Morgunblaðið - 22.09.2010, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. SEPTEMBER 2010
✝ Þorgerður Jóns-dóttir fæddist á
Sveðjustöðum í Mið-
firði 14. ágúst 1920.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Holts-
búð 14. september sl.
Hún var dóttir
hjónanna Hólmfríðar
Bjarnadóttur frá
Túni í Flóa, f. 13.
október 1891, d. 22.
apríl 1981, og Jóns
Eiríkssonar frá Efri-
Þverá í Vesturhópi,
f. 22. júní 1885, d.
10. febrúar 1975. Systkini Þor-
gerðar eru: Guðfinna, f. 1917, d.
2010, Ingunn, f. 1919, d. 1979, Ei-
ríkur Óli, f. 1922, d. 2008, Bjarni,
f. 1924, Ingibjörg Guðlaug, f.
1926, Snorri, f. 1928, Stefán, f.
1930, Eggert Ólafur, f. 1931,
Gunnlaugur Ragnar, f. 1933, og
Ragnheiður, f. 1935.
Hinn 6. júlí 1946 giftist Þor-
gerður Jóni Friðrikssyni, f. 2. jan-
úar 1918, d. 7. nóvember 2007, frá
Stóra-Ósi í Miðfirði. Þau eign-
uðust þrjú börn, þau eru: 1) Frið-
rik, f. 10. janúar 1947, læknir.
Eiginkona hans var Arnþrúður
Bergsdóttir, f. 18. september
1948, d. 3. febrúar 2000. Börn
Björg Stefanía Sigurgeirsdóttir,
sonur þeirra er Sigurgeir Atli, f.
2010. Sonur Ásmundar og fyrr-
verandi eiginkonu hans, Kimberly
Ann Boozer, er Daníel Patrick, f.
2000. c) Atli, f. 20. febrúar 1981,
maki Bryndís Sveinsdóttir, dóttir
þeirra er Ingibjörg María, f. 2007.
d) Jóhanna, f. 25. október 1985,
maki Jónas Hagan Guðmundsson,
dóttir þeirra er María Ísey, f.
2007. 3) Sólrún, f. 10. júní 1957,
hjúkrunarfræðingur, gift Ólafi
Sigurðssyni, f. 23. mars 1957. Þau
eru búsett í Mosfellsbæ. Börn
þeirra eru: a) Valdís, f. 29. apríl
1982, maki Daníel Kjartan Ár-
mannsson, synir þeirra eru Aron
Gabríel, f. 2004, og Ísak Leví, f.
2010. b) Bragi, f. 5. október 1986,
maki Alexandra Frances Whittak-
er. c) Gerða Jóna, f. 16. ágúst
1992.
Þorgerður ólst upp á heimili
foreldra sinna á Neðri-Svertings-
stöðum í Miðfirði. Auk hefðbund-
ins barnaskólanáms þess tíma
stundaði hún nám við Héraðsskól-
ann á Reykjum í Hrútafirði tvo
vetur. Ung flutti hún til Reykja-
víkur þar sem hún vann við fata-
saum þar til hún hóf búskap með
eiginmanni sínum 26 ára gömul.
Heimilisstörf og barnauppeldi var
hennar aðalstarfsvettvangur en á
seinni árum vann hún einnig ýmis
störf utan heimilis.
Útför Þorgerðar fer fram frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag, 22.
september 2010, og hefst athöfnin
kl. 13.
þeirra eru: a) Erla, f.
1. desember 1968,
maki Rafn Rafnsson.
Börn Erlu og fyrr-
verandi eiginmanns
hennar, Sigþórs U.
Hallfreðssonar, eru
Friðrik Örn, f. 1996,
og Birta, f. 2003. b)
Gerða, f. 18. nóv-
ember 1972, maki
Sindri Freysson, syn-
ir þeirra eru Seimur,
f. 2002, og Skær, f.
2008. c) Arna, f. 4.
maí 1976, maki
Hjálmar Örn Guðmarsson, þeirra
börn eru Adda Hrund, f. 2000,
Þóra Hrund, f. 2003, og Hlynur
Örn, f. 2008. d) Jón Örn, f. 17.
ágúst 1981, maki Margrét Dís
Óskarsdóttir, dóttir þeirra er
Bryndís María, f. 2010. e) Drífa, f.
