Nýtt kvennablað - 01.02.1946, Page 14

strákana á hinum bæjunum, sem rífa utan af
þér fötin. Já það væri heldur betra, sagði Helga
og sleit upp gleym-mér-ey og kyssti það.
Nei, ég álít það æði mikið karlmannlegra að
fljúgast á og berjast eins og forfeður vorir
gjörðu, heldur en að vera að leika sér að blóm-
um eins og vitlausir krakkar, en það er rétt
lianda kvenfólkinu, sagði smali og reif blóm-
ið af Helgu og lienti því frá sér. Þú og þínir
líkir mættu þakka fyrir ef þeir ættu eins við-
kvæma og hugmyndaríka lund eins og margt
kvenfólk á, sagði Helga. Það er ótalandi við
ykkur, þið eruð svoddan vesalingar og rolur,
sagði strákur, og tók undir sig stökk mikið, og
var á skammri stund hlaupinn langa leið frá
þeim. Það er nú ekki víst Iiver meiri verður
á endanum, karlmannlegu mennirnir eða ro!-
urnar. Bjössi! Kallaði Helga á eftir bonum, en
bann gengdi því ekki.
Hann truflaði okkur og eyddi góðri stundu
af þessum fagra morgni, sagði Fríða.
Ójá, víst gjörði liann það, en ég lief hálf-
partinn gaman af að stríða honum, sem ekki
er þó vani minn, því hann þykist svo mikill
þetta óhræsi, sem ekkert veit. og engra tilsögn
vill þyggja. Maður ætti aldrei að þykjast af sjálf-
um sér hversu mikið sem maður kynni og vissi,
livað þá heldur af því sem ekkert er, sagði Helga.
Já, það er satt, sagði Fríða litla. Sko fallegu
fjóluna mína! Eg tími ekki að slíta hana upp,
en þó þykir mér enn vænna um umfeðminginn,
sjáðu himin bláa blómið lians. Ég var nýlega
að reyna að Iinoða saman kvæði um hann, en
það var mesta óinynd, svo ég vildi ekki láta
neinn heyra Jiað. En gott eiga Jieir sem geta
látið hugsanir sínar í ljós í fögrum ljóðum, sagði
Helga. En nú fengu þær ekki að tala meira
saman þvi það var kallað á Jjær að heiman.
Sumarið var liðið og öll blómin voru dáin.
Loftið var dökkgrátt og hvítt snjófiil lá yfir jörð-
inni. í brekkunni fyrir norðan Hól sat Helga
og studdi hönd undir kinn og grét. Var hún
að gráta blómin eða eitthvað annað, J:>að vitum
við ekki, en nú sýndist hún lítið taka eftir nátt-
úrunni. Hún var eitthvað óróleg og svipur
hennar var gremjublandinn. Hún stóð á fætur
og þurkaði af sér tárin og mælti lágt fyrir munni
sér um leið og hún gekk heim:
Langar mið að Ieysast hér úr heimi,
lífi gleyma sælli veröld í.
Und og söknuð eg í hjarta geymi.
Ætli nokkur dagur breyti því?
HjónQskilnQéur (þho
Ríkur Gyðingur hafði lifað lt) ár í hjóna-
bandi með konu sinni en ekkert barn eignast,
J^ess vegna vildi hann skilja við hana. En prest-
urinn sem átti að skera úr málinu var á móti
hjónaskilnaði og sagði: Börn mín góð, Jiegar
J^ið giftuð ykkur voruð júð glöð og kát. Þið
buðuð frændum og vinum heim til ykkar. Fyrst
þið ætlið nú endilega að skilja, þá ræð ég ykk-
ur, til að koma eins fram við skilnaðinn, komið
svo aftur til mín og Jiá skal ég verða við ósk
ykkar. Þau fóru heim og gjörðu eins og prest-
urinn bauð þeim, tilreiddu stóra veizlu og buðu
mörgum. I5egar menn fóru að verða glaðir og
reilir sagði maðurinn við konu sína: Fyrst við
erum nú búin að lifa saman í ást og eindrægni
í öll Jiessi ár, og aðeins Jætta eina aðskilur okk-
ur, að ])ú engin börn færir mér, Jrá skalt }ni
taka nteð þér héðan heimanað Jiað, sem þér
Jrykir vænst um, á Jíví getur þú séð að ég vil jær
ekkert illt. — Það verður svo að vera, sagði kon-
an. En vínbikarinn gekk margar umferðir eftir
Jretta milli manna og margir duttu útaf og sofn-
uðu, og þar á meðal húsbóndinn sjálfur. Jafn-
skjótt og konan sá það, skijjaði lnin Jrjónunum
að bera hann hægt og gætilega til heimilis föð-
ur hennar og leggja hann Jrar í rúm. En sjálf
settist hún við rúmið og beið Jiess að hann
vaknaði. Hvað hefur komið fyrir? Hvar er ég?
Hvað á Jietta að þýða“, spurði karl undrandi,
Jregar hann opnaði augun. Þá gaf kona hans
sig fram og bað hann að láta sér ekki verða
bilt við, hann væri heima hjá föður hennar. —
Hjá föður Jn'num? hrópaði liann: Hvað á ég að
gjöra með föður j)inn? En hún brosti, og sagði:
Húsbóndi minn og herra, hafðu þolinmæði og
leyfðu mér að minna Jjig á, að þú bauðst mér
að taka með mér heimanað, Jiað sem mér þætti
vænst um. Nú vildi svo til að mér þótti vænst
um þig af öllum dýrgripum heimilisins, og ekki
vildi ég sleppa þér fyrir nokkurn fjársjóð á jörð-
inni, þannig breytti ég eltir því sem þú bauðst
mér.
Þá viknaði maðurinn, faðmaði konuna sína
að sér og hætti við skilnaðinn. Eftir þetta lifðu
Jiau saman mörg ár, glöð og ánægð.
NÝTT KVENNABLAÐ