Nýtt kvennablað - 01.02.1946, Síða 8

ásamt heimilisstörfunum, og er því enginn sér-
stakur livíldartími ákveðinn, hversu þreytt og
hvíldarvana sem hún er, enda hverfur yndis-
þokki hinnar glöðu æsku furðu fljótt frá þeim og
hávær, æskufullur hlátur heyrist vart í húsum
þeirra. Barátta lífsins veldur því, að kaupstaðar-
fólk nýtur betur sumarsins en sú kona, sem þar á
Iieima. Við, sem höfum kosið okkur sveitabú-
skap, þurfum að búa okkur betri samtök, þurf-
um að kynnast svo vel að við getum betur bætt
úr þörf hinnar fátæku systur. í það minnsta
ætti engin kona að vera svo ólánssöm, að hafa
ekki náin kynni yfir alla sína sveit og vera fús
til hjálpar ef á liggur. Þannig samúð er dýrari
en orð fá lýst. Ég vildi óska, hvert sem leið ykk-
ar liggur um lönd eða höf, að þið gæfuð sér-
hverjum sólskin og sumar að gjöf. Þannig á
hin félagsbundna skylda að vekja hið bezta, sem
konu hjartað hefur yfir að ráða. Það eru þeir
ókunnu, sem dæma og leggja oft stein í götu
annarra. Eg er alveg viss um, ef við sarnein-
uðumst betur, reyndum að kynnast hver ann-
arri, þá mótaðist líf okkar á annan veg. Við ætt-
um fleiri geisla innan dyra okkar. Flyttum á
milli okkar bæði ýmsar nýjungar og skemmti
ntinningar, sem við svo iljuðum okkur á til
næstu samfunda. Þannig legðum við þá gæfu-
braut okkar sjálfra og ynnist þá ekki lítið.
SIGRÍÐUR BJÖRNSDÓTTIR:
Slörf og kjör sveiiakonunnar
Það mun fátt vera meira alvörumál fyrir
okkur íslendinga, en straumur fólksins úr sveit-
unum til kaupstaðanna. Það væri að minnsta
kosti ekki óeðlilegt að það væri hverjum hugs-
andi góðum íslending hið mesta áhyggjuefni.
Síðustu árin hefur þessi straumur verið svo ör,
að sums staðar hafa sveitirnar næstum tæmst af
vinnandi fólki, víða á heimilum er ekki annað
fólk eftir, en húsbændur með skyldulið sitt.
Virðist það bersýnilegt að við það hljóti sveit-
inar og sveitabúskapurinn að bíða hinn mesta
hnekki. Stórar jarðir verða tæplega nytjaðar að
fullu með 2—4 vinnandi manneskjum. Ástæður,
sem Hggja fyrir þessum fólksflutningi, geta ver-
ið og eru margvíslegar, en höfuðástæðan er þó
sú, að nú er vinnandi fólk orðið það sjálfstætt,
að það getur setið við þann eldinn sem bezt
brennur, eða með öðrum orðum: Verið þar
sem því líkar bezt og það kýs helzt. í sjálfu sér
er þetta ósköp eðlilegt og lýsir gróanda í þjóð-
lífinu, að hver maður geti notið frelsis síns.
Kaupstaðirnir laða fólkið til sín. Þar er skemmti-
legra, meiri félagsskapur, vinnutími styttri,
meiri frí. Þetta allt virðist vera ósköp einfalt
mál, og hætt við að þau spor verði varla stígin
aftur á bak, sem nú hafa þokast áfram, ég held
að við myndum heldur ekki kjósa það. Ég býst
við að bezt fari á að hver einstaklingur þjóð-
félagsins sé frjáls, — cn þrátt fyrir það mega
6
sveitirnar ekki verða fyrir óbætanlegu tjóni. —
Það er nú alltítt að maður sér í dagblöðum, að
þessi og þessi jörð sé til sölu, fáist viðunanlegt
verð fyrir hana. Oftast eru þetta með betri eða
stærri jörðum héraðanna, sem í boði eru. Spyrji
maður svo um orsakir til þess að viðkomandi
óðalseigandi vilji selja, þá er alloftast ástæðan,
ekki liægt að búa fyrir fólksleysi. Um þessi mál
hefur bæði verið ritað og rætt, en lítið mun
ennþá liafa verið gjört til verulegra úrbóta á
þessu, enda er til vill ekki hægt um vik. Þessi
vinnuekla hvílir þungt á mörgu sveitaheimilinu
nú á dögum, og þyngst mun það hvíla á hús-
móðurinni, sem annast verður um heimilisverk-
in inni við, og ganga einnig að útistörfum.
Stærstu jarðirnar verða erfiðastar eða þær sem
fólksfrekastar hafa verið. Svo er það líka annað,
sem er að vísu ömurleg staðreynd, að sveitabú-
skapurinn ber sig alls ekki með þessum dýra
vinnukrafti, þó að hann byðist. Það mun því
vera nokkurn veginn sjálfsagt, að vinna beri
að því, í allra nánustu framtíð, að bæta kjör
sveitanna eftir því sem unt er, eigi íslenzkt
sveitalíf tilverurétt,, sem ég mun seinna færa
nokkur rök fyrir.
Ég veit vel að landið sjállt, stærð þess og
landslag, torveldar ntjög snöggar breytingar til
hóta í sveitinni. Þó er ég ekki í nokkrum vafa
NÝTT KVENNABLAÐ