Morgunblaðið - 12.11.2010, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. NÓVEMBER 2010
Enn er hoggið skarð
í okkar stóra systkina-
hóp. Nú er stóra systir
mín, Mæsa, dáin.
Hugurinn hverfur heim til átthag-
anna en þar fæddist hún í bænum
okkar Siglufirði, sem henni var mjög
kær.
Hún var áttunda í röð okkar 10
systkinanna og fékk það hlutverk að
passa okkur tvær yngstu systurnar
og leysti hún það sannarlega vel af
hendi. Mæsa fór yfirleitt fyrir okkur
sem merkja má á því að nágranni
okkar á Norðurgötunni, hann Fló-
vent, hafði það fyrir vana að segja
þegar hann sá okkur koma trítlandi
eftir götunni allar eins klæddar
„Þarna koma stóra Mæsa, mið Mæsa
og litla Mæsa“.
Hún var frekar alvörugefin í sínu
hlutverki, ákveðin og föst fyrir og sá
um að við værum hreinar, fínar og
kurteisar. Til að við yrðum okkur
ekki til skammar borðaði hún jafnvel
fyrir okkur matinn, sem við máttum
ekki leifa (fiskroð meðtalið.)
Foreldrar okkar lögðu mikla
áherslu á að við tækjum tillit hvort til
annars því þá myndaðist samstaða
og friður á hinu stóra heimili. Þetta
var gott veganesti út í lífið.
Það kom fljótt í ljós að Mæsa var
duglegur námsmaður, frjó í hugsun
og einstaklega handlagin. Hún hann-
aði og saumaði öll sín föt sjálf og allt-
af var það eitthvað frumlegt sem
vakti verðskuldaða athygli. Nýj-
ungagjörn var hún og hafði unun af
að fylgjast með tískustraumum,
enda var hún alltaf einstaklega vel til
höfð.
Á árunum eftir 1950 var litla vinnu
að fá á Siglufirði á veturna og ákvað
Mæsa því að fara til Vestmannaeyja.
Til að byrja með í vist til Dollu syst-
ur, en kynntist þar fljótlega eigin-
manni sínum Hafsteini Júlíussyni.
Þau hófu búskap á Litlu Heiði í Eyj-
um skömmu síðar. Ég kom líka til
Vestmannaeyja í atvinnuleit árið
1953 og var til húsa hjá Mæsu og
Hafsteini. Þann vetur kynntist ég
manninum mínum Garðari bróður
Hafsteins og þar með vorum við aft-
ur orðnar vel tengdar.
Árin í Eyjum fóru mikið í barna-
uppeldi og fórst henni það ákaflega
vel úr hendi og mikið var hún systir
mín dugleg að prjóna og sauma á
börnin sín. Hún var metnaðarfull og
gerði alla hluti vel.
Árið 1963 varð breyting á högum
þeirra þegar þau ákváðu að flytja bú-
ferlum í Kópavoginn með fimm
barna hópinn sinn. Leigði Hafsteinn
flugvél í það verkefni. Það var erfið
stund þegar Garðar rétti Hafsteini
Júlíus litla um borð í flugvélina því
þar sáum við á bak systkinum okkar
og barnahópnum þeirra sem var
okkur svo kær. Seinna kom í ljós að
það var ófæddur laumufarþegi með í
för sem Hafsteinn sagði að hefði ver-
ið framleiddur í Eyjum og þar með
Eyjamaður.
Okkur systrunum leið vel í Vest-
mannaeyjum og litum á Eyjar sem
okkar annan heimabæ.
Hafsteinn lést árið 1990, en árið
1997 kynntist Mæsa Aðalsteini Guð-
laugssyni og var samband þeirra
mjög farsælt. Reyndist hann henni
einstaklega vel, ekki síst í veikindum
hennar.
Að kveðja Mæsu er stund sökn-
uðar, en einnig þakklætis fyrir allar
góðu samverustundirnar.
Sigríður Björnsdóttir.
Mig langar að minnast Maríu (eða
Mæsu eins og ég kallaði hana) með
María Stefanía
Björnsdóttir
✝ María StefaníaBjörnsdóttir fædd-
ist á Siglufirði 13.
september 1931. Hún
lést á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 25.
október síðastliðinn.
