Nýtt kvennablað - 01.10.1959, Blaðsíða 11

INGIBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR:
SIGRÚN I NESI
FRAMHALDSSAGA
Vorið situr að viildum. Sigrún i Nesi gengur létt í spori
út túnið. Ilún er á leið upp í fjallið fyrir ofan bæinn til
þess að gæta að lambánum, sem dreifa sér um fjallsblíðina
og leita nýgræðingsins. Sigrún er 18 ára gömul, há og grann-
vaxin. Mikið gullbjart hár hennar bylgjast uin axlir og herðar.
Vorblærinn leikur um hina gullnu lokka og lyftir þeim frá
rjóðum vöngum og mjallhvítum hálsi. Augu hennar eru djúp
og blá, blíð og dreymandi. Fyrir utan túnið mætir Sigrún
Kára litla á Fossi. Þau heilsast. Hann réttir henni sendibréf.
Sigrún tekur við bréfinu, lítur á utanáskriftina og þekkir þar
rithönd Siggu, vinstúlku sinnar á Fossi. — Áttir þú að taka
svar til baka? spyr hún drenginn. — Nei, ekki talaði Sigga
neitt um iþað. — Jæja, væni minn. Þú skalt gera svo vel að
halda áfram heim í bæinn. Skilaðu kveðju minni til Siggu.
Vertu sæll. Sigrún stingur bréfinu í barminn og heldur leiðar
sinnar. Hún aðgætir lambærnar. Tvær þeirra eru nýbornar,
lömbin eru vel frísk og teyga ákaft móðurmjólkina. Sigrúnu
er Ijóst, að ekkert er atbugavert við kindurnar og heldur
áfram lengra upp í hlíðina. í miðri liliðinni sezt liún niður,
tekur bréfið úr barmi sínum og les: Sigrún mín. Efni miðans
er að láta þig vita, að ungmennafélagsskemmtun er ákveðin
að Árbæ næstkomandi iaugardagskvöld. Ég bíð eftir þér og vona,
að þú komir. Nú er Sverrir á Hamraendum kominn heim.
Ifann er orðinn búfræðingur. Sennilega kemur hann á dans-
leikinn. Með beztu kveðju, þín Sigga. — — Sigrún brýtur
bréfið saman og stingur þvi aftur i barm sinn. Sverrir Karls-
son, gamall leik- og skólabróðir hennar er þá kominn heim í
sveitina að nýju. Heitur fögnuður streymir um sál Sigrúnar.
Hinar björtu, hugljúfu endurminningar bernskuáranna líða
fram í huga hennar og bregða skýrt upp fyrir henni heiliandi
svipmynd af fyrstu kynnum þeirra Sverris. Sigrún hallar sér
útaf í flosmjúkan, angandi faðm hinnar iðgrænu hlíðar og
lokar augunum. Endurminningarnar tala:
Hún var 10 ára. Foreldrar hennar komu henni fyrir til náms
í Barnaskólanum á Fossi. Fyrsta daginn þar þekkti hún engan
og dró sig i hlé, feimin og vandræðaleg, meðan hin börnin
léku sér. Nokkrir strákar komu til hennar, þar sem hún stóð
ein utan við barnahópinn, og striddu henni og uppnefndu hana.
Sliku var hún óvön. Tárin leituðu fram í augu hennar, og
hún vissi ekkert hvað hún átti af sér að gera. En þá kom
drengur alveg óvænt i hópinn. Hvað hún man ennþá vel bjarta,
djarfle,ga svipinn hans, þegar hann sagði við strákana, sem
voru að striða henni: — Að þið skulið ekki skammast ykkar
strákar að veitast að ókunnu stelpunni og stríða henni. Við
skulum heldur leika við hana, svo að henni leiðist ekki. —
Strákarnir urðu skömmustulegir og tíndust burt. Drengurinn
kom til bennar og rétti henni höndina. — Ég heiti Sverrir
Karlsson, sagði hann. — Ég heiti Sigrún Björnsdóttir, svaraði
hún feimin. Hann brosti. — Viltu ekki koma í stórfiskaleik?
— Ég kann hann ekki. — Þá skal ég kenna þér liann. Sverrir
tók að nýju í hönd hennar og leiddi hana til hinna krakkanna.
Eftir það striddi henni enginn. Þetta voru þeirra fyrstu kynni.
