Skólablaðið - 01.05.1951, Blaðsíða 14

ESftir dansinxi
Stórir regndrojjar féllu á götuna, og niður af hús-
þökunum skvettist vatnið í stórum gusum. af því að
þakrennurnar voru hrijilekar.
,.Yfir hverju grætur þú, góði guð?“ sagði unga
stúlkan, sem gekk fram með húsaröðinni, hálfhátt við
sjálfa sig, um leið og regnið lamdi frítt andlit hennar.
Það gerði ekkert til, þótt hún talaði upphátt, því að
gatan var mannlaus, og henni fannst heldur ekkert
gora til, þó að vatnið skvettist á hana. Hvað skipti
hana máli nú? Hún hefði átt að bíða, þangað til ball-
ið væri búið í stað þess að fara heim á undan. Skyldi
hann taka eftir því, að hún rauk í burtu? Nei, það var
víst engin hætta á því, að hann veitti henni svo mikla
athygli. Bara að 'hún gæti hugsað um eitthvað annað
en þennan helvítis strák. Jæja, svo hún var farin að
bölva honum, — honum, sem henni hafði fundizt tákn
alls hins hezta og fallegasta. ^vers vegna var þetta
urðið svona? Hvað gekk eiginlega að drengnum?
Hún var asni að bíða ekki eftir stráknum og verða
þeim samferða heim eða láta Önnu og Sigga fylgja
sér. Nei, ekki hefði það verið vitund skárra. Þau liefðu
verið svo gagntekin hvort af öðru, að hún hefði orðið
enn meira einmana. Þetta var víst bezt svoiia?.......
Skyldi guð vera að gráta fyrir hana? Hún ætlaði
sér ekki að gráta hans vegna. Hann var ekki verðugur
jiess, að hún eyddi tárum sínum á hann. Hún hafði
þegar gefið honum allt of mikið.
Foreldrar hennar voru líka vakandi. Það átti
að vera spilajiartý heima. Mamma hennar skyldi
sannarlega ekki fá að sjá á henni, að hún hefði ekki
skemmt sér.
Hún vildi ekki trúa því, að hann væri svona ómerki-
legur. En hlaut hann ekki að vera það, úr því að hann
gat komið svona fram við hana? Það ætluðu að fara
að koma tár fram í augun á henni. „Svei,“ sagði hún
„ekki gráta.“ Hún fór ósjálfrátt að raula lagið „You
are breaking my heart,“ en það var allt of líkt hennar
eigin hugarástandi. Hvað gæti hún sungið? Hún yrði
líklega að syngja ættjarðarljóð, og hún brosti, um leið
og henni datt þetta í hug. Það var svo spaugilegt að
syngja „Ó, fögur er vor fósturjörð“ um hánótt á heim-
leið af balli, en það var víst eina ráðið til þess að
dreifa huganum. og hún byrjaði að raulæ lagið.
Nú var hún næstum því komin heim. Ljós var í stof-
unni og út um opinn gluggann barst ómurinn af fjör-
ugum samræðum. Þau höfðu víst verið að spila at.
hyglisvert spil. Hún fann fljótlega lykilinn í tösku
sinni. Nú tók hún fyrst eftir því, að hendur hennar
voru ískaldar. Hún hafði ekki hirt um að setja á sig
hanzkana, — alls ekki tekið eftir jiví, að henni væri
neitt kalt. Mamma hennar kom á móti henni í gang-
inum. „Hvernig skemmtir þú |)ér. vina mín?“ „Dá-
samlega,“ svaraði hún og reyndi að brosa um leið og
mamma hennar kyssti hana blíðlega á vangann. En
hve mamma var alltaf góð og elskuleg og heit hylgja
af ást til móðurinnar fór um hana. Hún fór inn í her-
bergi sitt. Mamma hennar var búin að búa um hana.
Á borðinu við rúmið hennar lá bók, sem hún hafði
verið svo sj)ennt að Iesa. Hún vissi, að hún gæti fest
hugann við hana núna. Hún tók dagbókina sína og
las það síðasta, sem hún hafði skrifað. Ó, það var svo
•andstætt-tilfinningum hennar núna. 1 kvöld: gæti hún
ekki skrifað neitt. Þetta var alltof hræðilegt. Hann
var bara eins og allir aðrir karlmenn og ekki vitund
skárri. Hún lokaði augunum, beit saman tönnunum og
kreisti bókina með báðum höndum, þannig sat hún
nokkra stund, meðan hún var að ná valdi yfir tilfinn-
ingum sínum.
í hinum enda bæjarins gekk annað ungmenni heim
af þessu sama balli. Hann þurfti ekki að forðast nein-
ar lekar þakrennur, því að við þessar götur voru garð-
ar kringum húsin. Hann bölvaði samt hátt og í hljóði,
þegar bíll fullur af fjörugu ungu fólki ók fram hjá
og jós aurslettum á sparibuxurnar hans, því að vissu-
lega var hann í þeim svona á laugardagskvöldi. Hann
bölvaði, um leið og hann sj)arkaði í smásteinana á
götunni. Hann langaði að gera hávaða og læti. Hann
leitaði, að sígarettu í vasa sínum. Að lokum fann hann
14 SKÓLABLAÐIÐ