Nýtt kvennablað - 01.02.1962, Blaðsíða 2

Engfir g'ang'stíg'ir til Riaka
(SMASAOA)
Einu sinni var ég ríkasta kona jarðarinnar, en ríki-
dæniið afhenti ég öðrum og síðan hef ég mátt naga
handarbökin. Nctt og dag hefur mig sviðið af eftirsjá.
Fingin tækni, ekkert vald í heimi getur fært mér
auðævin mín aftur.
IJað er einn dagur ársins, sem við, Arni og ég
nefnum aldrei á nafn. Sjái hann mig ef til vill út-
grátna þann dag, leiðir hann það hjá sér. Það er
22. apríl, fæðingardagur harnsins okkar.
Þegar ég sé á að gizka 14 ára gamla stúlku labba
eftir götunni, án þess hún líti ti! ha;gri eða vinstri,
vakna draumar um það í brjósti mínu að þetta sé
dóttir mín. Enda þótt ég viti með vissu, að hún sé
það ekki. í]g horfi á eftir henni, þangað til tárin
byrgja mér sýn. Allt hverfur í þoku. En fortíðin leggst
á með óbifandi þunga.
Ég var nítján ára. Ég kom frá litlu sveitarþorpi og
fékk vinnu í höfuðstaðnum. Ég var feimin. Ég þorði
ekki að yrða á nokkurn mann. Svo kom Árni. Árni
var aðeins tveimur árum eídri en ég. Þegar við vor-
um saman livarf feimnin. Ég bæði talaði og hló. Hann
leit á hlutina eins og ég, á svo einfaldan hátt. Þá var
ég livorki ein, né skotspónn annarra.
Árni var farmaður. Hann hafði aðeins stutta dvöl
í landi hverju sinni. Kveðjustundin vofði alltaf yfir
eins og dökkt ský. ,.Þegar ég kem næst, skulum við
gifta okkur,“ sagði hann í þetta sinn um leið og hann
kvaddi mig.
Aldrei áður hafði hann minnzt á hjúskaparmál. Við
vorum líka bæði svo ung. En þetta létti mér skilnað-
inn. En alltaf er framlíðin hulin. Enginn gat vitað,
hvort við sæumst nokkurntíma aftur. Stríðið var ný-
skollið á. — Ég var aftur alein, alveg alein, og brátt
vissi ég, að ég var ófrísk. Hefði ég þá vitað hvernig
hjólið snérist, eða það, sem ég veit nú, skyldi ég hafa
fagnað hinu gróandi lífi. Það hefði verið mér eins
konar loforð um góða framtíð. En eins og útlitið var
grimmúðugt, fann ég aðeins kvíða og sturlun. Fyrsta
hugsunin var að fara heim, en faðir minn var giftur
aftur, og við stjúpa mín höfðum aldrei verið góðir
vinir. Mér sveið skömmin. Ég gat ekki sýnt mig
lieima. Þá vildi ég heldur fyrirfara mér.
En enginn fyrirfer sér nítján ára gamall. Ég reyndi
að beita skynsemi. Fór til ljósmóður og leitaði ráð-
legginga. — Það var hún, sem kom því til leiðar, svo
lítið bar á, að ég fékk vinnu á sveitaheimili. Það var
góður staður. Það fór vel um mig og gilti einu um
ástand mitt. Ekkert var óvanalegt að þangað kæmu
stúlkur, sem í byrjun hefðu brotið eitthvað af sér og
kusu að fela sig frá umheiminum nokkra mánuði-
Enginn hnýstist í mínar ástæður og ég var ekki í
þeirra hópi, sem lepur í aðra.
Sunnudag einn, er liðnir voru sjö mánuðir, kom
ljósmóðirin. Ég gladdist við að sjá hana, þótti fallegt
af henni, að hún skyldi yfirhöfuð skipta sér af mér!
Hún spurði mig eftir einu og öðru, en fyrst og frenist
um Árna. Hafði ég heyrt nokkuð frá honum? Nei,
það hafði ég ekki! Ég hafði skrifað fjórum, fimm
sinnum, en aldrei fengið svar.
— Það kippi ég mér ekkert upp við, sagði hún. —
Það er vanalegl í okkar synduga heimi, að karlmenn-
irnir hlaupist frá ábyrgðinni. En nú skaltu, Signý,
taka eftir. Ég hef skipulagt þetta fyrir þig. — Það
eru ekki allir, sem komast eins létt út af hlutunum
eins og þú. Ég ætla ekki að skrökva. — Ég hef fellt
svo mörg tár síðan. Það er ekki nauðsynlegt að leggja
áherzlu á hvað eiginlega átti sér stað innra með mér
þennan sunnudag. — Ég frjáls. — Lausnin fór sem
leiftur um sál mína. Ég þurfti ekki að leggja heilann
í bleyti lengur um það, hvað taka skyldi til bragðs
eftir að barnið fæddist. Allt virtist í einu vetfangi
svo létt og leikandi. Ég sagði: — Já, við tilboðinu,
og samþykkti iill skilyrði: Að ég afsalaði mér öll-
réttindum til barnsins, þyrfti ekki að fá að vita hvert
barnið færi, hvað fósturforeldrarnir hétu, eða hvað
barnið yrði látið heita? — Já, já. Barnið yrði heppið,
fengi gott og ástríkt fóstur. Það var það eina sem ég
skeytti um, og þetta ábyrgðist ljósmóðirin.
Allt fór eins og umsamdist þennan sunnudag. —-
Barnið fæddist, það var stúlka. Hún var tekin frá mér.
Ég fór aldrei til baka heim, ílendist í höfuðstaðnum.
En Árni kom aftur, einn góðan veðurdag. í margar
vikur hafði hann reynt að leita mig uppi, og fann
mig að lokum. Bréfin, sem ég sendi honum höfðu
aldrei komizt til skila. Hann varð alvörugefinn, þeg-
ar hann heyrði um barnið, en þótti svo sem ég hefði
gert rétt: „Það verður að hafa það,“ sagði hann.
„Börn er alltaf hægt að veita sér.“ Ég skyldi bara
bíða róleg.
Við giftum okkur, og ég beið. Ég beið eftir barninu,
sem svo aldrei fæddist. Ég beið í meir en 10 ár. —
En nú veit ég að ósk mín á aldrei eftir að rætast, þó
ég bíði það sem eftir er ævinnar. Við Árni eignumst
ekki fleiri börn.
Ef ég gæti lifað lífinu aftur, frá byrjun — ef. . . ■
skyldi ég fórna hverju sem væri til að mega hafa litlu
stúlkuna mína hjá mér. En það eru engir gangstígir
til baka — engir. (Lausl. þýtt).