Morgunblaðið - 22.09.2010, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. SEPTEMBER 2010
Guð geymi þig og varðveiti,
elsku amma mín.
Jóhanna Sævarsdóttir.
Elsku amma mín.
Þegar ég lít til baka yfir tímann
sem ég fékk að vera með þér get
ég ekki annað en brosað. Ég sé
þig fyrir mér inni í eldhúsi í
Kirkjulundinum, í bláa doppótta
pilsinu þínu, hvítri blússu og hvítu
skónum þínum og brosandi. Þessi
lýsing finnst mér eiga best við
þig. Ég hef ekki tölu á öllum þeim
skiptum sem ég gisti hjá þér og
afa. Alltaf var spilaður gaur um
kvöldið, þú leystir krossgátur með
bláa og ljósbleika blýantinum þín-
um og áður en ég fór að sofa last
þú fyrir mig skrítlur og sögur úr
lesbók barnanna. Þú varst mjög
lagin saumakona og mjög vand-
virk. Eitt af því minnisstæðasta er
þegar ég var í pössun og ég hélt
fyrir ykkur gömlu hjónin tísku-
sýningu og klæddist öllum þeim
flíkum sem þú hafðir saumað og
ég fann inni í skáp í norðurher-
bergi. Svo labbaði ég niður „rauða
dregilinn“ þér og afa til mikillar
skemmtunar. Oft þegar ég vakn-
aði á morgnana heima hjá þér og
afa varst þú búin að útbúa morg-
unmat fyrir mig og oftar en ekki
varst þú með leikfimisþátt í gangi
í sjónvarpinu. Ekki man ég eftir
því hvort þú hreyfðir þig með en
þetta var oft í gangi.
Þú varst alveg einstök kona,
hjartahlý, hress og skemmtileg og
bakaðir allra bestu pönnukökur í
heimi! Ég mun alltaf muna ljóðið
sem þú samdir um mig, mér þykir
svo svakalega vænt um það. Ég
mun alltaf sakna þín, amma mín,
en ég veit að þú ert á betri stað
núna og með afa! Takk fyrir allt!
Þín ömmustelpa,
Gerða Jóna.
Þorgerður var þriðja í aldurs-
röð systkina sinna, en þau voru
ellefu sem upp komust. Hennar
aðal var jafnlyndi og glaðlyndi, yf-
irvegun og skyldurækni, ásamt
mikilli vandvirkni við hvaðeina
sem hún tók sér fyrir hendur; var
hún þó verkahröð. Þorgerður,
kölluð Gerða, var tápmikil og
heilsuhraust allt fram á síðasta
áratug ævinnar, en síðasti spöl-
urinn reyndist henni erfiður og
þungbær sem var afleiðing af
áfalli er hún hlaut og ekki reynd-
ust tök á að bæta úr.
Hún var námsmaður góður,
stundaði nám við Héraðsskólann á
Reykjum í Hrútafirði, var minn-
isgóð með afbrigðum, hafði unun
af ferðalögum og sérdeilis var hún
vel að sér í öllu er snerti stað-
fræði í náttúru Íslands; fjöll og
dali, flóru og jökla, ár og vötn,
byggðir og bæi. Og ótaldar eru
þær ferðirnar sem hún fór með
bónda sínum utan, til Kanaríeyja
og meginlands Spánar og fleiri
ríkja í vestanverðri álfunni.
Þorgerður giftist sveitunga sín-
um og frænda í fimmta lið, Jóni
Friðrikssyni frá Stóra-Ósi í Mið-
firði. Þau voru ólík að skapgerð,
en virtu hvort annað, enda ljúf-
lyndi beggja og jákvæður vilji æv-
inlega til staðar. Jón var athafna-
samur maður og aldrei lognmolla
kringum hann. Hann var greiðvik-
inn, félagslyndur, vinmargur og
hrókur alls fagnaðar þegar svo
bar undir. Þau hjón áttu barna-
láni að fagna, Gerða var heima-
vinnandi húsmóðir meðan börnin
þurftu mestrar umönnunar og
umhyggju við; hún var nærgætin
og staðfastur uppalandi með ríka
réttlætistilfinningu og þessara
góðu kosta nutu börnin og því var
uppskeran í samræmi við það sem
til var sáð.