Útför Maríu Stef-
aníu fór fram frá
Kópavogskirkju 8.
nóvember 2010.
nokkrum línum og
þakka henni fyrir
hvað hún lét sér alltaf
annt um mig og mína,
eins og hún gerði
reyndar um alla.
Ég kynntist Mæsu
þegar Magga systir
giftist Júlíusi syni
hennar. Þegar við
Magga vorum með
strákana okkar Haf-
stein og Andra Fann-
ar litla, var Mæsa allt-
af að sauma á
Hafstein og fékk
Andri Fannar alltaf líka, annað eins.
Til dæmis, alls konar jogginggalla og
húfur í stíl, en þá var ekki mikið úrval
af slíkum fötum á stráka. Ég var iðu-
lega spurð hvar ég hefði fengið þessi
föt á Andra Fannar. Þetta var alveg
ómetanleg hugulsemi.
Svo var það í nóvember á síðasta
ári að ég veikist og þurfti skyndilega
að fara á sjúkrahús. Daginn eftir
segir Magga mér að Mæsa tengda-
móðir hennar hafi fengið blóðtappa
og liggi á hæðinni fyrir neðan mig.
Hún sem var svo veik, vissi af mér
þarna og var að hafa áhyggjur af því
hvernig ég hefði það. Um leið og ég
komst fram úr fór ég og kíkti á hana.
Hún var sofandi en ég talaði við
hana, og vonandi hefur hún skynjað
nærveru mína. Ég hélt að hún myndi
ná sér svo ég gæti kvatt hana betur,
en ég geri það með þessum línum.
Takk fyrir allt, kæra Mæsa.
Hvíl í friði
Rut.
Móðursystir okkar María Björns-
dóttir er dáin. María, sem alltaf kall-
aðist Mæsa ólst upp í stórum systk-
inahópi á Siglufirði og bar alla tíð
með sér þann anda sem ríkti á heim-
ili afa og ömmu, eins og reyndar
systkinin öll. Samheldni, kátína, elja
og hjálpsemi einkenndi þannig
Mæsu.
Mæsa giftist ung föðurbróður okk-
ar, Hafsteini Júlíussyni, og það gefur
auga leið að þessi mikli skyldleiki
tengdi fjölskyldur okkar mjög nán-
um böndum. Fjöldi minninga, gleði-
stundir jafnt sem erfiðleikar varða
veginn og tengja okkur saman. Allt
þetta berum við með okkur og það
gerir okkur að því sem við erum.
Í Vestmannaeyjum bjuggu Mæsa
og Hafsteinn með barnahópinn á
Boðaslóðinni og var samgangur mik-
ill, en eftir að þau fluttu í Kópavoginn
stóð húsið þarna eins og tregabland-
ið minnismerki alla tíð. Þrátt fyrir
búferlaflutninginn var sambandið
alltaf traust, systkinabörnin komu til
Eyja til að vinna í fiski, fara á þjóðhá-
tíð eða bara í heimsókn, og oftast var
gist í Kópavoginum þegar leið okkar
lá í bæinn. Fjörið og allt atið á heim-
ilinu var heillandi fyrir okkur sem
bara vorum tveir bræður. Mæsa með
saumavélina á útopnu, Hafsteinn
samanbitinn með stór byggingaá-
form á síðasta snúningi, eða nýbúinn
að klára eitthvað og fjörugur eins og
barn – kyrjaði gjarna Þórsmerkurl-
jóð: María, María … Mæsa þóttist
hneyksluð, en það var kærleikur í
loftinu. Krakkarnir voru alltaf jafn
yndisleg og hjálpsöm – það var eins-
og maður ætti heima þarna.
Margar sögur mætti segja af
Mæsu, elju hennar og vilja til að
leggja öllum lið. Augnabliksmynd úr
veruleikanum finnst okkur segja
margt í stuttu máli:
Árið 1973 vorum við nýlega flutt til
Reykjavíkur úr Eyjum. Einu sinni
sem oftar þurftu systurnar að hittast
og brunaði því Mæsa á sínum fína
Austin Mini eftir mömmu og Kidda í
Geitlandið, þar sem við bjuggum þá.
