Nýtt kvennablað - 01.02.1962, Blaðsíða 5

g*ti ennþá meira á glundroða og umrót vaxtarskeiðs
unglingsáranna. Þannig þarf unglingurinn að yfir-
stiga sem mest þá hneigð til tvíkynjunar, sem öllum
er sannarlega í blóð borin, því að hún kemur meira
að segja fram í blóðinu. Hneigð þessi kemur hvað
skýrast í ljós í karlmannlegum klæðaburði stúlkna
°g kvenna nú á dögum og í barnaiegri og kvenlegri
Undirgefni pilta og karlmanna við ráðríkar og stjórn-
Samar mæður og eiginkonur eða aðra kvenskörunga.
Einkum er hætta á því á heimilum, þar sem heimilis-
faðirinn er oft eða lengi að heiman vegna atvinnu
s*nnar eða af öðrum orsökum. Oftast tekst piltinum
eða stúlkunni auðveldlega að samkenna sig sínu eigin
kyni og eðlilegum háttum þess með fyrirmyndum
foreldra, staðgengla þeirra, kennara, félagsformanna
eða annarra fyrir augum. Þróun þessi til fullorðins-
l)roska er venjulega hægfara en gengur mis hratt,
stUndum koma afturkippir og svo aftur meiri hrað-
fara framvinda í geðrænum og tilfinningalegum vexti.
^feta má þroska eða vanþroska unglingsins allmikið
eftir því hversu vel einmitt þessi samkenning til
ergin kyns er á vegi stödd og hversu mikið unglingur-
'oii hefur lagt niður barnaskapinn, ósjálfstæðið og
auggæðisháttinn. — Hjá einstaka ungling, sem skort-
lr þar öryggi á svellinu, er hættan sú að þeir skjóti
yfir markið til þess að sannfæra sjálfa sig og aðra um
karlmennsku sína eða kvenlegheit. Vandræðaungliug-
ar eru taldir með því marki brenndir. Hjá piltunum
keuiur minnimáttarkenndin í ljós með yfirmáta karl-
^ennskulegu tali og háttalagi, í klæðaburði, t.d. leð-
0rjakkarnir, í drykkjuska]) og annarri óreglu, jafn-
vel í þjófnaði, til þess að sýna hvað þeir séu kaldir
°8 karlmannlegir. Hjá vandræðastúlkum kemur það
1 'jós sem útivist fram eftir nóttum ásamt víndrykkju og
'auslæti til þess að sanna á þann hátt áþreifanlega kven-
legheit sín. Slík fyrirbrigði eiga sér vilaskuld flciri
°rsakir og benda um leið á það, að allt er ekki með
felldu hjá því fullorðna fólki, sem unglingar þessir
Samkenna sig eða rísa gegn, enda koma vandræða-
hörnin æfinlega frá vandræðaheimilunum, þó að þau
heirnili virðist stundum væra til fyrirmyndar á yfir-
k°rðinu.
f'að, sem mestu máli skiptir varðandi kynferðis-
ega samkenningu og hegðun unglinga, er það, að í
rauninni þarf unglingurinn að sýna það með breytni
Slll|ii, að hann er ekki lengur feiminn, hlédrægur og
óffamfærin á þann hátt sem hann var einu sinni, held-
Ur er hann nú farinn að nálgast fullorðins þroska og
llllr með talið kynþroska. Það skiptir miklu máli fyrir
J)roskaferil unglingsins til manndómsáranna, hvort
ann sýnir fram á það eins og vandræðaunglingarn'r
* oryggisleysi sínu gera, beinlínis og hömlulaust með
kvennablað
því að flíka slíkri hegðun fyrir félögum sínum og
eldra fólki á ögrandi hátt, eða liann sýnir fram á
það óbeinlínis, með meiri festu í framkomu, auknu
sjálfstæði, samfara þeirri hæfni í sjálfsstjórn, sem
slíkt sjálfstæði krefst, og með tilkomu líkamlegra kyn-
þroskaeinkenna. Rétt er samt að benda á það í sam-
bandi við réttmætt umburðarlyndi gagnvart ungling-
um, að ávallt er hætta á því að þeir verði fordæmdir
á einhvern hátt, og það jafnvel af foreldrum og kenn-
urum, hvort sem þeir sýna eða sýna ekki einkenni
kynferðislegs þroska í hegðun og breytni. Sú stað-
reynd að foreldrarnir vilja, að börn þeirra verði upp-
komin og sjálfstæð samtímis því sem þau óska þess
líka, að fá að hafa þau áfram sem börn sín, háðum
vilja þeirra og vernd, hefur alla tíð gert það að verk-
um að hlutskipti unglingsins verður æði erfitt.
Annað vandamál í leit unglingsins að kynferðislegri
hegðun, sem samrýmist kröfum og siðgæði þjóðfélags-
ins, er það, að um leið og þjóðfélagið krefst þess af
ungiingnum að hann samkenni sig sínu eigin kyni,
krefst það þess venjulega, að hann forðist og neiti sér
um allt kynlíf til fullorðinsáranna, þó að slakað
liafi verið nokkuð á þeim kröfum í seinni tíð og ald-
urstakmarkið hafi færzt nokkuð niður á við. Enginn
vafi leikur á því, að hagsmunum bæði þjóðfélagsins,
barnsins og unglingsins er bezt borgið með því að
veita kynhvötum þeirra ekki útrás heldur með því
að stjórna þeim og beina inn á aðrar brautir um
stundarsakir, unz að því kemur að unglingurinn hef-
ur öðlazt þann þroska og aldur, sem til þess þarf
að takast á hendur ábyrgð þá, sem því fylgir að sjá
um eigið heimili ásamt fjárhagslegri getu til þess.
Á gelgjuskeiði sálfræðinnar og sálgreiningarinnar var
slík stjórnsemi gagnvart kynhvötum álitin vera skað-
leg og geta valdið taugaveiklun, en það viðhorf hefur
nú aftur breytzt.
Með hvaða hætti bezt er liægt að stjórna og beina
eðlishvötunum í aðra farvegi er nokkuð álitamál, en
þó er talsvert vitað um uppsprettu og stefnu slíkrar
stjórnar. Hér er um innri sjálfstjórn að ræða og von-
ast er eftir því að unglingnum hafi tekizt að' þroska
hana hjá sér þegar hann nálgast fullorðinsárin,
þannig að hann geti frestað því að veita hvötum sín-
um útrás þar til hann getur gert það á þann hátt, sem
þjóðfélagið viðurkennir að sé heppilegt og er líka
öllum fyrir beztu. — Einmitt sá hæfileiki, að geta
neitað sér um og frestað stundarfróun, er rétt ein-
kenni fullnaðarþroska manndómsins. Vanþroski t.d.
vandræðaunglinga er einmitt í því fólginn, að þeir
geta ekkert látið á móti sér og engu frestað, heldur
finnst þeim þeir verði að láta eftir löngunum sínum
og hvötum samstundis, vegna þess hversu veikgeðja
3