Skólablaðið - 01.05.1951, Blaðsíða 15

eina í hægri jakkavasanum. Hvar voru þá eldspýturn-
ar? Jú, þær fann hann í buxnavasanum, Djöf . .. hvað
það var kalt. Hann a'tlaði aldrei að geta kveikt í bölv-
aðri sígarettunni. Að lokum tókst honum það, en þá
voru líka næstum allar eldspýturnar búnar úr stokkn-
um. Mikill bölvaður grasasni gat hann verið. Hvers
vegna hafði hann ekki dansað við hana og verið við
hana eins og áður?
Hann hafði verið í slæmu skapi, þegar hann fór
að heiman, hafði lent í orðasennu eða réttara sagt
svæsnu rifrildi við bróður sinn. Var ekki von, að hon-
um gremdist að sjá nýja „style“-bindið sitt um hálsinn
á honum, einmitt þegar hann var búinn að leita að
því alls staðar. Bróðir hans þóttist jafnvel eiga það
og sagði svo marga bölvaða vitleysu, að þeir höfðu
háðir orðið öskuvondir. Þá hafði bróður hans dottið í
hug að minna hann á fimmtíukallinn, sem hann var
nýbúinn að fá hjá honum. Hann henti peningunum í
hann í fússi og rauk út. Já, hann var reiður, reiður við
sjálfan sig, reiður við allt og alla. — Nei, ekki hana
Hvað hafði hún gert til að stríða honum? Jú, hún
hafði brosað og verið svo elskuleg, þegar hún var að
dansa við Bjössa, en var það nokkuð nema eðlilegt?
Vildi hann ekki að fleirum litist á hana en honum
einum. Hafði þeim kannske ekki þót vænt um hvorl
annað? Jú, ltonum þótti sannarlega vænt um hana.
vænna en nokkru sinni fyrr, og nú hafði hann misst
hana.
Hann hafði orðið að leita uppi vin sinn til að slá
hann um peninga fyrir innganginum. Hann vissi, að
hún hafði átt von á því, að hann hringdi, en nú var
það um seinan. Hann vissi, hvert hún mundi hafa far-
ið, og þangað fór hann. Hann kom strax auga á hana,
þar sem hún var að dansa við langan, ljóshærðan,
sno])])ufríðan náunga. Bjössi hét hann víst. Hún virt-
ist leika á als oddi og ekki sakna hans vitund. Hann
settist út í horn hjá nokkrum kunningjum sínum, sem
áttu flösku, en það var lítið eftir, því að þeir höfðu
setið þarna lengi, svo að hann varð ekkert fullur. Ekki
mundi hann vaxa í augum hennar við það. Fyrr mátti
nú vera, hve þessi sláni passaði vel upp á hana. Þau
voru farin að dansa, áður en hann var staðinn upp.
Jæja, nú var sá ljóshærði farinn að dansa við aðra.
Hann drattaðist af stað. En hvert í þó heitasta, þarna
tók annar hana svona rétt við nefið á honum. Hún hló
og sendi honum fingurkoss, en hann blíðkaðist ekkert
við það. Hann fór að dansa við gamla vinkonu sína
og eftir dansinn kom hún að borðinu með honum.
Hann dansaði líka við hana næsta dans. Hún skyldi
sjá, að hann gæti líka skemmt sér. Skömmu síðar tók
hann eftir því, að hún var horfin. Hafði Bjössi farið
með henni? Hann kom hvergi auga á hann heldur.
Honum fanns óbærilegt að hanga þarna lengur. Loftið
var svo þungt, hann sundlaði næstum. Hann sagðist
hafa höfuðverk. Vinir hans hlógu og svo rauk hann út.
En hve þessi rigning var andstyggileg. Hvað mátti
hún eiginlega halda um hann? Af hverju hafði hún
farið, áður en ballið var búið? Hann var reiður og því
reiðari, sem hann hugsaði lengur. Átti hann að hringja
til hennar á morgun? Nei, hún mundi sjálfsagt ekki
vilja tala við þennan grasasna. Hann henti sígarettu.
stubbnum á stéttina fyrir framan húsið heima hjá sér
og stappaði fast og frekjulega ofan á hann. Síðan fór
hann inn. Hann henti frá sér blautum frakkanum og
sparkaði skóhlífunum út í horn. Svo hlammaði hann
sér ofan í djúpan hægindastól, 'hengdi hægri fótinn
á stólbríkina og teygði sig eftir sígarettu.
Trítill.
Svo einmana, þreyttur, svo umkornulaus og snaufiur
einn ég hátta í köldu rekkjunni minni.
Mín vissa er sú, ef væri ég núna dauSur,
þá væri mér eflaust talsvert léttara í sinni.
Því aö hátta einn og hugsa um þaS, sem er lifiifi
og hitt, sem aS er og verSur í framtíS minni.
er svo óráSin gáta; í hillingu sé ég hliSiS,
þetta heilaga, gullna — og mér verSur léttara í sinni.
Og draumur míns hjarta er svo djarfur og reginsterkur,
aS þótt dapurleg mynd vilji birtast í hugskoti inni,
er ég slaSráSinn í því aS standa sem trúaSur klerkur
í stólnum, og halda ræSur um léttara sinni.
Því uS milli blýs og stæltasta stáls er ég gerSur,
svo aS stefna mín reynist hvikul á veraldarlínum.
Og hringinn í kringum allt, sem aS er og verSur,
er andi minn fullur af gáska í danurleik sínum.
„V andráSur'.
SKÓLABLAÐIÐ 15