Morgunblaðið - 04.12.2010, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. DESEMBER 2010
✝ María Sigurgeirs-dóttir fæddist 30
ágúst 1933. Hún lést
á sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 26. nóvember
2010.
Foreldrar hennar
voru Fanney Jóns-
dóttir húsfreyja frá
Bræðraborg, Seyð-
isfirði, f. 7. mars
1909, d. 27. október
1943 og Sigurgeir
Björnsson, póstþjónn
og símritari, frá
Gafli í Flóa, f. 25.
október 1899, d. 18. nóvember
1943. Systkini Maríu eru Guðrún,
f. 1926, Rósa María, f. 1928, d.
2010, Benný, f. 1929, d. 2008, Jón
Björn, f. 1931, d. 1951, Fanney, f.
Rósa Helga Ingólfsdóttir, f. 19.
desember 1969, unnusti hennar er
Ari Hólmsteinsson, f. 8. ágúst
1970, börn hennar eru: a) Aron
Ingi Kristinsson unnusta hans er
Linda Hrönn Ingadóttir. b) Pálina
Ósk Kristinsdóttir.
María fæddist í Reykjavík og
ólst upp á Hverfisgötu 83 hjá for-
eldrum sínum og systkinum. Við
foreldramissi um 10 ára aldur fór
hún til fósturforeldra sinna Rósu
Jónsdóttur og Ingvars Hallsteins-
sonar að Lyngholti í Leirásveit.
María útskrifaðist frá húsmæðra-
skólanum að Varmalandi, lá þá
leið hennar aftur til Reykjavíkur.
María starfaði við hin ýmsu versl-
unarstörf en lengst af á Hótel
Sögu, 23 ár. Hún flytur til Siglu-
fjarðar 1994 og hefur þá störf á
sjúkrahúsi Siglufjarðar.
Útför Maríu fer fram frá Siglu-
fjarðarkirkju í dag, laugardaginn
4. desember 2010, kl. 14.
1932, d. 2010, Frið-
geir, f. 1935, Margr-
et, f. 1936, og Sig-
valdi, f. 1939.
María giftist Ing-
ólfi Haukssyni en
þau slitu samvistum
1994.
Eignuðust þau þrjú
börn: 1) Sigrún Ing-
ólfsdóttir f. 6. júlí
1954. Börn hennar
eru: a) Maríanna
Leósdóttir giftt Joab
Cowell. b) Leó Ingi
Leósson. c) Ingvar
Már Leósson í sambúð með Örnu
Rut Gunnlaugsdóttur, börn þeirra
eru Þóra Sóley og Vigfús Bjarki.
d) Haukur Þór Leósson. 2) Haukur
Ingólfsson f. 10. apríl 1965. 3)
Elsku mamma.
Mér er svo þungt um hjartarætur
og gæti skrifað mörg blöð um það
hversu mikil manneskja þú varst og
hvað þú hefur afrekað margt, fáir eru
jafn duglegir og þú hefur verið í
gegnum tíðina.
Nú horfinn er ástvinur himnanna til,
heill þar nú situr við gullbryddað hlið,
í Guðs faðmi gistir hann nú.
Samfylgd er þökkuð með söknuð í
hjarta,
sefandi virkar þó minningin bjarta.
Ég kveð þig með kærleik og trú.
(Hafþór Jónsson.)
Sigrún Ingólfsdóttir.
Elsku mamma mín, nú þarf ég að
kveðja þig í hinsta sinn.
Ég er þér svo þakklát fyrir svo
margt. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa haft þig hjá mér þegar ég eign-
aðist Aron Inga fyrir 21 ári, ég þá 19
ára stelpuskotta, sem taldi sig vera
svo tilbúna í þetta nýja hlutverk en
sem betur fer hafði ég þig hjá mér til
að leiðbeina mér og kenna.
Þegar ég svo flutti á Sigló hálfu ári
seinna þá var það nú ósjaldan sem ég
hringdi í þig til að fá ráðleggingar
hvort sem það var um uppeldið, elda-
mennsku eða eitthvað annað, alltaf
gastu gefið mér góð ráð. Þú fluttir svo
á Sigló til okkar systra fyrir 16 árum
og bjóst lengi hjá mér og minni fjöl-
skyldu en Pálína Ósk var þá bara
fjögurra mánaða.