Endurminningarnar halda áfram að birta Sigrúnu ótal fleiri
NÝTT KVENNABLAÐ
myndir frá skóladögunum á Fossi. Alltaf var Sverrir beztur
og sjálfkjörinn foringi hinna krakkanna. Síðasta prófdaginn
hans í skólanum fengu þau jafn háa aðaleinkunn, Sverrir og
hún. Krakkarnir stríddu Sverri. — Óttalegur aumingi ertu
að láta stelpuna, sem er tveimur árum yngri en þú, ná þér. —
Enn man hún hvað liann roðnaði, en hann gekk til hennar,
rétti henni liöndina og sagði um leið: — Ég óska þér til ham-
ingju með einkunnina þína, Sigrún mín, þú ert miklu duglegri
að læra heldur en ég, og ég get vel unnt þér þess. Þetta hafði
þau áhrif á krakkana, að þau hættu að striða honum. Um
vorið, þegar Sverrir var fermdur, fór hún með foreldrum sín-
um til kirkju fram að Ilamraendum. Sverrir var fallegur ferm-
ingardrengur, þar sem hann stóð við altarið, bjartur og svip-
lireinn eins og vordagurinn sjálfur, sem lék solgullinn uin
sveitina þeirra. Þá mynd hans hefur hún varðveitt frá þeim
degi. En siðastliðið haust eignaðist hún svo aðra nýja og
ennþá glæsilegri mynd af honum i hjarta sínu. Hún fór í
göngur fyrir pabba sinn og dró fé hans i réttinni. Kallað var:
Kind frá Nesi! Hún fór til að taka á móti kindinni. Sverrir
kom brosandi með kindina á móti henni, og þau hleyptu
henni inn í dilkinn frá Nesi., siðan námu þau staðar sitt
hvoru megin við dilkdyrnar og Sverrir sagði: — Mikið finnst
mér langt siðan ég hef séð þig, Sigrún. — Já, það er orðið
nokkuð langt. Ertu ekki alltaf að læra á veturna? — Jú, ég
hef verið við nám tvo undanfarna vetur, en ég vonast til að
geta lokið námi í vor. Ég er að verða ókunnugur æskuvinunum
heima í sveitinni minni og þarf að fara að endurnýja gömul
kynni. Hann leit á hana heitum, leiftrandi augum og brosti.
Hún mætti augum æskuvinarins nokkur andartök og blóðið
streymdi fram i kinnar hennar. Brosið i brúnu augunum
lians brenndi sig inn í sál hennar, en samtal þeirra varð ekki
lengra. Karl hreppstjóri kallaði á son sinn. Sverrir rétti henni
höndina í flýti, en hið stutta handtak hans var fast og hlýtt.
— Vertu sæl, Sigrún, ég sé þig aftur í vor. — Vertu sæll. ■—-
Hann hraðaði sér frarn i réttina og livarf henni í mannfjöldann.
Mynd hans fylgir lienni síðan í vöku og svefni og seiðir fram í
sál hennar sæla, draumblíða ])t'á. — Nú er liann kominn lieim
að nýju. Hjartað slær létt í brjósti Sigrúnar. Hún stendur
á fætur, hleypur niður hlíðina og heim að bænum.
Átján árum aftur í djúpi tímans geymist saga, að mestu
hulin bjúpi gleymskunnar, um fátaika, einmana stúlku, sem
ól fallegt stúlkubarn hjá hjónunum í Nesi og dó frá því þrem-
ur dögum eftir fæðingu þess. Sú saga er ungu heimasætunni
í Nesi með öllu ókunn. En á bókfelli tímans er sagan þannig
skráð: Ung og falleg stúlka, Sigrún að nafni, ættuð sunnan
af landi, réðist kaupakona að Fossi Ilún var dugleg að vinna
og öllum geðþekk. Þegar kaupavinnunni lauk um haustið,
réðist Sigrún í vetrarvist að prestssetrinu Völlum. Ungur piltur,
bróðir prestskonunnar, stundaði þar nám um veturinn lijá
prestinum, og Sigrún varð þjónustustúlka hans. Með glæsileik
sínum og bliðu vann bann brátt bug hennar og hjarta. IJún
elskaði hann og treysti honum takmarkalaust. Veturinn leið
og vorið kom á ný. Bróðir prestskonunnar bjóst til ferðar,
alfarinn frá Völluin. Sigrún þráði að heyra elskbuga sinn tala
uin bréfasamband og endurfundi við sig, en það gerði hann
ekki. Skilnaðarstund þeirra rann upp. Elskhugi Sigrúnar kvaddi
hána eins og hverja aðra sér óviðkomandi manneskju og fór
sína leið. Hún varð eftir einmana og yfirgefin með blæðandi
sár í bjarta. Um vorið fór hún burt af prestssetrinu og réði
sig vinnukonu að Árbæ. Þegar fram á sumarið kom, varð
Sigrúnu ]>að ljóst, að nýtt líf þróaðist undir brjóstum liennar.
Hún reyndi að leyna því af ótta við mennina, en Þórdís hús-
9