Morgunblaðið - 22.09.2010, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. SEPTEMBER 2010
✝ Auður WaagfjördJónsdóttir fædd-
ist í Vestmannaeyjum
15. febrúar 1929. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 15. sept-
ember 2010. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jón Waag-
fjörd, málarameistari
og bakari, f. 14. októ-
ber 1882 á Skálanesi
við Seyðisfjörð, d. 2.
mars 1969 í Vest-
mannaeyjum, og
Kristín Jónsdóttir
húsmóðir, f. 7. ágúst 1890 í Efri-
Holtum undir Eyjafjöllum, d. 21.
nóvember 1968 í Vestmannaeyjum.
Systkini Auðar: Jón, f. 24. febrúar
1920, d. 17. september 2005, Karól-
ína, f. 19. apríl 1923, Símon, f. 1.
maí 1924, d. 13. desember 2007,
Jónína, f. 18. október 1926, d. 10.
janúar 2009, Óskar, f. 15. febrúar
1929, Vigfús, f. 17. febrúar 1930, d.
21. júlí 2010, og Anna, f. 2. sept-
ember 1934, d. 24. apríl 2002.
skurðhjúkrunarfræðingur, f. 25.
mars 1957. Maki Jóhann G. Hlöð-
versson, börn þeirra eru Lilja Rut,
Ólöf Sigríður og Hlöðver. 5) Anna
Sigríður, kennari og MBA-nemi, f.
22. nóv. 1958. Maki Bjarni Kristinn
Jóhannsson, börn þeirra eru Óttar
Kristinn, Ína Kristín og Andri Rún-
ar. 6) Jörundur, viðskiptafræð-
ingur, f. 3. okt. 1968. Maki Áslaug
Hreiðarsdóttir, börn þeirra eru
Hreiðar Geir, Kristín Björg, Fjóla
Ýr og Jörundur Ingi. Barna-
barnabörn Auðar eru 15 að tölu.
Auður hóf nám árið 1948 í
Hjúkrunarskóla Íslands og stund-
aði það í rúm tvö ár en varð frá að
hverfa vegna barneigna. Auður
gekk í Oddfellowregluna 22. nóv-
ember 1977 í stúkuna Þorgerði og
gegndi þar ýmsum embættum.
Mestan hluta ævi sinnar bjó hún
á Sunnuflöt í Garðabæ og sinnti
fjölskyldu sinni og annaðist rekst-
ur heimilis til fjölda ára vegna
langrar fjarveru eiginmanns sök-
um starfa hans. Árið 1995 fluttist
hún ásamt eiginmanni sínum í Fol-
dasmára í Kópavogi. Síðustu árin
bjó Auður á Hrafnistu í Hafn-
arfirði.
Auður verður jarðsungin frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 22.
september 2010, og hefst athöfnin
kl. 15.
Auður giftist Jör-
undi Kristinssyni
skipstjóra, f. 16.
ágúst 1930, hann lést
24. apríl 2005. For-
eldrar hans voru
Kristinn Hróbjarts-
son, f. 24. okt. 1890,
d. 10. des. 1965, og
Kristín G. Guðmunds-
dóttir, f. 15. sept.
1893, d. 5. des. 1982.
Þau Auður og Jör-
undur eignuðust sex
börn og eru þau: 1)
Kristinn, viðskipta-
fræðingur, f. 13. okt 1950. Maki
Steinunn Helgadóttir, barn þeirra
er Jörundur. 2) Kristín Bára,
hjúkrunarfræðingur, f. 22. des.