Kiddi suðaði í þeim systrum og lang-
aði að taka reiðhjólið sitt með svo
hann gæti elt frændur sína, Júlla og
Þröst, um vesturbæ Kópavogs. Þær
horfðu hvor á aðra með spurnarsvip,
en svo var tekin ákvörðun. Hjólið
skyldi með. Í skottið færi það. Eini
gallinn var að Mini-inn var með
„skottið“ að framan. Hjólið var því
næst sett í „skottið“, en það of stórt
og skottinu því lokað með einhverj-
um bráðabirgða tilfæringum. Þegar
á Kringlumýrarbrautina var komið
náði Mæsa fljótt hámarkshraða und-
ir látlausum samræðum systranna
um saumaskap og tískustrauma.
Þegar nálin á hraðamælinum fór að
titra vildi ekki betur til en svo að
„skottlokið“ skall upp og byrgði alla
sýn út um framrúðuna. Flestir hefðu
stöðvað bílinn, en það gerði hún
frænka okkar sko ekki. Hún kom
auga á smáglufu og þar kíkti hún og
kom farþegum, og hjólinu, klakk-
laust á áfangastað án þess að hika í
eitt sekúndubrot.
Mæsa var okkur tákn um stöðug-
leika lífsins. Mamma og hún voru
stöðugt í sambandi og nærvera
hennar umvafði okkur þegar við ól-
umst upp. Við minnumst Mæsu með
allri okkar hlýju. Við deilum sorg
ykkar allra í fjölskyldunni og vonum
að þið finnið einlægan hug okkar og
samúð í þessum fátæklegu línum.
Björn Garðarsson
og Kristinn Garðarsson.
Móðursystir okkar, María Stef-
anía, hefur nú lokið sinni veraldlegu
tilvist. Eftir sitja ljúfar og sterkar
minningar um góða frænku.
Mæsa ólst upp á Siglufirði í hópi
tíu systkina þar sem kynjahlutfall
var jafnt. Hún, eins og systur henn-
ar, miðluðu okkur af siglfirskum
sögum um snjó, síld og Héðinsfjarð-
arsilung. Í okkar huga var Siglu-
fjörður draumaveröld, þaðan komu
góðar minningar og góðar rætur.
Þessi stóri siglfirski systkinahópur
var alinn upp í samheldni og lífsgleði
og miðluðu þau óspart af þeirri arf-
leifð. Mæsa var kraftmikil, greiðvik-
in og næm fyrir listum og bókmennt-
um. Í fjölskyldunni var á góðum
stundum spekúlerað í hinum ýmsu
hliðum tilverunnar, oftast í róleg-
heitum, en þó gat Mæsa verið föst
fyrir ef svo bar undir. Eins og tvær
systra hennar settist Mæsa að í
Vestmannaeyjum og stofnaði þar
sína fjölskyldu. Hún kom þangað í
heimsókn til stóru systur, Dollu, og
kynntist þar manni sínum, Haf-
steini. Mæsa og Hafsteinn eignuðust
sex börn. Í þá daga var samfélagið í
Eyjum nokkuð náið, mikill sam-
gangur milli húsa, og þá ekki síður
þegar fólk tengdist fjölskyldubönd-
um. Ættartengslin í móðurfjöl-
skyldu okkar eru þar að auki óvenju
sterk, svo að segja má að hópur
þeirra systra hafi orðið að einni
stórri fjölskyldu. Samvinna var milli
heimilanna um ýmislegt, svo sem
barnapössun og saumaskap.
Undirbúningur fyrir veislur, jól
og þjóðhátíð var mikill eins og geng-
ur og Mæsa var alltaf boðin og búin.
Hún var snillingur með saumavél-
ina, sérlega úrræðagóð þegar sauma
átti nýja flík eða bæta gamla og
sýndi frábæra hæfileika og sköpun-
argleði við alla slíka vinnu. Það þótti
alltaf vissara að leita ráða hennar
varðandi saumaskap og hún átti allt-
af tíma til að ráðleggja og hafði skoð-
un á hlutunum. Ekki gerði mikið til
þótt lítið væri hægt að kaupa í búð-
unum þegar hægt var að búa það til
sjálfur.
Við nutum svo sannarlega sam-
vista við Mæsu og fjölskyldu hennar.
