Skólablaðið - 01.05.1951, Blaðsíða 9

Svo mikil er þessi lífsmagnan, að mönnum finnst
þeir þá fyrst hafa lifað, er þeir hafa hana reynda. Það
sýnir skyldleika svefnsins og ástarinnar, að menn
þurfa mun minna að sofa, þegar menn njóta ástarmagn-
anarinnar.
IV.
Á síðustu árum eru erlendir stjarnfræðingar farnir
að gera ráð fyrir lífi á öðrum hnöttum fsbr. Hoyle og
Darlington), og er það gleðilegt tímanna tákn. En
grunlausir eru þeir um aðferð, sem duga mun til sam-
bands við þær verur. Þar verða því íslenzk vísindi að
koma til, þau, að draumar eru sambandsástand tveggja
skyldra heila þannig, að draumur eins er vaka annars,
ýmislega lituð af hugmyndum og endurminningum
dreymanda. Þótt þetta virðist nokkuð ótrúlegt fyrst í
stað, þá mun ])eim, sem af alúð reynir að skilja þessa
stórfurðulegu uppgötvun, ekki þykja hún neitt ótrú-
legri en t. d. sjónvarpið. Sjá sönnun draumakenning-
arinnar í Nýal bls. 449—70 og dæmin í Framnýal bls.
94, þau taka af allan vafa, ef menn slaka aðeins á
nokkrum fyrirframsannfæringum.
V.
Ráðning draumgátunnar veitir stórkostlega og furðu-
lega yfirsýn yfir lífið. Þar er ráð til að kynnast líf-
heimi annarra hnatta, og þar er lykillinn fenginn að
eðli allra trúarbragða, sem eru bersýnilega ekkert ann-
að en misskilinn innblástur frá mannkynjum eða rétt-
ara sagt goðkynjum, sem aðra hnetti byggja. Fjölgyðis-
trúin ber þannig langt af eingyðistrúarbrögðunum, að
hún er miklu nær sannleikanum, enda er ekki einleikið.
hve vel Grikkjum, Rómverjum og íslendingum vegnaði,
þegar þeir höfðu náið samband við þessi goðkyn og
mögnuðust af þeim og hve mikið hrap það var, þegar
þær sifjar rofnuðu (á íslandi að fullu á 13. öld), og
er það niðurfall menningarinnar sízt að furða, þar sem
þar á ofan var tekinn upp júðskur átrúnaður, sem verri
var miklu en ekki neinn. Einnig er nú ljóst orðið,
hvernig í vitrunum liggur og sjúkdómum þeim, sem
hystería og paranoia nefnast. Vitrun er afbrigði venju-
legs draums, og það sama er að segja um miðilssvefn-
inn, þar sem hinn dreymandi (miðill) getur lýst því,
sem hann er að dreyma þá og þá stundina. Hystería og
]>aranoia eru íleiðsluveikindi, þannig að hinn hyster-
íski er samvita manni, sem hefur hinn „ímyndaða“ á-
verka í raun og veru. Slíkt byrjar oft með draumi, þar
sem draumasambandið slitnar ekki alveg, þegar mað-
urinn vaknar. Hér opnast áður óþekktar dvr fvrir
læknisfræðina.
VI.
Ofróðir menn ímynda isér, að hinir ágætu guðir for-
feðranna séu ekki annað en höfuðórar trúgjarnra ein-
feldninga, að baki þeirra búi ekki annað en lækjar-
niðurinn, skógarþyturinn, þrumur, eldingar o. s. frv.
Er slík trú ófarsæl mjög og það því fremur, sem þeir
telja margir hverir hina júðsku dulrænu innblástur frá
hinum eina sanna guði, en hjá öllum öðrum en Júðum
sé ekki um annað að ræða en barnaskapinn eintóman
í sambandi við annað líf.
Með uppgötvun draumsambandsins er nú Ijóst orðið,
að trúarbrögðin eiga alveg án undantekninga uppruna
s'inn á öðrum hnöttum og þeim jafnvel í öðrum vetrar-
brautum.
Menn verða að hætta að líta á tilveruna með hjátrú-
araugum eins og kemur fram núna síðast og skýrast í
andatrúnni, þar sem menn, sem finnst sjálfsagt, að
framlífið þurfi að vera svipað einhverri óskiljanleika-
blæju, hafa gripið til hinnar eldfornu fávizkuskýring-
ar, að þessir heimar, sem þeir hafa ófullkomið sam-
hand við, séu ýmist úti í hinum helkalda, líflausa geimi
eða jafnvel hér á jörðu og samt ósjáanlegir okkur.
Guðir æðri trúarbragðanna eru þannig verur, sem eiga
menn fyrir forfeður, eins og menn eiga a])a fyrir for-
feður. Skal nú bent á nokkra sannleiksbletti í norrænti
goðafræðinni: guð = hinn bjarti (sbr. Guðbjartur
= bjartur sem guð), því að guðirnir eru svo lífi
þrungir, að birtu stafar út frá þeim; álfur eða albus
= hvítur; Heimdallur = svo hjartur, að sést um all-
an 'heim; Baldur .= hinn bjarti (sbr. bál = það
bjarta); Skaði skylt d. Skade (skjór), sem dregur nafn
af glæsileika sínum, Frigg eða Friðig = sú, sem frið-
ar (ástarþrá), Sjöfn og Sif heita svo, af því að þær
sefa (hina miklu þrá). Jötnar eru mjög rómsterkir og
draga margir nafn af því: Hrungir skylt rungende
stimma í sæ-, en Þrymr, Hymir, Gymir og Ymir af
ómur. Meðal lífstefnumannkynja er komin á margfalt
betri samstilling en við þekkjum. Að slíku orkusam-
bandi milli guðanna er vikið, þar sem segir af megin-
gjörðum Þórs, þar sem einn getur sótt afl til hinna.
Hæfileiki guðanna til að stækka eftir vild kemur m. a.
fram í vísunni „Vaxattu nú, Vinur.“ Slíkt hættir að
vera ótrúlegt, þegar kunnugt er orðið, að líkamar okk-
ar eru ekkert annað en atóm, sem haldið er saman af
lífsmagninu, sem við „dauðann“ geislar til annars
hnattar og líkamnast þar, og einnig þar sem oft er frá
slíku sagt í ritum andartrúarinnar. Loki, djöfull einn.
sem æsir höfðu reynt að breyta í guð, mun réttara að
rita Logi ,enda stunda djöflarnir á hinum dimmu
hnöttum helvítanna það að sjúga til sín lífmagn ann-
SKÓLABLAÐIÐ 9