19. maí 1984, maki Ketil Christen-
sen. Sambýliskona Friðriks er
Oddrún Ásta Sverrisdóttir, f. 2.
janúar 1952. Þau eru búsett í
Stykkishólmi. 2) Sævar, f. 28.
mars 1950, viðskiptafræðingur,
kvæntur Maríu Gunnarsdóttur, f.
14. desember 1949. Þau eru bú-
sett í Garðabæ. Börn þeirra eru:
a) Jón Gunnar, f. 2. apríl 1973. b)
Ásmundur, f. 17. ágúst 1974, maki
Elskuleg móðir mín hefur kvatt
þessa jarðvist, södd lífdaga eftir
alvarlegan heilsubrest undanfarin
ár.
Hún ólst upp á heimili foreldra
sinna í Miðfirðinum, þriðja elst
ellefu systkina. Heimilið var torf-
bær, hún gekk á sauðskinnsskóm
sem barn og átti fallegan knipp-
lingakraga sem fötin voru skreytt
með til hátíðabrigða. Barnung
byrjaði hún að hjálpa til við bú-
störfin, bæði innanhúss og utan
eins og þá var siður og gætti einn-
ig yngri systkina sinna. Hún var
aðeins fimmtán ára gömul þegar
yngsta systir hennar nýfædd var
lögð í rúmið hjá henni á meðan
móðir hennar hvíldist eftir barns-
burðinn. Það þótti ekki tiltökumál
þá að slík ábyrgð væri lögð á svo
ungar herðar. Um tvítugt hélt hún
til Reykjavíkur, hafði þá þegar
stundað nám við Héraðsskólann á
Reykjum í Hrútafirði, tekið þátt í
síldarævintýrinu á Siglufirði og
verið um tíma í vist á Ísafirði. Í
Reykjavík vann hún lengst af á
saumastofu þar til hún giftist og
stofnaði heimili.
Mamma var heimavinnandi þeg-
ar við systkinin vorum að alast
upp. Heimilið var gestkvæmt,
ættingjar að norðan komu gjarn-
an til dvalar til lengri eða
skemmri tíma og ófá kvöldin var
setið að spjalli og gestum gætt á
kaffi og heimabökuðu meðlæti. Öll
handavinna lék í höndum hennar.
Flestöll fötin okkar voru heima-
saumuð. Hún var af þeirri kynslóð
sem ólst upp við og kunni að nýta
hlutina og oft breytti hún gömlum
flíkum í nýjar glæsiflíkur og
handbragðið var snilld. Hún var
söngelsk, hafði fallega altrödd og
var sísyngjandi, hvort heldur sem
var í eldhúsinu, við þvottapottinn í
þvottahúsinu eða við undirleik
saumavélarinnar.
Hún var yndisleg móðir og ekki
síðri amma, hjá henni áttu börnin
vísan opinn faðm og öruggt skjól.
Á meðan heilsan leyfði var hún
alltaf boðin og búin að hlaupa í
skarðið ef foreldrarnir þurftu að
bregða sér af bæ og einnig gætti
hún þess að ávallt væri nóg til af
hlýjum vettlingum og sokkum á
litlar hendur og litla fætur.
Foreldrar mínir ferðuðust mikið
á sumrin og varla til sá staður hér
á landi sem þau hafa ekki heim-
sótt. Þau voru fróð um land og
sögu og höfðu öll helstu örnefni á
takteinum. Þau ferðuðust líka víða
erlendis og bústaðurinn sem þau
reistu við Heklurætur fyrir þrjá-
tíu og sex árum er sælureitur fjöl-
skyldunnar. Þau gengu mikið, létt
á fæti skoðuðu þau hina ýmsu
staði í nágrenni höfuðborgarinnar
eða gengu á nærliggjandi fjöll,
komin hátt á áttræðisaldur. Eftir
að mamma missti skyndilega
heilsuna rétt fyrir áttatíu ára af-
mælið sitt hugsaði faðir minn um
hana af mikilli alúð og natni. Þau
fluttu síðan á hjúkrunarheimilið
Holtsbúð þar sem faðir minn lést
fyrir þremur árum.
