Vilji - 01.10.1927, Blaðsíða 12

10
Y I L J I
spurði undrandi, hvað maðurinn, sem þar væri, að-
hefðist. Hásetinn, sem eftir hafði orðið af gömlu skips-
höfninni, leit upp og mælti fölur sem nár: „Þetta er
Bill, sem datt niður og hryggbrotnaði fyrir viku“. Við
þessi orð sló svo miklum öhug á skipverja, að þeir
flúðu skelkaðir í land hið bráðasta, og varð engu tauti
við þá komið.
Eftir langan tíma og mikið strit tókst hinum ötula
og kjarkmikla skipstjóra enn að fá nýja skipshöfn.
Ljet nú skipið úr höfn, áleiðis til Cleveland. Það
komst aldrei á ákvörðunarstaðinn, það strandaði og
sökk.
Sjómenn trúa því fastlega, að sumum skipum
fylgi gæfa og öðrum ógæfa. Ef erfiðleikar og óhöpp
steðja oft að sama skipinu, legst óorð á það, og er oft
mestu erfiðleikum bundið að fá á það skipverja.
Spænskum sjómönnum myndi aldrei koma til hug-
ar að stíga vinstra fæti sínum fyrst á skipsfjöl eða
á land.
írsk seglskip fara aldrei fram hjá eyjunni Mac
Dara án þess að einhver skipverja skvetti þremur aus-
um af vatni á stórseglið.
í þessu sambandi má geta hinna svokölluðu þrumu-
fleyga. Það voru allskonar fornmenjar, er menn fundu
í jörðu í kringum 800 e. Kr. Höfðu menn þá hjátrú
á þeim. að þeim slægi niður úr lofti með þrumum og
eldingum; sykkju 7 álnir í jörð og smáfærðust síðan
upp á við aftur um eina alin á ári, þangað til þeir
eftir sjö ár væru aftur gengnir úr jörðu. Hengdu menn
oft þrumufleygana upp í húsum sínum til varnar gegn
Þrumum og eldingum.
Á miðöldunum magnaðist hjátrú manna mjög. •—
Galdrabrennur eru ■ hryllilegustu afleiðingar hennar.
Oeysaði þessi ofstækisalda yfir löndin eins og landfar-
sótt. Komst hún jafnvel til Islands. Þegar, síðasti