Morgunblaðið - 22.02.2011, Blaðsíða 19

Morgunblaðið - 22.02.2011, Blaðsíða 19
UMRÆÐAN 19 Bréf til blaðsins MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. FEBRÚAR 2011 Umhverfismál er málaflokkur sem okk- ur öllum kemur við. Mikið hefur verið rætt um díoxin-mengunina bæði frá sorp- brennslustöðinni Funa og frá öðrum sorp- brennslustöðvum und- anfarið og vonandi er sú umræða ekki búin. Hér hefur nefnilega enn eitt umhverfisslysið átt sér stað, og það með vitund mjög margra aðila, aðallega sveit- arstjórnarmanna og heilbrigð- isfulltrúum sveitarfélaga. Það hlýt- ur að vera mjög alvarlegt mál þegar fólk vísvitandi er að menga fyrir samferðafólki sínu. Öllu alvar- legra er að það skuli aldrei vera tekið á þessum málum af neinni festu. Íslendingar eru mjög aftarlega á merinni þegar kemur að endur- vinnslu og sjálfbærni og hvatinn er svo lítill til að „vera umhverf- isvænn“. Þegar ég kaupi mér eitt- hvað sem ég þarfnast á ég þann hlut. Ef ég hef ekki lengur þörf fyrir hlutinn þá vil ég selja hann aftur til endurvinnslu. Hver á að kaupa hann af mér? Umhverf- isverndarsjóður Íslands. Hlutverk hans er að sjá til þess að allt sem er notað til daglegrar notkunar fari í endurvinnslu og þannig verður stuðlað að bættri sjálfbærni. Hvernig á að fjármagna þennan sjóð. Til að byrja með ætti hann að fá 1-2% af virðisaukanum sem er á nánast öllum hlutum. Þessi sjóður styður svo við sveitarfélögin sem öll vilja núna verða sjálfbær sam- félög. Þessi ráðstöfun á 1-2% af virðisaukanum gæti skapað fjölda manns atvinnu við að flokka sorp, útbúa moltugerð, fegra landið sitt, bæta ímynd landsins, auka gæði jarðarinnar o.s.frv. Í stað þess að borga til sveitarfélagsins fyrir það að losna við það sem ég ekki lengur þarf á að halda, ætti ég að fá borg- að fyrir það að vilja vera sjálfbær og „umhverfisvænn“ samborgari. Ég tek þannig þátt í því að bæta ímynd landsins, ég rækta skyldu mína gagnvart jörðinni („think glo- bally – act locally“) og ég gef kom- andi kynslóðum betra umhverfi. Núna er kjörið tækifæri til að end- urnýta allt og innleiða sjálfbærni á öllu land- inu, komandi kynslóðir munu meta það sem bestu gjöfina sína frá okkur. Nýlega var frétt um það að strendur landsins væru að sögn „til- tölulega hreinar“ og ekki væri þörf að að- hafast neitt sérstaklega vegna mengunar af völdum ruslsins sem á strendurnar rekur. Enn og aftur vitlaust tekið á málum. Greinarhöfundur hefur barist fyrir hreinsunarverkefnum, m.a. að hreinsa strendur landsins og hefur hreinsað hundruð tonna af rusli á Reykjanesinu einu sér og nóg eftir. Svo segir einhver spekingur að þetta sé ekkert vandamál. Ef ég tæki mig nú til og sneri svona at- hugasemdum við. Skrifaði t.d. greinar í erlend tímarit, fengi blaðamenn og umhverfisvernd- arsinna til landsins og sýndi þeim hvernig við Íslendingar hugsuðum í raun og veru um landið okkar. Ég gæti sýnt þeim hvar Funi væri og að það væri búið að senda mengað kjöt til útlanda frá nærliggjandi sveitabæ. Ég gæti sýnt þeim hvar skólabörn á Klaustri leika sér inn- an um eiturskýin frá sorpbrennslu bæjarins, ég gæti sýnt þeim mynd- ir af rafgeymum á hafsbotni, fleiri hundruð í öllum höfnum landsins, ég gæti sýnt þeim hvernig almenn- ingur hendir rusli út um bílrúður á rúntinum, hvernig landinn fer krókaleiðir fram hjá mót- tökustöðum sorps og hendir rusli á almannafæri, sýnt þeim skýrslur um saurgerlamengun í Faxaflóan- um og víðar (hreint haf – hagur Ís- lands) og svona get ég talið upp endalaus umhverfisslys út um allt land, svo ekki sé minnst á fráveit- umálin okkar. Ef það væri hins vegar hvatning til að vera „um- hverfisvænn“ væri staðan allt öðru- vísi. Allir tækju þátt í því að vera boðberar nýrrar ímyndar okkar í umhverfismálum. Verkefnið Hreint land – Fagurt land yrði endurræst, allir sem vildu fara út í náttúruna að þrífa rusl fengju úthlutuð svæði, allir sem vildu leggja það á sig að vera „umhverfisvænir“ gætu tekið þátt og þannig gætum við snúið ómynd Íslands í umhverfismálum við í bættari ímynd landsins í um- hverfismálum á skömmum tíma. Auðvitað yrði þetta svo auglýst sem hreinasta land í heimi og allt það bla bla bla. Þangað til höfum við ekki efni á því að opna kjaftinn á okkur og