Nýtt kvennablað - 01.03.1955, Qupperneq 13

fór að elda matinn og hita kaffið fyrri mömmu sína
og gera margt fleira henni til þæginda. Þegar veðrið
var gott, og hún hafði ekkert að gera, sat hún venju-
lega niður á bakkanum hjá bænum hennar Hallfríðar
og hans Benesa og horfði á hvernig öldurnar léku sér
að að gera sandinn sléttan og fallegan aðra stundina,
en sleiktu hann burtu hina. Þarna hafði aumingja Jói
litli haft gaman af að sitja. Henni fundust það ljúfar
minningar, þegar þær höfðu setið þarna með litlu
drengina, hún og Bína í Móunum. Hér eftir léku þær
sér aldrei saman. Bína var orðin stór og dugleg
stelpa, sem vann með mömmu sinni á reitunum og
hjálpaði henni líka heima. Gréta hafði svo þungt
heimili, sjömannafjölskyldu, þó var hún alltaf svo
kát. Bara að mamma Siggu væri eins létt í lund.
Hún var sjálfsagt svona dauf og þreytuleg vegna
þess að Jói litli var aumingi og elzta barnið hennar
heilsulaus vesalingur. Náttúrlega var það þessvegna.
Það kom e'kki ósjaldan fyrir á reitunum að konurn-
ar hristu höfuðið hver til annarrar með meðaumkv-
unarsvip og sögðu: „Mik'ð er nú að sjá aumingja
stráið hana Signýju amstra þetta með drengina, en
þessi dóttir hennar gengur alltaf upp á búin heirn við
bæ og snertir ekki á nokkru viki. Skal það eiga að
ganga svo til hér eftir.“
,.Það megið þið vera handvissar um, að hún verður
aldrei látin snerta á verki,“ sagð: Jóna frænka, ,.enda
verður þetta aldrei nein manneskja, það hljótiö þið
allar að sjá. Ég vrit það, að hún gæti staðið innan í
henni Sigríði frænku sinni, dóttur minni. Það er þó
ekki nema tveggja ára aldursmunur. Það er nú efni-
legur unglingur. Þvílíkur þroski!“
„Það er nú ekki alltaf duglegra þetta stóra fólk,“
sagði Anna á Mýri, sem var minnst af öllum konunum,
sem á reitunum unnu. Svo veik hún sér að Signýju og
spurði hana, hvort hún héldi að það gerði telpuang-
anum nokkuð til þó hún hjálpaði til á reitunum.
„Það er nú einmitt það sem mér dettur ekki í hug
að lá*a hana gera. Læknirinn sagði, að hún mætti ekki
vinna neina erfiðisvinnu í sumar. Kannske lengur,“
sagði Signý. „Manni þykir nú vænna en svo um að sjá
hana ganga eins og hvert annað barn, að leikur sé
gerður til þess, að hún fari eins aftur.“
„Það verður sjálfsagt svo, Nýja mín,“ flýlti Jóna
sér að segja áður en nokkur hinna gæti komizt að.
„Þú færð að þræla undir Iienni, hver veit hvað lengi.
Þú þorir ekki annað fyrir karlskepnunni! En hvað
iþessir læknar segja gef ég nú ekki mikiö fyrir. Þeir
þekkja lítið hvað það er, að þurfa aö þræla og vinna.
Það eru ekki allir hálaunaðir eins og þeir!“
Þessari ræðu anzaði engin. — Konan frá Brekku,
systir Jónasar kom að sækja Tryggva frænda hennar.
Henni þótti Sigga föl og mögur og sagðist koma seinna
með hest handa henni. Hún yrði að fá skyr og rjóma
svo hún hjarnaði ofurlítið. Signý hafði ekkert á móti
því, þó Sigga gerði margt fyrir hana innanbæjar. Allt
var tilvinnandi að hún hresstist.
Strax og færafiskurinn kom á grunnmiðin setti
Bensi bátinn ofan og réri hvern dag með Hannesi for-
manni, festi bátinn svo viö bryggjuna eins og áöur,
þegar að landi kom, hálfkvíðandi þó í fyrstu. En nú
kom ekkert fyrir. Fínu strákarnir létu lítið yfir sér
þetta vor. Mest að þeir gæfu Bensa „langt nef,“ þegar
hann gekk fram hjá þeim, eða þeir kölluðu til hans:
„Það liggur víst vel á útgerðarmanninum núna.“
Vanalega svaraði hann í sama tón, án þess að líta við
þeim: „Talsvert betur en á landkröbbum og iðjuleys-
ingjum.“
Það mátti nú segja, að Bensi var orðinn stilltur,
sögðu Víkurbúar. Hann hlaut nú líka að vera þreyttur.
Þetta var nú ekki nema unglingur um fermingu, þó
hann væri stór og hann kærði sig sjálfsagt ekkert um
að fara í illindi við strákana.
Varla leið svo nokkurt kvöld, að gamli prófasturinn
sæist ekki staulast fram á bryggjuna til að sjá með
eigin augum, að báturinn vaggaði sér á sama stað og
gekk svo talsvert kvikari í spori heim aftur. Því ertu
alltaf að gæta að bátnum, afi?“ sögðu drengir hans
einu sinni. „Þetta má ekki koma fyrir aftur — ekki
oftar en einu sinni, svaraði hann. „Það var synd og
skömm að þetta skyldi koma fyrir í fyrra. — Skömm
fyrir kaupstaðinn. Hvenær fer Ragnar í sveitina?“ Á
honum hafði hann versta álitiö. „Hann fer nú víst á
morgun,“ svöruðu þeir. „Jæja, þá er þó einum færri,“
sagö; prófasturinn. „Það verður að gæta að því, að
Bensi er duglegur piltur, sem er að vinna fyrir móður
sinni. Hann er öðru vísi en þeir drengir ,sem ekki hafa
hug á öðru en leika sér, hversu gamlir sem þeir eru.“
Bræðurnir sögðu: „Já, já,“ vlð ræðunni og urðu hálf
sneyptir á svipinn. Siálfsagt voru það þeir, sem liann
átti við. Þeir voru báðir eldri en Bensi, en gerðu þó
aldrei neitt.
Sigga var í sveitinni í mánuð. Kom aftur feit og
sælleg. Það voru svo sem talsverðar breytingar orðnar
heima í Víkinni síðan hún fór. Bensi var farinn í síld-
ina á Siglufirði með Andrési kennara. Þar átti nú að
rífa upp enn meiri peninga en hann hafði fengið með
því að róa á bátnum. Hannes gamli formaður réri meS
Kjartani í Móunum. Það var víst ekki svo lítið, sem
hann var búinn að leggja inn, strákurinn sá. Allt var
það Bensa að þakka. Hann hafði boðið honum báts-
rúmið, og nú blessaði Gréta hann í hverju orði. Hall-
NÝTT KVENNABLAÐ
11