Það voru einstök forréttindi fyrir
mig og börnin mín að fá að hafa þig
hjá okkur. Ég er svo þakklát fyrir að
þú hafir verið hjá mér þegar ég ákvað
fyrir átta árum að fara í háskólann og
stunda nám með vinnunni, en það
hefði ég aldrei getað gert án þín. Þú
varst til staðar fyrir mig og börnin
mín þegar við þurftum á að halda,
sem var nú ansi oft.
Mér fannst erfitt að flytja frá Sigló
fyrir tveimur árum og flytja frá þér
en við reyndum að tala saman í síma
oft í viku og ef ég hafði misst af frétt-
unum þann daginn þá var það allt í
lagi því þú varst með þær allar á
hreinu enda hafðir þú gaman af því að
fylgjast með fréttum og þjóðfélags-
umræðunni hverju sinni.
Það verður skrýtið að geta ekki
tekið upp símann og hringt í þig eins
og ég er vön. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa fengið að vera hjá þér síðustu
dagana áður en þú kvaddir þetta líf.
Þú varst einstök kona sem komst
til dyranna eins og þú varst klædd og
sjaldan heyrði maður þig kvarta,
sama hvað.
Þú hafðir mjög ákveðnar skoðanir
og hafðir gaman af því að rökræða
um allt milli himins og jarðar.
Þú varst einstök kona og ég er svo
þakklát fyrir að hafa átt þig sem móð-
ur.
Ég hef aldrei lofað að brautin sé bein,
og gullskrýddir blómstígar alla leið
heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar
á göngunni löngu til himins borgar.
En lofað ég get þér aðstoð og styrk
og alltaf þér ljósi þó að leiðin sé myrk.
Mundu svo barn mitt að lofað ég hef
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(Höfundur ók.)
Elsku mamma mín, ég kveð þig
með söknuði og ég mun klára peys-
una og ég man að nota hjúpsúkkulaði
en ekki suðusúkkulaði á piparköku-
húsið.
Þín dóttir,
Rósa.
Elsku amma. Ég trúi ekki að þessi
stund sé komin. Þú hefur verið stór
partur af lífi mínu. Ég á svo margar
góðar minningar frá okkar stundum.
Alltaf þegar ég kom heim af leik-
skólanum var búið að taka upp Afa á
Stöð2 eða Stundina okkar á RÚV.
Þegar ég var veik þá var ég svo hepp-
in að eiga þig sem ömmu sem bjó
heima til að hugsa um stelpuna sína.
Þó svo að þú hafir farið á spítalann
þá varstu alltaf jafn hress, elsku
amma, og það var svo gaman að
heimsækja þig. Þú talaðir mikið þeg-
ar ég kom til þín og sagðir mér frá
þér þegar þú varst ung og fórst mikið
í ættfræði með mér. Ætli ég hafi ekki
fengið áhuga á því frá þér, ásamt
rauða hárinu?
Ég man alltaf eftir jólunum þegar
ég var lítil, þá vildirðu alltaf hlusta á
messuna sem var í útvarpinu og eftir
að þú fórst á spítalann héldum við
áfram að hlusta á messuna og sú hefð
verður alltaf með okkur.
Síðastliðin ár höfum við alltaf kom-
ið til þín á spítalann um jólin og opnað
gjafirnar með þér. Mikið verður það
skrýtið að hitta þig ekki um jólin og
ekki bara þá heldur alltaf. Ég mun
alltaf hugsa mikið til þín þegar ég
heyri lagið Heims um ból. Ég á eftir
að sakna þín ótrúlega mikið, elsku
amma mín.Takk fyrir allar góðu
stundirnar okkar.
Þú ert minn verndarengill og átt
alltaf stóran stað í hjarta mínu.
Pálína Ósk Kristinsdóttir.
Nú er langri baráttu við erfið veik-
indi loks lokið, amma mín. Þú varst
alltaf til staðar fyrir mig og gat ég
alltaf treyst á þig. Ég mun alltaf
minnast tímans sem þú bjóst hjá okk-
ur á Hafnartúninu og aldrei var ég
einmana, því þú gast alltaf veitt mér
félagsskap og fengið mig til að brosa
með skemmtilegum húmor og sterk-
um skoðunum þínum.
Ég mun ævinlega verða þakklátur
fyrir þann tíma sem ég fékk að eyða
með þér þegar ég vann á sjúkrahús-
inu í sumar og að fá að vera til staðar
fyrir þig eins og þú varst alltaf til
staðar fyrir mig.