Það hefur löngum verið sagt um þau
systkinin að þau væru sérlega
veisluglöð og Mæsa var engin und-
antekning. Hún undirbjó og mætti í
jólaveislur, fermingarveislur og af-
mæli. Þeim skilaboðum var mjög
ákveðið komið til skila til okkar að
það væri bæði sjálfsagt og skemmti-
legt að viðhalda veislugleðinni og
fagna við þau tækifæri sem gæfust.
Mæsa og Hafsteinn fluttu í Kópa-
voginn 1964. Því fylgdi mikill sökn-
uður en líka kostir. Þegar við þurft-
um að fara til Reykjavíkur áttum við
alltaf vísan stað heima hjá Mæsu og
fjölskyldu, það þótti sjálfsagt að við
gistum þar eins lengi og þörf krafði.
Þegar við kveðjum Mæsu þökkum
við góða samveru, vináttu og leið-
sögn. Við sendum Aðalsteini og af-
komendum hennar okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Jóhanna Bogadóttir,
Eiríkur Bogason, Kristján
Bogason, Svava Bogadótt-
ir og Gunnar Bogason.
✝ Friðmey Jóns-dóttir frá Ársól á
Akranesi fæddist 21.
mars 1923. Hún lést
12. október 2010.
Foreldrar hennar
voru Jón Ágúst
Þórðarson frá Vega-
mótum, netagerð-
armaður í Ársól á
Akranesi, f. 15.
ágúst 1896, og
Lovísa Vilhelmína
Guðmundsdóttir frá
Sýruparti á Akra-
nesi, húsfreyja, f. 9.
apríl 1899. Systkini Friðmeyjar
voru Sólmundur Gísli, Egill,
Helga, Lúðvík Friðrik, Sólmundur
og Jón Bjarni, en Friðmey var
þriðja í röð þeirra systkina. Tví-
tug útskrifaðist Friðmey frá hús-
mæðraskólanum á Ísafirði, en á
ævi sinni vann hún við hótelstörf,
fiskvinnlsu og einnig í mötuneyti
sjúkrahúss Akraness.
Hinn 20. nóvember 1943 giftist
Friðmey Oddi Ólafssyni klæðskera
og síðar bifreiðarstjóra, f. 19. júní
1918 á Hrísum í Helgafellssveit, d.
22. ágúst 1980, en þau skildu árið
1970. Börn þeirra voru a) Erla
Eggerts Oddsdóttir, f. 21. júlí
1943 á Akranesi, húsfreyja á Ak-
ureyri. Eiginmaður hennar er
Sveinn Heiðar Jónsson, f. 26. mars
1944. Börn þeirra; Ragnheiður, f.
15. júlí 1964, Fríða Björk, f. 21.
maí 1966, Oddný, f. 2. apríl 1968,
d. 11. júlí 1969, Lovísa, f. 24. júlí
1972, og Erlingur
Heiðar, f. 2. feb.
1977. b) Ágúst Vil-
helm Oddsson, f. 3.
apríl 1945 á Akra-
nesi, húsasmiður í
Hafnarfirði, d. 30.
apríl 1998. Eig-
inkona hans og ekkja
er Elín G. Magn-
úsdóttir, f. 23. apríl
1953, sonur þeirra er
Ragnar Eggert, f. 30.
apríl 1978. c) Oddur
Ólafsson, f. 14. jan.
1947 á Akranesi, raf-
suðu- og verkfærasmiður í Sví-
þjóð. Eiginkona hans fram til árs-
ins 1989 Þórdís Njálsdóttir. Börn
þeirra; Lovísa, f. 10. júlí 1965,
Þórdís Helga, f. 16. maí 1967,
Fríða Elísa, f. 3. júní 1969, og
Oddur, f. 26. apríl 1987.
Friðmey fluttist búferlum til
Reykjavíkur um 1980 þegar hún
kynntist Jóni Egilssyni, en þau
bjuggu saman fram að andláti
hans árið 2006. Friðmey var fjöl-
skyldumanneskja mikil enda var
hún rík af afkomendum, hún eign-
aðist tíu barnabörn, 24 barna-
barnabörn og tvö barnabarna-
barnabörn. Friðmey hafði gaman
af söng, leikhúsferðum, hann-
yrðum og ferðaðist mikið bæði
innanlands og erlendis. Friðmey
bjó á Hjúkrunarheimilinu Sóltúni
til hinsta dags.
