Morgunblaðið - 25.03.2010, Blaðsíða 25

Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. MARS 2010
✝ Lárus Örn Jör-undsson fæddist
1. apríl 1926 á Hellu
í Steingrímsfirði.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 17. mars sl. For-
eldrar hans voru
Elín Sigríður Lár-
usdóttir frá Álfta-
gróf í Mýrdal, f. 5.
janúar 1900, d. 26.
febrúar 1983, og Jör-
undur Gestsson,
bóndi á Hellu í Stein-
grímsfirði, f. 13. maí
1900, d. 29. september 1989. Syst-
kini Lárusar eru Ingimundur
Gunnar, f. 26. febrúar 1922, d. 16.
október 1979, Ragnar Þór, f. 29.
júlí 1924, d. 2. maí 2005, Guðfinna
Erla, f. 21. desember 1927, Vígþór
Hrafn, f. 9. mars 1932 og Guð-
laugur Heiðar, f. 12. ágúst 1936.
Hálfbróðir, samfeðra, Magnús
Þau eiga tvö börn: Ragnhildi, f. 2.
febrúar 1979, eiginmaður hennar
er Edilon Hreinsson, f. 28. desem-
ber 1978, og eiga þau tvö börn,
Stefaníu Diljá, f. 29. apríl 2005, og
Ísak Inga, f. 14. mars 2009. Einar,
f. 21. desember 1981, sambýlis-
kona hans er Valgerður Gréta
Benediktsdóttir, f. 28. janúar 1984.
Lárus ólst upp á Hellu í Stein-
grímsfirði í stórum systkinahópi
en fór snemma að vinna eins og
siður var á þeim árum. Hann vann
við bú foreldra sinna ásamt því að
stunda sjómennsku frá Drangsnesi
og Hólmavík. Hann flutti til
Reykjavíkur í byrjun sjötta ára-
tugarins og stundaði þar ýmis
störf, uns hann hóf nám í rafvirkj-
un en að því loknu starfaði hann
lengst af sem rafvirki og rafverk-
taki. Lárus og Ragnhildur hófu
búskap í Reykjavík árið 1956 en
þau bjuggu lengst af í Dverga-
bakka 30 í Reykjavík.
Lárus verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
25. mars 2010, og hefst athöfnin
kl. 13.
Gunnar, f. 3. október
1918, d. 3. ágúst
1997, og fóstursystir,
Elenóra Jónsdóttir, f.
10. september 1930,
d. 11. janúar 2005.
Lárus kvæntist eft-
irlifandi eiginkonu
sinni Ragnhildi Ísaks-
dóttur, f. 24. júlí
1935, þann 12. júlí
1956. Foreldrar
hennar voru Hildur
Vigfúsdóttir, f. 28.
desember 1892, d. 23.
júlí 1990, og Ísak
Petter Zakrisson, f. 18. febrúar
1887, d. 2. ágúst 1968. Ísak og
Hildur bjuggu lengst af á Drangs-
nesi (í Klettakoti) við Steingríms-
fjörð en síðast í Hafnarfirði. Lárus
og Ragnhildur eignuðust einn son,
Ísak Pétur, f. 20. júní 1957. Eig-
inkona hans er Ingunn Ein-
arsdóttir, f. 20. nóvember 1960.
Elsku afi.
Ljóðlínan „Ég hef aldrei lifað ann-
an meiri óhappadag“ hljómar nú í
hugum okkar, ekki vegna þess að
dagarnir með þér væru óhappadag-
ar heldur þvert á móti miklir gleði-
dagar. Þú söngst kvæðið fyrir okkur
í æsku af mikilli innlifun og það var í
miklu uppáhaldi hjá þér. Þegar við
rifjum upp kvæðið verður okkur
hugsað til allra góðu minninganna.
