Morgunblaðið - 12.11.2010, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. NÓVEMBER 2010
✝ Hörður Gunn-laugsson var
fæddur 28. nóvember
1955. Hann lést á
heimili sínu 5. nóv-
ember 2010.
Foreldrar hans
voru hjónin Kristín
Sigríður Færseth, f.
1924, d. 1997, og
Gunnlaugur Guð-
laugsson, f. 1922, d.
2004. Systkini hans
eru: Svava, f. 1944,
Jakobína, f. 1948 og
Guðlaugur, f. 1953.
Hörður kvæntist 28. nóv. 1982
Jónínu Björg Hilmarsdóttur, f. 18.
feb. 1964, dóttur hjónanna Hilmars
Þórs Aðalsteinssonar, f. 1943, d.
2009, og Grétu Aðalsteinsdóttur, f.
1943. Börn Harðar og Jónínu eru:
1) Hilmar Þór, f. 3, sept. 1982, unn-
usta Hulda Heiðrún.
2) Brynhildur Ásta, f.
31. okt. 1984, gift
Ólafi Brjáni Ketils-
syni, börn þeirra eru
Katla Mist, f. 2007, og
Ottó Loki, f. 2008. 3)
Elín Rut, f. 4. nóv.
1992.
Hörður ólst upp í
Hafnarfirði og stund-
aði margvísleg störf
um ævina, sjó-
mennsku, verka-
mannavinnu, bif-
reiðaakstur og
afgreiðslustörf en vegna heilsu-
brests var hann óvinnufær síðustu
árin.
Útför Harðar fer fram frá Þjóð-
kirkjunni í Hafnarfirði við Strand-
götu í dag, 12. nóvember 2010, og
hefst athöfnin kl. 13.
Elsku pabbi. Í dag verður einn af
mínum erfiðustu dögum. Ég hrein-
lega get ekki sagt bless. Þú varst
alltaf góður og allavega var ótrúlegt
að þín veikindi stöðvuðu ekki góða
skapið þitt. Þegar ég fer að rifja upp
minningar um okkur, þá er margt
sem stendur uppúr. Við áttum það
mjög sameiginlegt til dæmis að vera
miklir dýravinir. Aldrei mun það
gleymast þegar ég átti lítinn heim-
alning og þú leyfðir mér að binda
hann úti í garði uppi í sveit hjá okk-
ur, og síðan vorum við að fara með
kindina í göngutúra og svoleiðis.
Síðan eru margar góðar minningar
síðan við tvö vorum í hestamennsk-
unni saman, þá vorum við mjög mik-
ið á hestbaki og sinntum hestunum
og öllum rúllunum sem við höfum
verið að rembast við að setja inn í
girðingu og allt sem tengist hest-
unum. Síðan eru margar minningar
frá því að þú byrjaðir að byggja
sumarbústaðinn okkar. Þá kom ég
mikið með því ég vildi hjálpa og
smíða og svo seinna fór ég að læra
að verða smiður.
Sama hvað gekk á í sambandi við
veikindin þín, þá leistu alltaf á góðu
hliðarnar á lífinu, það stoppaði þig
akkúrat ekki neitt að vera bakveik-
ur.
Þótt ég hafi ekki séð þig síðan 8.
maí þá hef ég verið í símasambandi
við þig og þú varst ákveðinn í því að
koma til mín til Þýskalands næsta
sumar og kynnast því sem ég er að
gera og svona. En því miður verður
það ekki. Ég get engan veginn trúað
þessu enn þá og mun líklega aldrei
gera það. Þín verður sárt saknað hjá
öllum. Hvíldu í friði.
Er síminn hringdi þá svaf borgin.
Ég sat sem lamaður við þá frétt.
Ég fylltist reiði – síðan kom sorgin
sumar fréttir hljóma aldrei rétt.
Hvíldu í friði,
Elín Rut Harðardóttir.
Elsku pabbi, það er svo margs að
minnast, miklu meira en hægt er að
festa á blað svona rétt eftir að þú ert
tekinn frá okkur. Þú hefur kennt
mér margt um lífið, þá helst hvernig
eigi að taka hlutunum með gleði og
húmor. Það fyrsta sem ég man eftir
að þú hafir kennt mér var að allt
sem vert væri að gera væri vert að
gera vel. Þá var ég að slétta út ein-
hverja möl fyrir bílskúr sem þú svo
vökvaðir og sagðir nágrönnunum að
þú hefðir plantað niður teikningun-
um og ættir von á að úr risi bílskúr.
Þú varst veikur í mörg ár en núna
síðast þegar við hittumst þá sást vel
bjartsýnisglampinn úr augunum á
þér, það var deginum ljósara að nú
átti að leggja þann tíma að baki og
reyna að fara aftur út á vinnumark-
aðinn. Það er kannski líka þess
vegna sem það er svo erfitt að yf-
irstíga þetta fráfall því það virtist
sem nú væri að hefjast nýtt og betra
líf.
