Nýtt kvennablað - 01.01.1955, Blaðsíða 11

þitt ,auminginn! Sigga litla er nú bara horfin og finnst
hvergi nokkurs staðar, hvernig sem leitað er. Drottinn
minn sæll og góður hjálpi þér! Aumingja konan frá
Sléttu er komin hingað út eftir, alla leið, alveg eyði-
lögð. Hún bað mig að finna þig og óskaði eftir að
þú reyndir að safna mönnum til að leita.“ ISigný hafði
fengið titring fyrir hjartað, þegar Jóna byrjaði
samúðarlesturinn, haldið að eitthvað hefði orðið að
Tryggva litla í sveitinni, sem var enn lengra burtu en
Sigga. Henni létti, þegar hún vissi að það var ekki
hann. „Það er víst óþarfi að safna fólki til að leita að
henni. Hún kom heim rétt fyrir fótaferðartíma á ber-
um fótunum og sefur inni í rúmi,“ sagði Signý fálega.
„Hún getur verið róleg hennar vegna, konuskepnan."
„En þessi bölvaður ótuktarskapur í stelpugerpinu,
að gera fólkið svona blóð hrætt. Ég býst við henni
þyki vænt um, aumingja konunni! Ilún sagðist ekki
vita hvernig gengi með krakkana heima. Ellegar þú,
að láta það ekki vita, að hún væri komin.“ „Hvern átti
ég að senda til þess eiginlega?“ hnusaði í Signýju.
Jóna geystist inn í baðstofuna og ýtti við Siggu:
„Reyndu að fara að vakna, svefnpurkan þín,“ sagði
hún. „Þú hagar þér svo sem ekkert ómyndarlega eða
hitt þá heldur. Strýkur í burtu og gerir fólkið hlóð-
hrætt. Hafðu þig á fætur til að tala við hana húsmóð-
ur þína. Hún er komin alla leið hingað út eftir til að
láta vita að þú fyndist hvergi.“ „Ég þarf ekkert við
hana að tala. Ég fer aldrei inn-eftir aftur,“ svaraði
Sigga hálfsofandi. „Hún er í vandræðum með krakk-
ana, aumingja manneskjan. Nú verður farið að færa
frá, og svo kemur slátturinn. Ég ætti nú kannski að
þekkja annirnar, sem eru í sveitinni um það leyti,“
sagði Jóna óðamála. „Hún getur passað sína krakka
sjálf eða látið kerlinguna gera það,“ drafaði í Siggu
hálfsofandi. „Ég hef svo mikinn verk í bakinu, að ég
get ekki verið með stelpu angann, þó ég gerði það.“
„Ég bara skipa þér að fara fram eftir, fyrst ég réði
þig þangað. Þú hefur kannski hugsað þér, að láta
móður þína þræla fyrir þér alla ævina. Verða ein af
þeim drósum. Það verður varla hún Sigríður dóttir
mín, sem kemst upp með það, enda veit ég henni dettur
það ekki í hug.“ Jónas kom inn og stöðvaði málæðið
í Jónu.
„Nú þú ert þá í landi núna, mágur góður,“ sagði
hún. „Það er efnilegt með hana dóttur þína, ef hún
ætlar hvergi að tolla, nema heima hjá henni móður
sinni“ byrjaði Jóna hálf hikandi. „Það hefur víst allt-
af verið vanalegt, að börnin væru hjá mæðrunum,“
svaraði hann stuttlega. „Já, þegar mæðurnar hafa eitt-
livað handa þeim að gera, annað en þjóna þeim og
gefa þeim að borða,“ sagði Jóna snúðug.
NÝTT KVENNABLAÐ
„Feðurnir hjálpa vanalega dálítið til að framfæra
þau, eða það finnst mér ég gera að minnsta kosti,“
sagði hann. „Já, það getur nú verið,“ sagði Jóna,
þagnaði svo og breytti umtalsefninu dálítið. „Ég veit
þú-gerir það, en þetta er engin meining að líða krakk-
anum að haga sér svona. Húsmóðirin er nú bara kom-
in alla leið innan frá Sléttu til þess að vita um hvort
Sigga sé komin heim. Náttúrlega búið að leita um allt
héraðið og lengra.“
„Þú getur sagt henni, að hún skuli koma og tala
við mig,“ sagði Jónas. „Ef hún hefur enga löngun til
þess máttu segja henni, að hún geti fengið sér aðra
barnfóstru til að skamma og snoppunga en dóttur
mína.“
„Hún hefur nú sjálfsagt ekki gert það. Þetta er ágæt-
is kona, bróðurdóttir prófastsfrúarinnar. Stelpan segir
þetta bara til þess að þurfa ekki að fara inn eftir aft-
ur,“ sagði Jóna fokvond. „Ég trúi Siggu litlu betur en
þér og þessari frú, sem þú ert að reyna að halda hlífi-
skildi fyrir,“ sagði Jónas. „Annars skal hún hreinsa
sig af þeim áburði, ef hún vill eða getur.“ Jóna var
rokin hurtu án þess að kveðja. Konan frá Sléttu kom
ekki heim að Bjarnabæ, Siggu til mikillar ánægju.
Reyndar þurfti hún engu að kvíða fyrst faðir hennar
var heima. Bara að hann þyrfti ekki að fara á sjóinn
strax aftur. Hann fór eftir tvo daga. Er ekki bezt fyrir
mig að taka meiri fisk fyrst krakkinn er kominn heim
og vill ómögulega fara aftur í sveitina?“ spurði Sig-
ný mann sinn, þegar hann var að fara. „Nei, þetta er
nóg handa þér og drengnum. Þú lætur hana vera í
rúminu meðan hún treystir sér ekki á fætur, svaraði
hann. „Hún finnur það bezt sjálf hvað sér líður.
Ekkert barn liggur þó í rúminu, ef það er heilbrigt.“
Dagamir voru lengi að líða. Sigga tók sjaldan höf-
uðið frá koddanum. Þá leið henni bezt, ef hún lá
hreyfingarlaus. Það komu fáir til hennar, nema Hall-
friður í Bakkabúð og Þorbjörg í Nausti, þegar þær
voru ekki í fiskinum. Oftast nær komu þær með eitt-
hvað gott handa henni. Stundum kom Sigga dóttir
Jónu. Þá taldi hún upp það, sem hún hefði gert þann
dag og næsta dag þar áður og bætti vanalega við:
„Það dugar nú ekki fyrir mig að ætla mér að liggja í
rúminu. Ég er smeik við að mamma segði eitthvað,
sem vonlegt er.“
Eitt kvöldið sat Þorbjörg í Nausti við stokkinn hjá
Siggu litlu ög var að greiða henni, þegar frænkan kom
inn. „Já, gengur nú ekki fram af mér,“ sagði gesturinn.
„Læturðu greiða þér? Hvað skyldi hún móðir mín
tauta yfir mér, ef ég hagaði mér svona.“ „Ég skil nú
ekki í að þú hagaðir þér neitt öðruvísi, ef þú værir
jafn illa farin til heilsunnar og hún,‘ ‘sagði Þorbjörg.
9