Þær voru ófáar ferðirnar og gisti-
næturnar í Dvergabakkanum, þar
sem vel var tekið á móti okkur með
söng, gleði og ýmsu góðgæti og eru
niðurskornu flatkökurnar með
smjöri eftirminnilegar. Þar var
margt bardúsað, farið í feluleiki,
„Tækið“ smíðað, gerð naglasúpa og
margt fleira skemmtilegt. Ekki að
undra að 4 ára gutti hafi strokið að
heiman til þess að vera hjá afa sínum
og ömmu. Þú varst alltaf svo góður
við okkur og gaman var að endur-
upplifa það þegar Stefanía Diljá og
Ísak Ingi komu í heiminn, það skein
alltaf af þér gleðin þegar þú hittir
litlu krílin, enda varstu alltaf ein-
staklega barngóður.
Á sumrin fóruð þið amma með
okkur í ferðalög og þá oftast að
Hellu. Við munum svo vel allar sög-
urnar sem þú sagðir okkur, sögur af
fólki úr sveitinni, Gráasteini sem var
þér svo kær, sögur af draugum og
huldufólkinu á Hellu. Eftirminnileg
er sagan af hundinum Molotov, sem
sjálfur valdi sér nafn sovéska utan-
ríkisráðherrans með gelti þegar
nafnið var nefnt í útvarpinu. Við
gleymum aldrei draugagangs-kvöld-
inu, þegar við vorum ein í bænum og
þið amma uppi í húsi hjá Ragga.
Þegar þið komuð til baka vorum við
grátbólgin af hræðslu en þú hlóst nú
bara að okkur og huggaðir okkur
með því að ef draugar væru í Hellu-
húsinu, væru þeir bara góðir.
Kvöldum á Hellu var síðan oftast
varið í spilamennsku þar sem við
fylgdum ekki alltaf ýtrustu reglum.
Spilakvöldunum fylgdi mikil gleði og
hlátrasköll. Áður en farið var að sofa
last þú bænirnar fyrir okkur og
kveðjum við þig, elsku afi okkar,
með bæninni sem þú kenndir okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Ragnhildur og Einar.
Elsku bróðir.
Ég sakna þess að sjá þig ekki lengur
- í sálu hefur myndast sorgartóm.
En ég sé myndir, dagfarsprúði dreng-
ur
í dögun bernsku – gráta vorsins blóm
í Bæjarhól, hvar bunulækjarstrengur
blítt í eyra kveður glöðum róm.
Ég opna helga bók – í henni stendur
að hver sem deyi öðlist eilíft svið.
Að vors Drottins kærleiks helgu
hendur
honum opni réttlætisins hlið,
svo hann gangi um bjartar lífsins
lendur
og ljúfur Jesús leið́ann sér við hlið.
Vígþór og Sjöfn.
Það var á björtum júnídegi um
aldamótin síðustu, löngu fyrir fóta-
ferðatíma hinna Hellinganna, sem
við Lalli frændi áttum eina af okkar
morgunstundum í eldhúskróknum á
Hellu. Hann að sýsla við kaffið. Ég
bara að taka daginn snemma og ein-
göngu með þær fyrirætlanir að fá að
njóta hans einstöku og uppbyggj-
andi nærveru. Sólin að koma upp og
Steingrímsfjörðurinn spegilsléttur.
Já, nánast rjómalogn. Mikið lifandis
ósköp var þetta notalegt. Og kaffið
hans Lalla bragðaðist sérlega vel
enda borið fram og bragðbætt með
sögum af horfnum tíma þegar hann
var lítill strákur og vappaði um bæj-
arhólinn og fór í langferðir alla leið
upp að Gráa steini. Slíkar eðalstund-
ir eru fágætar gersemar. Og þeir
sem þeirra njóta verða betri menn
eftir.
Já, hann Lalli var, eins og þeim
Hellusystkinum var í blóð borið,
hreinskiptinn og heiðarlegur mann-
vinur sem mátti ekkert aumt sjá.
