Skólablaðið - 01.05.1951, Blaðsíða 19

Madur og* Hjlóxxt
Hann kom sjálfur til dyra og bauð mér inn. Þetta
var ungur maður, ljóshærður og bláeygur, meSal-
maSur vexti og þrekinn um herSar. AndlitsfalliS var
látlaus og allt yfirbragS hans bauS af sér góSan
j)okka. Hann var klæddur velstroknum buxum úr gráu
ullarefni og blárri silkiskyrtu. Utan yfir var hann í
bjrúnum vinnuslopp og ég tók eftir moldarklessum á
ermunum.
Hann vísaSi mér inn í stórt herbergi, sem virtist
nokkurs konar sambland af gróSurhúsi og setustofu.
Einn veggurinn var ekkert annaS en stór gluggi og viS
•hann stóSu blómsturj)ottar í röSum, skrýddir marg-
litum og ilmandi blómum af hinum frábrugSnustu
gerSum. Veggirnir í salnum voru málaSir björtum
lit, sem orkaSi þægilega á þreyttar taugar mínar.
Ungi maSurinn brosti og ég sá, aS þaS var gull i
tönnum hans. Hann vísaSi mér á notalegan hæginda-
stól í einu horninu og ýtti aS mér vindlingahylki.
— Þér verSiS aS hafa mig afsakaSan ofurlitla
stund, læknir, sagSi hann, ég er aS dytta aS blómun-
um og þaS þolir helzt enga biS fyrst ég er byrjaSur
á því. Ég vona aS þér hafiS tíma til aS reykja sígar-
ettuna ySar?
Svo hló hann dálítiS og hélt áfram aS vinna meS
litlum spaSa, sem hafSi legiS á gólfinu.
Ég lét fara notalega um mig í stólnum og horfSi
á unga manninn í gegnuni bláa reykjarstrókana, sem
ég blés frá mér. Einkennilegt aS honum skyldi þvkja
gaman aS blómum. Hann var kaupsýsIumaSur aS at-
vinnu og talinn harSduglegur viSskiptamaSur og jafn-
vel keppinautar hans viSurkenndu hann heiSarlegan.
Hann var ótrauSur í starfi sínu, lét ekkert tækifæri
sleppa úr greipum sér enda hafSi hann komizt ótrú-
lega langt í starfinu.
Hann virtist niSursokkinn í vinnu sína: klipj)ti blöS
og hlúSi aS ungu jurtunum. Hann fór nú aS tala viS
mig án þess aS líta upp:
— ÞaS er verst aS geta ekki boSiS ySur neitt, stúlk-
an á víst frí í kvöld og konan mín er á fundi. ViljiS
þér viskí?
— Ég bragSa aldrei áfengi meSan ég er aS störf-
um, þakka ySur fyrir, þaS er föst regla hjá mér.
Hann hló.
— Eins og þér viljiS.
Svo hélt hann áfram eftir dálitla stund.
— ÞaS hlýtur aS vera góSur bisniss hjá ykkur
læknunum í þessum veikindatímum. öfugt meS okk-
ur kaupsýslumennina. Enginn á vörur til aS selja og
enginn peninga til aS kaupa fvrir. ÞaS eru erfiSir
tímar.
Ég kímdi.
— Jú, nógir eru sjúkdómarnir, alls staSar er veikt
fólk, en þaS á bara ekki alltaf peninga í hlutfalli viS
veikindin. Og maSur hefur ekki alltaf brjóst í sér til
aS ganga hart á eftir þeim.
Hann hló og ég sá aftur gulIiS í tönnunum.
— MaSur hefur ekki efni á aS kenna í brjósti um
nokkurn hlut. ÞaS er aldarandinn. Óumflýjanleg
þróun. Kreppa. ErfiSir tímar. Líka þegar maSur veS-
ur í peningum. Manni hefnist alltaf á því.
Og um leiS kippti hann ónýtum stöngli upp meS
rótum og fleygSi honum í pappírskörfuna. AndlitiS
var orSiS harkalegt og hann beitti klippunum ótt og
títt.
Ég litaSist um í herberginu en sá ekkert, sem ég
fann löngun til aS skoSa nánar. Svo hélt ég áfram
aS fylgjast meS unga manninum.
Allt í einu heyrSist veik stuna fyrir ofan okkur.
Ungi maSurinn leit upp, truflaSur á svip.
— Jú, nú förum viS aS koma, tautaSi hann viS
sjálfan sig og hraSaSi sér ofurlítiS viS vinnuna.
Hann var aS fást viS langan stamp, sem var alsettur
fögrum blómum. Mér til mikillar undrunar ki]>pti
hann burt stærsta blóminu og bjó sig til aS kasta því
á brott.
— Hvers vegna fariS þér svona meS svo stórt og
fallegt blóm? Mér sýnist fullkomlega allt í lagi meS
þaS.
Hann hló dálítiS.
— Ef þúr væruS vanur blómarækt munduS þér
sjá aS ræturnar eru farnar aS visna. AS vísu er blóm-
iS ekki sem verst útlítandi.
Svipur hans breyttist og hann athugaSi blómiS
nánar.
— Einkennilegt, sagSi hann, nú verSur maSur aS
fleygja þessari jurt vegna þess aS hún tefur fyrir vexti
SKÖLABLAÐIÐ 19