Morgunblaðið - 22.09.2010, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. SEPTEMBER 2010
✝ Guðmundur Garð-ar Brynjólfsson
fæddist í Hlöðutúni 21.
október 1919. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 11. sept-
ember 2010.
Foreldrar hans
voru Brynjólfur Guð-
brandsson, bóndi og
kennari í Hlöðutúni, f.
18.9. 1875, d. 25.8.
1959, og Jónína Guð-
rún Jónsdóttir, hús-
freyja, f. 19.11. 1875,
d. 6.12. 1960.
Systkini Guðmundar voru: Anna,
f. 1906, d. 2003; Margrét, f. 1908, d.
1928; Jón Ásgeir, f. 1909, d. 1981;
Ragnheiður Soffía, f. 1912, d. 2004;
Guðbrandur Gissur, f. 1914, d. 2009;
Ingibjörg, f. 1916.
Guðmundur kvæntist 5. maí 1961
Þorgerði Jónu Árnadóttur, f. 9.11.
gerðar, var Ásgeir Pétursson, f.
28.4. 1960, d. 30.6. 1996, en kona
hans var Margrét Högna Magn-
úsdóttir, Akranesi, f. 13.6. 1960, og
eru börn þeirra Þorgerður Jóna,
Pétur Haukur og Reynir Tumi.
Guðmundur ólst upp í Hlöðutúni
við almenn sveitastörf. Hann gekk í
skóla á Hlöðutúnsholtinu, stundaði
nám við Bændaskólann á Hvanneyri
og lauk þaðan búfræðiprófi 1943.
Hann vann við bú foreldra sinna í
Hlöðutúni ásamt Ingibjörgu systur
sinni meðan foreldrar þeirra lifðu,
eftir það fluttist Ingibjörg til
Reykjavíkur en Guðmundur tók við
búinu og var bóndi í Hlöðutúni um
árabil. Meðfram bústörfum sinnti
Guðmundur verkefnum við skóla,
samkomu og þinghús hreppsins á
Hlöðutúnsholtinu. Guðmundur var
fjallkóngur Tungnamanna um árabil
og sat í hreppsnefnd Stafholts-
tungna í tuttugu og átta ár. Síðustu
tvö æviárin dvaldi Guðmundur á
Dvalarheimili aldraðra í Borgarnesi.
Útför Guðmundar fer fram frá
Reykholtskirkju í dag, 22. sept-
ember 2010, og hefst athöfnin kl. 14.
Jarðsett verður í Stafholts-
kirkjugarði.
1935, d. 21.6. 1990,
húsfreyju. Hún var
dóttir Árna Magnúsar
Andréssonar og Þur-
íðar Guðmundsdóttur,
þau bjuggu á Hólma-
vík. Börn Guðmundar
og Þorgerðar eru
Brynjólfur Guð-
mundsson, f. 8.2. 1962,
bóndi í Hlöðutúni,
kvæntur Sæunni Elfu
Sverrisdóttur frá Gull-
brekku, f. 15.5. 1961,
börn þeirra eru: Guð-
mundur Garðar,
Magnús, Haukur og Ingibjörg. Þur-
íður Guðmundsdóttir, f. 3.6. 1964,
bóndi og húsfreyja á Sámsstöðum í
Hvítarsíðu, maður hennar er Ólafur
Guðmundsson bóndi, f. 10.10. 1941,
börn þeirra eru: Guðmundur, Þor-
gerður, Daníel, Ómar og Árni. Fóst-
ursonur Guðmundar, sonur Þor-
Þegar vetrarþokan grá
þig vill fjötra inni.
Svífðu burt og sestu hjá
sumargleði þinni.
Það er líkt og ylur í
ómi sumra braga.
Mér hefur hlýnað mest af því
marga kalda daga.
(ÞE)
Þessar ljóðlínur koma upp í hug-
ann er við minnumst kærs föð-
urbróður okkar, Guðmundar frá
Hlöðutúni. Hann var eftirminnileg-
ur maður, vinnusamur, hógvær,
brosmildur og ljúfur. Við systur
dvöldumst mörg sumur í Hlöðutúni
og nálægð Guðmundar var alltaf
góð, enda sóttum við í að taka þátt
í bústörfum með honum.