Hinn 14. ágúst sl. varð mamma
níræð. Þá héldum við afkomend-
urnir henni afmælisveislu og naut
hún þess að vera með fólkinu sínu
og horfa á litlu börnin skoppa í
kringum sig. Eftir þennan góða
dag fór verulega að halla undan
fæti, henni hrakaði ört þar til hún
fékk hægt og friðsælt andlát að
morgni 14. september sl.
Móður minni þakka ég gott
veganesti, yndislegt atlæti og
ómælda ást og umhyggju.
Sólrún Jónsdóttir.
Elsku elsku amma mín. Ég veit
að þér líður vel núna, orðin frjáls
og komin á skýið hjá Jóni afa eins
og hann Aron þinn orðaði það.
Hann hefur tekið vel á móti þér
og nú er skýið orðið ykkar þar
sem þið hafið sameinast á ný.
Ég á alltaf eftir að muna hversu
mikil og góð amma þú varst, enda
voru plönin mín þegar ég var lítil
að verða bara amma eins og þú,
og sleppa því bara að verða
mamma. Svo mikil fyrirmynd
varstu. Þú kenndir mér allar þær
bænir og vísur sem ég kann og
svo gat ég endalaust hlustað á
Grýlukvæðið sem þú sagðir mér
hvað eftir annað að minni ósk.
Það var alltaf svo gaman að
koma í heimsókn í Ásgarðinn, fá
varalit hjá þér og fara með þér út
í búðina á móti og fá ís, fara síðan
með þér á hitaveitustokkinn og
gefa kisunum þar mjólk, vera með
þér í þvottahúsinu og fikta í rull-
unni meðan þú tókst úr vélinni,
hjálpa þér svo að baka pönns-
urnar þínar og fá að smakka deig-
ið sem var alltaf svo gott, alltaf
eina teskeið svo ég fengi ekki illt í
magann.
Þú varst alveg eðalamma, eins
og þær gerast bestar, og ég veit
að Aroni fannst þú ekki síðri
langamma þó svo hann kynntist
þér ekki fyrr en eftir að þú veikt-
ist og fórst inn í Holtsbúð. Honum
fannst ekki leiðinlegt að koma í
heimsókn og fá bingóvinninga og
segja þér frá nýjustu afrekunum.
Elsku amma mín, hafðu það nú
gott á skýinu ykkar. Ég mun
horfa eftir ykkur þegar það er
skýjað og gá hvort ég sjái ykkur
ekki líta til okkar.
Hvíl í friði elsku amma mín.
Valdís Ólafsdóttir.
Elsku amma mín.
Ég sit hér ein og horfi út um
gluggann. Það er komið haust og
því gott að sitja inni. Ég læt hug-
ann reika og hugljúfar minningar
streyma um huga minn, tárin
byrja að renna. Þetta eru gleði-
og sorgartár.
Þú varst eina amman sem ég
náði að kynnast og þessi 25 ár
sem þú gafst mér eru svo dýrmæt.
Þegar ég hugsa til baka þá sé ég
þig fyrir mér inni í eldhúsi í
Kirkjulundinum, bakandi pönnsur
og afi að smyrja sér tekex. Þetta
upplifði ég svo oft á þeim ótelj-
andi dögum sem ég kom við hjá
ykkur á leið heim úr skólanum.
Ekkert jafnaðist á við það að
koma í heitt ömmukot eftir langan
skóladag og fá nýbakað bakkelsi,
heitt kakó og skemmtilegheit.
Þau eru mér líka minnisstæð
hin mörgu kvöld sem við frænk-
urnar komum til ykkar og spil-
uðum gaur langt fram á kvöld. Ég
veit að þú gerðir þetta bara fyrir
okkur „krakkana“, þ.e. okkur
frænkur og afa, þar sem þú hefðir
getað eytt öllum þínum kvöldum í
að leysa krossgátur því það fannst
þér svo gaman.
Þið afi voruð alltaf svo góð við
okkur frændsystkinin og alltaf
voruð þið til í að fá okkur í heim-
sókn. Ég man allar næturgisting-
arnar sem afi bjó um sig í norður-
herberginu og leyfði mér að gista
inni hjá þér. Það var svo notalegt.
