Saga - 1958, Qupperneq 129

441
20. kap., Vaz.:
Nú kom kristni á ísland,
ok tók Þorgils í fyrra lagi við
trú. Hann dreymdi eina nótt,
at Þórr kæml at honum með
illu yfirbragði ok kvað haim
sér brugðizt hafa. „Hefir þú
illa úr haft við mik“, segir
hann, „valit mér þat, er þú
áttir verst til, en kastat silfri
þvi i fúla tjörn, er ek átta,
ok skal ek þér í móti korna".
,,Guð mun mér hjálpa", seg-
ir Þorgils, „ok em ek þess
sæll, er okkat félag sleit".
21. kap., Vaz.:
„Hla mun yðr farast", seg-
ir hann, „nema þú hverfir
^Ptr til míns átrúnaðar; mim
ek þá enn sjá til með þér“.
„Nei“, sagði Þorgils, „íar á
“hrt, inn leiði fjándi! Sá
mér hjálpa, sem alla
leysti með sínum dreyra".
Síðan vaknar hann ok segir
^auminn konu sinni. „Aptr
*hunda ek setjast", segir hún,
”eí ttdk hefði svá dreymt,
ok bæta vig Sörla, gefa ok
fé til sýknu honum, ok var
þetta gert án ráðs Þorgils.
Sýkna Kols var færð annat
sumar á þingi, ok er þó fátt
um með þeim höfðingjunum.
Þórðarbók:
Nú kom kristni á land, ok
tók Þorgils í fyrra lagi sið
kristinn ok helt vel trú sína.
Ok er hann hafði viðr kristni
tekit, þá dreymdi hann ein-
hverja nátt, at Þórr kæmi
at honum með illiligu yfir-
bragði ok kvað hann sér
brugðizt hafa. „Ok hefir þú
illa úr ráðit, valit mér þat
úr þínu fé, er þú áttir verst
til, þú kastaðir silfri þvi í
fúla tjörn, er ek átta, ok
skal ek þar í móti koma“.
„Guð mun mér hjálpa", seg-
ir Þorgils, „ok em ek þess
sæll, er okkat félag sleit".
Þórðarbók:
ok mælti til hans: „Alla
stund hefir þú mér verit
gagnstæðligr, þóttú værir
heiðinn maðr. En oss er mik-
ill missir orðinn at siða-
skipti þínu; áðr var allt fólk
leitandi til várs trausts ok
fulltings, ok ertu sem þeir,
er oss vilja þyngst, ok mun
illa farast, ef þú vilt eigi
aptr til mín hverfa um
átrúnað, mun ek þá enn um
sjá yðar ráð“.
... „Nei, nei“, segir Þor-
gils, „far þú burt, inn leiði
fjándi! Sá mun mér hjálpa,
sem alla leysti með sínum
dreyra, ok á líta ferð vára“.
Síðan vaknar hann ok segir
Þóreyju konu sinni, „ok
dvina munda ek láta ferð-