Hann var traustur og duglegur, út-
sjónarsamur og laginn. Og hann
hafði þennan fágaða húmor sem allt-
af skein í gegn sama hvað það var
sem hann tók sér fyrir hendur. Mér
fannst hann alltaf sérlega ljúfur
enda eru fáir sem ég veit um sem
voru eins miklar barnagælur og
hann. Hann gat alltaf komið manni í
gott skap. Jafnvel á sex ára afmæl-
inu mínu á Hagamelnum forðum
þegar þeir frændur mínir, Ísak og
Björgúlfur, voru að mínu mati alls
ekki þeir skemmtilegustu afmælis-
gestir sem völ var á, enda tveimur
árum eldri en ég og þar að auki
strákar. Jafnvel þá gat Lalli lagað
ástandið og laðað fram bros.
Og það voru ekki bara við, barna-
börnin frá Hellu eins og við köllum
okkur, sem fengum að kynnast
væntumþykju hans. Hann tók líka
börnunum okkar eins og þau væru
afabörnin hans. Hann fylgdist með
þeim af áhuga. Áhuga sem birtist í
stuðningi við það sem þau voru að
gera, hvort sem það var leiklistar-
spuni eða söngur á erlendri grundu.
Hann var t.d. sérlega áhugasamur
um sönginn hans Vígþórs Sjafnars
sem hann fylgdist með til síðasta
dags, enda mikill áhugamaður um
tenórsöng.
Á stundum sem þessari, þegar
hann Lalli frændi er kvaddur, er það
fyrst og fremst einlægt þakklæti
sem fyllir hug okkar sem eftir lifum,
þrátt fyrir söknuðinn. Þakklæti fyrir
að hafa orðið þess aðnjótandi að eiga
hann að og fá að alast upp við þá
manngæsku sem hann einatt gaf af
sér.
Það er með einlægum hlýhug sem
við Onni og börnin okkar, sendum
Ragnhildi, Ísak, Ingu, börnum
þeirra, tengdabörnum og barna-
börnum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minningin um ein-
stakt ljúfmenni lina þraut ykkar í
sorginni.
Sif Vígþórsdóttir.
Vinur minn til margra tuga ára,
Lárus Örn Jörundsson, er látinn 83
ára að aldri.
Okkar kynni hófust á Drangsnesi
við Steingrímsfjörð, en þar átti ég
heima í tvö ár 1948-50. Fósturfor-
eldrar mínir fluttu norður frá
Reykjavík til að taka við barnaskól-
anum þar. Það var mikil upplifun að
flytja norður, allt var svo nýtt og
framandi. Við fluttum búslóðina með
skipi en ekkert vegasamband var
þar þá. Þarna kynntist ég ýmsu nýju
eins og t.d. fiskverkun og síldarsölt-
un. Lárus var þá sjómaður á mót-
orbátnum Ásdísi sem gerði út frá
Drangsnesi.
Unga fólkið á staðnum þurfti að
sjálfsögðu sína dansleiki og voru
böllin haldin í gamla skólahúsinu við
harmonikkuspil. Það sem ég kann í
gömlu dönsunum kenndi Lárus mér.
Þar kynntist ég líka Ragnhildi Ís-
aksdóttur og tengdumst við strax
sterkum vináttuböndum, svo ekki
fór hjá því að mennirnir okkar yrðu
góðvinir, sameiginlegur skákáhugi
tengdi þá saman. Ég á margar ljúfar
minningar um Lárus, bæði meðan
allt lék í lyndi hjá okkur báðum og
líka þegar ég átti í erfiðleikum en þá
studdu þau hjón bæði þétt við bakið
á mér. Lárus var vel hagmæltur og
liggur eftir hann þó nokkurt vísna-
safn og hefur nokkuð af því birst á
prenti. Það var oft gaman hjá okkur í
heimboðunum í gamla daga, Lárus
tók í „nikkuna“ og þegar hann náði
sér á flug runnu upp úr honum alls-
kyns vísur, ljóð og gamanmál. Lífið
verður sannarlega fátæklegra nú
þegar Lárus er horfinn á braut.