Ef ég hlusta vel þá heyri ég enn
taktinn í klukkunni inni í svefn-
herbergi. Taktur sem ég heyrði
ekki meðan þú last fyrir mig en
um leið og ljósin voru slökkt og
bænirnar heyrðar, þá kom þessi
stöðugi taktur sem ávallt svæfði
mig.
Það var svo sárt að missa afa
rétt fyrir eitt stærsta augnablik
lífs míns. Fæðingu dóttur minnar.
Þú náðir að kynnast henni og það
er mér afskaplega dýrmætt.
Ég vil þakka þér fyrir allar
samverustundirnar í Kirkjulund-
inum, allar kofaferðirnar, öll jólin,
allar sögurnar, gáturnar, bænirn-
ar og söngvana sem þú kenndir
mér.
Ég vona að ég verði eins ynd-
isleg amma og þú.
Eins og María Ísey orðaði svo
fallega kveð ég þig, elsku amma:
„Nú er nóttin komin og
langamma lúllar hjá langafa.“
Þorgerður
Jónsdóttir
Fyrir rúmu ári sótti
Jóna Björg Pálsdóttir hjúkrunar-
fræðingur um tímabundið leyfi frá
störfum við lyflækningadeild St.
Jósefsspítala Sólvangs. Leyfið var
auðfengið þegar hún hafði fullvissað
stjórnendur um að hún kæmi aftur
til starfa. Við gátum samglaðst
henni, hún ætlaði að dvelja hjá eig-
inmanni sínum sem var við nám í
Kaupmannahöfn og starfa á sjúkra-
húsinu í Herlev með það fyrir aug-
um að kynnast nýjungum í meðferð
meltingarsjúkdóma, reyndar á
handlækningadeild í stað lyflækn-
ingadeildar, en það myndi auka
þekkingu hennar á meðferð þessa
sjúkdómaflokks. Full bjartsýni og
vonar fór hún til Kaupmannahafnar
en nú, ári síðar, er hún öll. Óvæginn
sjúkdómur tók sig upp að nýju og
þrátt fyrir að hart væri barist fór
hann með sigur af hólmi.
Jóna Björg hóf störf við lyflækn-
ingadeild St. Jósefsspítalans í Hafn-
arfirði á vormánuðum árið 1996. Í
nær 14 ár fengum við að njóta
starfskrafta hennar og fyrir það er-
um við þakklát. Jóna Björg var
hjúkrunarfræðingur sem sómi var
að, og sem slíkur dýrmætur starfs-
kraftur stofnunarinnar. Hún var
fagleg, metnaðarfull, nákvæm, sam-
viskusöm, ósérhlífin, vinnusöm og
vildi hag skjólstæðinga sinna sem
Jóna Björg Pálsdóttir
✝ Jóna Björg Páls-dóttir hjúkr-
unarfræðingur fædd-
ist 9. nóvember 1966 í
Keflavík. Hún lést á
líknardeild Bispe-
bjerg Hospital í
Kaupmannahöfn 4.
september 2010.
Útför Jónu Bjargar
var gerð frá safn-
aðarheimilinu í Sand-
gerði 16. september
2010.
mestan og lagði sig
alla fram til að svo
mætti verða. Hún
hafði ung kynnst því
hvernig er að glíma
við langvinn veikindi
og dvelja langdvölum
á sjúkrahúsi. Það hef-
ur eflaust mótað per-
sónuleika hennar og
aukið skilning hennar
á líðan þeirra sjúk-
linga sem hún hjúkr-
aði, af mikilli fag-
mennsku og hlýju.
Það er mikill missir að
slíkum starfsmanni, samstarfsfólk
syrgir hana sárt, en mestur er þó
söknuður eiginmanns og systkina.
Þeim og öðrum aðstandendum sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
stjórnar St. Jósefsspítala Sólvangs
þakka Jónu Björgu fyrir vel unnin
störf og þá tryggð sem hún sýndi
spítalanum. Guð blessi minningu
hennar.
Engir dagar koma aftur en fegurð
þeirra lifir hjá þér eins og ljós í rökkri
eins og blóm á fjalli.
(Þ.G.)
Dóróthea Sigurjónsdóttir,
framkvæmdastjóri hjúkrunar,
St. Jósefsspítala Sólvangs.
Elsku Jóna, í hjörtum okkar ertu
geymd en ekki gleymd.
