Nýtt kvennablað - 01.02.1946, Side 5

sem hún bjó til, og lét í smávegis sælgæti af
ýmsum tegundum. Lagði hún mikla vinnu í
að útbúa jólatréð, encfa varð það dásamlega
fallegt og hátíðlegt.
Þá var eitt er lrún hafði að venju, að segja
sögur. Þegar ,,útá leið“ og liætt var að vaka á
kveldin, tók hún eina klukkustund frá kl. 9—10
á kveldin til að segja fólkinu sögur. Það var
mikil skemmtistund, hún sagði svo vel irá. Þess-
ar sögur las hún á útlendu máli, og þýddi jal'n-
óðum, eða kynnti sér elnið svo að hún gat sagt
söguna. Þannig sagði hún okkur, veturinn eftir
að ég kom til hennar, bæði Ben Húr og lvar
Hlújárn. Þessar sögur voru þá ekki til á íslenzku.
Allir hlökkuðu til kvöldsins, þegar von var á
sögu, og kepptust að vera tilbúnir að hlusta.
Húslestrarnir voru þá lesnir á daginn.
Á aðfangadag jóla 1901 var frú Ólöf 50 ára,
þá hafði hún verið veik um tíma, heilsa hennar
var þá mikið farin að bila. En fyrir jólin batnaði
henni nokkuð svo litin komst á fætur.
Á jóladagsmorguninn færði ég þeim hjónun-
um morgunkaffið, þá voru þau svo sérstaklega
glöð og hamingjusöm. Heilsa hennar var að
batna, og hann hafði ort til hennar kvæði, sem
hann gaf henni í afmælisgjöf. Sýndi hún mér þá
blað og segir: „Viltu’ ekki líta á þetta? Mér
var gelið jrað í afmælisgjöf. Heldurðu að ég
eigi það skilið, sem á því stendur?". Ég las kvæð-
ið og gat ekki sagt annað, en að mér fyndist
Jtar ekkert ofmælt. Það lýsti henni fallega og
samlífi þeirra hjóna. Svo var vináttan náin að
þau vissu hvort um sig þegar hitt lokaði augun-
um að kveldinu, þó þau svæfu sitt í hvoru rúmi.
Lítið bar á að frú Ólöf væri skáldmælt, og
engar vísur kann ég eða heyrði, svo ég muni,
eftir hana, en tvö kvæði hef ég þó komist ylir.
Afmælisvísur til Elínar í Hruna bróðurdóttur
hennar, þá 5 ára að aldri, og Gamanleikrit til
Þóru í Háholti. Þóra í Háholti, eða Þóra gamla,
eins og hún var oftast kölluð, var Jrá hjá frú
Ólöfu. Búih að vera nokkur ár. Þær liöfðu lengi
verið miklar vinkonur. Þóra var bráðgáfuð og
sérkennileg kona. Um hana skrifar Guðni Jóns-
son magister í Blöndu 1944. Þóra gamla var
ömmusystir Brynjólfs Bjarnasonar menntamála-
ráðherra.
Þessi láu minningarorð mín um frú Ólöfu
Briem er lítil lýsing á Jressari stórmerku ágætis-
kontt og hennar stórmerka heinrili, en Jrar sem
nú fækkar óðum Jreim er henni kynntust eða
vóru samtíða, og svo hljótt hefur verið um nafn
hennar, Jrá hef ég tekið Jressi orð saman, líka
NÝTT KVENNABLAÐ
fyrir tilmæli frú Guðrúnar Stefánsdóttur, rit-
stjóra Kvennablaðsins.
Eg var svo óheppin að konra til lrennar of
seint. Heilsa lrennar var Jrá farin að bila og hún
lrætt allri kennslu. Kröftum lrennar lrnignaði
ört.
Veturinn 1902 lá hún oftast rúmföst, oft sár-
Jrjáð; Jroldi enga birtu eð nokkurn hávaða, en
var alltaf jafn róleg. Hún andaðist 17. marz
rúmlega 51 árs. Prófastur tók sér missinn nrjög
nærri, enda hafði lrjónaband Jreirra verið svo
ástúðlegt og farsælt senr lrezt getur verið. Hún
var honum allt; annaðist lreimilið, annaðist
gestina, og annaðist liann sjálfan er lrann sat
niðursokkinn í skáldskap eða öðrunr störfunr.
Grunur var á að hún væri lronunr til lrjálpar
við skáldskapinn, bæði lreint og óbeint. Svo
mikið var víst, að glöggan dómara hafði hann
þar sem lrún var. Ekki treysti hann sér til að
yrkja erliljóð eftir hana, nrundi það þó liafa
létt ltonum söknuðinn. Þeir Benedikt Gröndal,
Guðnrundur Guðmundsson skáld, og Brynjólí-
ur tengdafaðir nrinn frá Minna-Núpi ortu sín
erfiljóðin lrver. Óll voru ljóð Jressi ágæt og eru
til.
Það var djúp og einlæg hryggð' og söknuður
í sölnuði Stóra-Núpskirkju \ ið jarðarför hennar.
])<) Jrað væri Jryngst fyrir ástvini hennar og lreinr-
ilið, Jrá lrafði hún sáð Jreinr fræunr í lrugskot
samferðamanna, er höfðu haft kynni af henni,
en Jreir voru nrargir, að það mun ekki ofmælt
að lrún hafi átt rótartaug Jrakklætis, virðingar
og vináttu í lrvers nranns brjósti í sveitinni.
Það kom franr á ýmsan lrátt, og í tali fólksins
urátti nrerkja Jrá virðingu og nretnað, senr það
bar til [reirra lrjóna og heimilisins. „Blessuð frú-
in“ eð'a „blessáður prófasturinn" ,sagði fólk oft,
og af sannfæringu og í einlægni. Þegar þau hjón
áttu silfurbrúðkaup vorið 1898 færðu söfnuð-
irnir og aðrir vinir Jreirra Jreinr myndarlegar
gjafir, lronum skrifborð og stól og lrenni sauma-
borð.
Eg lret konrið að Stóra-Núpi nokkrum sinnunr
síðan Jretta var. Allt Jrað fólk senr Jrá var Jrar
er nú lrorfið af sjónarsviðinu, og lriisið er farið
að láta á sjá. Kirkjan hefur verið endurbyggð,
er nú fögur í fornunr stíl. En Núpurinn er
samur \ ið sig, og brekkurnar og hið fagra unr-
hverfi er eins og þegar ég leit Jrað fyrst; Jr<r
finnst nrér, Jregar ég lít til Núpsins eins og hanir
drjúpi í þögulli lotningu yfir leiðunr prófasts-
hjónanna.
Þórlaug Bjarnadóttir.
3