Nýtt kvennablað - 01.03.1950, Síða 14

og það var í haust. Þú kannt ekkert og vilt ekkert læra.
Svo fór hann, eftir að hafa kvatt hana með einum
köldum kossi.
Allan tímann, sem hann var í burtu, var hann iðr-
andi, hann fann að hann hafði verið óréttlátur við
þetta aumingja barn, hún hafði horft svo raunalega á
hann, þegar hann var að fara. Hann ætlaði að sættast
við hana strax og hann kæmi heim og láta þetta aldrei
koma fyrir aftur. En tækifærið til þess var ekki komið
ennþá, og nú var hálft þriðja ár síðan. Hann var tvær
nætur í burtu. Þegar hann kom heim var Rikka í eld-
húsinu eins og hún var vön. Hún spurði hann str^A,
hvort hann hefði ekki komið að Teigi og tekið konuna
með sér. Nei, hann hafði ekki vitað að hún væri þar.
Þá las Rikka upp úr sér það, sem við hafði borið síð-
an hann fór, en honum duldist ekki kvíöinn, sem lá
bak við frásögnina.
Fyrst eftir að hann var farinn sat hún uppi og grét,
það vissi hún, að var rétt. Svo komu þau Siggi og
Fríða og sátu hjá henni, þegar Rikka hátta’ði. Meira
vissi Iiún ekki. Um morguninn heyrði hún enga hreyf-
ingu og herbergið var læst. Hún ætlaði að lofa henni
að sofa. En um hádegið þótti henni nóg sofið, fór
upp og bankaði, en enginn gengdi. Hún leitaði á nagl-
anum, þar sem lykilinn var vanur að hanga, ]>egar
þau voru ekki heima. Hann hékk þar. Hún lauk upp
og þá hafði bara aldrei verið háttað í rúmið. Svona
var frásögn Rikku, sögð í vanalega ískalda málrómn-
um, en augun gátu ekki dulið óróleikann, sem inni-
fyrir bjó. Framh.
HÁTTVIRTA KVENNABLAÐI
Ég er ö5ru vanari en skriftura — en þó ætta fcg að skrifa
niSur álit mitt á skólasetu unglinganna.
í janúarblaSiS skrifar raóðir, sem vill látu bæjarfélagið eSa
ríkið, skitst mér, gefa öllu skólafólki miðdagsmat. Setja upp
matstofu fvrir |,að, sem næst skólunum, h'klega. Þetta er al-
veg fjarri öllu lagi, frá mínum bæjardyrum séS. Heimilin geta
víst fætt börnin sín, eða svo er að sjá á fatnaði fólksins og
ýmsum háttum þess, að það hafi vel fyrir sig. En hinu er ég
sammála, að stytta skóladaginn. Enginn nemandi, ungur né
gamall á að sitja daglega í skóla, við bóklegt nám, Iengur en
fjóra klukkutíma. Nemendur taka ekki eftir neinu sér til gagns
lengur. Og þetta er bara gamall, óheitbrigður vani að kasa
nemendur svona í skólunum. Þurfi kennararnir kaup fyrir fleiri
tíma á dag, þá er betra að hækka tímakaup þeirra, en að
spilla deginum, sem nemendur þurfa, vissulega, að gera fleira
með. Þeir þurfa í öllu fatli að lesa námsgreinarnar heima. En
kennaramir eiga að upptendra þá til þess, svo löngun sé fyrir
hendi. Á þann hátt sækist námið betur.
En ofbjóða strax 13 ára bömum, með þessum langa skóla-
degi, og senda þau heim, leið og reið, stýrir ekki góðri lukku.
M.
. j
Á þjóðhátiðardag Amerikumanna, sagði Vestur-Islendingur:
„Megum við allt gera, nema drepa mann."
LundarKirRja
Hér slendur gamla kirkjan af högum h 'ándum gjörS,
er hafin yjir dœgurþrasiö stríöa,
scm griSastaSur dalsins, sem hetja er heldur vörS
um helgan eld, um trú og vonir lýSa.
Ég man þaS ojt í bernsku, ég horfSi þangaS heim
og heyrSi þaSan klulcknahljóma þýSa.
Ég vildi verSa stœrri og fara í flokki þeim,
sem fram um dalinn sást til messu ríSa.
Og sú kom óskastund — ég var færS í spariföt
og fór til kirkju — þaS var sumarblíSa.
Ég stóS þar meSal fjöldans, svo kát á kirkjuflöt,
þess kunni ei skil, aS tíminn vœri aS liSa.
Þá kváSu klukknahljómar og allir settust ihn,
en ómur söngsins fyllti hvelfing bláa.
— og mér finnst heilög eilí/S hafa opnast mér um sinn,
ég aldrei hefi UfaS slund svo háa.
HvaS þá fleira skeSi eg man ei nánar neitt,
þó nákvæmlega vildi heyra og slcoSa,
— bara’ hinn djúpa friS, cins og allir væru eitt,
og eilíft líf var presturinn aS boSa.
Nú er berskan fjæfri og ótal alvik gleymd,
en enga stund. eg lifaS hef svo hrifin.
— lnnst í mínu hjarta hún er í helgi geymd
og aldrei verSur þaSan burtu rifin.
Ég hugsa oft um söfnuSinn, er söng þann messudag,
um sveitungana, gömlu vini mína —
þeir hafa flestir sungiS sitt hinzta IjóS og lag
og liggja dánir, hver viS kirkju sína.
Hér stendur gamla kirkjan, af högum höndum gjörS,
og horfir yfir kynslóSanna vegi,
sem leiSarstjarna dalsins, sem von á vorri jórS
um veg til lífsins — þó aS halli degi. N. N.
Hvers vegna var kvenlögreglan lögð niður?
Svar: Árið 1941-^-1942 fengu tvær konur lög-
gæslustarf í Reykjavík, fröken Sigríður Erlings,
siem var ráðin í heilbrigðislögregluna og frk. Jó-
hanna Knudsen, sem starfaði við ungmennaeft-
irlitsdeild lögreglunnar.
Hvorug þessara löggæzlukvenna bar þó em-
bættisbúning.
Þegar borgarlæknisembættið var stofnað varð
frk. Sigríður eftirlitsmaður hjá borgarlækni,
gegnir raunar líkum störfum og áður, þó starf
hennar sé ekki talið löggæzlustarf. Hún lítur eft-
ir hreinlæti á veitingastöðum og slíkt.
Jóhanna Knudsen lét af störfum af því að
dómsmálaráðuneytið ákvað að leggja ungmenna-
eftirlitsdeild lögreglunnar niður. Lét hún af
störfum 15. júlí 1945. Við hennar störfum tók,
að miklu leyti, Barnaverndarnefnd Reykjavíkur.
NÝTT KVENNABLAÐ
12