Morgunblaðið - 21.09.2009, Blaðsíða 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. SEPTEMBER 2009
✝ Hjördís KristínHjörleifsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. febrúar 1929 en
lést á líknardeild
Landakotsspítala 9.
sept. sl.
Foreldrar hennar
voru Hjörleifur Krist-
mannsson skósmiður,
f. á Akranesi 21.9.
1896 og kona hans
Kristín Ingveldur
Þorleifsdóttir, f.
31.10. 1895 og uppal-
in á Þverlæk í Holt-
um. Systkini Hjördísar eru: Krist-
mann, f. 6.9. 1920, d. 3.5. 1977, maki
Bergþóra Hulda Einarsdóttir, f.
25.1. 1919, d. 2.3. 2002. Helgi, f.
22.8. 1922, d. 3.6. 1994, maki Sigrún
Gísladóttir, f. 29.12. 1924, d. 2.10.
1998. Gerður Helga, f. 29.3. 1927.
Ásgeir, f. 25.4. 1930, d. 27.11. 1933
og Ásgeir Hörður, f.
13.1. 1937, maki Hjör-
dís Sigurðardóttir, f.
21.9. 1937. Hinn 18.6.
1949 giftist Hjördís
Guðjóni Einarssyni
fulltrúa, f. 18.6. 1904
en hann lést 20.3.
1984. Þau voru barn-
laus. Hjördís og Guð-
jón störfuðu saman í
áratugi á skrifstofu
Eimskips, en einnig
starfaði hún með syst-
ur sinni, Gerði, hjá
Ísl. heimilisiðnaði,
seinni hluta starfsaldurs síns. Þau
hjónin stunduðu íþróttir alla ævi,
útivist og hreyfingu alveg fram
undir það síðasta.
Útför Hjördísar Kristínar fer
fram frá Dómkirkjunni mánudag-
inn 21. sept. nk. kl. 15.
Meira: mbl.is/minningar
Elskuleg föðursystir okkar,
Hjördís Kristín Hjörleifsdóttir eða
Hjödda eins og fjölskyldan kallaði
hana, lést að morgni dags þann 9.
september eftir hetjulega og
æðrulausa baráttu við krabba-
mein.
Hjördís var ekkja Guðjóns Ein-
arssonar, fulltrúa hjá Eimskipum.
Guðjón var formaður Verslunar-
mannafélags Reykjavíkur á árun-
um 1945-1956. Einnig var hann
fyrsti alþjóðadómari Íslendinga í
knattspyrnu, formaður Víkings og
varaforseti ÍSÍ til margra ára.
Fyrir okkur bræður skipti þó
mestu að hann hafði alltaf tíma
fyrir okkur.
Hjödda hreyfði sig alla tíð mik-
ið. Strax á unglingsárum stundaði
hún íþróttir af miklu kappi. Frá
því við munum eftir þá fór hún í
Vesturbæjarlaugina alla morgna.
Synti hún að jafnaði 1-2 km.
Hjödda giftist Gúa sínum þegar
hún var rétt rúmlega tvítug. Gúi
var sérstaklega barngóður maður
og þótti okkur bræðrum mjög
gaman að heimsækja þau hjónin.
Var þá oft glatt á hjalla þegar Gúi
sagði sögur af því þegar hann var
strákur í Laxnesi og ævintýrum
hans og Snata. Ekki var verra að
maula rjómatoffí þegar horft var í
forundran hvernig Gúi gat látið
Bangsa borðað rúsínur. Þótti okk-
ur það skrítið og skoðuðum tus-
kubangsann vel og vandlega á eft-
ir. Kom ósjaldan fyrir að við
fengum að gista hjá þeim. Var þá
mikið spjallað, spilað eða teflt og
svo farnir langir sunnudagsbíltúr-
ar á „Malibúnum“ þeirra. Hjödda
bakaði svo oft stafla af pönnukök-
um sem hurfu eins og dögg fyrir
sólu þegar við komumst í þá. Ekki
voru rúlluterturnar hennar síðri.
Gúi lést 20. mars 1984. Blessuð
sé minning hans.