Nú yljum við okkur við góðu
stundirnar frá æskuárunum á þess-
um hjartfólgna stað. Þar var alltaf
sól.
Við systur þökkum Guðmundi
fyrir yndislega samfylgd og tryggð
í okkar garð.
Ásamt fjölskyldum okkar send-
um við börnum hans, Brynjólfi og
Þuríði og fjölskyldum, innilegustu
samúðarkveðjur.
Bryndís og Margrét
Jónsdætur.
Hún líður niður dalinn áin, gjöful
eða grimm, björt eða stríð. Á bökk-
unum kúra býlin þar sem mannlífið
líður áfram bjart sem strítt. Knúið
er dyra á bæ við bakkann. Húsið,
barn síns tíma, byggt árið 1936,
geymir margar minningar, gleði og
sorg. Án efa hefur húsráðandi lagt
gjörva hönd á plóg þegar ráðist var
í byggingu þess, þá sautján ára
gamall. Lokið er upp, fyrrverandi
bóndinn, Guðmundur Garðar
Brynjólfsson er í gættinni. Vinnu-
lúna höndin er hlý þegar heilsað
er. Viðmótið sem höndin, hlýtt.
Glettnisglampi í auga og bros á
vör. Lífið hefur markað spor, and-
litið veðrað í lífsins vindum. Boðið
er í bæinn, upp á kaffi og með því
og koníakstár, eitt staup.
Orðinn ekkjumaður fyrir all-
nokkru en býr áfram í sínu gamla
húsi, við ána er hann þekkir sem
handarbakið. Þar hefur hann lifað
og starfað, fyrst og fremst bóndi.
Unni jörð og skepnum. Natinn við
lambfé í burðarnauð, léttur á fæti
svo af bar. Sveitarstjórnarmaður til
margra ára og fjallkóngur um
tíma. Dregur úr þegar spurt er um.
Gangan í lífsins skóla fyllti ríf-
lega níu tugi. Þar var numið alla
tíð, faðir kenndi syni og lesið var í
ský og fold. Hver nam af öðrum á
mannmörgu, gestrisnu heimili þar
sem allir lögðu sitt af mörkum við
það sem gera þurfti. Guðmundur
tilheyrði þeirri kynslóð er flutti úr
torfbæjum, kunni að meta renn-
andi vatn og miðstöðvarkynt hús,
og vissi að maðurinn uppsker eins
og sáð er til. Bera þarf virðingu
fyrir öllu lífi, einnig móður jörð. Af
alúð og nægjusemi var unað við
sitt, aukið við og bætt um betur,
þar sem hægt var. Jörðin geymir
skrefin.
Sá sem er ánægður með dags-
verkið leggst sáttur til hvílu að
kvöldi dags. Að leiðarlokum eru
þakkir sendar yfir ána fyrir gott
nágrenni, einstaka vináttu og
hjálpsemi við nýja granna. Að-
standendum eru færðar dýpstu
samúðarkveðjur.
Birna og Brynjar, Borgum.
Á uppvaxtarárum mínum var
enn tiltölulega algengt að börn og
unglingar úr þéttbýli færu í sveit á
sumrin. Það þótti mér afskaplega
heillandi og eftirsóknarvert sum-
arstarf og varð því afar glöð þegar
mér bauðst, 12 ára gamalli, að fara
sem barnapía að Hlöðutúni í Staf-
holtstungum. Ekki þekkti ég neitt
til fólksins þar en hafði engar
áhyggjur af því þar sem góð vin-
kona foreldra minna hafði milli-
göngu um ráðninguna og mælti
mjög með fólkinu á bænum. Það
kom líka á daginn að þetta var
mikið gæfuspor fyrir borgarbarnið.