Ég minnist margra gleðistunda
í samvistum við þau Gerðu og
Jón, ekki síst í litlum sumarbú-
stað þeirra undir Heklurótum þar
sem stuttar gönguferðir um úfið
og illfært hraunið urðu minnis-
stæðar, en nú er jarðneskri veg-
ferð lokið þótt minningin lifi um
sinn.
Ég óska systur minni farar-
heilla og tek undir með skáldinu
sem segir í sínu ljóði:
Þar bíða vinir í varpa
sem von er á gesti.
Snorri Jónsson.
Það var stór hópur systkina
sem ólst upp á Svertingsstöðum í
Miðfirði á árunum milli stríða, ell-
efu alls. Það undrar engan þó sá
flokkur taki að þynnast. Gerða
systir mín náði níræðisaldri og
var sátt við að kveðja. En þótt við
öll vitum að hverjum er afmörkuð
stund veldur kveðjustundin æv-
inlega trega. Þegar ég hugsa til
hennar sé ég fyrir mér bros henn-
ar, finn hlýtt og einlægt viðmótið
og birtuna af glaðlyndi hennar.
Hún var ein af þeim manneskj-
um sem skapa í kringum sig ör-
yggi, friðsæld og hlýju. Fjöl-
skylda hennar naut þess, það var
þeim sjálfsagður og eðlilegur
hlutur og á sama hátt sinnti hún
öllum sínum gestum, vinum og
vandamönnum. Það voru líka
ýmsir nákomnir sem dvöldu hjá
þeim um lengri eða skemmri
tíma. Það var alltaf hægt á því
heimili að gera öðrum greiða. Ég
var ein þeirra, engin manneskja
hefur gert mér stærri greiða en
hún þegar hún tók að sér að
fóstra dóttur mína á fyrsta ári í
heilan vetur til að ég gæti lokið
námi. Þetta skipti mig svo miklu
máli, var eiginlega lífsspursmál.
Og þetta gerði hún af sömu elsku-
seminni og allt annað – eins og
það væri bara sjálfsagt. Fólk eins
og hún sem getur gefið öðrum án
nokkurrar kröfu um endurgjald
uppfyllir boðskapinn: allt sem þér
viljið að aðrir menn gjöri yður,
það skulið þér og þeim gjöra.
Allt sem hún gerði var vel gert,
hvort sem það var til munns eða
handa eins og stundum var sagt.
Hvort sem hún var að sauma út
eða stykkja slitnar buxur af
strákunum þá var handbragðið
óaðfinnanlegt. Og hún söng við
vinnuna, ég heyrði hana oft
syngja í þvottahúsinu þar sem
hún stóð í gufunni yfir þvottapott-
inum (þetta var fyrir tíma sjálf-
virku þvottavélanna). Hún hafði
mjög fallega rödd og kunni heil
býsn af lögum og textum. Hún
var af þeirri kynslóð sem lærði
ung bænir, kvæði og þulur – og
kunni það alla ævi. Einu sinni
sagði hún mér frá bænalærdóm-
inum og ég skrifaði það upp eftir
henni: „Pabbi kenndi mér bæn-
irnar mínar. Fyrst kom faðirvorið
og svo bænin: Hveitikorn, þekktu
þitt, eftir Hallgrím Pétursson. En
bænirnar voru ekki bara í hug-
anum á mér – þær áttu heima út
um allt tún. Faðirvorið var við
bæjarhornið, svo kom Hveitikorn-
ið og hinar allar í runu upp um
allt tún. Þær lágu á þúfunum hér
og þar og hver bæn alltaf á sömu
þúfu, þar sem hún átti heima. Svo
voru sérstakar bænir á lítilli hæð
og bænirnar náðu alveg upp að
fjárhúsunum sem voru lengst
uppi á túni. Það var engin hætta á
að ég ruglaðist, því ég sá þær
alltaf fyrir mér.“ Hún sagði mér
líka að hún sá dagana fyrir sér í
litum og líka tölustafina – og hélt
auðvitað að það gerðu allir aðrir.