Þegar ég hugsa um það þá er eins
og mér hafi verið beint í þetta starf af
einhverjum æðri öflum. Mér var ætl-
að að vera til staðar fyrir þig.
Ég hlakkaði alltaf mest til vakta-
skipta á sjúkrahúsinu því þá gat ég
stolist í burtu og sest niður hjá þér
síðustu mínúturnar af vaktinni minni
og spjallað við þig um allt milli himins
og jarðar. Oftar en ekki varð fótbolti
fyrir valinu enda vissir þú manna best
hvar áhugi minn lá. Það var besti tími
dagsins.
Það rökkvar um hjartarætur
raunamædd falla okkar tár.
Sálin í brjósti okkar grætur
þú ert horfin um ókomin ár
Þung í sinni oss sorgin
sveipuð í slörið svart
og um götur & torgin
glittir hvergi í bjart
Um síðir mun þó skína
sólin í huga oss á ný.
Bæn ber þér kveðju mína
þú brosir enn, í gegnum ský.
(Ágústína Gunnarsdóttir.)
Það verður erfitt að venjast því að
fara ekki í heimsókn á spítalann til
þín þegar maður er á Sigló, en núna
ertu komin á betri stað, elsku amma
mín, og kveð ég þig með söknuði.
Þinn,
Aron Ingi Kristinsson.
Þegar ég var lítil bjó ég um skeið á
Langholtsveginum hjá ömmu og afa.
Það er ekki svo að ég muni mikið eftir
því vegna þess að ég var ekki nema
tveggja ára gömul, en af myndum að
dæma hefur tilveran verið alveg rosa-
lega skemmtileg.
Ég kom þar svo oft þegar ég
stækkaði og þangað var alltaf jafn
gott að koma og alltaf tekið jafn vel á
móti mér. Þar var alltaf eitthvað
skemmtilegt og spennandi að gerast,
þar lærði ég að meta góðan og þjóð-
legan mat og þaðan löbbuðum við
stundum saman út í skrýtnu búðina
sem var kölluð Gummó.
Við áttum saman margar góðar
stundir þegar við urðum samferða frá
Siglufirði suður yfir heiðar árið 2008.
Þetta var talsvert ferðalag fyrir mik-
ið veika konu og aðstæður ekki eins
og best varð á kosið. Það var auðvitað
ekið upp á Krók og flogið þaðan til
Reykjavíkur eins og lög gera ráð fyr-
ir. Þar sem henni fannst síður en svo
mjög skemmtilegt að fljúga taldi hún
það skyldu sína að stytta mér stund-
irnar og reytti af sér brandarana á
suðurleiðinni. Þarna sýndi hún eins
og svo oft bæði áður og síðar eina af
sínum bestu hliðum. Og lítið breyttist
fas hennar svo við að koma suður, því
þar átti hún sína skemmtilegu spretti
með skondnum athugasemdum og
hnyttnum tilsvörum.
Í eitt skipti af mörgum þegar ég
var ennþá lítil og í heimsókn hjá
ömmu í borginni fékk ég að fara með
henni í bingó sem var haldið í Templ-
arahöllinni. Slíkt gleymist auðvitað
ekki, heldur vex minningin og dafnar
með árunum. Þetta var rosalega
spennandi og lítilli stúlku fannst hún
vera orðin pínulítið fullorðin. Þar
fékk ég bingó í fyrsta skipti á ævinni,
það var á töluna 67 og vinningurinn
var heilar tvö þúsund krónur. Vinn-
ingstalan hefur auðvitað ekki liðið
litlu stelpunni úr minni síðan, þótt
hún hafi vaxið frá fjölskyldu sinni og
stofnað sína eigin. En framhald þess-
arar sömu minningar er líka minn-
isstætt. Daginn eftir bingóferðina var
farið að kaupa vetrar- og skólafötin
og ég valdi mér dökkgrænar flauels-
buxur og appelsínugula hettupeysu,
sem mér leist vel á. Ekki var amma
mjög hrifin af „brúnu“ buxunum og
hún reyndi að fá mig til að skipta um
skoðun. Þá áttaði ég mig á því að hún
væri litblind, svo ég dró hana út í
dagsbirtuna til að hún sæi hlutina í
réttu ljósi. Auðvitað fór kerfið í búð-
inni í gang og allt varð vitlaust. Svona
voru þau stundum ævintýrin með
henni ömmu.
