Skólablaðið - 01.04.1968, Side 20

150
við grillurnar. Þær eru ómissandi partur
af mér . Mer er sama hvað þeir a hvit-
sloppunum segja, ^þeir koma mer ekki við.
Það gera hinir sjuklingarnir ekki heldur.
Ég er ánægður a meðan eg fæ mat og her-
bergið. Minn heimur er Rut, ritvelin,
sýnirnar og herbergisfélaginn. Ég vil ekki
missa af þeim, engu þeirra.
Ja, óg minntist a herbergisfelaga minn.
Hann er kynvillingur. Ég hef dálíitið gam-
an af að athuga hann. Hann heldur oft
hrókaræður yfir mer um kynvillu. Þa
dæsir hann oft og tekur 1 nefið. Hann er
alltaf að girða sig 1 návist minni, en hann
háttar alltaf 1 myrkri.
Kynvilla er lokatakmarkið, segir hann.
Hun er hastig þróunarinnar. Öll mikil-
menni hafa verið kynvillt. Og hvort kyn a
að vera sjálfu sór nægt. Og svo gengur
hann um gólf og tautar reiðilega fyrir
munni ser.
Honum er illa við kvenfólk. Hann segir
stúlkur vergjarnar og ætíð reynandi að
tæla unga menn. Hann segir ast ekki vera
til nema 1 kerlingarbókum og undir áhrif-
um eiturlyfja. Börn geta þó elskast áður ±
en þau fa kynhvöt segir hann þetta er ekki
hægt nei nei og ræskir sig.
Svo hysjar hann buxurnar upp um sig
og verður heimspekilegur á svip. Hann
vitnar 1 SÓkrates, sem sagði að gamlir
menn ættu að elska unga menn og kenna
þeim um leið.
Hann dregur oft karlmenn með sór hing-
að inn. Þetta eru oítast ungir og kvenlegir
strákar. Sjalfur er hann stór og feitur.
Hann reyndi einu sinni við mig, en eg neit-
aði. Tæki hann upp á því” að gera það aftur,
veit óg ekki hvað óg mundi gera.
Ég heyri hávær öskur. Ég hleyp fram
til að athuga hvað er á seyði. Ég finn ekk-
ert. Raddirnar heyrast jafn hátt alls stað-
ar 1 husinu, og eg virðist vera sá eini
sem 1 þeim heyrir. Það heyrist ekki
orðaskil, en þær eru háværar og ákafar.
Það er eins og hver þeirra só alltaf að
reyna að komast að.
Kosturinn við að vera geðveikur er sá
að það tekur enginn mark a manni.
Ég geng oft um umhverfið og skoða mig
um. Þó forðast óg of mikið samneyti við
fólkið. Það er hálf hrætt við okkur af hæl-
inu. Það er bara einn sem forðast mig
ekki og talar við mig. Það er líka hún Rut.
Ég rakst einu sinni á hana standandi við
húsgrunn, horfandi a velarnar vinna.
Einhvern veginn tók óg hana tali,
Yið fórum að vera oft saman á daginn.
Við gengum og skoðuðum, hlupum og lók-
um okkur. Einhvern tíma var óg glaður og
kyssti hana. Hún var blóðheit. MÓr fannst
hun dyrleg.
Einn dag ákváðum við að hittast aftur
um kvöldið. Það var ágúst og farið að
skyggja. Ég sá eitthvað flaksast, og Rut
hljóp í fang mór. Hún var í sparikjólnum.
Hun var eitthvað svo andstutt, og eg faðm-
aði hana þótt að mór. Alltof lengi, og hun
ýtti mér frá sór. Hún leit niður
svo gengumvið út á engið það var dá-
lítil gola og við lögðumst í skjól eg fann
að henni var kalt og vissi að eg var
klaufskur eg vissi ekki hvað eg atti að
gera óg grúfði mig yfir hana og kyssti
háls hennar óg strauk hana aðeins og svo
var þetta einhvern veginn búið mer fannst
óg sofa
Við hlupum heim. Það var hrollur í
mer, og ég kyssti hana flausturslega bless.
viðsátumhjáhælinuoghorfðumyfirfjörðinn-
íatttilfjallsinss jórinnvarspegilslóttur oghann-
speglaðisbr. geometriufjallinusemvareitt-
ólgandilitahaflíkastþví’semþaðværibrennandi-
ógkitlaðirutoghúnhlópopularbeatermúsíkí’orð-
um
Á mörkum heilbrigðar skynsemi er
gaman að leika sór.
Ef satt skal segja held óg meira upp
a ímyndunina en sannleikann.
ruthopparíkringummig viðerumíparí'sarle -
ikogógvonaaðógvinni þaðersvogamanútiíg -
óðaveðrinu þaðlekursinnepúrguðisemerm-
eðnefúrgulli guð er með kvef engillinne -
rorðinns vofeituraðhanngeturekkihreyftsig
geislabaugurinnhanserorðinnryðgaður sa -
mterhanngóðurengill löggan er hinum me-
gin við hornið rutogkynvillingurinnsitjas -
amanogkys sast
Drottinn guð er listfengur og lystar-
góður. Mennt gefur magasár.
Frh. á bls. 160.
J