Nýtt kvennablað - 01.01.1955, Blaðsíða 10

Gu&rún frá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
Það sváfu allir í kaupstaðnum, þegar hún gekk út
brekkuna fyrir Víkina. En hvað allt var vinalegt. Sjór-
inn eins og fágaður spegill. Hún var orðin þreytt og
fann að annar skórinn var orðinn botngenginn og sokk-
urinn var að fara sömu leiðina. Samt hljóp hún ofan
af brúninni og heim að Bjarnabæ. Bærinn var lok-
aður, en hún var nógu kunnug til þess að geta opn-
að. Það voru allir í fasta svefni. Samt vaknaði Signý,
þegar baðstofuhurðin var opnuð. Hún reis upp við
olnboga, þegar hún sá dóttur sína, berhöfðaða með
ógreitt hárið, ennþá í kápu. „Hvað er að sjá þig barn.
Er eitthvað að þér?“ Sigga stóð grafkyrr fram við
hurðina. Hún hafði verið búin að hugsa sér að falla
í faðm mömmu sinnar og kyssa hana marga kossa, en
nú var eitthvað í málrómi hennar, sem aftraði henni
frá að gera það. „Ég er bara komin og fer aldrei aftur
frameftir. Mér hefur leiðst svo mikið og ég ...
Meira gat hún ekki sagt fyrir gráti. „Ég er svo aldeilis
hissa,“ sagði Signý og hallaði sér út af aftur. „Hvað
skyldurðu hafa að gera hér í allt sumar.“ Þá vaknaði
Jónas. „Sæl vertu Sigga mín!“ sagði hann. Ilefurðu
gengið alla leið innan frá Sléttu? Hún hljóp til og
kyssti hann. Hann strauk yfir lárvotar kinnar henn-
ar.“ Þér hefur leiðst svona mikið þarna innfrá,“ sagði
hann. „Já, og svo hefur mér verið svo illt í bakinu.
Ég var líka skömmuð og ... “
„Þér dettur ekki í hug að hreyfa þig Signý,“ sagði
Jónas. „Heldurðu að hún sé svo vel haldin, að hún
'þurfi einskis með?“
Signý settist upp og fór að klæða sig. Yngri dreng-
urinn svaf fyrir ofan hana. Tryggvi var kominn í sveit-
ina. „Ég býst við það sé ekki mikið til handa henni,“
sagði hún stuttlega. „Maturinn flóir nú ekki út úr
ílátunum hérna eins og í sveitinni um fráfærnaleytið
Líklega hefði verið nær fyrir hana að vera þar, sem
eitthvað er til.“
„Þú hafðir víst eitthvað til að skammta í gærkvöldi,
og það engan vandræða mat, nýja lúðu. Var ekki eitt-
hvað eftir af henni,“ sagði Jónas í þeim tón, að kona
hans varð mýkri í máli. „Æjú, en það er bara kalt
handa henni anganum litla. Ég seldi alla mjólkina
upp.“
Sigga sagði föður sínum frá því, sem hafði komið
fyrir hana daginn áður og bætti því svo við, að Bensi
hefði sagt, að hann væri viss um að pabbi hennar léti
S
hana ekki fara aftur inneftir. „En það má enginn vita,
að hann hafi reitt mig hingað út eftir, því hann átti
að fara að ná í hross,“ endaði hún frásögnina.
„Þú ferð hvorki að Sléttu eða á neinn annan bæ,“
sagði Jónas hughreystandi. „Ef ég hefði verið heima,
hefðirðu ekkert farið burtu.“
Signý kom inn með kalda lúðu og rúgbrauð, svo
sagðist hún vera að hita kaffi. Sigga tók lystuglega til
matar síns, þó kaldur væri, því hún var orðin sár-
svöng. Á eftir kom svo ágætt kúmenkaffi. Þó var það
bezt af öllu að mega sofna í hlýju rúminu hjá pabba.
Það var komið langt fram fyrir vanalegan fótaferð-
artíma, þegar hún vissi af sér næst. Henni fannst hún
vera á hestbaki fyrir framan Bensa. En hún var þá í
rúminu hans pabba síns heima í Bjarnabæ. Hún heyrði
þessar vana stunur í móður sinni fram í baðstofudyr-
unum. „Þetta er nú meiri svefninn í barninu, ég ætlaði
að biðja hana að reka kúna frá fyrri mig, en hún svaf
svo fast að ég hætti við að vekja hana.“ „Það var nú
orðið svo áliðið nætur, þegar hún kom heim, að það
eru engin undur þó hún sé syfjuð,“ sagði Jónas. „Þetta
er nú nokkuð spordrjúgt innan frá Sléttu.“
„Það er nú meira uppátækið í barninu. Hún hefur
verið búin að ganga í sundur sokka og skó,“ andvarp-
aði Signý. „Það sýnir að henni liefur ekki liðið vel á
þessu gæða heimili,“ sagði hann kuldalegá. Svo kom
dálítil þögn, svo stunurnar aftur: „Ég var svo sem bú-
in að hugsa mér að hafa það náðugt, þegar fiskurinn
væri frá og engum að þjóna, nema Munda litla,“ sagði
liún. „Kannske fara fram í sveit og vera þar svo sem
liálfan mánuð mér til hressingar.“
„Nú, hvað skyldi vera á móti því að þú gætir það.
Það er ekki eins og hvítvoðungur hafi bætzt við þig,“
sagði hann kuldalega. „Reyndar gæti ég trúað því,
að Sigga litla þyrfti kannski að hafa það náðugt ekki
síður en þú. Hún hefur verið orðin út-tauguð af því að
vera með drenginn, eins og ég vissi og sagði oft.
Þá talaði Signý ekki meira um sínar áætlanir. Hún
vissi að fá orð voru heppilegust, þegar skapið var
svona kalt og úfið. „Það er bezt að vera ekkert að
vekja hana, aumingja stráið,“ sagði hún í hlýrri mál-
rómi en áður.
KJukkan var orðin fjögur, þegar Jóna frænka
geystist inn í eldhúsið til systur sisnnar. „Sæl vertu
Nýja mín,“ sagði hún og var mikið niðri fyrir. Signý
hresstist við komu systur sinnar, því alltaf fann hún
að hún vildi henni vel, þó ekki næði það alltaf til-
ætluðum árangri. „Ég get ekki sagt að ég sé vel ánægð
yfir því að reka það erindi, sem mér var falið, en það
er víst ekki lakara að ég tali um það, en einhver ann-
ar,“ byrjaði hún. „Það er ekki allt búið barnalánið
KfTT KVENNABLAÐ