Í Hlöðutúni bjuggu þau Guðmund-
ur Brynjólfsson og Þorgerður
Árnadóttir ásamt börnunum þrem-
ur, Ásgeiri, Brynjólfi og Þuríði.
Hjá þessu góða fólki dvaldi ég fjög-
ur sumur frá 1966-1969.
Gummi og Gerða, eins og ég
kallaði þau jafnan, reyndust mér
afar vel og komu fram við ungu
kaupakonuna eins og jafningja. Ég
fékk að taka þátt í flestum störfum
á bænum, jafnt innan húss sem ut-
an og verkefnin urðu flóknari og
meira krefjandi eftir því sem mér
óx fiskur um hrygg. Þar með opn-
aðist nýr heimur sem ég hafði haft
takmarkaðan aðgang að áður; ég
lærði að umgangast skepnur, vinna
við heyskap og margvísleg önnur
búskapar- og heimilisstörf. Best af
öllu var þó að þarna eignaðist ég
góða vini fyrir lífstíð. Þau hjónin
voru ólík að mörgu leyti, Gerða var
opin, glaðlynd og hláturmild en
Gummi var rólyndur að eðlisfari,
hæglátur, íhugull og fróður um
marga hluti. Hann sagði mér frá
náttúrufyrirbærum sem höfðu vak-
ið athygli hans eða hann hafði lesið
sér til um, kenndi mér að þekkja
stjörnurnar og útskýrði ýmislegt
sem var fjarri reynsluheimi borg-
arbarnsins.
Eftir að Gerða lést langt um ald-
ur fram árið 1990 bjó Gummi
lengst af einn í gamla bænum í
Hlöðutúni. Börnin hans voru þó
ekki langt undan þar sem Brynj-
ólfur býr í Hlöðutúni en Þuríður á
Sámsstöðum í Hvítársíðu. Síðustu
ár sín dvaldi Gummi á elliheimilinu
í Borgarnesi og þangað heimsótti
ég hann síðast fyrir mánuði. Eins
og jafnan áður var gott að hitta
hann, hann sagði mér fréttir af
fólkinu sínu og eins hvað vel væri
um hann hugsað og allir góðir við
hann á elliheimilinu. Þegar við
kvöddumst sagði ég honum að ég
myndi koma við hjá honum næst
þegar ég ætti leið um sem yrði þó
líklega ekki fyrr en næsta sumar.
„Það er nú ekki víst að ég verði
enn á lífi þá,“ sagði hann hlæjandi
en ég sagðist ekki sjá að hann væri
neitt á förum. Hann reyndist þó
sannspár, mánuði síðar var hann
allur og í dag fylgjum við honum til
grafar.
Um leið og ég þakka góð kynni
og dýrmæta reynslu færi ég börn-
unum hans og fjölskyldum þeirra
innilegustu samúðarkveðjur.
Ingibjörg.
Kynslóðir koma og fara. Kærir
einstaklingar kveðja. Heimsmyndin
breytist. Söknuður býr um sig þótt
brottferðin sé ófrávíkjanleg. Svo
taka góðu minningarnar við. Og
þakklæti. Fyrir sextíu árum,
drengur í sveit á Svarfhóli í Staf-
holtstungum, heyrði ég ávallt talað
um Hlöðutúnsfólkið af mikilli virð-
ingu. Tók til þess. Fimm árum síð-
ar kynntist ég fólkinu. Einkenni
þess var hlýja og mannvinátta.
Konan mín, Ásta, er dóttir Jóns
Ásgeirs, eins af systkinunum frá
Hlöðutúni. Hún á margar minn-
ingar frá því hún kornung var hjá
Brynjólfi afa og ömmu Jónínu sem
og systkinunum Guðmundi og Ingi-
björgu, en þau bjuggu með for-
eldrum sínum um langt árabil. All-
ar frásögur Ástu frá þeim árum
einkennast af hlýjunni sem hún
naut þar og virðingu heimafólks
fyrir lífinu.