Gerða var mikil íslenskumann-
eskja, hún talaði skýrt og fallegt
mál og var afar góður lesari.
Fyrstu árin sín í Holtsbúð var
hún í herbergi með konu sem
undi ekki sjálf við lestur en naut
þess að láta Gerðu lesa fyrir sig.
Síðustu árin sökkti hún sér niður
í bóklestur og hún las jöfnum
höndum skáldsögur, ævisögur og
þjóðlegan fróðleik. Það létti henni
lífið.
Ég kveð Gerðu systur mína
með ástúð og söknuði.
Ragnheiður Jónsdóttir.
Bílar
Toyota árg. '96 ek. 190 þús. km.
Toyota Carina E 2,0 GLI, 1996,
sjálfskiptur. Nýleg tímareim og margt
fl. Gott eintak af bíl. Sími 868 0160.
Bílaþjónusta
Vetrargeymslur:
,,Geymdu gullin þín í Gónhól”.
Pöntun í s. 771 1936 - gonholl.is
Ferðavagnageymsla
Tjaldvagnar - fellihýsi
Nú fer hver að verða síðastur að
tryggja sér pláss fyrir veturinn.
E-mail solbakki.311@gmail.com.
S. 899 7012.
Gisting
Vantar þig gistingu á Akureyri
í vetur? Mjög góðar orlofsíbúðir
til leigu við miðbæinn. Margar
stærðir, frábær verð. Getum tekið
á móti stórum hópum.
Upplýsingar á
www.gistingakureyri.is og
www.gistingamaro.is
eða í s. 461 2222.
AKUREYRI
Höfum til leigu 50, 85 og 140 m²
sumarhús 5 km frá Akureyri, öll
með heitum potti og flottu útsýni yfir
Akureyri. Bjóðum einnig upp á íbúðir
á Akureyri. www.orlofshus.is,
Leó, s: 897- 5300.
Húsviðhald
Þak og
utanhússklæðningar
og allt húsaviðhald
Ragnar V Sigurðsson ehf
Sími 892 8647.
Geymslur
Smáauglýsingar 569 1100 www.mbl.is/smaaugl
Smáauglýsingar augl@mbl.is
Farðu inn á mbl.is/smaaugl
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa frá
árinu 2000 og til dagsins í dag.
Kæra vinkona og
mágkona. Mikið sakna
ég þín, en jafnframt
þakka ég allar þær
góðu stundir sem við áttum saman í
göngutúrum og ferðalögum. En
þetta er gangur lífsins og ég lifi í
góðu minningunum eins og þegar ég
plataði ykkur með mér í Óperuna og
lét ykkur sitja á enda bekksins svo
Lára Lárusdóttir
✝ Lára Lárusdóttirfæddist á Hrafna-
björgum í Hjalta-
staðaþinghá hinn 28.
júlí 1924. Hún lést á
dvalarheimilinu Hlíð
11. september 2010.
Útför Láru fór
fram frá Akureyr-
arkirkju 20. sept-
ember 2010.
þið gætuð hlaupið út ef
ykkur þætti þetta yf-
irgengilegur hávaði en
enginn hreyfði sig og
allir komu glaðir og
ánægðir út. Einnig
fórum við í ferðalög
um landið. Þar með
heimsóttum við bróð-
ur þinn í sveitina þar
sem tekið var á móti
okkur með þessum
hlýja góða sveitasið.
Allar okkar samveru-
stundir voru ánægju-
stundir.
Elsku Lára mín, ég þakka þér fyr-
ir að vera þú, þín nærvera var ætíð
svo góð. Guð geymi þig.
Innilegar samúðarkveðjur til allra
ættingja.
Steingerður (Badda).