1953. Maki Eiríkur Ragnar Mikka-
elsson, börn þeirra eru Eiríkur
Ragnar, Auður og Eyþór Rúnar. 3)
Jón Sævar, skrifstofumaður, f. 19.
apríl 1955. Maki Rita Arnfjörð Sig-
urgarðsdóttir, börn þeirra eru
Hrund, Sigurgarður, Hrannar,
Auður og Rut. 4) Alda Guðrún,
Í dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína, Auði Waagfjörd. Þótt
ég vissi að það kæmi að því að
kveðja, kom það samt á óvart. Það
eru búin að vera erfið ár bæði fyrir
þig og okkur að horfa upp á þig
hverfa smátt og smátt frá okkur út
af þessum sjúkdómi sem ekki var
hægt að ráða við. Ég kynntist Auði
fyrir rúmum 23 árum er ég og Jör-
undur sonur hennar fórum að vera
saman. Við byrjuðum okkar búskap
í kjallaranum á Sunnuflötinni og
var oft gott að geta leitað til þín ef
ég þurfti einhverja aðstoð og varst
þú alltaf tilbúin að aðstoða okkur
eftir bestu getu.
Auður var glæsileg kona og naut
þess að vera vel tilhöfð og að hafa
fallegt í kringum sig. Nú ertu búin
að fá hvíldina og þér mun líða betur
hjá guði og Jörundi eiginmanni þín-
um sem tekur vel á móti þér. Það
eru margar stundir sem við höfum
átt saman og geymi ég þær í minn-
ingu minni.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Áslaug Hreiðarsdóttir.
Elsku amma, nú ertu farin frá
mér fyrir fullt og allt. Minningarn-
ar mínar um þig og afa munu ávallt
vera í huga og hjarta mér. Ég
minnist margra stunda eins og þeg-
ar þú og afi sóttuð mig í skólann og
gáfuð mér núðlusúpu. Eins er mér
líka ofarlega í huga hvað þú hugs-
aðir alltaf vel um húðina þína. Einn
daginn þegar ég kom heim úr leik-
skólanum og var máluð í framan
með andlitsmálningu, þá sagðir þú
við mig að ég skyldi aldrei setja
eitthvað svona aftur á andlitið mitt
og þreifst þetta af. Ég man líka eft-
ir hvað var gaman að fá þig og afa í
heimsókn til okkar þegar við bjugg-
um í Þýskalandi og Hollandi. Alltaf
þegar ég kom í heimsókn til ykkar
þá fékk ég nammi sem þú áttir uppi
í skáp.
Elsku amma, mér þykir einnig
svo vænt um að þú skyldir hafa gef-
ið mér fermingararmbandið þitt
sem ég gæti mjög vel.
Elsku amma, þín er sárt saknað
en nú ertu komin til afa sem tekur
vel á móti þér. Hvíl þú í friði.
Ég elskaði þig svo mikið.
Þótti svo undur vænt um þig
og þykir það enn.
En nú ertu ekki hér
heldur horfin á braut.
Dvelur í fjarska
laus úr viðjum lífs hér á jörð.
Ég ylja mér
við góðar minningar
sem við áttum saman
ég og þú.
Mun alltaf muna
hversu einsök þú varst.
Megi englar Drottins
vaka yfir þér
í dag og alla daga.
(Karítas)
Kristín Björg Jörundsdóttir.
Auður Waagfjörd
Jónsdóttir✝ Reynir Gunn-arsson fæddist á
Reyðarfirði 13. sept-
ember 1931. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 14. sept-
ember 2010.
Reynir var sonur
Gunnars Bóassonar
frá Stuðlum í Reyð-
arfirði og seinni
konu hans Margrétar
Stefaníu Friðriks-
dóttur sem fædd var
á Mýrum í Skriðdal,
börn Gunnars og Margrétar voru
9 og eru eftirlifandi systkini
Reynis 6, Una Sigríður, Að-
alheiður, Bóas, Fjóla, Ragnhildur
Sigfríð og Sólveig. Gunnar átti 10
börn með fyrri konu sinni Unu
Sigríði Jónsdóttur og eru þau öll
látin.