Síðustu árin hagaði svo til að
okkur gáfust fleiri tækifæri til að
koma við í Hlöðutúni og spjalla við
Guðmund. Það var gott að sitja hjá
honum í gamla bænum og ræða
málin. Við þekktum sama fólk og
bæi í héraðinu og gátum spurt og
svarað um menn og málefni. Eins
og gefur að skilja var honum sveit-
in kær. Norðurá, sem bærinn
stendur við, grænir bakkar hennar
og Baula í norðri voru ramminn í
kringum lífsgönguna. Guðmundur
hafði mætt áttatíu sinnum í Þver-
árrétt í Þverárhlíð. Fyrst þegar
hann var átta ára. Þá hafði hann
verið fjallkóngur Stafholtstungna
hátt í tuttugu ár.
Þegar Þorgerður Jóna Árnadótt-
ir frá Hólmavík kom vinnukona að
Hlöðutúni varð mikil breyting í lífi
Guðmundar. Þau felldu hugi saman
og giftust og tóku við búinu.
Hressandi skapgerð, lífsgleði og
hreinskilni Þorgerðar einkenndu
samlíf þeirra og andann í Hlöðut-
úni. Saman eignuðust þau börnin
Brynjólf, sem býr í Hlöðutúni og
Þuríði, sem býr á Sámsstöðum í
Hvítársíðu. Fyrir átti Þorgerður
soninn Ásgeir sem Guðmundur
gekk í föðurstað. Þorgerður lést 21.
júní 1990, aðeins fimmtíu og fimm
ára. Var mikill harmur að fjöl-
skyldunni kveðinn við fráfall henn-
ar.
Systkinin í Hlöðutúni voru sjö.
Anna, Margrét, Jón Ásgeir, Ragn-
heiður Soffía, Guðbrandur Gissur,
Ingibjörg og Guðmundur Garðar.
Lifir Ingibjörg ein systkini sín. Á
háum aldri, fædd 1916, býr hún á
Skjóli við góða heilsu og þetta ein-
staka skap sem einkenndi Hlöðu-
túnsfólkið. Jákvæð, æðrulaus og
glaðvær.
Við kveðjum Guðmund Garðar
með þessum fátæklegu orðum og
þakklæti fyrir vinsemd og frænd-
semi um langt árabil. Brynjólfi,
Þuríði og fjölskyldum þeirra sem
og öðrum aðstandendum, auðsýn-
um við einlæga samúð okkar við
fráfall föður, afa og bróður.
Óli Ágústsson og
Ásta Jónsdóttir.
Guðmundur Garðar Brynjólfsson
var lengst af bóndi í Hlöðutúni í
Stafholtstungum, sem var fæðing-
arstaður hans. Fyrstu búskaparár
hans í Hlöðutúni, þar sem hann tók
við búi foreldra sinna, bjó þar einn-
ig Ingibjörg systir hans. Hún flutt-
ist til Reykjavíkur eftir að Gummi
giftist Gerðu, Þorgerði Árnadóttur
1960 en Þorgerður lést langt um
aldur fram árið 1990 eftir erfið
veikindi.
Ég átti þess kost að dveljast við
sveitastörf í Hlöðutúni hjá Gumma
og Gerðu í sex sumur, á árunum
1961-1966. Það var á þeim árum
sem tilheyrði að hafa krakka úr
borginni í sveit á sumrin. Bæði
Brynjólfur og Þuríður fæddust á
þessum árum og fyrir var Ásgeir
Pétursson, sonur Gerðu en hann
lést árið 1996. Því var oft mikið
fjör í Hlöðutúni. Það var ávallt með
tilhlökkun að skóla loknum að hald-
ið var í Borgarfjörðinn. Gummi var
ávallt duglegur og vinnusamur með
eindæmum og á árum áður ein-
staklega fótfrár. Á það reyndi mest
þegar farið var til smölunar eða
þegar þurfti að eltast við nýfædd
lömb til að marka þau. Fas og
framkoma hans einkenndist út á
við af kurteisi, umburðarlyndi og
hlédrægni. Hávaði og æsingur voru
ekki til staðar á þeim bæ. Hlöðutún
er fallega í sveit sett á bökkum
Norðurár með Baulu í baksýn. Þar
er ávallt gaman að koma og sérlega
vel tekið á móti gestum og gang-
andi sem oft voru margir. Sveitin
átti hug hans allan en hann var lít-
ið fyrir langferðir og fór eins sjald-
an að heiman og hann gat. Gummi
bjó í Hlöðutúni allt þar til fyrir
nokkrum misserum er hann flutti á
dvalarheimili aldraðra í Borgarnesi
en hann átti orðið erfitt um gang.
