Nýtt kvennablað - 01.02.1946, Síða 7

tökur ásamt allri alúð voru okkur svo mikils
virði, að minning sú verður okkur öllum ó-
gleymanleg. Sumar af okkar félagskonum ltöfðu
ílldrei komið á þessar slóðir og aldrei haft að-
stöðu til slíkra skemmtiferða. Félagsskapurinn
gaf okkur sveitakonunum þennan möguleika,
því að án hans hefðu margar ekki getað veitt
sér slíkt. Heim fórum við glaðari og ríkari af
samúðarkennd til allra, sem lifa, og er það ekki
einmitt þetta, sem við liöfum þörf á að íinna,
samúðina með öðrum. Enn í dag sendurn við
hjartans kveðjur og þökk fyrir liðnar stundir
í skemmti og kynningarför okkar.
Kvenfélag Mosfellssveitar heimsótti okkur
dalakonur í fyrrasumar. Kvenfélagið „Guðrún
Ósvífursdóttir" tók á móti félagskonum í
Hvammi, fundarhúsi hreppsins og kirkjustað.
Konur skoðuðu kirkju og umhverfi staðsins. Dal-
urinn er grösugur og fagur; skógi klæddar hlíðar
með berjalautum. Við hús prestsins stendur hið
yndisfagra reynitré, sem hefur sig upp yfir hús-
ið. Sennilega er þetta eitt hið fegursta, sem við
eigum. Við kirkju Hvamms hefur kvenfélag
hreppsins komið sér upp skrúðgarði, sem við
ölum vonir um að verði aðdráttarafl til auk-
inna kirkjuferða. Hið margþætta blómskrúð er
helgidómur á helgum stað, sem minnir á lífið,
fegurðina og að síðustu hverfulleikan á hallandi
haustdögum hinnar hverfandi kynslóðar. Þegar
kvenfélag Mosfellssveitar hafði skoðað hið
helzta á staðnum, drukkið kaffi og hresst sig
lagði bíllinn af stað til Staðarfells, en þar er
kvennaskóli sýslunnar. Var þar fyrir Kvenfélag-
ið „Hvöt“ á Fellsströnd og fagnaði aðkomu-
konum. Matur var þar á borð borinn og rúm
uppbúin, því að nú var dagur að kveldi kom-
inn og þörf á hvíld og svefni eftir hinn langa
dag. Sumar konurnar kusu nú sarnt að horfa
til heiða, lögðu upp í fjallgöngu og nutu síð-
ustu kvöldsólargeislanna, en sumir hrífast mjög
af þeirri sýn. Sumar þessara mætu kvenna
sögðu mér svo frá, að þeim hefði fundist þær
vera ungar námsmeyjar, sem væru nú að búa sig
undir hina ókomnu daga. Þannig bauð kvenna-
skólinn á Staðarfelli þær velkomnar. Það er ein-
mitt þessi andi, sein hin ágæta forstöðukona,
lngibjörg Jóhannsdóttir frá Löngumýri í Skaga-
firði, hefur leitt inn í skólann, alúðarblæinn og
heimilisfriðinn. Heill sé henni, sem svo giftu-
samlega reisti hann úr rústum og sýnir það
enn hverju hin starfandi hönd konunnar fær
áorkað, el’ hún á annað borð leggur hönd sína
á plóginn.
nýtt kvennablað
Vetrarsólhvörf
Nú hœkkarðu sól min á himinsins brún.
og hverfur burt myrkursins vald.
Eg þrái að sjá þessa roðarún,
sem ris bak við sólhvarfa tjald.
Sólhvörf á vetri þið segið mér það:
að senn komi birtunnar tíð.
A hausti ég syrgi hvert blóm og hverl blað
sem bliknar i sóllausri hlið.
Þorri og góa oft þylja sinn söng
og þá hverfur huganum ró,
i drynjandi hrið verða dægrin svo löng
og dimmt yfir jörðu og sjó.
Þá kemurðu úr austri þú árdagssól frið,
þá endar allt vetrarins stríð,
þá upþfyllist vonin svo blessuð og blið,
sem bjóstu mér sólhvarfa tið.
Ásta.
Ég lief tekið þessar tvær ferðasögur sem
sýnishorn til að styðjast við, máli mínu til
betra trausts. Því að það eru einmitt svona
ferðalög, og kynningastundir, sem mig lang-
ar til að þið eigið. Kona, sem lifir stöðugt
inni í heimili sínu án þess að horfa út fyrir
bæjarvegginn fer margs á mis, enda þótt hún
eigi gott heimili, en það er færri hluti af konurn
í sveit, sem hæga daga hal'a. Konan á fáar hvíld-
arstundir. Það mótast þannig staðan til sveita.
Flestár konur í sveit þurfa að sinna útivinnu
5