Nýtt kvennablað - 01.02.1954, Síða 9

GUÐRÚN SIGURÐARDÓTTIR
Skrauthólum
(MINNING)
„— En mér finnst það stœrra að stríSa og brjóta
í stórhríSum œfinnar mannrauna ís.“
Flestum okkar verður gangan full erfið, þó að við
sjáum fram á veginn og njótum þeirra dásemda og
búum við þau skilyrði, er sjónin veilir, og leldum
okkur án þess dæmd úr leik á vettvangi lífsins.
Við skiljum naumast það þrek og þá þjálfun, sem
til þess þarf að verða fær um að vinna blindur, nyt-
samt starf, jafnvel þótt, það sé einhæft, og nái ekki
lengra en að öðlast leikni í nokkrum handtökum.
Ef við heyrum sagt frá húsfreyju í næstu sýslu, eða
öðrum landsfjórðungi, sem stendur í stöðu sinni og
vinnur blind öll þau störf, sem okkur hinum finnast
ærið vandasöm og umsvifamikil — ja, þá hristum við
höfuðið og höldum, að sögumaður fari með ýkjur, eða
þetta sé eitthvað málum blandað. En sé nú þetta grann-
. kona okkar, á næsta bæ, og við sjáum hana með eigin
augum við störf sín, oft og mörgum sinnum, getum við
ekki rekið sjálf okkur úr vitni, því sjón er sögu ríkari.
Ein slík kona hefur nú lokið dagsverkinu, á miðjum
aldri að vísu, en skáldið segir, að langlífi sé ekki há
tala æfiára heldur „alefling andans og alhöfn þörf.“
Konan, sem þessar línur eru helgaðar er Guðrún Sig-
urðardóttir, kona Tryggva Stefánssonar, bónda á
Skrauthólum á Kjalarnesi. Hún lést á heimili þeirra
hjóna á síðastliðnu sumri 47 ára að aldri.
Guðrún var eyfirzk að ætt, en alin upp á Flugu-
mýri í Skagafirði. Ung giftist hún eftirlifandi manni
sínum, Tryggva Stefánssyni og stofnuðu þau heimili
norður þar. En eftir fárra ára sambúð missti Guðrún
heilsuna og varð þá að hverfa hingað suður á land til
lækninga frá 5 börnum sínum kornungum. Ekki þarf
að fjölyrða um þá þungu raun, er hún varð þannig
að láta öðrum eftir móðurhlutverkið.
Ekki fékk hún bót meina sinna, en missti sjónina á
báðum augum. Eftir nokkurra ára sjúkrahúss- og
heilsuhælis vist vann Guðrún að blindra iðn um skeið,
og hlaut hún þar verðlaun fyrir frábæra handavinnu.
Svo eftir um 8 ára aðskilnað sameinaðist fjölskvldan
á ný. Keyptu þau hjón Skrauthóla á Kjalarnesi og
bjuggu þar síðan, eða um 18 ára skeið. Þar varð þeim
tveggja barna auðið, sem luin fékk að annast frá fæð-
ingu og bæltist henni þannig að nokkru, að hún várð
að hverfa frá hinum börnunum ungum.
Guðrún var mikil atgervis kona til sálar og líkama,
ásjáleg og vel vitiborin, stórbrotin í lund. Mikil skap-
NÝTT KVENNABLAÐ
festu kona og viljasterk, trygg og vinföst. En eins og
mörgum verður, sem hafa þunga reynzlu að baki,
blandaði hún ekki geði við marga, en var hlý í við-
móti, glaðleg, stillt og æðrulaus. Hún var gædd þeirri
göfugu stórmennsku, sem til þess þarf að bera kross-
inn eins og ekkert sé. Sjálfsmeðaumkun var henni
fjarri skapi, og ekki fannst henni þörf á að sér væri
vorkennt. Að vera blindur taldi hún ekki meira en
hvað annað, sem hverjum einum mætir í lífinu. Hún
lét ekki hlut sinn fyrir örlögunum, en fann lífi sínu
gildi í því, að vera hlutgeng á vettvangi lífsins, þrátt
fyrir það, að hún var svift því nauðsynlegasta, sem
til þess þarf, að flestra áliti.
Guðrún gekk alblind að öllum sínum húsmóður-
störfum, vissi um hvern lilut á heimili sínu og hafði
allt í röð og reglu. Stóð gestum fyrir beina, og gekk
um hús sitt svo örugg, að margur, sem ekki vissi, veitti
þvi ekki athygli að henni væri nokkurs vant. Hún ann-
aðist börn sín nýfædd, og ef hún liafði tíma afgangs
vann hún að burstagerð eða annarri handavinnu, því
að henni féll aldrei verk úr hendi.
Um sláttinn eða annan útiannatíma var hún oft ein
við húsverkin mikið af deginum, við annað var ekki
komandi, hversu óljúft, sem manni hennar og börnum
var að sjá hana leggja á sig meiri vinnu en holt var
hennar líkamlegu heilsu, því að þau hjón bjuggu góðu
búi og var maður hennar meir en fús að veita henni þá
aðstoð, sem hún þarfnaðist, en hann skyldi, að henni
var það nauðsyn að finna og vita sig fullgilda í stöðu
sinni. Það veitti henni hamingju að standa við hlið
manns síns og bera sinn skerf af hita og þunga dagsins.
Guðrún var svo eðlileg í tali og háttum, og gerði
sér glögga grein fyrir öllu því er til hennar kasta kom
og tilheyrði stétt hennar og stöðu, að manni fannst sem
lienni gæfist óvenjuleg sálarsýn, er lýsti upp líf hennar
og starfssvið, og henni tókst að samhæfa hug og hönd
þessu innra ljósi, með þeim árangri, að hún var jafn-
oki þcirra, sem hafa fulla sjón. Þannig byggði hún líf
sitt upp að nýju og öðlaðist hugarró og mikla starfs-
gleði. Og hún átti einnig láni að fagna, þrátt fyrir
sitt mikla mótlæti.
Hver er sinnar gæfu smiður, segir spakmælið, og þó
þar virðist fullmikið sagt, fljótt á litið, „á lánið marg-
ar laundyr“, og liggur ekki alltaf í augum uppi. Guð-
rún átti manndóm til þess að standast í stórhríðum æv-
innar. Hún átti mannvænleg og artarsöm börn, og hún
átti ágætan mann, sem reyndist henni eins og bezt
mátti verða. Þrátt fyrir hugrekki og sálarþrek mun hún
hafa átt margar þungbærar stundir, sem hann einn
vissi um og var fær um að létta henni. Hann fluttist til
Suðurlands, henni samhliða og var henni ávallt ná-
7