Hugsunin um að þú verðir ekki til
staðar næst þegar ég kemst heim til
Íslands grætir mig, en ég get á móti
huggað mig við að þjáningar þínar
eru á enda og þú ert núna komin á
stað þar sem hið jarðneska mótlæti
og erfiðleikar eru óþekkt með öllu.
En elsku amma mín, þrátt fyrir
það mun ég sakna þín sárt um ókomin
ár.
Þín skotta,
Maríanna.
Elsku Maja amma.
Í huga mér eru engin orð sem lýsa
sorg minni með tæmandi hætti nú
þegar brotthvarf þitt er staðreynd.
Undir það var ég einfaldlega ekki bú-
inn. Þú ert án efa mesta hörkutól sem
ég hef í lífi mínu kynnst og er ég
þakklátari því en nokkru öðru að hafa
fengið að eiga þig fyrir ömmu.
En lífið býður víst ekki upp á eilífa
efnislega tilveru okkar og nú, þegar
þú ert farin, elsku amma mín, krist-
allast minningar mínar um þig sem
aldrei fyrr. Hinar fjölmörgu ljúfu og
góðu minningar. Mér er það minn-
isstætt þegar ég var gutti í heimsókn
hjá þér á Langholtsveginum, hversu
ótrúlega fljót þú varst að galdra fram
máltíðir með öllu tilheyrandi. Í minn-
ingunni eru mínúturnar sem liðu á
milli þess að kveikt var á eldavél og
þar til eldhúsborðið var drekkhlaðið
aðeins örfáar, og þótti mér þetta afar
aðdáunarvert. Einnig áttu fáa þína
líka í öllu sem viðkemur sauma- og
prjónaskap, en slík verkfæri voru
sem framlenging á þér sjálfri og eftir
þig liggja ófá meistarastykkin í þeim
efnum.
Á seinni hluta unglingsára minna,
þegar þú varst flutt til okkar á Siglu-
fjörð, sátum við oftar en ekki löngum
stundum saman við spjall og voru
umræðuefnin óteljandi mörg. Engu
máli skipti hvort félagar mínir voru í
heimsókn eða hvort umræðuefnið
varðaði félagslíf okkar drengjanna,
íþróttir eða bíla, þú gast rætt við okk-
ur alla um allt mögulegt. Meira að
segja í þau ófáu skipti sem við báðum
þig um að keyra okkur á ball eða í
partí þá gerðir þú það alltaf með bros
á vör og það án þess að hika.
Á erfiðum tímum seinna meir
reyndist mér svo ótrúlega dýrmætt
að eiga þig að og á ég þér meira að
þakka en flestir vita.
Elsku Maja amma. Þó að hlutverk
þitt á þessum stað sé nú með örlítið
breyttu sniði veit ég að þú bíður
spennt eftir því að láta til þín taka á
þeim næsta. Hvað sem því líður er
ljóst að minning þín hérna megin
mun lifa að eilífu.
Hinsta kveðja,
Leó Ingi Leósson.
Á göngunni meðfram fljótinu mikla
einn mannsaldur ásamt samferða-
fólki okkar kemur að því að leiðir skil-
ur við Stóru-Ármót. Þar halda sum
okkar áfram göngunni lengra eftir
bakkanum en önnur taka sér far með
ferjumanninum, sem flytur farþega
sína til Sumarlandsins sem er handan
fjarskans.
Ég kynntist Maríu Sigurgeirsdótt-
ur fyrir þremur og hálfum áratug og
held ég geti leyft mér að segja að það
hafi farið ágætlega á með okkur allan
þann tíma.
Nú hefur hún tekið sér far með
bátnum en ég ætla að rölta svolítið
lengra eftir bakkanum hérna megin
hins sýnilega heims.
Síðustu árin leit ég stundum inn
hjá henni á Sjúkrahúsi Siglufjarðar,
sem eftir á að hyggja ég hefði auðvit-
að átt að gera miklu oftar.
Við spjölluðum þá mikið saman, oft
fór umræðan á flug og átti það jafnvel
til að hefja sig í átt til stjarnanna. Ein
minninganna um hana Maríu er á
þann veg að eitt sinn þróaðist samtal
okkar um veðrið út í sannkallaðar al-
heimsvangaveltur þar sem hún hafði
orðið að mestu leyti.
