Skólablaðið - 01.05.1951, Blaðsíða 20
hinna. Hún teknr næringu frá þeim og skyggir á þær
svo sólin nær ekki að skína á þær. En áður var það
öfugt, þá skýldi hún jurtunum, sem nú eru orðnar
fullþroska og miðlaði þeim af naaringu sinni. En nú
er henni ofaukið og ekkert annað að gera en að
fleygja henni sem öðru rusli.
Hann hló ofurlítið um leið og hann kastaði blóm-
inu í körfuna.
— Jæja, auðvitað er ég að tefja yður á þessu kjaft-
æði og vitleysu. Við skulum koma upp og líta á
sjúklinginn.
Hann stóð á fætur og dustaði moldina af höndun-
um. Við gengum upp breiðan stiga og inn í dimmt
og loftlítið herbergi, sem angaði af meðalalykt. Við
sáum óljóst móta fyrir sjúklingnum í horninu: gömul
kona, sem hafði legið í kör í mörg ár. Ég tók eftir
meðalapakka, sem lá á borðinu. Hann hafði aldrei
verið opnaður.
— Hafið þér ekki geíið henni tvarr töflur á dag
eins og ég ráðlagði? Pakkinn er ósnertur.
Hann varð vandræðalegur á svip.
— Konan mín er vön að sjá um liana þegar vinnu-
konan á frí, svaraði hann dræmt, en nú eru báðar úti.
Ég gekk yfir að rúminu og þreifaði á slagæð gömlu
konunnar. En það var of seint. Stunan, sem við höfð-
um heyrt áðan hafði líklega verið seinasta andvarp
hennar.
Við veittum henni nábjargirnar og ungi maðurinn
horfði nokkra stund á byrgt höfuð líksins.
— Hún var móðir mín, sagði hann loks og rödd-
in var hás.
Ég vissi það. Þessi gamla kona, sem var búin að
visna upp og skrælna eins og laufblað á liausti var
móðir hans. Andlitið var heiðgult og skor|)ið. Og samt
hvíldi yfir því dásamleg fegurð og órannsakanleg ró.
sem hvergi annars staðar er að finna.
Hún var af fátæku fólki, en hafði brotizl áfram og
komizt í töluverð efni. Úr knýttum höndunum mátti
lesa langa sögu: bær í afdal, harðir vetur, barátta við
náttúruöflin, svita úthelll við að koma upp gripunum,
fellivetur, börnin bætast við, andvökunætur yfir veik-
um börnum, brotist áfram gegn skorti, kulda. áþján
og erfiði, og sigur að lokum. Síðan .... eins og hvert
annað rusl.
Ungi maðurinn var orðinn óþolinmóður og rödd
hans vakti mig upp úr draumórum mínum.
— Er nokkuð meira að gera? Hann hafði horfl
stjörfum augum á miðstöðvarofninn allan tímann.
Við gengum út úr herberginu og niður. Hann and-
aði léttar.
Hallucinations hypnogogiques
.... dúp, dúp, dúp, dúp, ég fann, hvernig þetta
nálgaðist og skyndilega hrundu tveir veggir og ég sat
uppréttur í rúminu og horfði út yfir rústirnar ógn-
(jrungnar í flöktandi skímunni, hálfhrundir veggir
standa hér og þar í ömurlegum einmanaleik. Þá vissi
ég að hann var kominn. Ég sá hann ekki, hafði hann
aðeins á tilfinningunni, heyrði djú[)an, rólegan andar-
drátt hans — komdu, sagði hann, (vilji minn var lam-
aður, ég liafði engan mátt til að andæfa) —- komdu,
og ég kom og skildi líkamann eftir: augun galopin,
horfandi á ekki neitt, neðri kjálkinn myndaði 30°
horn við hinn efri.
Hann fór á undan yfir sléttuna. Það var nótt. Krækl-
ótt tré teygðu naktar greinarnar út í myrkrið — yfir
sléttuna, yfir sléttuna, ekkert líf. Þá fór liann að tala.
Röddin var mjúk en þó sterk, róleg og ástríðulaus með
þungri hrynjandi: sjáðu, sagði hann. þetta eru konur.
Á grænni kringlu dönsuðu þær trylltan dans í kringum
töluna 3, sem stóð á rauðum upphækkuðum stalli i
brenni[)unkti hennar. Þær teygðu út handleggina í æð-
islegum ofsa til að snerta táknið, og við snertinguna
virtist takmarkinu náð; hún var vatnið, sem slökkti
funann, unz eldurinn kulnaði út. Hann hóf nú máls á
ný í sama rólega tóninum sem sa»fði þjáningu mína.
Þetta eru konur, en talan 3 er kyntákn karlmanns.
Karlmaður er konu tæki til að ná markmiði sínu,
frjóvgun. Til að ná valdi yfir karlmanninum notar
konan kynfegurðina sína. en hún orkar sem olía á
girndabál karlmannsins. Kynhvöt karlmannsins, það
er konan í honum, konan, það er kvnhvötin holdi
klædd. Konan ber því ábyrgð á harmleik þeim, er vér
köllum líf.
Ég stóð skjálfandi af kulda og horfði á líkið við
fætur mér. Epimeþevs.
— Það vildi ég að konan mín færi að koma. Ég
þarf á áríðandi fund eftir hálftíma. Auðvitað er hann
áríðandi, annars færi ég ekki. Verkfall vfirvofandi
hjá starfsfólkinu.
— Er annars ekki bezt við gerum upp strax. bætti
hann við. Hve mikið?
Ég reiknaði saman í huganum.
— Ellefu vitjanir, sexhundruð. Hann rétti mér tvo
seðla og opnaði fyrir mig dyrnar. Síðan gekk hann
inn, og ég heyrði, að hann var byrjaður að dútla við
plönturnar aftur. Jökull Jakobsson.
20 SKÓLABLAÐIÐ