Útför Friðmeyjar fór fram í
kyrrþey.
Elsku amma og kæra vinkona, á
kveðjustund okkar birtast mér marg-
ar ljúfar minningar. Minningar um
fallega smávaxna, fínlega vinkonu
með sterkan persónuleika, hugrakka
og þróttmikinn vilja. Ég tel mig vera
heppnustu manneskju í heimi fyrir
það að fá að verja svona mörgum ár-
um með ömmu minni, að börnin mín
og barnabörn hafi fengið svona
margar stundir með þér. Fyrir þetta
verð ég almættinu ævinlega þakklát.
Þú varst hæglát kona sem vildir
láta lítið fyrir þig hafa, það var stutt í
hláturinn hjá þér og þú áttir
skemmtilegan húmor. Þú hugsaðir
ævinlega vel um heilsuna, ekki bara
heilsuna þína heldur heilsu okkar
allra. Náttúrulækningar, heilsa og
næringarfræði voru þér hugleikin og
þú sagðir að ef þig langaði til að
mennta þig í einhverju væri það í að
vera hómópati. Við höfðum báðar
gaman af gömlum myndum og gátum
gleymt okkur yfir þeim, en Audry
Hepburn var þín uppáhaldsleikkona.
Stundir okkar þegar ég var búin að
koma börnunum í háttinn og læddist
út til þín á náttfötunum, þegar þú lást
á Borgarspítalanum og ég leit til þín
og kyssti þig góða nótt gleymast
seint. Þú varst ljóðræn og held ég
mikið upp á bréfin sem þú skrifaðir
mér. Í öllum bréfum þínum er að
finna ljóð inni á milli setninga. Eitt af
þeim held ég sérstaklega upp á og
það ortir þú um frumburð minn.
„Ingibjörg, hún kætir og bætir og
hún gefur sólargeisla, hún skríkir og
hún grætur og hún tælir hvað sem
er.“ Þú ferðaðist mikið og komst víða
við, labbaðir upp öll þrepin á Notre
Dam og lærðir að synda í Svarta haf-
inu. Allt sem snerti hendur þínar og
þú lést frá þér bar vott um vandvirkni
enda fékkst þú fyrstu verðlaun fyrir
handverk þitt í húsmæðraskólanum.
Einn af þínum sterku eiginleikum
var hvernig þú barst þig, alltaf bein í
baki og lést aldrei neitt bágt á þig
bera. Þú sast aldrei með krosslagða
fætur, heldur hélst fótleggjunum
beinum. Göngulag þitt var óaðfinn-
anlegt þó svo að þú ættir fatlaða fæt-
ur. Ég held að mjög fáir í kringum
þig hafi meira að segja vitað að þú
værir með klumbufætur. Þú kvart-
aðir aldrei undan fótunum þó svo að
um ævina hafir þú unnið erfiðisvinnu.
Við áttum það sameiginlegt að vera
báðar fæddar með klumbufætur og
kannski var það það sem gerði okkur
svona nánar, ég veit það ekki. Þú
barst fötlun þína í hljóði og gekkst í
gegnum lífið með reisn og tignar-
leika. Þannig kvaddir þú líka þennan
heim og mun sá dagur seint gleym-
ast. Þegar lítill drengur ömmubarn
mitt þriggja ára gamall, fæddur mik-
ill fyrirburi og við köllum kraftaverk
fjölskyldunnar, gengur inn til þín
með alla sína lífsgleði. Stuttu seinna
eftir að hann fer kveður þú. Það var
eins og þessi litli jarðarengill hefði
komið inn með englaherinn sinn til
þín.
Elsku amma og kæra vinkona,
þegar ég nú les yfir ljóðin þín renna
saman þessi orð frá mér til þín. „Ynd-
ismær með fagurt hjarta, ljós þitt
gnæfir nú yfir mér, lýsir upp mitt
sára hjarta og veginn ætíð vísar
mér“. Um leið og ég legg kinn mína
að kinn þinni kveð ég þið með orð-
unum sem við vorum vanar að kveðja
hvor aðra með: „Ég elska þig“.
Þín
Lovísa Ólafs.
Friðmey Jónsdóttir
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á for-
síðu mbl.is og viðeigandi efnisliður
valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt
er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og
hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar