Nýtt kvennablað - 01.10.1959, Síða 12

móðir hennar komst brátt að því leyndarmáli, og hún krafðist
þess köld og miskunnarlaus, að Sigrún segði sér hver væri
faðir að barni hennar. Það vildi Sigrún ekki gera. Hún gat
ekki trúað Þórdísi fyrir leyndarmálum sínum. Þórdts skipaði
henni þá að fara burt af heimili sínu áður en barnið fæddist.
Sigrún átti engan vin, sem hún gat flúið til í raunum síntim og
sorg hennar og einstæðingsskapur var alveg að yfirbuga hana. En
þá barst henni óvænt hjálp. Björn, bóndi í Nesi ótti leið niður
að Flúðum, verzlunarstað sveitarinnar, skömmu fyrir jólin. A'
heimleiðimti kom hann við í Árbæ, og ungu munaðarlausu
vinnukonuna bar fyrir augu hans. Hann spurði einskis um
ltagi hennar, en Þórdís sagði honum sögu Sigrúnar á allt
annað en vingjarnanlegan hátt. Björn fylltist sárri gremju yfir
miskunnarleysi mannanna, og honum var óvenjulega þungt í
skapi, það sem eftir var leiðarinnar h^im að Nesi. Sjólftir var
hann gæfumaður, átti gott heimili og ástríka eiginkonu. En
eitt skyggði þó á hamingju þcirra hjónanna í Nesi þrátt
fyrir gott samkomulag og efnahagslegt sjólfstæði. Þau gátu
ekki eignast barn. Þegar Björn kom heim, sagði hann Önnu
konu sinni frá hinum ömurlegu ástæðum vinnukonunnar í
Árbæ og hvað Þórdís hefði verið kaldyrt um hana. Anna hlust-
aði þögul á frásögn manns síns, og hjarta hennar brann af
innilegri samúð með hinni einmana stúlku. Þeim hjónunum
kom saman um að bjóða Sigrúnu að dvelja í Nesi, þar til
hún hefði alið barn sitt.
Daginn fyrir Þorláksmessu fór Björn út að Árbæ, og Sigrún
kom með honum fram að Nesi um kvöldið. Jólahátíðin leið
hjá, og nýtt ár heilsaði. Skömmu eftir áramótin fæddi Sigrún
stórt og fallegt stúlkuharn, en á þriðja degi eftir barnsburðinn
var hin unga móðir dáin. Hjónin í Nesi tóku litlu munaðar-
lausu stúlkuna að sér eins og sitt eigið barn. Þau létu
liana bera nafn móður sinnar. — Iljá þeim ólst Sigrún litla
upp við mikið ástriki. Veturinn eftir að Sigrún var fermd
komu hjónin í Nesi henni fyrir til náms hjá prestkonunni á
Völlum. Prestkonan var bezt menntuð af konum sveitarinnar
og tók oft heim til sín ungar og efnilegar stúlkur til náms,
bæði í handavinnu og bóklegum fræðum. Prestkonunni varð
það brátt Ijóst, að Sigrún bar af öðrum stúlkum að gáfum
og glæsileik, og hún las sitt eigið ættarmót í svip hennar og
lótbragði. En sú saga var frá löngu liðinni tíð. Með’ prestkon-
unni og Sigrúnu tókst hin bezta vinátta. Þegar Sigrún fór
heim að loknu námi, bauð prestskonan henni að koma aftur
til sín næsta vetur og læra meira. Og næsta vetur fóru þær báð-
ar til náms að Völlum, Sigrún og Sigga vinstúlka hennar á
Fossi. Þannig hefur æska Sigrúnar liðið rik af gleði og björt
af lífshamingju.
Höfuðbólið að Hamraendum laugast geisladýrð hinnar vor-
björtu kvöldsólar. Ungi hreppstjórasonurinn, Sverrir Karlsson,
kemur ferðbúinn fram úr herbergi sínu. Hann er hár vexti
og herðabreiður. Ifrafnsvartir lokkar bylgjast yfir björtu,
hvelfdu enni hans, og undir svörtum brúnum blika dökkbrún
augu, djúp og fögur. Hver hreyfing hins glæsta sveins mótast
af karlmannlegri djörfung og æskuþrótti. Sverrir gengur inn
í eldhúsið og nemur þar staðar. Þorgerður móðir hans er ein
í eldhúsinu. Hún lítur ó son sinn og spyr glaðlega: — Ertu að
fara eitthvað að heiman, Sverrir minn? — Já, mamma mín,
ég er á förum út að Árbæ á dansleik. — Ætlar þú einn héðan?