„Himinninn er yfirleitt alltaf grárri
fyrir sunnan en hér.“ „Stundum er
hann það,“ svaraði ég. „Það er af því
að hann er lengra í burtu þar en hér.
En eftir því sem norðar dregur lækk-
ar hann og héðan frá Siglufirði er
ekkert svo langt þarna upp. Líttu
bara út um gluggann og sjáðu hvað
hann er blár.“ Ég leit út og vissulega
var himinninn óvenju blár þennan
dag. Hún hélt áfram að tala um
heimsmyndina eins og hún taldi hana
vera og fór mikinn. Þegar ég reyndi
að skjóta inn athugasemdum sótti
hún í sig veðrið og hélt orðinu alveg
fyrir sig. Eftir nokkra stund þagnaði
hún skyndilega og leit út undan sér á
mig. Mig setti hljóðan, ég ræskti mig
vandræðalega og ég vissi ekki alveg
hvaða rökum ég gæti beitt til að
styðja við skoðanir mínar sem við
deildum greinilega ekki. Ég vissi líka
að ég ætti enga möguleika á að sann-
færa hana um eitthvað annað en hún
hafði þegar bitið í sig, stóri sannleik-
urinn um anda- og efnisheiminn var
þar meðtalinn. Líklega væri réttast
að færa sig aftur á byrjunarreit og
fara að tala um veðrið á ný. Ég leit út
undan mér og sá ekki betur en það
örlaði á stríðnislegu glotti á andlitinu.
Hún hafði unnið þessa lotu eins og
svo oft og kunni því greinilega vel.
Skoðanir hennar voru mjög sér-
stakar en um leið skemmtilegar og
fengu mig m.a. til að velta fyrir mér
hvort Guð hefði virkilega skapað
manninn eða maðurinn kannski skap-
að Guð.
Síðast þegar fundum okkar bar
saman spurði hún mig hvort ég hefði
átt leið fram hjá herbergisdyrunum
eða komið sérstaklega til að heim-
sækja sig. Ég sagðist hafa komið til
að kíkja á hana, en þá hnussaði bara
svolítið í henni. Hvernig nennir þú
þessu? Ekki mundi ég gera það ef ég
væri þú. Mér myndi finnast svona
fólk eins og ég ekkert sérstaklega
skemmtilegt.“ Og svo hló hún að
kaldhæðninni í sjálfri sér.
Svona gat hún María verið. En rétt
eins og aldan lifir eftir að storminum
slotar mun minningin um Maríu lifa
eftir að streði hennar í táradalnum
lauk.
Ég sendi aðstandendum hennar
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Leó Reynir Ólason.
María Sigurgeirsdóttir
✝ Helgi Sveinssonvar fæddur 18.
júlí 1940 í Bjarna-
staðahlíð í Skagafirði.
Hann lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á Sauð-
árkróki fimmtudag-
inn 25. nóvember
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sveinn Þorberg-
ur Guðmundsson,
fæddur 26.12. 1905,
dáinn 29.5. 1950 og
Helga Steinunn Er-
lendsdóttir, fædd
13.6. 1916, dáin 18.8. 2007. Systkini
Helga eru Ingibjörg
fædd 1936, Monika
Erla fædd 1942 og
Guðmundur fæddur
1946.
Helgi var ókvæntur
og barnlaus. Hann
var mjólkurbílstjóri í
Skagafirði til fjölda
ára og bóndi í Laug-
arholti til ársins 2007.
Útför Helga fer
fram frá Reykja-
kirkju í Tungusveit
laugardaginn 4. des-
ember 2010 og hefst
athöfnin kl. 14.
Það dimmir fljótt í desember
með drunga og sorg í hjarta.
Því kveðjustundin komin er
og köld er nóttin svarta.
Þinni er lokið lífsins bók
og leið á jörðu gengin.
Því Drottinn gaf og Drottinn tók,
þeim dómi breytir enginn.
En minning geymir marga stund
og margt í huga dvelur.
Þig leiðir Guð á ljóssins fund
og leyndum heimi felur.
(Guðrún Eyhildur Árnadóttir.)
Elsku Helgi.
Þú hefur nú horfið til nýrra starfa,
á nýjum stað, laus við veikindi og
þrautir þessa heims. Farðu í friði og
hafðu hjartans þökk fyrir allt það
sem þú varst okkur. Guð blessi þig.
Sveinn, Gísli, Erlendur
Helgi, Guðrún Eyhildur og
fjölskyldur.
Helgi Sveinsson