Saga - 1958, Qupperneq 92

Hver Ingva ættar
skyldi með Óðni fara?
Rödd úr fjarska tímans lætur vart hærra
í eyrum á tíu alda afmæli en fyrr, nema fast
sá hlustað.1) Víst er von, að menn gerist sér-
lega óforvitnir um fymdan trúarheim. Og þá
bregzt þeim eiginleikinn að lifa sig inn í hann.
Straumniður Gjallar skilur eigi aðeins dauða-
ríki frá lifendum, deyfir hvert kall þess ríkis,
heldur skilur hún öld víkinga frá vorri, og til
marks um þá tíma höfum við fátt nema leifar
úr jörð, rúnir og vísustúfa. En séu eyru lögð
við þeim raddarslitrum, ýmsum til skiptis og
mörgum senn, sækir í hlustir manns áleitnari
niður en Gjöll fái þaggað, eitthvað með líkan
dyn og fossar stallavinar, ins fallhaddaða.
Þetta er vísustúfur úr Ámesþingi:
Ásmóðar gaf eg Óðni
arfa þróttardjarfan.
Það heita hetjualdir, þegar siguróp bergmála
hróður hins sigraða og fellda, eins og vísan
gerir. önnur þjóðfélagsskeið eru vön að mis-
fara svo hinu mennska stolti, að sigurópin rúnu
helzt áróður gegn föllnum andstæðingi. En auk
hetjuraddar viljum við heyra úr vísunni snert
J) Lestur þessi var fluttur I Félagi íslenzkra fræða
í nóvember 1958.