Af vissu tilefni var ég á ferð um
Strandir í sumar sem leið, ásamt
fjölskyldu minni og vini og auðvitað
Ragnhildi og Lárusi. Við gistum í
góðu yfirlæti á gistiheimilinu Mal-
arhorni á Drangsnesi. Á leiðinni til
okkar heima áttum við öll heimboð
að ættaróðalinu Hellu.
Þetta var síðasta ferð Lárusar á
æskustöðvarnar og að leiðarlokum
vil ég kveðja hann í huganum á þeim
stað og þakka honum allt sem hann
var mér. Þegar ég lít til baka sé ég
að Lárus var gæfumaður, hann var
heilsuhraustur alveg undir það síð-
asta og átti góða og samhenta fjöl-
skyldu.
Elsku Ragnhildur mín, við höldum
áfram að eiga hvor aðra að í blíðu og
stríðu.
Ég og börnin mín sendum þér og
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigríður Guðrún Elíasdóttir.
Fyrir allmörgum árum nutum við
hjónin þeirrar ánægju að dveljast
með þeim hjónum Ragnhildi og Lár-
usi í nokkurn tíma norður að Hellu í
Steingrímsfirði, sem var æskuheim-
ili húsbóndans. Okkur er enn í
fersku minni sú fölskvalausa gleði og
ánægja sem geislaði af honum, þeg-
ar hann rifjaði upp uppvaxtarárin á
æskuslóðum sínum. Þá sýndi hann
okkur fjölmarga staði sem voru hon-
um sérstaklega kærir og sagði okkur
margar sögur, sem rifjuðust upp af
því tilefni.
Fyrir fjölmörgum árum, úti á
Kanaríeyjum, tókum við upp á því að
fara að spila „bridge“ saman og þró-
aðist það þannig að við höfum alltaf
spilað hálfsmánaðarlega yfir vetur-
inn síðan. Þetta hefur veitt okkur
mikla gleði og ánægju.
Lárus hafði góða nærveru, var
glettinn og hlýr persónuleiki og naut
sín vel á heimavelli við hlið eigin-
konu sinnar, Ragnhildar, á þeirra
fallega heimili.
Innilegar samúðarkveðjur til
Ragnhildar og fjölskyldu.
Friðgerður og Ragnar.
Lárus Örn Jörundsson
Mín fyrsta minning
er þegar ég er á hand-
legg mömmu fyrir
framan eldavélina og hún að hræra í
hafragrautnum fyrir heimilisfólkið.
Þegar ég kom heim úr skólanum og
þurfti að segja henni svo margt þá
var hún alltaf við ofninn í eldhúsinu
og hlustaði. Og þegar Anna frænka
var í heimsókn og þær sátu í rökkrinu
í stofunni, töluðu lágt saman og ég,
stelpuskottið, kom að trufla þá var ég
beðin um að hella upp á kaffið, setja
þrjár skeiðar af kaffi og mylja svolítið
Export úti. Ég bý að því að hún
kenndi mér að prjóna á dönsku eins
og við kölluðum það því ekki var mik-
ið um íslenskar prjónauppskriftir þá.
Ég man þegar hún var að þvo mér
fyrir háttinn og ég orðin ódæl og
þreytt, þá sagði hún mér söguna af
honum Sveini stutta og ef það dugði
ekki þá fékk ég líka að heyra söguna
Guðlaug Ingvarsdóttir
✝ Guðlaug Ingv-arsdóttir fæddist
á Ekru á Norðfirði 3.
mars 1915. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu í Neskaupstað 8.
mars 2010.
Guðlaug var jarð-
sungin frá Norðfjarð-
arkirkju 15. mars
2010.
af honum Sveini langa.