Mínar helstu og sterkustu minn-
ingar um þig eru þegar við höfum
setið og spáð og spekúlerað í tónlist
og mat. Þegar við stóðum í 2 daga
og útbjuggum margra rétta hátíð-
arkvöldverð fyrir fjölskylduna. Mér
er líka ofarlega í huga allir tónleik-
arnir sem við sóttum þar sem þú
harðneitaðir að fara í stúku þrátt
fyrir að geta varla staðið uppréttur
vegna bakverkja, markmiðið var að
komast sem næst sviðinu og vera í
miðju fjörinu.
Það er með söknuð í hjarta sem
ég kveð þig í dag. En jafnframt er
ég þakklátur fyrir tímann sem við
áttum saman og eigum í minning-
unni. Takk fyrir allt, hvíl í friði.
Hilmar Þór Harðarson.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Elsku pabbi minn. Lífi þínu lauk
svo snöggt, líkt og hendi væri veifað.
Það mun taka mig langan tíma að
átta mig alveg á því að þú sért far-
inn yfir móðuna miklu. Minningarn-
ar streyma að, allar góðu stundirnar
sem við áttum saman, hvernig þú
ljómaðir þegar litlu barnabörnin þín
voru nálægt þér og hvað þau voru
hrifin af afa sínum. Hvað þú varst
mikill dýravinur og hugsaðir óað-
finnanlega um gæludýrin þín rétt
eins og börnin þín. Þú hafðir yndi af
ölu sem viðkom matargerð og misst-
ir aldrei vonina um að gera farið að
vinna við það. Þú varst líka mjög
handlaginn og vandvirkur og leyfðir
fjölskyldu þinni að njóta góðs af.
Þín verður ævinlega sárt saknað
Þín dóttir,
Brynhildur.
Í dag kveð ég tengdaföður minn
með söknuði. Þegar ég hugsa til
baka sé ég hann fyrir mér með glott
og kúrekahatt í hverri minningu, en
Hörður var mikill húmoristi og gat
séð spaugilegu hliðina á flest öllum
málefnum og í þeim veikindum sem
hann þurfti að glíma við. En nú sá
fyrir endann á veikindunum og
framtíðin var björt. Ég er þakklát
fyrir það að hafa kynnst Herði og
sérstaklega fyrir það að við Hilmar
hittum hann og Jónínu á miðviku-
dagskvöldið heima hjá Grétu eftir
langa fjarveru frá Íslandi. Þá var
margt spennandi planlagt og bjart-
sýni á góða og skemmtilega framtíð
var mikil. En enginn veit sína ævi
fyrr en öll er og því kveðjumst við í
dag.
Eitt erindi úr laginu My Way
(Mín leið) með Frank Sinatra hefur
alltaf fengið mig til þess að hugsa til
Harðar. En þar segir að á erfiðum
tímum horfist maður í augu við hlut-
ina, standi beinn í baki og þetta geri
maður á sinn hátt.
Hvíl í friði,
Hulda.
Þá er alltaf sárt að sjá eftir ætt-
ingja og vini sem numinn er á brott í
blóma lífsins án nokkurs fyrirvara.
Þegar ég kynntist konunni minni
tók ég strax eftir bræðrum hennar
og ekki síst Herði en hann var
yngstur fjögurra systkina. Hann
kom mér ávallt fyrir sjónir sem mik-
ill prakkari, glaðvær, uppátektar- og
atorkusamur, alltaf eitthvað að bar-
dúsa, hvort sem það var úti eða inni.
Þrátt fyrir nokkurn aldursmun eldri
sonar okkar hjóna og Harðar heitins
tókst mikil vinátta á milli sonar okk-
ar og hans. Hörður hringdi oft í son
okkar til að spjalla eða þá til að
hjálpa honum við ýmis verk eins og
smíðar eða við hvað sem er þar sem
hann gat rétt hjálparhönd.
Hörður vann lengst af sem krana-
stjóri og bílstjóri en varð að hætta
störfum tiltölulega ungur maður
vegna slæms baks. Var ótrúlegt að
sjá hversu illa hryggur hans var far-
inn, allur skrúfaður og spengdur
saman til þess að koma beinlínis í
veg fyrir að hryggjarsúlan félli sam-
an. Hörður sýndi ótrúlegt æðruleysi
í þessum þrengingum sem veikt bak
hans olli honum en reyndi eftir
mætti að sinna hugðarefnum sínum.
Hann reisti sér sumarbústað sem
hann smíðaði m.a. með hjálp sonar
okkar hjóna og fleiri góðra manna.
