Útvarpstíðindi - 03.05.1948, Page 13

Otvarpstíðindi
181
Rita mælti: „Þá hefur ekki verið
u® ást að ræða, ekki hina miklu
ódauðlegu ást“.
,,Ef til vill ekki“, mælti hann. „Ég
mai’g bað hana um að hugsa sig vel
urn áður en hún brygðist mér. En
hún fór eftir sínu höfði.
„Svo hún sveik þig, en þú elskar
hana ennþá þrátt fyrir það“, sagði
Rita.
,,Nei, ég elska hana ekki, og ég
get enga elskað. Ást mín er dáin og
Þess vegna er ég orðinn gamall í
anda“.
„Ég skal vekja ást þína til lífsins“,
raælti Rita. „Ást mín er sterkari en
dauðinn!“ Hún vafði Charley örmum
°g kyssti hann innilega, og hann
endurgalt kossa hennar.
Charley Ryan var að mála stórt
raálverk. Það átti að heita „Djöfla-
hellirinn". Þessi hellir fylltist með
flóði, og það höfðu oft orðið slys í
honum, og gengu margar sögur um
bau manna á milli.
Charley fór til hellisins hvern dag
°g hafði Ritu með sér til leiðbein-
Wigar, því hún var svo lcunnug um
þessar slóðir. Hættuleg sker voru í
riámunda við hellirinn.
Á þessum ferðum hafði Rita orðið
ástfanginn af Charley. Það var eitt
siim er þau voru á heimleið frá hell-
inum, er þau sáu er upp að bryggj-
unni kom, hvar ókunn, glæsileg kona
stóð á bryggjusporðinum. Hár henn-
ar var á að sjá, sem gulli drifið.
Konan horfði þunglyndislega á
Charley og hún kallaði nafn hans.
Hann svaraði ekki, en fölnaði, beit
saman tönnunum, og hjálpaði Ritu
npp úr bátnum.
Konan ávarpaði hann aftur og
sagði: „Charley, viltu ekki tala við
mig?“
„Við eigum ekkert vantalað“, svar-
aði hann. — „Þett er Rita Ncarlé,
unnusta mín“.
Ókunna konan átti bágt með að
kæfa ópið, sem braust fram á varir
henni. Hún sneri sér að Ritu og
sagði: „Ég leyfi mér að óska ykkur
til hamingju". Hún kinkaði kolli og
flýtti sér burtu.
Daginn eftir fór Charley ekki út
að Djöflahellinum. Hann rölti víðs-
vegar um, en þó einkum fram með
sjónum.
Dag nokkurn mætti Rita honum.
Sú ljóshærða gekk við hlið hans. Þau
sáu Ritu ekki, því að hún faldi sig
bak við tré. Hún vildi rejma að heyra,
hvað þau ræddu um.
Hún heyrði Charley segja: „Nei,
þú brást mér, Alice, þegar mér kom
verst“.
Stúlkan svaráði: „Ég hef tekið út
mikla hegningu fyrir það. Hjónaband
mitt var mjög óhamingjusamt. Og
nú hefur dauðinn veitt mér skilnað
við manninn, sem ég aldrei hefði átt
að giftast“.
Rita vildi ekki hlusta lengur á
samtalið og fór heim.
Charley bjó hjá foreldrum hennar,
og þau voru hreykin af því. En þeim
var ókunnugt um ást þá er dóttur
þeirra bar til hins fræga málara.
Þegar Charley kom heim, sat Rita
ein og horfði í eldinn. Hún leit ótta-
slegin á hann og sagði kvíðablandin,
en hógværlega. „Þú elskar hana!“
„Ég get elcki að því gert“, sagði
hann, „ég bjóst þó ekki við að svo
færi“.
Rita mælti með augun full af tár-
um: „Ferð þú til hennar aftur?“