Hjördís vann lengi vel á skrif-
stofu Eimskipafélagsins en fór síð-
an að vinna hjá Gerði systur sinni
í Íslenskum heimilisiðnaði við af-
greiðslu- og skrifstofustörf. Síð-
ustu starfsárunum eyddi hún þó
sem nokkurs konar amma fyrir
börnin hans Sigga. Hjödda sá til
þess að einhver væri heima á dag-
inn. Var það ómetanleg hjálp á
stóru heimili. Voru Halldór Kári
og Sindri Snær í sérstöku uppá-
haldi hjá henni enda hálfgerð
ömmubörn hennar. Var þar oft
glatt á hjalla og miklar tindáta-
orustur haldnar.
Fyrir þremur árum greindist
Hjödda með krabbamein og þurfti
að fá erfiðar lyfjagjafir. Gerður
fylgdi Hjöddu í allar þessar spít-
alaheimsóknir og var henni ómet-
anlegur styrkur og stoð. Aldrei
heyrðum við bræður annað en
æðruleysi frá Hjöddu jafnvel þó að
hún hafi vitað lengi hvert stefndi.
Hjödda var hress andlega alveg
fram í andlátið og hjálpaði jafnvel
til við að brjóta saman þvott með
starfsfólki líknardeildarinnar.
Þrátt fyrir veikindin í sumar var
hún alltaf vel til höfð þegar hún
gekk með okkur um ganga Landa-
kots og sýndi okkur útsýnið yfir
Vesturbæinn sem var í miklu
uppáhaldi hjá henni.
Það var svo í fyrstu viku af
september sem heldur fór að
draga af henni. Aðeins viku seinna
var hún öll.
Sérstakar þakkir færum við
þeim sem önnuðust Hjöddu ein-
staklega vel svo sem Heimahjúkr-
un Karitas og starfsfólkið á líkn-
ardeild á Landakoti.
Elsku Hjödda okkar, hvíl þú í
friði og við biðjum að heilsa Gúa.
Þínir frændur,
Kristinn Ingi, Hjörleifur og
Sigurður Þór Ásgeirssynir.
Með fráfalli Hjördísar Hjörleifs-
dóttur er einn hlekkurinn slitinn í
þeirri keðju starfskvenna sem
unnu í verslun Íslensks heimilis-
iðnaðar í Hafnarstræti í Reykjavík
undir styrkri stjórn Gerðar, systur
Hjördísar.
Ég var svo lánsöm að kynnast
Hjördísi náið. Við ferðuðumst mik-
ið saman, bæði innanlands sem ut-
an. Tókust þær ferðir einstaklega
vel. Ég man sérstaklega eftir ferð
okkar í kringum landið. Hvað
Hjördís var stolt yfir að hafa kom-
ist heilu og höldnu yfir Öxi á litla
bílnum sínum rétt eftir að veg-
urinn var opnaður. Það er mann-
bætandi að hafa kynnst slíkri
sómakonu.
Áhugamál hennar voru útivist
og ferðalög. Þau hjónin Guðjón
Einarsson heitinn og Hjördís ferð-
uðust um landið þvert og endi-
langt þrátt fyrir slæma vegi og að
bíllinn væri ekki af fínustu gerð. Í
minningunni sagði hún, að alltaf
hefði verið gaman.
Fjölskylda Hjördísar er stór,
átti hún ríkan þátt í að halda
henni saman. Hún elskaði systk-
inabörn sín og börn þeirra sem
þau væru hennar. Fyllti það skarð
eigin barnleysis. Hjördís háði
harða baráttu við illvígan sjúkdóm
í nær fjögur ár og þar sýndi hún
einstaklega mikinn viljastyrk.
Kvartaði aldrei en sagði
aðeins: „Þetta er bara svona.“
Ég kveð vinkonu mína með eft-
irfarandi ljóði:
Nú lýk ég upp dyrum og leiði
þig inn
við loga frá kerti í stjaka.
Það gneistar frá arni í glæðunum
finn
gullkorn, er fékk ég til baka.
En aðeins í huganum flýti ég för
í fjarlægð er ljóðið mitt spunnið.
Minningabikarinn ber ég að vör
og bergi uns tár hvert er runnið.
(María K. Einarsdóttir)
Takk fyrir allt og allt.
Samstarfskonur úr „Heimó“
biðja fyrir kveðju.
Vink/Margrét Leósdóttir.