Þó verður að segjast að Hörður var
ótrúlega atorkusamur við að sinna
ýmsum smíðum tengdum bústaðn-
um þrátt fyrir að bakið hafi tafið
fyrir honum. Þá beit hann á jaxlinn
og hélt ótrauður áfram því verki
skyldi lokið hvað sem tautaði eða
raulaði. Samfara smíðum við bústað-
inn, þar sem Hörður sýndi mikla
lagni og útsjónarsemi, hélt hann
hesta sem styttu honum stundir.
Ávallt var Hörður tilbúinn að
sinna vinnu ef hann mögulega gat
en þá var viljinn oft meiri en getan.
Stundum mætti maður honum þar
sem hann studdist við tvo stafi en
aldrei kvartaði Hörður, sama hvern-
ig bakið angraði hann. Það er þessi
jákvæða afstaða Harðar til lífsins,
glaðværð hans og góð kímnigáfa
sem er mér minnisstæðust í sam-
skiptum mínum við hann í gegnum
tíðina.
Við hjónin vottum fjölskyldu
Harðar okkar dýpstu samúð og
kveðjum góðan dreng og bróður.
Jakobína Gunnlaugsdóttir,
Rúnar Sædal Þorvaldsson.
Það var mikið áfall að frétta um
ótímabært andlát þitt, elsku bróðir
og síðan þá snýst ég bara í hringi og
veit varla hvað ég á að gera af mér.
Ég get ekki gert mér í hugarlund
líðan konu þinnar og barna sem ég
veit að voru þér svo kær og votta
þeim mína dýpstu samúð.
Tilviljun réð því að ég talaði við
þig í síma rúmum sólahring áður og
þá varst þú svo hress og glaður að
vanda, enda var sonur ykkar að
koma í heimsókn frá Noregi og þú
hlakkaðir til að hitta hann, nú vildi
ég að símtalið hefði varað lengur eða
að ég gæti einfaldlega bara hringt
aftur.
Í gegnum huga minn hoppa upp
atvik úr æsku okkar eins og þegar
við bjuggum í Stekk og vorum ungir
drengir, þá vorum við konungar
Ástjarnarinnar byggjandi hólma og
kofa á sumrin og þegar hún fraus
vorum við á skautum alla daga.
Þú fallegi ljóshærði ærslabelgur-
inn eltandi mig, stóra bróður, hvert
sem ég fór, mér stundum til ama, en
þó, það gat enginn verið reiður við
þig lengi því þú varst svo innilegur,
hress, uppátektasamur og fullur af
lífi, þannig mun ég alltaf minnast
þín.
Nú ertu kominn í faðm mömmu
og pabba og ég veit að það var vel
tekið á móti þér. Blessuð sé minning
þín.
Guðlaugur J. Gunnlaugsson.
Hörður Gunnlaugsson
✝ Helgi Jónssonfæddist á Vopna-
firði þann 30. júlí
1944. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 25. októ-
ber sl.
Hann var elsti sonur
hjónanna Jóns Gríms-
sonar húsa- og brúar-
smiðs og Ingibjargar
Helgadóttur hús-
móður. Systkini hans
voru Margrét Jóns-
dóttir, Ólafur Þór
Jónsson og Auður
Jónsdóttir.
Árið 1966 giftist Helgi Sigrúnu
Rögnu Ragnarsdóttur og eignuðust
þau börnin Jón Ragnar Helgason, f.
28. feb. 1967, Helga Rafn, f. 15. feb.
1971, Kristján Gunnar, f. 8. nóv.
1972, Auði Ösp, f. 15. júlí 1975, og
Vigdísi Rós, f. 15. ágúst 1980.
Helgi byrjaði snemma að vinna
við smíðar en hann smíðaði brýr við
hlið föður síns um árabil sem ungur
maður. 1961 hóf hann svo nám við
Iðnskólann á Akureyri og útskrif-
aðist þaðan með
sveinspróf í húsasmíði
og að loknum samn-
ingi hjá Róbert Niku-
lássyni öðlaðist hann
meistararéttindi.
Hann gegndi þeim
starfa lengi vel og
stofnaði m.a. tré-
smíðaverkstæðið Við-
arfell, 1971, ásamt
Jóni Andrésyni og
Sævari Kristjánssyni
heitnum. Þegar rekst-
urinn var seldur
Kaupfélagi Vopnfirð-
inga starfaði Helgi áfram þar sem
yfirverkstjóri. Helgi var einnig stór-
an hluta ævinnar til sjós og átti m.a.
sómabát sem hann gerði sjálfur út
en lengst af var hann á togaranum
Brettingi NS 50 frá Vopnafirði og
gegndi þar stöðu bátsmanns í hálfan
annan áratug. Þegar hann hætti á
sjó hóf hann störf hjá byggingarfull-
trúa á Egilsstöðum en síðast starfaði
hann hjá Alcoa á Reyðarfirði.
