Nýtt kvennablað - 01.02.1946, Blaðsíða 11

4. og síðasti kaili frumvarpsins fjallar um
innflutning og skiptingu byggingarefnis og eftir-
litsnefnd ríkisins með íbúðarbyggingum. Ut-
hlutun byggingarefnis miðist meðan skortur er
byggingarefnis og vinnuafls við brýnustu þörf.
Þeir aðilar, senr njóta hlunninda samkvæmt
frumvarpi þessu, geta komið á fót innkaups-
stofnun fyrir byggingarefni, og mundi það án
efa verða mikil hlunnindi og draga mjög úr
kostnaði við útvegun á efni.
Það hefur komið í ljós, að skuldabréf sem
byggingarfélag verkamanna lielur boðið út fvrir
-'í millj., hafa ekki sel/.t nema fyrir 1 millj., og
að beiðnir sem liggja fyrir frá byggingart'élögum
verkamanna víðsvegar um land nema 16 millj.
króna — eða 15 millj. króna, sem ekki fáist við
frjálst útboð skuldabréfa. Það er því sýnilegt að
það verði að tryggja byggingarfélögum verka-
manna og samvinnubyggingarfélögum sölu á
skuldabréfunum, ef frumvarpið á ekki að missa
marks. Þegar er komin fram breytingartillaga
varðandi þetta atriði frá Sigfúsi Sigurlijartar-
syni og Sigurði Guðnasyni, sem gera Lands
banka íslands að skyldu, að leysa inn skulda-
bréf verkamannabústaða fyrir 20 milljónir.
Að sjálfsögðu hefur ekki annað verið hægt í
stuttri greinargerð, en að drepa á það helzta.
Miklir erfiðleikar eru nú í byggingarmálum
landsins, og þó einkum þar, sem aðstreymið hef-
ur verið mezt. Það má því vænta þess að frum-
varp þetta fái góðan og mikinn byr á þingi þjóð-
arinnar, og að þær breytingar, sem á því kunna
að verða geröar, niiði að því að gera það enn
tryggara í framkvæmd.
Afgrciðsla þessa máls varðar ekki hvað sízt
okkur konurnar, því heilbrigði og hamingja
heimilis okkar er mikið undir góðum íbúðar-
skilyrðum komin.
Ástin mín var ósköp hrærð
yfir fegurð þinni.
— Nú er liún að vagga í værð
vitleysunni minni.
Magnús Gíslason.
Hún (konan) verður að vera svo sterk, að
luin geti afsalað sér gleðinni, því að Guð ætlast
líklega til þess.
Kona raaúns.
Köllun konunnar
Allar konur hafa þegið sína náðargjöf frá
guði. Og ætti engin sem komin er til vits og
ára að vanrækja hana. Það er heilög skylda
hverrar konu, fyrst og fremst að afla sér al-
mennrar uppfræðingar og menntunar, eftir því
sem ástæður og efni leyfa.
Ef þessi mikilvægu atriði eru vanrækt, þá leið-
ir af því óbætanlegt tjón fyrir framtíðina, og
getur jafnvel leitt svo langt frá okkar réttu
köllun að hin rétta finnist aldrei um æfina. Og
þá er hætt við að sú kvenpersóna njóti sín aldrei
til fulls.
Engin kona ætli að setja það fyrir sig, hvort
köllun hennar er há eða lág, umfangsmikil eða
lítihnótleg, fyrir guði er ekkert hátt eða lágt.
Æðsta staðan og lægsta eru báðar jafn góðar og
nauðsynlegar, því allt er undir trúmennskunni
komið. En allar erurn við kallaðar í víngarðinn
mikla, til að vinna þar eitthvað þarft verk. Þetta
skyldi engin álíta neitt vafamál.
Varla mun nokkur köllun vera æðri né há-
leitari en stt er kona verður móður, að lifandi
og rétt sköpuð lífsafkvæmi. Hvílík náð. Hvílík
sælukennd. Þegar alveldi kærleikans blossar Jrá
upp í sál hennar á jreirri sársælu alvöru stund,
Þessi náð, að henni er trúað fyrir veru í
guðsmynd, veitir mestan fögnuð, en leggur
um leið á hana mestar skyldur og skuldbind-
ingar. Engin mey eða kona getur gert sér full-
komlega ljósar tilfinningar móðurinnar á ýms-
um stundum lífsins, nema sú sent hefur verið
eða er sjálf móðir. Því sjálfur brennipúnktur-
inn í köllun konunnar er móðurelskan, enda
er hún einn bezti og ágætasti hluturinn á jörð-
inni. Hún, móðurástin, hlúir að mörgum veik-
unr vísir og hjúkrar svo mörgu smáti frækorni,
frjóvgar Jrað og glæðir.
Og í hverju hefur hún svona mikinn styrk?
Hann hefur hún í nákvæmninni, glöggskygn-
inni, þolinmæðinni og sjálfsafneituninni. Þessir
kraftar bera mannlífið bezt áfram. Barnið, óvit-
inn sem í heiminn fæðist, hversu aum vera er
Jrað, og ósjálfbjarga. Þessu er snarað inn í ver-
öld, barða og kalda. En óvitanum er borgið þar
sem móðurelskan er honurn skjól og skjöldur,
Jrví kærleiksríkari sem móðirin er Jrví betri börn
mun lnin ala upp, því kærleikurinn er sann-
nefndur kraftur og á honum byggjast allar vonir
framtiðarinnar. (Hulda Jónsdóttir).
NÝTT KVENNABLAÐ
9