Útvarpstíðindi - 01.03.1953, Side 16

TVÆR KONUR RÆÐAST VIÐ
eftir Arkardij Awertschenko.
Hálfrokkinn, auður, járnbrautarklefi á öðru
farrými. Ég fæ mér sæti úti í horni og halla
mér makindalega afturábak. Dyrnar opnast og
tvær konur koma inn.
„Sjáið þér bara, hvað hér er notalegt," segir
mjúk sópranrödd. „Ég vissi þetta. Síðasti vagn-
inn er alltaf auður....Maður getur þó a. m. k.
talað feimnislaust saman....... Gjörið þér svo
vel og setjist þarna. Sáuð þér annars hve
dökkhærði liðsforinginn á járnbrautarstöðinni
horfði dónalega á mig?“
Og fullorðinsleg rödd anzaði: „Það er eitt-
hvað sérkennilegt í augnaráði hans.“
„Gætuð þér haldið fram hjá manninum yðar
með slíkum manni?“
„Hvaða, hvaða!“ sagði fullorðna röddin í
geðshræringu. „Hvers konar spurning er þetta?
Ég mundi yfirleitt aldrei vera manninum mín-
um ótrú.“
„Ja, ótrú. Það er að visu stórt orð; og hvaða
þýðingu hefur það, þegar allt kemur til alls.
Segið þér mér hreinskilnislega, eruð þér hrifin
af manninum yðar? Mér hefur aldrei fundizt
neitt til um hann. Þér reiðist mér vonandi
ekki, þótt ég segi hreinskilnislega það, sem ég
meina?"
„Nei, nei; en þetta er málefni, sem maður
talar yfirleitt ekki um; ég tek eiginkonuhlut-
verk mitt alvarlega."
„Nana ....“
„Já, og aftur já. Ég mundi sökkva ofan í
jörðina af blygðun, ef ég einhvern tíma lenti
í hrösun. Hugsunin ein um að reynast mann-
inum sínum ótrú, er mér hreinasta viður-
styggð.“
„O, sú hugsun er nú ósköp mannleg, og
kannski ekki sú versta."
Eftir andartaks þögn sagði sama röddin
glaðlega: „Og auk þess þekki ég mann, sem
er vitlaus í yður.“
„Ég vil ekkert um það vita. Hver ætti það
svo sem að vera? Sinitzin?"
„Nei; það er ekki hnn.“
„Hver er það þá? Góða bezta, segið þér mér
það.“
„Mukasejew!"
„Uss, hann ...."
„Afsakið, góða; en ég kann ekki við þennan
tón! Hann er þó bráðmyndarlegur maður, með
sterka skapgerð, og síður en svo í vandræðum
með kvenfólk!"
„Nei, og aftur nei. Ég vil hvorki heyra hann
né sjá.“
„Hvers vegna ekki?“
„Ég held yfirleitt ekki fram hjá manninum
mínum, og allra sízt með þessum Mukosejew."
„Því þá það?“ ^
„Hann er á eftir hverjum kvenmanni. Það
hlýtur að vera hræðilegt að elska slíkan mann.“
„Ef þér vilduð þýðast hann, yrði hann yður
trúr.“ N
„Nei, nei; auk þess er hann svo hrifinn af
sjálfum sér, og slikir menn eru alltaf leiðin-
legir.“
„Hvað segið þér? Þetta, sem er bráð vel gef-
inn maður. í yðar sporum .... “
„Ég vil ekki heyra neitt um hann meira. Sá
maður, sem er úti allar nætur og spilar og
drekkur .... “
„Hvað á hann að gera? Hanga heima og
góna upp í loftið? Hann, sem er á bezta aldri.“
„Á bezta aldri? Hlægilegt! Hárið á honum
er farið að gisna ...“
„Þótt hann væri orðinn sköllóttur, gerði það
ekkert til.“
„Nei, og aftur nei; ég gæti aldrei orðið skotin
í svoleiðis fífli."
„Er hann fífl? Hvers konar tal er þetta.
Vitið þér yfirleitt hvað það er, að vera fífl?“
„Ég sagði, að hann væri fífl, og ég stend við
það. Ef þér hefðuð séð nærfötin, sem hann er
i .... Þau eru eins og af leikkonu .... svört
silkinærföt. Það vantar bara á þau blúndurnar.
Og svo haldið þér að hann sé ekki fífl.“
Nú snöggþögnuðu þær báðar og sögðu ekki
meira til næstu brautarstöðvar. Þar fóru þær
úr vagninum, án þess að hafa veitt mér at-
hygli, þar sem ég sat í horninu og teygði mak-
indalega úr mér.
16
ÚT V ARPSTÍÐINDI