Fréttablaðið - 08.11.2011, Blaðsíða 22

KYNNING − AUGLÝSINGSkartgripir & úr ÞRIÐJUDAGUR 8. NÓVEMBER 20114
Gullsmiðja Óla var opnuð árið 1993 í Hamraborginni í Kópavogi og átta árum
síðar var verslunin færð um set í
Smáralindina. Nýja verslunin í
Veltusundi er í húsi Einars Ben og
er einkar glæsileg og hefur vakið
mikla athygli meðal erlendra
ferðamanna og Íslendinga.
„Við hjónin störfum í verslun-
inni og svo smíðum við dóttir mín,
Unnur Kristín, saman skartgripi á
verkstæðinu en hún er nú í meist-
aranámi í Tækniskólanum í gull-
smíði,“ segir Óli Jóhann Daníels-
son.
Bæði sérsmíða þau skartgripi
eftir óskum viðskiptavina og hefur
svokölluð Silkilína verið aðallína
fyrirtækisins en skartgripir þeirr-
ar línu eru afar sérstakir.
„ Si l k i l í na n sa m a n stend-
ur af skartgripum sem eru eilít-
ið óreglulegir og í þeim mætist
silkimött áferð eðalmálmsins og
hápól eraðir kantar skartgripsins
þannig að þeir minna á íslenska
landslagið í andstæðum sínum.“
Auk skartgripagerðar er alhliða
viðgerðarþjónusta í gullsmiðjunni
auk þess sem nokkuð er um að við-
skiptavinir vilji láta vinna upp úr
gömlu gulli. Þá er mikið smíðað af
klassískum skartgripum úr gulli,
silfri, eðalsteinum, demöntum og
perlum.
„Það má segja að eftir að Unnur
fór að vinna á verkstæðinu höfum
við feðginin náð að stilla okkar
strengi mjög skemmtilega saman
og við veitum hvort öðru innblást-
ur.“
Handverk í gömlu húsi með sál
Gullsmiðja Óla var stofnuð fyrir nær tveimur áratugum og er sannkallað fjölskyldufyrirtæki í miðbæ Reykjavíkur. Hjónin Óli Jóhann Daníelsson og
Eygló Sif Steindórsdóttir stofnuðu fyrirtækið og á verkstæðinu smíðar svo dóttir þeirra, Unnur Kristín, skartgripi ásamt föður sínum.
Frumleg hönnun verslunarinnar hefur vakið mikla athygli og erlendir ferðamenn eru tíðir gestir í Gullsmiðju Óla. Feðginin Óli Jóhann Daníelsson og Unnur Kristín saman við vinnu sína á verkstæðinu.
Gullsmiðja Óla er í húsi Einars Ben í Veltusundi.
„Frekar færi ég í pils en að ganga með armbandsúr“ er haft eftir virðu-
legum breskum kaupsýslumanni á fyrstu árum tuttugustu aldarinn-
ar, þegar armbandsúrin komu til sögunnar. Þau þóttu kvenleg og al-
vöru karlmenn héldu áfram að bera vasaúr í stórri keðju í vestisvasan-
um. Það viðhorf var þó furðu fljótt að breytast og ástæðuna má rekja
til fyrri heimsstyrjaldarinnar.
Í skotgröfum fyrri heimsstyrjaldarinnar þurftu hermenn að vita
hvað tímanum leið en voru ekki í aðstöðu til að leggja frá sér byssurn-
ar og fiska vasaúrið upp úr brjóstvasanum. Þá var hafin framleiðsla
á armbandsúrum fyrir hermenn og voru þau kölluð „skotgrafaúr“.
Þau voru mun stærri en kvenúrin og skífan nákvæmlega eins og verið
hafði á vasaúrunum, armbandið breitt og úr leðri, svo engin hætta
væri á að hægt væri að segja úrin kvenleg.
Hermönnunum þótti þetta mikill munur og héldu áfram að nota
armbandsúrin eftir að stríðinu lauk. Tískan breiddist hratt út og um
1930 báru 50 karlmenn armbandsúr á móti hverjum einum sem enn
hélt í vasaúrið.
Færi frekar í pils
Vasaúrin þóttu tákn um virðingu karlmannsins.
BÓKIÐ AUGLÝSINGAR
TÍMANLEGA:
ÍVAR ÖRN HANSEN
S: 512 5429, GSM: 615 4349
ivarorn@365.is
ALLT LAGT Í
SÖGURNAR
Sérblað um skáldsögur kemur út
þann 15. nóvember.