Skólablaðið - 01.03.1960, Qupperneq 12

jhiHflMN GUNNflR SIEURB5SDN
□ <=•
Á stæðan til þess, að mér kom í hug
að skrifa nokkur orð um skáldið Johann
Gunnar Sigurðsson, eru einkum tvær.
t fyrsta lagi virðist svo sem minn-
ingu þessa ágæta skálds sé lítt á loft
haldið og er það miður. Veldur því lík-
lega hinn skammi skáldferill hans og
einnig það, hve verk hans eru lítil að
vöxtum, en þau rúmast öll í einu litlu
kveri.
í öðru lagi er nafn Jóhanns tengdara
Menntaskólanum en flestra annarra ís-
lenzkra skálda, þar sem flest Ijóð hans
eru ort á námsárum hans þar.
Tvær utgáfur á bók Johanns ,tKvæði
og sögur" hafa komið ut. Hin síðari árið
1943 x umsjá. Helga Sæmundssonar.
Er hún þrotin á markaðnum.
Loks birtust allmörg beztu ljóð Jóhanns
fyrir skömmu í bókinni "Fjögur ljóð-
skáld", sem gefin var ut á vegum Menn-
ingarsjóðs. Er sú bók enn fáanleg og
kynnu einhverjir að fá áhu.ga á verkum
skáldsins eftir lestur þessa pistils, gætu
þeir eflaust orðið sér úti um hana.
1.
Skáldið Jóhann Gunnar Sigurðsson er
fæddur að Miklaholtsseli í Miklaholts-
hreppi á Snæfellsnesi 2. febrúar 1882.
Foreldrar hans voru hjónin Sigurður
Sigurðsson bóndi og Guðríður Jónasdóttir.
Eignuðust þau hjónin sex börn og var
Jóhann þeirra yngstur. Öll fimm
syst'kinin voru látin, er Jóhann fæddist,
og aldrei hafði foreldrum hans auðnazt
að eiga, nema eitt barn á lífi. í einu.
Sú von, sem kviknaði í brjóstum foreldr-
anna við fæðingu þessa sonar, hefur því
að líkindum verið kvíða blandin. Kvíða
fyrir því, að þau fengju ekki að halda
honum frekar en hinum börnunum fimm.
Reyndar varð þó önnur.
Sveinninn, sem að vísu var veill fyrir
brjósti og ekki heilsuhraustur, óx úr
grasi.
Er hann var um það bil tveggja ára,
fluttu foreldrar hans búferlum frá Mikla-
holtsseli að Svarfhóli í sömu sveit.
Þar lifði hann bernsku- og uppvaxtarár
sín. Hann naut einstakrar umhyggju og
ástúðar, eins og nærri má geta. Bæði
faðirinn og móðirin kepptust um að gera
honum til geðs og voru vakin og sofin
að gæta velferðar hans.
Þetta fór ekki framhjá hinum skarp-
skyggna syni.
Hann rninnist þessara ára í Ijóðinu
"Minning’1.
Þar minnist hann hinna mörgu síunda, er
hann sat við fótskör móður sinnar og
hlustaði á söngva hennar og sögur.
Öðrum stundum studdist einkabarnið við
styrka hendi föður síns.
Um það segir hann :
"Kæran föður man ég minn
margþreyttan og lúinn,
er liann leiddi angann sinn
óx mér vinatrúin. "
Myndin, sem hann bregður hér upp
er einkennandi fyrir bernskuár hans.
Aldrei er hinn ötuli verkmaður svo
mæddur á aggi og amstri dægranna, að
hann sýni ekki syni sínum vinarhót.
- Mör|um stundum undi drengurinn
úti í nátturunni.
Margt var þar, sem tók hug hans fang-
inn.
Fossaómurinn og lóuhljóðið vöktu hjá hon-
um hugboð um stóra og víða veröld.
Hann undi sér vel hjá "hömrum og foss-
um, blómum í brekku, berjum í laut".
Þarna sá hann margar sögur "sólar-
augum barnsins með", eins og hann seg-
ir sjálfur.
Og hann gerðist smám saman einrænn
og innhverfur.
Er hann óx að vitsmunum og þroska
vaknaði fróðleiksfýsn hans og lestrar-