Á mínum fyrstu árum bjuggu
foreldrar mínir á Mímisvegi 2 hér
í bæ ásamt nokkrum öðrum fjöl-
skyldum og tengdust þau sterkum
vináttuböndum sem entust alla
ævi. Í þessum hópi voru sæmd-
arhjónin Hjördís og Guðjón.
Smám saman hefur þetta fólk
horfið sjónum okkar og er Hjör-
dís, langyngsta konan í hópnum,
nú sú síðasta sem kveður.
Í minningunni var Hjördís fal-
legasta og besta kona sem til var
og sú sem alltaf gaf sér tíma til að
staldra við og ræða um hvað við
krakkarnir vorum að bralla og
þannig var hún alla tíð. Hún var
líka gift Gauja, skemmtilegasta
manninum í húsinu, fótbolta-
dómara með meiru og fyrir það
naut hann mikillar virðingar.
Hjördís var töluvert yngri en
Guðjón og var hann ákflega stolt-
ur af henni og óspar á að tjá sig
um það og montaði sig oft af
henni. Heyrðist þá í Hjördísi:
„Svona, svona vinur minn“ þegar
henni fannst hann ganga of langt í
hrósinu.
Hjördís og Guðjón urðu miklir
vinir foreldra minna og komu oft
heim, var þá tekið í spil, hlegið og
skemmt sér. Hjördísi var það ekk-
ert tiltökumál að hjálpa öðrum og
mér er það sérstaklega í minni að
fyrir fermingu mína bakaði Hjör-
dís margar tertur. Þegar Guðjón
féll frá var Hjördís enn í blóma
lífsins. Hún vann hjá Heimilisiðn-
aðarfélaginu í mörg ár og voru það
ófá skiptin sem ég og vinkonur
mínar komum við í búðinni til að
skoða handavinnu og fagra muni
og alltaf tók Hjördís brosandi á
móti okkur. Hún ferðaðist ein um
heiminn og var sannkallaður
heimsborgari. Hjördís sótti leik-
hús og listsýningar og alls staðar
var tekið eftir henni fyrir reisn,
fallega framkomu og smekklegan
og sérstakan klæðaburð.
Hjördís reyndist móður minni
mikil vinkona alla ævi, þær voru
saman í spilaklúbbi, hún hringdi í
hana, heimsótti og var alltaf boðin
og búin að rétta hjálparhönd ef
þess var þörf. Er ég henni æv-
inlega þakklát fyrir það. Hún var
sérstök vinkona og vinur og minn-
ast börn mín hennar með virðingu.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
sendi ég systkinum, mágkonu og
öðrum aðstandendum Hjördísar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Soffía Ákadóttir og fjölskylda.
Elsku Hjödda. Mig langar að
þakka þér fyrir samverustundirn-
ar í þessu lífi. Fyrir hjálp og vin-
áttu um árabil. Þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir börnin
okkar. Þau munu ávallt búa að
þeirri hlýju, ást og umhyggju sem
þú veittir þeim. Aldrei vildir þú
gera mikið úr þínum þætti í heim-
ilishaldinu en seint verður full-
þakkað fyrir þinn þátt þar. Í fari
þínu dáðist ég að því að þú vílaðir
ekkert fyrir þér. Komst brunandi
á litla bílnum sama hvernig viðraði
– og ef þér datt í hug að drífa þig
eitthvað þá varstu ekkert að hika
við það heldur dreifst þig bara.
Hvort sem um styttri eða lengri
ferðir var að ræða. Þú last með
strákunum, fórst í göngutúra með
þá, kenndir þeim margt og bakaðir
heimsins bestu pönnukökur!
Ómetanlegt var að vita þá í þínum
öruggu höndum í erli dagsins.
Stundum náðum við að spjalla
saman yfir kaffibolla – eiga nota-
lega stund. Hversdagslegar hlýj-
ar stundir. Ekki varstu skoðana-
laus og ekki vorum við alltaf
sammála um þjóðmálin eða
heimsmálin en aldrei bar skugga
á samstarfið á heimilinu eða
hvernig haga skyldi málum þar.
Þú einsettir þér að fylgja þeim
yngsta fram á skólaaldur og það
gerðir þú með stæl. Og alltaf var
veisla í kotinu þegar Hjödda og
Adda mættu á svæðið.