Við munum þig sem hinn já-
kvæða, skyldurækna samstarfsaðila,
sem hafði svo mikið að gefa af sér og
barðist til hins síðasta.
Við sendum okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur til Birgis og annarra
aðstandenda.
F.h. starfsfólks Gastroenheden í
Herlev,
Margit Dam.
Ég minnist Hall-
dóru fyrst er hún var í
heimsókn hjá frænku
minni á Dr. Lindhs-
gatan í Gautaborg.
Þær sátu saman og spjölluðu yfir
kaffibolla. Það var eitthvað mjög
einstakt í fari Halldóru sem vakti
strax athygli mína. Það var líklega
hennar einstaki hlátur, auga og til-
finning fyrir mannlegu eðli sem skil-
aði sér vel í frásögn hennar. Þá var
hún nýútskrifaður sálfræðingur frá
Háskólanum í Gautaborg. Ekki
hafði ég hugmynd um að Halldóra
ætti síðar eftir að verða einn áhrifa-
valdur í faglegri mótun minni sem
verðandi sálfræðingur frá sama
skóla og hún.
Ég varð þeirrar ánægju aðnjót-
andi að kynnast Halldóru í starfi
þegar ég var í námi. Hún vann í
framvarðasveit starfandi sálfræð-
inga brautryðjandastörf við að efla
aðgengi borgara að sálfræðiþjón-
ustu í borgarhlutanum Hisingen í
Gautaborg. Delta-verkefnið eins og
það heitir hefur fengið mikla athygli
víða og varð því vísir að bættu að-
gengi almennings að sálfræðiþjón-
ustu. Halldóra vann sem sálfræð-
ingur innan verkefnisins aðallega
við sálfræðilega viðtalsmeðferð og
handleiðslu ýmissa faghópa og ein-
staklinga.
Halldóra rak ásamt eiginmanni
sínum Bjarna Arngrímssyni fjöl-
skyldumeðferðarstofu. Hann barna-
Halldóra
Gunnarsdóttir
✝ Halldóra Gunn-arsdóttir fæddist
á Siglufirði 19. janúar
1936. Hún lést í
Gautaborg 5. sept-
ember 2010.
Útför Halldóru fór
fram í Gautaborg
föstudaginn 17. sept-
ember 2010.
og unglingageðlæknir
og hún sálfræðingur
og sérfræðingur í
meðferðarfræðum.
Þeim farnaðist vel og
voru þekkt og virt á
meðal kollega fyrir
störf sín.
Við Halldóra héld-
um alltaf sambandi
eftir að ég flutti heim
og við reyndum að
hittast þegar hún var
stödd hér á landi. Hún
var vön að skrifa og
segja mér frá
vinnunni þannig að ég fékk að fylgj-
ast með hvernig málin þróuðust
ytra þar sem hún starfaði. Kollegar
Halldóru komu hér nokkrir til Ís-
lands í heimsókn fyrir fáeinum ár-
um og fékk ég það skemmtilega
hlutverk að taka á móti þeim og
fylgja hér á landi. Hópurinn var hér
eftir nefndur Islandsgruppen.
Þegar Hallldóra var komin á
eftirlaun ferðaðist hún ásamt
Bjarna víða en ferðalög um heiminn
áttu vel við hana. Hún kynntist allt-
af einhverju sérstöku í ferðum sín-
um sem hún gat hlegið að og sagt
skemmtilega frá. Hún unni þróun
fjölskyldumeðferðar mjög og sótti
ráðstefnur í faginu um heiminn.
Skrifaði faggreinar í norræn tímarit
þó hún væri komin á eftirlaun. Í
einni slíkri ferð á fjölskylduráð-
stefnu fyrir tveimur árum datt Hall-
dóra svo illa að hún náði aldrei full-
um krafti á ný. Eftir það varð hún
að fá mikla læknisaðstoð. Hún lést
þann 5. september í Gautaborg.
Ég kveð hér kæran kollega og vin
með þökk fyrir góðu kynnin. Megi
minningin um hana lifa áfram.
Ég vil senda Bjarna mínar inni-
legustu samúðarkveðjur, sömuleiðis
börnum og barnabörnum Halldóru.
Elín Elísabet Halldórsdóttir.