Nýtt kvennablað - 01.03.1955, Page 4

INGIBJÖRG ÞORGEIKSDÓTTm, kcnnari:
Þættir frá Noregi
ÞaS var með nokkurri eftirvænting og spurn í hug,
að ég tók mér far með næturlestinni frá Kaupmanna-
höfn til Oslóar í ál.'ðnum marz síðast liðnum. Yfir
20 ár voru liðin frá því að ég hafði dvalið í Noregi,
og á þeim tíma hafði norska þjóöin gengið í gegnum
eldskírn seinni heimsstyrjaldarinnar og mátt þola
ma’-gs konar skort og harðrétti. Myndi nú ekki margt
vera breytt frá því sem áður var, spurði ég siálfa mig.
Og þó — enn myndi landið hið sama: land langra og
lygnra fjarða, tindbrattra fjalla. frjósamra dala og
endalaus^a barrskógaása. Og fólkið — þjóð'n, víst
myrd' hún nú sem fyrr bera sinn þróttlega norska svip
og hafa revnzt trú hinu bezta í sjálfri sér. Og vonglöð
hóf rg því förina.
É<r kom til Oslóar árla dags. og eftir fárra stunda
viðdvöl þar, hé't ég áfram ferð minni með iámbraut-
arlest t’l Austfoldar. Frrðinni var heitið til Svíum
skóla, skammt frá smábænum Mysen. Þar bjóst ég við
ig bað, hve lítið örvggi bióðf''lanrið hefur að bióða
þegT'um sínum. er von að maður hiki við nð sesda unn
atvinnu sinni. Þótt mginmaðiHnn sé e.t.v. fær um að
sjá heimilinu farbo’-ða. getur bann fvm en varir o’-ðið
atvinnulans. vfi-^efjð konuna. eða dáið. Það er mikið
öryvgi fólg'ð í bví að bafa atvinnu. bæði fvrir konuna
og börnin. Fkki má ganna út frá hví sem cefnu. að
starf sé til bnða, þegar á barf að halda. osr víst má
telja hað. að kona. sem hefur verið húsmóðir beztu
ár ævinnar, verði á eftir í samkeppni á vinnumark-
aðinum.
Komir, sem stai'fa utan he:milis fá oft marss konar
revnslu. sem má verða að fra<mi. heear um hlutverk
þeima í oninherum störfum er að ræða. En um hað
hve" ég að »llar kvenréttindakonur séu sammála. að
það er ekki að°ins hlntverk konun.nar að fæða og ala
uno bövn. Það er einnig sk'dda beirra að vinna að hví
að börn heirra og allra mæðra geti vax’ð upn oer lifað
í betri o" fnð',am]en'ri heimi en beim. sem við nú lif-
um í eftir þúsunda ára stjórn karlmannanna.
Hug1eiðinnrar hessar eru nokkuð öðnivísi orðaðar en
framsöguorð mín á fundi Kvenréttindafélagsins, enda
hacði ég þá ekkert handrit að fara eftir.
að hitta skólasystur mína frá fyrri dvöl minni í Nor-
egi. Þar davldi ég nokkrar vikur að sumarlagi á heim-
ili hennar og móður hennar, sem þá var ekkja. Var
það á gömlu ættaróðali í Austfold. Hafði sama ættin
setið þar frá því á 14. öld. Þá var hásumar í Aust-
fold, og kornið bylgjaðist á breiðum ökrum. Nú var
vetur og þó ekki síður á sinn hátt tiginn og fagur. Að
á liðnum degi kom ég t l Svíum-skóla í yndisfögru vetr-
arveðri; logni, heiðbirtu og 10 stiga frosti. Blár og
sólgullinn hvelfdist hlmininn yfir þykkum, drífhvítum
fannarfeldi engis og akra, en dimmgrænir barrskóga-
ásar risu allt um kring. Bváðlega liné sólin til viSar —
í bóks'aflcgum skilningi — og skin hennar ljómaði
gegnum lim og laufaskrúð grenitoppanna eins og
gullið eldflóð. Já hérna hné sólin v:ssulega til viðar.
1 æsku minni heyrði ég ekki ósjaldan — einkum í
skáldekap — þetta orðalag haft um himindrottning-
una, þegar hún var að ganga undir að kvöldi. En lik-
ingin var mér þá síður en svo ljós í huganum. En hér
í Noregi ætti hverju barni að vera augljóst, hvers vegna
svo er tekið til orða, þó er það svo, að þeir Norðmenn,
sem ég minntist á þetta forna orðtak við, virtust ekki
kannast við það. Lítur út fyr:r, að almennt að minnsta
kosti sé það ekki lifand: í nútíma norsku. En hér á
okkar skóglausa landi hefur tungan varðveitt þessa
fomu líkingu. eins og spjald, sem á hefur verið letrað
■þessi litla ..m’nnissaga farinna daga“ — ein af ótal
mörgum. Mætti nefna mörg skemmtileg dæmi þessa, —
en það er önnur saga.
Ég steig af vagninum rétt við skólahúsið, en sein-
asta áfangann eða leiðina frá Mysen, fór ég í stórum
almenn'ngsvagni. Uti fyrir dyrum skólans stóð mín
gamla skólasystir og tók mér tveim höndum. Því mið-
ur hafði hún þá fyrir rúmu ári síðan orðið fvrir því
óhappi að mjaðmarbrotna, og af þeim sökum orðið að
taka stóra skurðaðgerð. Vantaði enn mikið á að hún
væri jafn góð orðin, og átti því erfilt með 'gang. En
áður fyrr var hún íþróttakona mikil og skíðagarpur
og hin hvatasta til gangs. Af þessum sökum hafði hún
heldur ekki að undanförnu getað stundað kennslustörf.
Þó hafði hún nú hlaupið í skarðið um viku tíma fyrir
vinkonu sína, kennara við Svíum skóla, sem fór í
ferðalag til Danmerkur. Og nú bauðst mér einnig að
vera þennan tíma á Svíum.
2
NÝTT KVENNABLAÐ