Erfitt var að segja ungum pilt-
um frá því að nú værirðu farin,
þótt það hafi verið í aðsigi. Ekki
er auðvelt fyrir 9 ára dreng að
kveðja Hjöddu sína – og fara í
jarðarför hennar á níu ára afmæl-
isdaginn sinn, né heldur fyrir þá
sem eldri eru að kveðja trausta
vinkonu, þótt teljast eigi hálffull-
orðnir og jafnvel hátt í miðaldra.
Öll vitum við þó að við fæðumst
og deyjum í þessu lífi. Elsku
Hjödda, ég þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast þér. Góða ferð.
Ólöf Rún Skúladóttir.
Elskulega Hjödda okkar er lát-
in. Á kveðjustund rifjast upp
margar góðar minningar sem
spanna alla okkar ævi. Hjödda
var barnlaus og nutum við bróð-
urbörn hennar góðs af gæsku
hennar og umhyggjusemi í okkar
garð. Upp í huga okkar koma
skemmtilegar stundir á Framnes-
veginum þegar við vorum litlar og
fengum að gista hjá Hjöddu. Þar
var ýmislegt brallað og hún
kenndi okkur að prjóna, passaði
að við gengjum vel frá fötunum
okkar og oft var mikið hlegið á
meðan skipst var á að pumpa í
vindsængur fyrir okkur systur.
Við fórum saman í gönguferðir
um Vesturbæinn og hún kenndi
okkur að umgangast umhverfið af
virðingu.
Hjödda var einstaklega kraft-
mikil kona sem hugsaði alltaf vel
um heilsuna. Hún synti kílómetra
á hverjum einasta morgni í Vest-
urbæjarlauginni og stundaði
gönguferðir um borgina og Heið-
mörk. Hún var jákvæð og dríf-
andi og hafði mjög gaman af
ferðalögum og ferðaðist mikið
bæði innanlands og erlendis og
lét það ekki stöðva sig þó hún
þyrfti stundum að ferðast ein. Á
miðjum aldri tók hún upp á því að
læra þýsku og ferðaðist í kjölfarið
mikið um Þýskaland og má segja
að hún hafi tekið ástfóstri við
land og þjóð. Hún var einnig mik-
ill listunnandi og sótti leikhús, óp-
eruna og sinfóníutónleika reglu-
lega með Gerði systur sinni, og
helgarnar nýttu þær oft í að fara
á listasöfn og gallerí borgarinnar.
Hjödda vann í fjöldamörg ár
með Gerði í Íslenskum heimilis-
iðnaði. Þegar við systur vorum
unglingar tókum við okkar fyrstu
skref á vinnumarkaðnum við
sendla- og afgreiðslustörf í
Heimó. Það var ómetanlegt fyrir
okkur óharðnaða unglingana að
hafa föðursysturnar okkur við
hlið til að kenna okkur til verka
og siða okkur til. Og þó svo við
kynnum ekki alltaf að meta það á
þeim tíma, þá er þetta lærdómur
sem hefur fylgt okkur í gegnum
lífið og sá grunnur sem við seinna
höfum byggt á.
Hjödda tók fréttunum af veik-
indum sínum af miklu æðruleysi,
hún bar sig ávallt vel og heyrðist
aldrei kvarta yfir örlögum sínum.
Hún barðist af miklum krafti al-
veg fram á síðustu stundu og gaf
aldrei upp vonina. Hún kom okk-
ur oft á óvart með styrk sínum,
bæði líkamlegum og andlegum,
og hélt ótrauð áfram að fara í
gönguferðir á meðan heilsan
leyfði og lét aldrei hugfallast
sama hvað á dundi.
Elsku Hjödda, við kveðjum þig
með söknuði og þakklæti fyrir allt
það sem þú hefur gert fyrir okkur
og okkar fólk í gegnum árin.
Minning þín mun lifa áfram í
hjörtum okkar.
Ásdís Rósa og Svanlaug
Rós Ásgeirsdætur.
Hjördís Kristín
Hjörleifsdóttir
Þegar maður elst
ekki upp hjá foreldr-
um sínum, eins og ég
fyrstu ár ævi minnar,
verða þeir fleiri sem
standa manni næst. Í þeim góða
hópi var Erla frænka, föðursystir
mín, sem mig langar að kveðja
með nokkrum orðum og um leið
þakka fyrir hennar þátt.