Það fór gott orð af
Ingólfs Apóteki sem
námsstað fyrir lyfja-
fræðinema, þegar ég
nam lyfjafræði, og
kaus ég að eyða skyldunámstíma
mínum þar. Apótekið var staðsett í
Fischersundi, ártalið var 1971 og
Jón Björnsson var lyfjafræðing-
urinn í reseptúrnum hjá Guðna
Ólafssyni apótekara. Ég fékk strax
úthlutað verkefni frá framleiðslu-
deild apóteksins og átti ég að
pressa 3000 stíla, til nota við gyll-
inæð. Þetta var gert í reseptúrn-
um hjá Jóni.
„Þú þarft bara að draga stimp-
ilinn á pressunni 1000 sinnum út
og pakka hverjum stíl í álpappír,
til að ljúka þessu,“ sagði Jón og
setti upp glettnissvip, „og ef þú
kemst frá þessu, þá verður þú
örugglega lyfjafræðingur.“
Þetta voru fyrstu kynni okkar
Jóns, sem enst hafa alla tíð síðan.
Lyfjafæðingar voru ekki fjöl-
menn starfsstétt og félagssinnaðir
einstaklingar hafa oft verið vand-
fundnir í hópnum. Félögum lyfja-
fræðinga og seinna apótekara var
því góður fengur í nærveru Jóns
og voru menn fljótir að taka eftir
því að þar fór áhugasamur félagi
sem hægt var að treysta. Honum
voru því fengin mörg trúnaðar-
störf fyrir Lyfjafræðingafélag Ís-
lands, áður en hann varð apótek-
ari. Í Apótekarafélagi Íslands tók
hann síðan virkan þátt í marg-
víslegum störfum og fór þar m.a.
með formennsku um fimm ára
skeið.
Jón
Björnsson
✝ Jón Björnssonfæddist í Reykja-
vík 13. júlí 1936.
Hann lést á heimili
sínu, Rituhólum 10,
11. september 2010.
Útför Jóns var gerð
frá Dómkirkjunni í
Reykjavík 20. sept-
ember 2010.
Leiðir okkar Jóns
hafa oft skarast og
höfum við alltaf vitað
hvor af öðrum. Við
vorum báðir apótek-
arar úti á lands-
byggðinni og hitt-
umst árlega á
fundum dreifbýlis-
apótekara, þar sem
makar voru gjarnan
með. Þar kynntist ég
Önnu, eftirlifandi
eiginkonu Jóns, sem
farið hefur með hon-
um allar götur, svo
lengi sem ég man. Jón og Anna
hafa alltaf komið mér fyrir sjónir
sem glæsilegir heimsborgarar,
sem kunnu að njóta lífsins saman í
því sem þau tóku sér fyrir hendur.
Eitt sinn fékk ég að rölta með
þeim golfhring og hef ég oft haft á
orði hversu glæsileg þau voru við
þennan leik. Jón hafði gaman af
veiðum og útiveru og ég man að
við gengum til rjúpna og reyndum
að leysa lífsgátuna, eins og góðir
félagar gera gjarnan og við annað
tækifæri reyndi hann að kenna
mér að sitja hest, en hann var einn
þeirra, sem fékk mann til að undr-
ast hversu auðvelt það getur verið
fyrir suma menn að tengjast á
augabragði kenjóttri skepnu eins
og hestur getur verið. Þegar Jón
fór á bak, þá gerði hesturinn ná-
kvæmlega eins og Jón bauð og
virtist ekkert vera eðlilegra. Sann-
arlega ekki öllum tamt.
Í ólgusjónum sem lyfjalaga-
breytingin 1994 olli, fann ég oft
mikinn vináttuhug og traust sem
Jón sýndi mér við mörg tækifæri.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti forsjóninni fyrir að
hafa fengið að ferðast stund og
stund með Jóni Björnssyni.
Við Halldóra sendum Önnu og
allri fjölskyldu þeirra okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Jón Þórðarson
og Halldóra.