Reynir á 4 börn 1) Þórdís Pála í
sambúð með Sævari Þórssyni,
börn þeirra eru Styrmir Þór og á
hann soninn Benjamín Elí, Fjörnir
Helgi og Ragnhildur Ósk. 2) Mar-
grét Brynja gift Haf-
liða Reynissyni sem á
dótturina Ingibjörgu
Lilju, saman eiga
Margrét og Hafliði
soninn Heiki Inga en
fyrir átti Margrét
soninn Hafliða Hin-
riksson og á hann
2ja mánaða son með
sambýliskonu sinni
Sunnu Karen Jóns-
dóttur. 3) Kristbjörg
Sunna gift Magnúsi
Gunnari Eggerts-
syni, börn þeirra eru
Thelma Rún og á hún soninn
Tristan Leví með sambýlismanni
sínum Heimi Arnfinnssyni, Friðrik
Bjartur og Viktor Páll 4) Gunnar
Örnólfur, hann á synina Daníel
Frey, Alex Snæ, Reyni og Kristján
Má með fyrrverandi eiginkonu
sinni Hafdísi Sjöfn Harðardóttur.
Útför Reynis fer fram frá Reyð-
arfjarðarkirkju í dag, 22. sept-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
Meira: mbl.is/minningar
Reynir bróðir pabba hafði yfir sér
ákveðinn ævintýraljóma í hugum
okkar systkinanna. Í barnæsku okk-
ar átti hann flottari bíla en flestir og
þegar pabbi kom heim í frí af sjónum
þá var hann oftar en ekki á lánsbíl
frá Reyni sem við státuðum okkur
óspart af. Hann var líka sjálfur tíður
gestur í Stuðlum því hann vasaðist í
mörgu og fór ófáar ferðir milli Reyð-
arfjarðar og Akureyrar, eða suður,
og aldrei brást að hann kæmi við hjá
okkur. Það var örugglega ekki bara
vegna þess að það var þægilegt fyrir
hann; hann og pabbi voru nánir og
hann var aufúsugestur. Hann spjall-
aði við alla og hafði áhuga á því hvað
krakkaskarinn var að gera og við
vorum stolt af þessum frænda okkar.
Auk þess var það svo að hann kom
alltaf færandi hendi. Reynir var ein-
staklega bóngóður og gjafmildur og
úr bílnum bar hann ávaxtadósir, sæl-
gæti og ýmislegt, jafnvel forboðið,
sem þeir sem voru í siglingum lum-
uðu á. Seinna þegar hann stundaði
fiskverkun, þá var hann stundum í
ferðum að næturlagi, en þá brást
ekki að á garðshliðinu hékk fiskpoki
að morgni, þó ekki væri vakið upp á
bænum.
Á síðustu árum hefur samvistum
fækkað og heilsufar beggja bræðra
látið á sjá. Reynir var þó einstaklega
duglegur að ferðast og í vor kom
hann akandi að austan til að halda
upp á 60 ára útskrift sína sem gagn-
fræðingur frá Laugaskóla. Þar sem
tvö barnabörn pabba voru að útskrif-
ast þá áttu þeir bræður saman gleði-
stund og Reynir gisti í Stuðlum á
heimleiðinni, rétt eins og í gamla
daga.
Ferðalögin verða ekki fleiri og nú
er hann kominn heim til himna og lú-
inn líkaminn má hvílast. Reynir á
vísa góða heimkomu því „þar bíða
vinir í varpa sem von er á gesti“.
Við biðjum Guð að blessa góðan
dreng sem alltaf gaf ríkulega af ljúf-
lyndi sínu og gæsku. Fjölskyldunni
allri vottum við innilega samúð.
Fyrir hönd systkinanna í Stuðlum,
Margrét Bóasdóttir.