Hún sagði ekki mikið
þegar ég óhlýðnaðist
henni á unglingsárun-
um en ég skildi alveg
þessa þögn og skamm-
aðist mín. Ég man líka
hvað henni fannst
bítlamúsíkin sem ég
spilaði daginn út og
daginn inn á stóra
grammófóninn í stof-
unni þreytandi, en hún
unni íslenskum ætt-
jarðarlögum og söngl-
aði oft með rás eitt eftir hádegið þeg-
ar hún var að baka, stoppa í sokka
eða jafnvel að prjóna skíðapeysu á
Ingvar bróður sem var í Noregi við
nám. Ég minnist oft fyrstu flugferðar
minnar þegar við Anna systir fórum
„aleinar“ með mömmu til Akureyrar
að heimsækja Íu systur og hennar
fjölskyldu sem bjó þá þar. Mamma
varð svo flugveik, en ekki við skott-
urnar sem vorum að deyja úr spenn-
ingi. Ég man bréfaskriftir okkar á
milli þegar ég dvaldi einn vetur í
Danmörku og fannst henni mikið til
koma því dönskuna kunni hún alveg
upp á tíu enda voru „dönsku blöðin“
hennar uppáhald og réð hún allar
krossgáturnar í blöðunum „med det
samme“. Á unglingsárum mínum
voru eldri systkinin farin að heiman
og við Guðlaug enn eftir í föðurhús-
um. Á þeim árum fóru allir í spariföt-
in á sunnudögum og átti pabbi það til
að bjóða okkur mæðgum „óforvaren-
des“ í bíltúr og endaði bíltúrinn með
göngu upp á Magnúsartind eða í
Helgustaðanámur eða hvert sem
honum datt í hug og við kvenfólkið í
pilsum og á blankskóm ekki málið.
Svo varð ég fullorðin og fór að heim-
an og eignaðist mann, börn og bú. Þá
var gott að koma í „sexkaffið“ á
Bakka með fjölskylduna í spjall því
alltaf var fjölmennt við eldhúsborðið
á þeim tíma. Ég vil líka minnast
heimsókna mömmu til mín norður á
Húsavík eftir að pabbi féll frá. Þá var
rúnturinn tekinn um sýsluna og land-
ið skoðað og er ógleymanleg ein ferð
okkar í Ásbyrgi þegar haustlitirnir
skörtuðu sínu fegursta. Og ekki voru
síðri Akureyrarferðir okkar þegar
við heimsóttum Ingu frænku, Maju
vinkonu að ógleymdum verslunar-
ferðunum í Tískuverslun Steinunnar
og var mamma þá í essinu sínu hvort
sem hún mátaði ullarpeysu eða spari-
kjól og keypti það „bara“ þótt hana
vantaði það ekki eins og hún sagði.
Ég vil þakka mömmu fyrir mig og
fara enn og aftur með bænina sem
hún kenndi mér.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Jóhanna.
✝
Móðir mín, dóttir okkar og systir,
INGILEIF THORLACIUS
myndlistarmaður,
er látin.
Hún verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 30. mars kl. 15.00.
Ásdís Thorlacius Óladóttir,
Ásdís Kristinsdóttir, Kristján Thorlacius,
Áslaug, Sigrún, Solveig og Sigríður.
✝
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma
og systir,
BIRNA ÁRNADÓTTIR,
Hamraborg 32,
áður Kópavogsbraut 82,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 24. mars.
Útför verður auglýst síðar.
Árni Steingrímsson, Valborg Björgvinsdóttir,
Jóhanna Steingrímsdóttir, Stefán Árni Arngrímsson,
Birna Steingrímsdóttir, Hafþór Freyr Víðisson,
Ásdís Steingrímsdóttir, Gunnar Carl Zebitz,
Sigríður Steingrímsdóttir, Bjarki Þór Sigurðsson,
barnabörn, barnabarnabörn og systkini hinnar látnu.