Vilji - 01.10.1927, Blaðsíða 8

6
VIL J I
með starfi sínu, hve ákaflega áríðandi það er að hefta
ekki frelsi æskunnar. Mætti þó nokkra fleiri telja.
Það er mikið rjett að orði kveðið, hjá Jóni ólafs-
syni, er hann segir:
,,Og guði sje lof, þeim gömlu máttur þverrar!
Já, guði sje lof, þeir ungu’ eru tímans herrar!“
Jeg get svo að síðustu glatt þá menn, sem kalla
má hlynta þrælkun og drepi æskunnar, með því, að
frá minni hendi mun ,,Vilji“ ekki láta sitt eftir liggja,
að þakka þeim eins og verðskulda ber.
Grein sú, er hjer birtist, brýtur að öllum líkindum
mjög í bága við skoðanir hinna rígbundnu vanaþræla.
En jeg gat þess í upphafi þessarar greinar, að það
mundi ,,Viljanum“ talsvert skylt, að ræða um skyld
efni, sem grein þessi fjallar um. Og jeg, sem einn af
ritstjórum ,,Viljans“, mun láta mjer í Ijettu rúmi
liggja, hvort mönnum líkar vel eða miður. Hjá mjer
hefir sannfæring sigur.
Sigurður Halldórsson.
Vitae, non scolae discimus.
(Við lærum fyrir lífið, en ekki fyrir skólann).
Það hefir löngum valdið mjer mikillar umhugs-
unar, að hve miklu leyti, allur sá margvíslegi fróðleik-
ur, sem skólarnir troða í nemendur sína, eða öllu
heldur leitast við að troða í þá, komi að notum. Jeg
hefi mikið um það hugsað, hvort það sje ekki rangt, að
eyða svo miklu af hinum stutta tíma, sem nemendurnir
hafa til þess áð búa sig undir lífsstörf sín, í að nema
fræði, sem þeir ef til vill hafa lítinn áhuga fyrir.
Jeg skal játa, að jeg hefi oft verið á báðum átt-
um um það, hvaða skoðun jeg ætti að aðhyllast í þessu
máli, en jeg hefi þó komist að endanlegri niðurstöðu,