Það er viðeigandi að hafa í huga
ljóðlínur Steingríms Thorsteinsson-
ar þegar Gumma er minnst:
Frjálst er í fjallasal,
fagurt í skógardal,
heilnæmt er heiðloftið tæra.
Hátt yfir hamrakór
himinninn, blár og stór,
lyftist með ljóshvolfið skæra.
Það var sérstaklega ánægjulegt
að hann gat tekið þátt í skemmti-
legum degi, sem endaði á fjölmenn-
um fjölskyldukvöldverði í Reyk-
holti fyrir rúmum mánuði en þá
kom Sigrid Brynjolfsson, ekkja
Gissurar bróður hans, til Íslands í
heimsókn eftir langt hlé með fjór-
um af sínum afkomendum. Hann
lék við hvern sinn fingur og ekkert
benti til að svo stutt væri eftir.
Minningar um góðan mann munu
lifa.
Við Hrönn sendum innilegustu
samúðarkveðjur til fjölskyldna
Brynjólfs og Þuríðar sem og til
eftirlifandi systur hans Ingibjargar
og annarra náinna ættingja.
Brynjólfur Helgason.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson)
Ég var lánsöm, barnung stúlka
úr höfuðborginni, að fá tækifæri á
sjötta áratugnum til þess að dvelja
sumarlangt í Hlöðutúni. Guðmund-
ur var þá orðinn bóndi í Hlöðutúni
og stýrði búinu af miklum dugnaði
og myndarskap. Við krakkarnir,
Magga, Óli og aðrir sem þar
dvöldu, fengum að taka þátt í bú-
störfum, þar sem við lærðum til
verka og ekki síst vinnusemi. Gott
viðmót, elskulegheit og glaðværð
einkenndi andrúmsloftið í Hlöðut-
úni og fóru spurnir af því að þar
væri ekki til siðs að hækka róminn.
Sannarlega er hægt að taka undir
það því öll samskipti voru friðsæl
án átaka og háreysti.
Ég vil þakka Guðmundi og einn-
ig Ingibjörgu systur hans fyrir að
hafa átt þátt í gera sumrin sex sem
ég dvaldi í Hlöðutúni uppbyggileg,
lærdómsrík og ánægjuleg sem varð
mér gott veganesti út í lífið.
Innilegar samúðarkveðjur til
Brynjólfs, Þuríðar og fjölskyldna
þeirra og annarra aðstandenda.
Margrét Sigurðardóttir.
Guðmundur Garðar
Brynjólfsson
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu, dóttur, systur og
mágkonu,
JÓHÖNNU VALGEIRSDÓTTUR,
Hlíðarvegi 88,
Reykjanesbæ.
Hugheilar þakkir til þeirra sem hafa veitt henni
stuðning í veikindum hennar. Sérstakar þakkir til
starfsfólks á D-deild Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja
fyrir einstaka umhyggju og aðhlynningu.
Leifur Gunnlaugsson,
Guðlaugur Leifsson, Rakel Guðnadóttir,
Freydís Leifsdóttir, Marel Ragnarsson,
Aron Logi Guðlaugsson,
Valgeir Helgason,
Júlíus H. Valgeirsson, Ásgerður Þorgeirsdóttir,
Guðrún B. Valgeirsdóttir, Sigfús R. Eysteinsson,
Erla Valgeirsdóttir, Guðni Grétarsson,
Einar Valgeirsson, Unnur M. Magnadóttir,
Susan Anna Wilson.