Jazzblaðið - 01.12.1951, Blaðsíða 21

Afríkönsk áhrif hafa lengi verið mikil
þar og kom það greinilega fram. Það
bar meira á breytilegum hrynjanda og
villtum tónblæ. Márablóðið sagði til sín
í túlkun og tilfinningum.
Eins og það er hæpið að reyna að út-
skýra til hlýtar jazzinn með orðum ein-
um, sama má segja um þessa frumlegu
gömlu spönsku tónlist. Það verður að
hlusta. Ef þið eigið útvarpstæki, reynið
eitthvert kvöldið að stilla inn á Madrid,
Tanger eða Andorra og verið heppin með
að finna spánskan mansöng. Kannske
dettur ykkur í hug, að stúlkan sé að
syngja um manninn, sem hún elskaði og
kom aldrei aftur eða máske dettur ykkur
í hug, að hún voni enn, að hann komi.
Ef ykkur finnst þetta bara hundleiðin-
legt garg, næstum eins og Arabamúsik,
þarf að hlusta enn.
Það er einkennilegt, en ef maður á
annað borð er farinn að hafa gaman af
jazz, ef maður skilur hann eitthvað, þá
getur verið gaman að hlusta svo tímum
skiptir. Sama er að segja um mansöng-
inn. Það er hægt að hlusta endalaust
næstum því — ef maður skilur, eða —
nei, það er ekkert eða.
Annars kom eitt sinn fyrir skemmti-
legt atvik í Valencia. Ekki að ég hitti
þar senjorítu eða því um líkt. Það var
annað kvöld. Þetta kvöld var ég staddur
á litlum bar nálægt höfninni. Feit kerl-
ingarbryðja gekk um beina, en gestirnir
voru flestir sjómenn og konur. Það má
ekki gleyma gamla Norðmanninum, sem
þarna hafði átt heimili í tuttugu og sjö
ár. En þá giftist hann þeirri spönsku,
sem átti barinn til þess að geta verið
rakur það sem eftir var æfinnar með
litlum tilkostnaði, en það er önnur saga.
Þarna var engin músík.
Skyndilega komu inn tveir tötralegir
náungar og var annar með snjáðan
gamlan gítar undir hendinni. Þeir voru
auðsjáanlega ekki öruggir gagnvart
bryðjunni svörtu og grimmilegu, því að
þeir litu til hennar óttaslegnu augna-
ráði. Ég skoðaði gítarinn og undraðist
hljómdýpt hans, því að hann virtist vera
svo lítill og ómerkilegur. Ég bað hinn
spánska að spila.
— Manuelo, útlendi herrann óskar að
við leikum, sagði gítarleikarinn. Manuelo
var með fiðlukassa undir hendinni. Lýð-
urinn í kring heimtaði dægurlag og þeir
léku umyrðalaust, eins og grammofón-
plata. Fljótt fór mér að leiðast það og
kallaði:
—• Música espagnola.
Þá tók við annað og skemtilegra. —
Spánskir dansar og þjóðlög leikin af list
og snilli, og við steingleymdum stund
og stað við að hlusta og sjá beinaberar
hendur gítaristans handleika hljóðfærið
og hljómfegurð þess var dapurleg og
seiðandi, en tónar fiðlunnar óvenju
hreinir og djúpir. Þetta var múisica
espagnola. eins og ég hafði beðið um.
Ég fékk að skoða hljóðfærin að loknum
leik þeirra.
— Hva’ það er ekkert merki á þessum
gítar? Ég er búinn að reyna að ná í góð-
an spánskan gítar lengi hér, en hefur
aldrei tekizt það, sagði ég.
— Þarna, benti gítaristinn, sjáðu:
Inni í gítarnum var snjáður hand-
skrifaður miði.
— Átti heima í Madrid. Löngu dauð-
ur. Hann átti við gítarsmiðinn.
— Er fiðlan líka spönsk?
— Nei, ítölsk. Frá Cremona. Mjög
gömul. Pabbi átti hana, en fékk hana,
þegar afi dó.
Eg skildi. Gamall ættargripur.
Manuelo Cortes og Fransisco Martinez
léku meira. Þeir voru fátækir farand-
leikarar frá San Cristo í Granada. —
Framhald á bls. 25.
\azzltaÍi& 21