Helgi var jarðsunginn 1. nóv-
ember frá Vopnafjarðarkirkju.
Þann 1. nóvember síðastliðinn var
til grafar borinn frá Hofskirkju í
Vopnafirði elskulegur vinur minn og
frændi Helgi Jónsson 66 ára að aldri.
Helgi hafði um langan tíma barist
hetjulega við illvígan sjúkdóm sem nú
um stundir leggur marga að velli og
gefur engum grið. Helgi var sonur
móðurbróður míns Jóns Grímssonar
smiðs og konu hans Ingibjargar
Helgadóttur frá Þorbrandsstöðum í
Vopnafirði sem lengst af var kennd
við Bergholt í Vopnafjarðarkaupstað.
Helgi ólst upp í Bergholti með þrem-
ur systkinum sínum og átti góða
æsku. Hugur Helga hneigðist
snemma til smíða og tónlistar enda
var hann í föðurætt af nafnkunnri
Álfa-Grímsætt sem þekkt var fyrir
smíði og söngfólk. Móðurfaðir Helga
og nafni, Helgi Einarsson frá Þor-
brandsstöðum, var organisti í Hof-
skirkju og söngstjóri í Vopnafirði um
árabil svo að tónlistaráhuginn var nú
ekki langt undan.
Helgi fór í iðnskóla á Akureyri,
lauk sveinsprófi í húsasmíði og varð
síðar meistari í þeirri grein. Hann
stofnaði Trésmiðjuna Viðarfell ásamt
með félögum sínum Sævari heitnum
Kristjánssyni og Jóni Andréssyni frá
Fagradal og vann við brúar- og húsa-
smíði. Síðan varð hann forstöðumað-
ur fyrir Trésmiðju Kaupfélags Vopn-
firðinga og stóð sig þar með ágætum.
Trésmiðjan var síðan lögð niður þeg-
ar harðna tók á dalnum hjá Kaup-
félaginu. Síðan sneri Helgi sér að sjó-
mennsku, fyrst á eigin vegum en
síðan á skipum Tanga h/f á Vopna-
firði, lengst af á togaranum Brettingi.
Helgi var afbragðs sjómaður, snjall
netamaður og vinsæll af skipsfélögum
sínum.
Helgi var mikill tónlistarunnandi.
Harmonikkan var hans uppáhalds
hljóðfæri, enda var hann lipur harm-
onikkuleikari og sérfróður um það
hljóðfæri og hinar ýmsu tegundir
þess. Hann gat þulið upp nöfn fræg-
ustu harmonikkuleikara fyrr og síðar.
Mér verður ógleymanlegt að hlusta á
hann miðla af þeim viskubrunni.
Helgi var umtalsgóður maður og
bar jafnan í bætifláka fyrir þá sem á
var hallað.
Hann var nettvaxinn maður og
snyrtimenni, forstöndugur um fjár-
hagi, hófsmaður til orðs og æðis,
frændrækinn, tryggur og vinfastur.
Við gömlu hjónin á Miðbraut 19
söknum Helga sárt. Hann var einn af
þeim ljósgeislum sem lýstu upp grá-
móskulegan hversdagsleikann. Við
þökkum honum innilega fyrir kom-
una og vottum börnum hans, barna-
börnum, systkinum og öðrum að-
standendum innilega samúð.
Gunnar Sigmarsson
frá Krossavík.
Helgi Jónsson
✝
Ástkær móðir okkar, stjúpmóðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
HREFNA SVEINSDÓTTIR
frá Vík í Mýrdal,
Sóltúni 30,
Reykjavík,
lést á Hjúkrunarheimilinu Skjóli þriðjudaginn
9. nóvember.
Útförin fer fram frá Laugarneskirkju þriðjudaginn
23. nóvember kl. 15.00.
Elsa Þorsteinsdóttir, Axel Bryde,
Sveinn Hrólfsson,
Daði Hrólfsson, Debora Turang,
Arnar Þór Hrólfsson,
Andri Hrólfsson, Sunna Karlsdóttir,
Ingólfur Hrólfsson, Hanna Jónsdóttir,
Gunnhildur Hrólfsdóttir, Finnur Eiríksson,
Bryndís Hrólfsdóttir, Engilbert Gíslason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐMUNDUR JÓNSSON
píanóleikari,
Vatnsnesvegi 29,
Keflavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð, Kópavogi,
fimmtudaginn 11. nóvember.
Ingibjörg Þorbergs,
Auður Eir Guðmundsdóttir, Helgi Gestsson,
Guðmundur Kristinn Guðmundsson, Vigdís Sigtryggsdóttir,
Helga Kristín Guðmundsdóttir, Stefán Sigurðsson,
Þórdís Guðmundsdóttir, Sigurður Vignir Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.