Margar hugljúfar minningar
löngu liðinnar tíðar leita á hug okkar
hjóna þegar Reynir Gunnarsson er
allur. Ég kynntist honum strax í
skóla heima sem vel gerðum dreng
með góða námshæfileika og það var
einkenni hans og aðalsmerki að
standa með þeim sem höllum fæti
stóðu eða aðrir áreittu. Reynir átti til
ágætisfólks að telja, ólst upp í fjöl-
mennum systkinahóp á miklu mynd-
arheimili og byrjaði ungur að taka til
hendi, myndvirkur mjög. Við vorum
samsveitungar um fjölmörg ár og
þar var Reynir sífellt að, dugmikill
vinnuþjarkur og áræðinn í mörgu,
ríkur að hugmyndum og vann að því
að hrinda þeim í framkvæmd en
hindranir voru oft á vegi. Hann var
framsýnn og alltaf til í að prófa eitt-
hvað nýtt, hann var m.a. einna fyrst-
ur til að flytja út ferskan, ísaðan fisk,
en menn höfðu ekki næga trú á fram-
takinu s.s. oft hefur orðið með nýj-
ungar sem síðar þykja sjálfsagður
hlutur. Sjórinn og sjávarfangið áttu
hug hans öðru fremur og þeim helg-
aði hann starfskrafta sína lengstum.
Reynir var eðlisgreindur maður,
lipurmenni og hógvær í framgöngu,
en þó skapríkur, hann vildi allra götu
greiða, þoldi ekki órétt, spaugsamur
á góðum stundum og alltaf gott að
hitta hann. Við síðustu samfundi
mátti glöggt merkja ört hnignandi
heilsu, en hann stóð meðan stætt
var. Jóhanna kona mín vann með
honum lengi á síldarplani þar sem
hann var verkstjóri og ber honum
einstaklega vel söguna, þeim kom
einkar vel saman, hann var sem
verkstjóri ósérhlífinn, hann gekk í
allt, lagfærði allt, „reddaði“ öllu, það
var eins og ekkert væri óyfirstígan-
legt. Hann var alltaf hlýr í viðmóti og
vildi allt fyrir alla gjöra.
Við leiðarlok færir hún fram kær-
ar þakkir fyrir ljómandi kynni. Sam-
leið áranna skal þökkuð djarfhuga
dreng sem aldrei hlífði sjálfum sér,
en kappkostaði að gegna lífsins kvöð
og kalli. Börnum hans og öðru hans
ágæta fólki sendum við hjónin ein-
lægar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Reynis Gunnarssonar.
Helgi Seljan.
Reynir Gunnarsson
✝ Jón var fæddur10. nóvember
1927 í Stóra-Saurbæ
í Ölfusi. Hann lést
26. ágúst 2010.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Ólafsson frá
Sogni, f. 22.10. 1883,
d. 26.5. 1946 og Jó-
hanna Sigurjóns-
dóttir frá Stöðlum, f.
19.5 1891, d. 7.4.
1970. Bræður hans
voru: Ólafur Ragnar,
f. 24.3. 1916, d. 10.6.
1983, Sigurjón Yngvi f. 29.10.
1918, d. 25.3. l992, Sigurpáll, f.
6.11. 1919, d. 24.8. 1958, en Jón
var yngstur.
Jón var bóndi í Stóra-Saurbæ
ásamt bræðrum sínum en vann
einnig mikið utan heimilis. Að-
allega í Þorlákshöfn á vetr-
arvertíðum og þá mest við salt-
fiskverkun. Einnig vann hann á
Keflavíkurflugvelli á árunum
1953-1956. Þar spilaði hann fyrst
keppnisbrids. Hann
hætti búskap 1995.
Jón tefldi með tafl-
félagi Hveragerðis á
yngri árum og var
vel liðtækur skák-
maður. Hann tefldi á
öðru borði fyrir
Hveragerði en síðan
spilaði hann keppn-
isbrids í áratugi með
bridsfélagi Hvera-
gerðis, Þorláks-
hafnar og Selfoss og
tók þátt í brids-
mótum víða um
land. Hann var einhleypur og
barnlaus. Síðustu árin bjó hann
hjá hjónunum Friðriki Kristjáns-
syni og Ólínu Þórunni Sigurð-
ardóttur, fyrst í Saurbæ og síðar
á Selfossi en hafði nú síðast verið
á dvalarheimilinu að Kumb-
aravogi.
