gömul, ljóshærð
og fögur. Fólk þetta æfði listir sínar
hverri morgun á afturþilfarinu, og var
þá klætt í svarta kirtla. Komu þá marg-
ir af fárþegunum og áhöfninni til að
sjá þau, og þá einkum Luciu. Var hún
hrífandi fögur í svörtum kirtlinum, sem
féll þétt að líkamanum. Þriðja morgun-
inn kom loftskeytamaðurinn Lavallere
niður til að sjá þau. Hann var ungur og
myndarlegur maður, en feiminn og hlé-
drægur. — Hann sá Luciu og varð ást-
fanginn við fyrstu sýn. En sökum hlé-
drægni Lavellere hefði þetta hugar-
ástand hans aldrei orðið neinum kunn-
ugt, ef Artie hefði ekki af tilviljun kom-
izt að því, að skipstjórinn hafði áminnt
hann harðlega fyrir að undirrita þrjú
skeyti „Lucia“. —* „Hann er gjörbreytt-
ur“, sagði Artie. „Þarna situr hann tím-
unum saman uppi í klefanum og fingur
hans morsa óafvitandi: Lucia, Lucia.
Mér finnst, að við ættum að hjálpa pilt-
inum. Hann er of feiminn til að tala
við hana sjálfur. Á hverju kvöldi kom
Lavellere niður, settist einn út í horn
og horfði á Lueiu dansa við ensku skrif-
stofumennina. Hann bauð henni aldrei
upp í dans. Hann sagðist ekki kunna
þessa nýju dansa, aðeins vals. Og hann
hafði heyrt marga segja, að Lucia hat-
aði vals. Hann sat þarna bara og starði
á hana. „Það sker mig í hjartað að horfa
á hann“, sagði Artie. „Hann leggur af
með hverri stund, sem líður. — Hann
mundi ábyggilega morsa Luciu í stað
S 0 S, ef slys bæri að höndum. Og ég er
viss um að Luciu geðjast að honum. í
gærkveldi sá ég hana brosa til hans um
leið og hún dansaði fram hjá honum“.
Kvöldið áður en við komum til Saigon,
þar sem flestir farþeganna fóru í land,
var haldinn konsert, og á eftir annaðist
Lucia hina venjulegu peningasöfnun fyr-
ir hljómsveitina. Við horfðum á hana
ganga á milli farþeganna. Hún hélt þeg-
ar á þykku búnti af seðlum í hendinni.
Eftir söfnunina spiluðum við dans-
músik. Lavallere sat einn við borð sitt
í horninu, eins og venjulega. Allt í einu
stóð Artie upp. „Herrar mínir og döm-
ur“, sagði hann, „næst spilum við Sögur
úr Vínarskógi. Þessi dans er eingöngú
fyrir ungfrú Ferrari og hr. Lavellere".
Fólkið klappaði, og við byrjuðum að
spila. Lavellere virtist lítið eitt ruglað-
ur. Petro gekk niður á dansgólfið og til
Luciu og leiddi hana virðulega að borði