— Já, í kvöld ætla ég einn. Ég hef varla komið á bak Létti
mínum siðan ég kom heim í vor og þarf að fara að liðka hann
fyrir sumarið. Sverrir kveður móður sína með hlýjum kossi
og gengur út. Hann stígur ó bak reiðhesti sínum, sem stend-
ur tygjaður á hlaðinu, og þeysir af stað. Þorgerður hallar sér
10
út að eldhúsglugganum og horfir brosandi á eftir einkasynin-
um glæsilega. Hann hefur ekki brugðizt vonum foreldra
sinna, og bráðum tekur hunn við bústjórn á ættaróðali sinu,
hugsar Þorgerður og snýr frá glugganum aftur. Svenir hleypir
gæðingi sínum út sveitina léttur í skapi. Hann hlakkar til að
dansa í nótt. Hið heillandi vorkvöld kallar fram í sál hans
hugljúfa endurminningu frá síðastliðnu hausti. Hann fór í
göngur með föður sinum og aðstoðaði hann við fjórdráttinn
í réttinni. Af tilviljun hitti hann við réttina gamla leik- og
skólasystur, sem honum var kær frá bemskuárunum. En nú
mætti hann henni ekki sem hálfvaxinni skólastelpu, heldur sem
fullþroska, fallegri æskumey. Stutt samtal, hlýtt handaband og
bros að skilnaði. Mynd hennar var mótuð í hjarta hans. lfann
sá hana fyrir sér, þar sem hann sat yfir lærdómsbókunum
langa skóladaga vetrarins, hann sá hana, þar sem hann naut
gleðinnar með öðru æskufólki á skólasetrinu. Ifann sá hana,
þegar hann lokaði augunum á kvöldin. Ifún var ofin draunuim
hans, hún kallaði og seiddi hann heim í sveitina þeirra, og
í nótt ætlar hann að dansa við hana eina. — — —
Ifin bjarta kvöldsól sendir sinn himneska kveðjukoss yfir
sveitina. Sigrún í Nesi stígur á bak Fák sínum og ríður úr
hlaði. Ifinn ljósgrái gæðingur heimasætunnar stóð með nýjum
reiðtygjum á hlaðinu í Nesi morguninn, sem hún fór til ferm-
ingarinnar, fyrir fjórum árum síðan, og þá steig hún í fyrsta
sinn á bak honum. Fákur var fermingargjöf frá foreldrum
hennar. í kvöld er ferð Sigrúnar heitið að Árbæ. Ifún kemur
við á Fossi og tekur Siggu vinstúlku sína með sér. Þær hafa
alltaf verið beztu vinstúlkur síðan Sigrún var í barnaskólan-
um ó Fossi. Þær fara saman á allar skemmtisamkomur í sveit-
inni, eru mest eftirsóttar af ungu piltunum, sérstaklega Sigrún.
Þeir elta hana með augunum hvar sem hún fer. En hjarta
hennar hefur verið lokaður heimur fyrir áhrifum þeirra, þar
til einn mildan haustdag fyrir hálfu ári síðan, þá herjaði ung-
ur, glæstur riddari á þann heim. Ör lians var send úr dökk-
brúnum, brosmildum augum, og hún hæfði markið. Borgin
var unnin, og riddarinn situr þar að völdum — en aðeins í
draumum og þrám enn sem komið er. — Vinstúlkurnar ríða
út sveitina óvenju hljóðlátax*. Sigga rýfur loks þögnina og
segir brosandi við Sigrúnu: — Skyldi Sverrir koma á dansleik-
inn í kvöld? —Ég veit það ekki. — Þeir komu við heima um dag-
inn, feðgarnir, þegar Karl sótti Sverri niður að Flúðum, daginn
sem hann kom með skipinu þangað. Mikið er hann Sverrir
orðinn glæsilegur og alltaf er hann jafn alúðlegur. Ég spurði
liann hvort hann hefði farið á marga dansleiki í vetur, og
hvað heldur þú að hann hafi sagt mér? Það var bara dansað
um hverja helgi í þessum skóla, sem hann var á, og auðvitað
var hann alltaf þátttakandi. Só hlýtur að vera farinn að dansa
vel. Verst ef við ungu stúlkurnar förum að slást um að dansa
við hann, ef hann kemur á skemmtunina að Árbæ í kvöld.
Sigga hlær glettnislega. Sigrún brosir. — Varla við. — Nei.
við verðum alltaf jafngóðar vinstúlkur, hvað sem öllum fal-
legum piltum líður, Sigrúrt mín. Sigrún óskar ekki eftir lengra
samtali um þetta efni og segir brosandi: — Eigmn við ekki
að reyna gæðingana, það sem eftir er leiðarinnar út að Ár-
bæ? — Ekki skal standa á mér. Þær hleypa gæðingum sín-
um á fjörugan sprett og þeysa á leiðarenda.
Samkomuhúsið að Árbæ er orðið þéttskipað dansandi æsku-
fólki. Sigrún og Sigga ganga inn í salinn og eru um leið
teknar með í dansinn. Þær dansa um stund en svo er hlé,
og Sigrún tekur sér sæti. Sigga kemur brátt til hennar og
hvíslar: — Sverrir er kominn, ég er búin að sjá hann. Hjartað
tekur snöggan kipp í brjósti Sigrúnar, og blóðið litar kinnar
NÝTT KVENNABLAÐ