Nýtt kvennablað - 01.05.1967, Blaðsíða 11

ÞÓRUNN ELFA MAGNÚSDÖTTIR:
FRAMHAlDSSAGAN
Djúpar rætur
Því að jafnvel þótt honum hefði ekki sýnzt það hættu-
legt, að hún gengi þennan spöl ein, laust eftir miðnætti að
sumarlagi, þá hefði hann þó getað virt óskir hennar, fyrst
hún hringdi til hans og bað hann að koma til sín, svo að
hún fengi samfylgd heim, „því að mér finnst svo skugga-
legt í kvöld.” var ekki sjálfsagt, að hann yrði við þessum
tilmælum konunnar sinnar, þó að hún rökstyddi þau ekki
nánar.
Sören þar það einmitt fyrir sig eftir á, að hún hefði ekki
fært nein rök fyrir hræðslu sinni, ekki nefnt það einu orði,
að eigandinn hefði hringt til hennar frá borginni, sagt að
hann yrði óvænt að vera þar um nóttina og beðið hana að
tæma kassann og varðveita allan sjóðinn til næsta dags.
Það var vandi hans að koma á kvöldin og taka með sér
aðalfúlguna, en biðja stúlkurnar, sem skiptu með sér
vöktum, að taka skiptimyntina heim með sér.
Það hafði einu sinni verið brotizt inn í söluturninn og
greipar látnar sópa um alla fjúrmuni. Þó að það væri enn
meira virði, sem stolið hafði verið og spillt af vörum, þá
varð ekki við slíku gert, en peningar voru aldrei skildir
eftir í söluturninum næturlangt eftir þetta. Eigandinn
hafði sagt, að innbrotið hefði verið alveg einstakt, svo frá-
leitt væri að slíkt henti á þessum fámenna og friðsæla stað
með fáa og trausta íbúa, og sjaldgæft að þar væri nokkurt
slangur af lausingjalýð, því að hótelið, sem var skammt frá,
inn með strönd, fullnægði þörfum gesta sinna fyrir þess
konar vörur, sem turninn hafði á boðstólum.
En þrátt fyrir þessi ummæli sín hafði hann þó látið sér
innbrotið að kenningu verða, fengið sér traustan peninga-
skáp með sannkallaðri galdralæsingu, en fulltreysti þó
ekki „því að þessir fjandar, (þ. e. innbrotsþjófar) eru svo
slyngir.” Fátt annað var hægt til varnar að gera, glerið í
hinum stóru gluggum turnsins var sterkt og læsing dyr-
anna rammleg, en samt var það gert að reglu, að stúlkan,
sem var á kvöldvakt og átti aftur vakt að morgni skyldi
hafa skiptimyntina heim með sér.
Sören sagði, er um allt þetta var rætt eftir á, að Lísa
hefði ekki nefnt við sig í símtalinu ískyggilegu mennina
tvo, er komið höfðu síðla dags, og svo aftur um kvöldið.
í bæði skiptin hafði henni fundizt þeir hanga óratíma í
söluturninum, hélt einnig að þeir hefðu verið á vakki fyrir
utan, en gaf sér ekki tima til að hyggja grannt að því. Jafn
nánar gætur og þeir virtust gefa öllu, hlutu þeir að taka
eftir því hvað salan var mikil, peningaseðlarnir bunguðu
upp í hólfum peningakassans. Hún hafði verið töluvert
hreykin af því, að hún skyldi setja nýtt met í sölu þennan
(Framh. frá síðu 7.)
Kraginn: Fitja upp 88—94—100 1. á p. nr. 3(4 og prjóna
mynzturprj. 10 cm, fellt af.
Frágangur: Pressa stykkin á röngunni að undanskild-
um börmunum og snúningum. Sauma jakkann saman,
brjóta 3 r. 1. á börmunum inn að röngunni. Sauma krag-
ann í hálsinn og rennilás að framan.
dag, því að töluvert kapp var á milli hermar og konunnar,
sem vann á móti henni um það, hvor þeirra seldi meira,
og svo hafði komið í hennar hlut, að afgreiða laugardags
síðdegi og kvöld, sem óvenjulega margt var um manninn
í þorpinu, gestir í heimsókn hjá kunningjum sínum þar,
sem ætluðu með þeim á lokaball sumarsins á útidansstað
inn með strönd og komu í tuminn til að birgja sig upp
með sælgæti og drykkjarföng, og margir keyptu sér um
leið heitar pylsur, eða annað, sem þeir gátu neytt á staðn-
um.
Svo mikið var að gera, að hún hafði naumast við ein.
Eftir á kom það fram eins og svo margt annað, að hún
hefði átt að hringja til konunnar, sem tók vaktirnar á
móti henni og biðja hana að koma sér til hjálpar,. Konan
var ekkert sérstakt við bundin og hefði fúslega gert þetta.
En þrennt kom til greina. f fyrsta lagi hafði eigandi sölu-
turnsins ekki gert ráð fyrir því að hún þyrfti hjálp, í
öðru lagi, að Lísu var það metnaðarmál að komast fram
úr þessu til loka, svo að það kæmi glöggt fram, hversu
mikið hún hefði selt fyrir á þessum óvenjulega söludegi,
og í þriðja lagi hafði hún í rauninni alls engan tíma til
að hringja og bíða eftir því að henni yrði svarað.
Hún var orðin mjög þreytt, þegar sölutíminn var á enda,
og þá gat hún ekki losnað nærri strax, því að slangur var
af fólki inni, þegar hún lokaði, og þegar það hafði fengið
afgreiðslu og fór út hleypti það öðrum inn. Loks varð
hún þó ein og hringdi til Sörens.
„... mér finnst svo skuggalegt í kvöld,“ sagði hún, en
einhvern veginn komst hún aldrei svo langt, að rökstyðja
það neitt nánar, hvers vegna óhugur væri í henni, venju
fremur, að það gerði mennirnir tveir og þessir óvenjulega
miklu peningar, sem hún þyrfti að taka með sér heim. Á
kafla af leiðinni, sem hún þurfti að fara voru húsin strjál
og fjarri götunni, en þétt trjáröð meðfram vegarkantinum,
þar fannst henni sem margt gæti leynzt. Og nú var meira
að segja komið fram á nótt. Hún lauk eiginlega ekki sím-
talinu við Sören, heldur lagði símtólið á í styttingi. Harrn
hafði það seinna í svari sínu, að harm hefði ekki fengið
að tala út og spyrja hana, hvort nokkuð sérstakt amaði
að. Lísu hafði óðara gramizt að hann skyldi ekki taka
eðlilegum tilmælum hennar sem sjálfsögðum hlut, jafnvel
þó að hann hefði unnið fram yfir þennan laugardag og
tekið með sér verkefni heim, sem hann ætlaði að ljúka
um helgina. Ætli það séu ekki nógar smugur fyrir auka-
þénustu, eins og þarf að kosta upp á þetta hús, eða svo
er að minnsta kosti alltaf á þér að heyra. Hann hafði
ekki sagt þetta í símann, hún hélt bara að hann hefði
hugsað eitthvað á þessa leið, hann hafði verið dræmur,
líkt og latur og sagt: „Æ, ég veit ekki hvort ég kem, ég
get varla haft mig upp í að fara út. Ég hef setið við í allt
kvöld, er núna að drekka te og ætlaði svo að fara að
hátta. Bíddu að minnsta kosti ekki eftir mér, ég ...“
Þá hafði hún lagt símann á. Hvað þetta var líkt Sören,
drekka te einsamall og fara svo að hátta, bíða ekki eftir
NÝTT KVENNABLAÐ
9