Ég gisti reglulega hjá föður-
ömmu minni í Barmahlíðinni og
Þórður frændi minn var órjúfan-
legur þáttur í þeim heimsóknum,
en það var bara spari að fá að
gista heima hjá honum í Eskihlíð-
inni, hjá Erlu og Boga, dálítið
spennandi, á bedda sem sóttur var
niður í geymslu, og stundum fylgdi
með ein Sinalco úr geymslunni.
Sú staðreynd að Bogi var lög-
reglumaður var ein og sér alveg
nóg til að haga sér vel þótt aldrei
væri hann nema ljúfmennskan ein,
en Erla hafði ákveðinn myndug-
Erla Sveina H.
Jórmunds
✝ Erla Sveina Jór-munds fæddist í
Reykjavík 19. des.
1924 og lést á Land-
spítalanum 3. sept.
2009.
Útför Erlu Sveinu
fór fram frá Foss-
vogskapellu 10. sept-
ember sl.
leika sem fékk litla
menn til að kikna að-
eins í hnjáliðum ef
hún byrsti sig, sem
betur fer gerðist það
nú ekki oft, en þá
hlýddum við frændur
líka umyrðalaust.
Þessi óttablandna
virðing breyttist þó
fljótt í væntumþykju
eftir því sem ég
kynntist henni betur,
og áttaði mig á því að
allt hennar tiltal og
reglur var sprottið af
ábyrgðartilfinningu og umhyggju.
Við frændur fórum stundum í
bíó kl. 3 á sunnudögum, nestaðir
með popp, eins og Erla frænka
kallaði það, í brúnum bréfpoka og
eftir á að hyggja veit ég nú að ég
var aldrei með neinn bíópening
með mér. Ég vona bara að ég hafi
munað eftir að þakka henni fyrir
mig. Mér var líka boðið með þeim
Erlu og Boga í Munaðarnes, í
sumarbústað. Þá áttum við frænd-
ur gæðastundir i aftursætinu á
fólksvagen bjöllu og frænka gauk-
aði að okkur ópalpakka, eða öðru
góðgæti. Eins á ég góðar minn-
ingar úr Úlfarsfellinu þar sem
Erla og Bogi voru með matjurta-
garð og ýmsa ræktun, djús á brúsa
og smurt brauð úti í náttúrunni
jafngilti fullkomnu áhyggjuleysi,
bernskan fékk að njóta sín og lífið
var yndislegt.
Ég var gikkur á mat í þá daga,
ekki man ég samt eftir öðru en
því hafi verið tekið af æðruleysi í
eldhúsinu hjá Erlu frænku en þar
smakkaði ég t.d. Cheerios í fyrsta
skipti, algeran sparimorgunmat
eftir að hafa beðist undan því að
borða hafragraut. Ég ímyndaði
mér að þetta lostæti fengist lík-
lega ekki á mínum heimaslóðum,
seinna þegar ég fór að koma í
jólaboð í Eskihlíðina með pabba
og mömmu smakkaði ég þar rjúp-
ur í fyrsta sinn, ég skildi ekki þá
stoltið og gleði gestgjafanna að
bjóða okkur upp á þennan und-
arlega jólamat sem ég hafði ekki
vanist, ekki fyrr en ég sjálfur stóð
í þeim sömu sporum 30 árum síð-
ar að bjóða óvönum gestum rjúp-
ur sem ég hafði sjálfur eldað, þá
vissi ég að það var verið að gefa
okkur að borða það sem gestgjöf-
unum þótti allra best.
Lífsnautn þeirra hjóna fólst
kannski í hófsemi og vinnusemi,
en þó af örlæti, gestrisni og
gæsku sem ég að minnsta kosti
minnist með þakklæti. Erla
frænka átti stórt hjarta og eitt
fallegasta bros bernsku minnar og
þannig ætla ég að minnast henn-
ar. Við Helena sendum ykkur;
Bogi, Bjarni og Kolla, Guðný,
Þórður og Elín ásamt börnunum
ykkar allra, okkar hlýjustu kveðj-
ur á þessari stund og biðjum góð-
an Guð að blessa minningu Erlu
frænku.
Hans Unnþór Ólason.