Jón verður jarðsunginn frá
Kotstrandarkirkju í dag, 22. sept-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
Það var ein gæfa mín að kynn-
ast heimili afasystur minnar, móð-
ur Jóns. Jóhanna var vönduð
kona, ekkja og bjó með sonum
sínum. Nói var yngstur, 13 árum
eldri en ég. Heimilið var menn-
ingarheimili er einkenndist af
hógværri gleði. Sigurpáll bróðir
Nóa fékk hrörnunarsjúkdóm en
aldrei var æðrast yfir örlögum
hans og lærdómsríkt var hve glað-
ur hann var þó bjargarlaus væri
að öllu leyti. Nú er Nói síðastur
farinn og afkomendur engir frá
þessu fólki.
Mikið var til af bókum og voru
þær allar lesnar. Fáir munu vita
hvað Nói kunni mikið. Löng kvæði
gat hann farið með utan að. Hann
var vel að sér, athugull og sérlega
minnugur. Hann kenndi mér
mannganginn þegar ég var átta
ára gamall og tefldum við saman.
Nói bjó félagsbúi með bræðrum
sínum og móður. Samkomulagið
var hnökralaust og aðdáunarvert
hvað þeir bræður gátu jafnan tek-
ið fullt tillit hver til annars. Nói
lifði alla breytinguna í landbúnaði
frá því sem verið hafði í 1000 ár.
Í fyrstu allt með gamla laginu
bæði úti og inni og síðan smám
saman til nútímans. Nói var opinn
fyrir öllum nýjungum er til heilla
horfðu en jafnframt gjörsamlega
frjáls og fjarri því að ánetjast nú-
tímatækni. Fullkomlega sjálf-
stæður eins og bræður hans og
fjarri því að fara eftir nokkrum
hégóma. En ný tækni kom að
Saurbæ eins og annars staðar og
er mér það ógleymanlegt þegar
fyrsta dráttarvélin Farmal Cub
stóð á hlaðinu eldrauð og speg-
ilfögur. Sannlega skar vélin sig úr
umhverfinu. Nýi tíminn var kom-
inn og hélt inn í þann gamla.
Í allmörg ár söng Nói bassa
með kirkjukór Kotstrandarkirkju
eins og bræður hans. Eina ferð
hans til útlanda var þegar kórinn
fór til Narvík í Noregi og yfir til
Svíþjóðar. Mér er minnistætt þeg-
ar ég var barn við mjaltir í fjósinu
í Saurbæ að allir bræðurnir sungu
hver undir sinni kúnni og hver
sína röddina við undirleik kúnna
og vinalegt hljóðið í mjaltafötun-
um. Það var fallegur söngur,
kyrrlátar stundir og hollar ungum
dreng. Ég kom óþekktarormur til
þeirra bræðra og hlaut varanlega
mótun á þessu góða heimili eins
og öll sumarbörnin yfir árin.
Nói var vandaður maður og
skipti varla skapi, ráðdeildarsam-
ur og ráðhollur, gætinn og grand-
var og gerði aldrei neitt á hlut
nokkurs manns og deildi ekki við
neinn. Ég hef engan mann þekkt
sem var jafn gjörsamlega laus við
allt tildur og prjál og látlaus í fasi
og framkomu.
Við frændurnir vorum „makk-
erar“ í brids á annan áratug þar
til Nói hætti að spila. Hann naut
spilamennskunnar og sérstaklega
að spila við sterka spilara. Það
var hátíð að mæta heimsmeist-
urunum og mörgum bestu spil-
urum landsins þó lítið sæist það
utan á honum. Ekki að við stæð-
um þeim á sporði en stundum
náðum við árangri. Nói var oft
seigur t.d. að landa heim hörðum
þremur gröndum. Þá var ekkert
gefið eftir og þótt engin svip-
brigði yrðu þá vissi ég hvað hon-
um leið. Við áttum margar góðar
stundir saman við græna borðið
sem ég þakka af heilum hug.
Nú verður stokkað og gefið upp
á nýtt!
Hittumst heilir, kæri frændi
minn og vinur.
Úlfar Guðmundsson.
Jón Rafnar
Guðmundsson