Nýtt kvennablað - 01.10.1967, Blaðsíða 6

einstaka seinvöxnum og viðkvæmum teg. blóm-
og kálplantna.
Vel hirtur og ræktarlegur matjurtagarður er
mikill fengur og prýði hverjum bæ, og blóm- og
trjáreitur í námunda við híbýli manna er yndis-
auki, sem fæstir ættu að neita sér um. Sá sem
elst upp við það að fara höndum um þessi börn
jarðar og vinna að því að hjálpa þeim til lífs og
þroska, tengist ósjálfrátt sinni móðurmold og
heimavéi vissum böndum tryggðar og hollustu,
sem annars hefðu ekki til orðið. Gildi ræktun-
arstarfs fram yfir nakið brauðstrit er ekki
sízt fólgið í þeirri innri ánægju — lífsfyllingu —
sem það veitir. Holl uppeldisáhrif þess á börn
og unglinga því ómetanleg. Hversu öfugt er
ekki, ef sjálf börn sveitanna fara á mis við þessa
blessun — mis við gleði ræktunarinnar. En er
hér ekki einmitt nokkur hætta á. Hvað virðist
ykkur, sem þekkið til í sveitunum? Vantar þar
ekki sitthvað á ræktunarást og ræktunarmenn-
ingu? Ég hefi litla trú á, að sú kynslóð uni sér
vel í sveit — elski sveitalífið, sem er snauð af
þessu. Hér er því nokkuð í húfi og full þörf, að
mínu áliti, að kenna börnum og unglingum
frekar en gert hefur verið stafrófið, undir-
stöðuna í þessum fræðum. En hvernig? Hví
ekki að koma á eins konar skólagörðum í
sveitunum? Er nokkuð minni þörf á slíkri undir-
stöðufræðslu þar en í höfuðborginni? Og væri
þá ekki nauðsyn á góðri samvinnu við konurnar
og þeirra samtök? Víða hafa þau yfir að ráða
sameiginlegum reitum eða görðum, sem að ein-
hverju leyti gætu verið hagnýttir sem einskonar
skólagarðar, jafnframt sem börnin liefðu smá-
reiti heima hjá sér að annast. Og hver gæti hlut-
ur skólans verið?
í fyrsta lagi ætti andi ræktunarástar og virð-
ingar fyrir gildi og fegurð lifandi gróðurs að
svífa yfir vötnunum í hverjum skóla í sveit. Þá
gætu jafnvel tímar í náttúrufræði um hávetur
orðið börnunum mikils virði. Stundum ef til
vill gæti skólinn sjálfur lagt til leiðbeinandann
ef svo vildi til að sæmilegur kunnáttumaður í
garðyrkju starfaði við hann. Annars væru það
aðrir aðilar, sem legðu til leiðbeinandann, t.d.
Búnaðarfélag íslands. Ferðaðist hann um milli
unglinganna á vorin, skipulegði og hjálpaði,
kæmi í heimsókn um miðsumartímann og liti
á uppskeruna, þegar haustaði og gæfi þeim, sem
ræktað liefðu sinn litla reitt af alúð og trú-
mennsku verðuga viðurkenningu. Hversu margt
barnið yrði ekki stolt og glatt, þegar mamma
bæri fram á borðið kartöflurnar, rófurnar, græn-
metið, sem það sjálft hefði ræktað. Tæplega væri
líka hægt að hugsa sér betri og eðlilegri tóm-
stundavinnu fyrir börnin í sveitinni á sumrin
— líka dvalarbörnin úr kaupstöðunum — en að
hlynna að þessum litlu reitum. Og nú orðið, á
þessari vélaöld, eru tómstundir barna og ungl-
inga yfir sumartímann oft ekki svo fáar. Tóm-
stundir, sem þarf að fylla áhuga og heilbrigðri
gleði, svo að eirðarleysi og leiði finni þar ekk-
ert tómt rúm fyrir. Ég hefi trú á, að þarna væri
fundin leið til að leggja grunninn að nýrri rækt-
unarmenningu í sveitunum, sem engin sveita-
menning má án vera, — og þó því aðeins gæti
orðið að veruleika, að konurnar legðu þar ötul-
lega hönd á plóginn.
Á fjölmörgum öðrum sviðum bíða verkefni,
sem hér skal lítið rakið:
Kirkjan og hennar málefni öll hafa ávallt
kallað á konuna til liðsemdar og gerir enn, og
hverjum mun standa nær en konunum að berj-
ast gegn áfengisbölinu, því hörmulegasta af öllu
hörmulegu. Hvarvetna er þörf fyrir konurnar
og þeirra félög eins og góðar liðssveitir, ávallt
tilbúnar að veita iið öllu því, sem styður og
eflir fagurt mannlíf.
Ekki mun heldur falla úr gildi jrörfin fyrir
námskeiðastarfsemi innan kvenfélaganna, þótt
viðfangsefnin breytist með breyttum tímum, og
leiðbeiningarnámskeið í meðferð og notkun
heimilisvéla komi sums staðar í stað saumanám-
skeiða. Framtíðarverkefnunum fer síður en svo
fækkandi eftir |)ví sem „velferðarríkið" færist
yfir. Miklu fremur virðist þeim stöðugt fjölga,
eftir því sem þjóðfélagið sjálft verður fjölþætt-
ara og hverfur lengra frá frumstæðum háttum.
Síðastliðinn vetur barst mér í hendur bók um
skipulag og starfsemi Diakonissureglunnar — í
víðustu merkingu, samin af norskum presti.
Sjálfsagt er höf. góður og gegn klerkur í sinni
norsku kirkju. En mér virðist auk jress jrarna
vera á ferðinni félagsfræðingur og sálfræðingur
í betra lagi, ríkur af heilbrigðri dómgreind,
mannþekkingu og mannúð. Tel ég bókina geta
verið gullvæga handbók kvenfél. og öðrum sam-
tökum (sem að líknar- og menningarmálum
vinna) í hagnýtu, félagslegu starfi og skipulagðri
samfélagshjálp.
Áður en ég lýk þessu spjalli, langar mig að
minnast á eina hlið joessara félagsmála, sem lítt
4
NÝTT KVENNABLAÐ