monta okkur af því að við séum með hreinasta loftið, haf- ið, vatnið, landið, náttúru o.s.fr. Þegar öllu er á botninn hvolft er- um við með buxurnar á hælunum á svo mörgum sviðum í umhverf- ismálum að það yrði algjör skandall og við yrðum að athlægi út um all- an heim ef hingað kæmu aðilar sem vildu sýna umheiminum hvernig við blekkjum allt og alla í okkar um- hverfismálum. Það myndi enginn kaupa okkar kjötafurðir af því að þær væru mengaðar, fiskurinn okk- ar synti innan um eintóma raf- geyma, skólabörnin okkar lékju sér innan um svifryksmengun frá nagladekkjum, dioxini o.s.frv. Snúum blaðinu við. Háttvirtur umhverfisráðherra, virkjaðu þá sem geta, vilja og þora í þetta verkefni, vertu hugrökk og snúðu þér að því sem við ættum að hafa gert fyrir áratugum en umhverf- ismálin voru og eru svo léttvægur málaflokkur að það tekur því ekki að vera að rífa sig neitt. Ef við vilj- um láta sem þetta sé eitthvað létt- vægt þá skulum við bara byrja á morgun að auglýsa ástandið eins og það er. Ekki vildi ég vera sá sem fyrstur embættismanna tók við skýrslunni um mengunina frá Funa. Kæra þjóð, tökum okkur tak og snúum menguninni við til að bjarga okkur. Vitlaust gefið í umhverfismálum Eftir Tómas J. Knútsson »Núna er kjörið tæki- færi til að endurnýta allt og innleiða sjálf- bærni á öllu landinu, komandi kynslóðir munu meta það sem bestu gjöfina sína frá okkur. Tómas J. Knútsson Höfundur er kafari og er formaður Bláa hersins. Þegar Sir Edmund Allenby hershöfðingi, stjórnandi bresku her- sveitanna, náði yfirráð- um í Palestínu 1917-18 bjuggu þar aðeins nokkur þúsund mús- limskir arabar. Flestir arabarnir þar voru kristnir og flestir músl- imarnir þar voru ann- aðhvort komnir frá Tyrklandi Ottómana- veldisins eða voru afkomendur gyð- inga og kristinna manna, sem mús- limskir sigurvegarar höfðu með valdi snúið til Íslam. Þessir múslimsku íbúar voru ekki af arabískum upp- runa. Flestar tilvísanir og heimildir um araba í Palestínu fyrir árið 1917 eiga við kristna araba en ekki músl- ima. Fjöldi ferðalanga og stjórnarer- indreka til Landsins helga hefur í meira en þúsund ár skráð athuganir sínar á landinu og íbúum þess. Árið 985 segir ritarinn Muqadassi: „Það eru engir tilbiðjendur í moskunni… gyðingar eru meirihluti íbúa Jerúsal- em“(4) Á árunum 1695-1696 ritaði hol- lenski kortagerð- armaðurinn Adriaan Reland skýrslur um heimsóknir til Lands- ins helga. Hann var al- talandi (lesandi) á hebresku og arabísku. Hann ritar: „Nöfn byggðanna voru að- allega hebresk, grísk og rómversk. Engin byggð bar múslimsk- arabískt heiti með sögulegar rætur á staðnum. Mestallt landið var autt og yf- irgefið og fáir íbúar, sem aðallega bjuggu í Jerúsalem, Acco, Tzfat, Jaffa, Tiberius og Gaza. Flestir íbú- arnir voru gyðingar og hinir kristnir. Arabarnir voru að langstærstum hluta kristnir og örlítill minni- hlutahópur múslima. Í Jerúsalem bjuggu u.þ.b 5000 manns, mest gyð- ingar og nokkrir kristnir. Í Nazareth bjuggu u.þ.b 700 manns – allir kristnir. Á Gaza voru u.þ.b 550 manns – helmingur þeirra gyðingar og helmingurinn kristnir. Eina und- antekningin var Nablus með 120 múslima úr Natsja- fjölskyldunni og 70 shomroníta.“(6) Breski konsúllinn í Palestínu, James Finn, gaf eftirfarandi skýrslu 1857: „Landið er að miklum hluta mannlaust og því er brýnasta þörf þess að fjölga íbúum.“(9) Allir gestir Landsins helga bæði seint og snemma staðfesta fræga lýsingu Mark Twain frá 1867 um eymd og íbúaskort landsins. Þjóðflutningar araba Er Bretar tóku Landið helga af Ottómönum lauk þar íslamskri stjórn. Í kjölfar þeirrar yfirtöku hófu múslima-arabar mikla fólksflutninga inn í landið, í og með til að uppfylla þær trúarlegu skyldur sínar að ná aftur „íslömsku“ landi. Ýmsir vöktu athygli á þessum miklu fólksflutn- ingum þeirra eftir 1918 og landstjóri sýrlenska héraðsins Houran, Tewfik Bey El Hurani viðurkenndi 1934 að á einu stuttu tímabili hefðu meira en 30.000 Sýrlendingar frá Houran flutt til Palestínu. Meðan landinu var stýrt af Ottó- mönnum voru, þrátt fyrir stórar inn- flytjendabylgjur zíonista-gyðinga, bókstaflega engin átök milli þeirra og hinna fáu innfæddu araba. Gyð- ingar og innfæddir (kristnir) arabar bjuggu friðsamlega saman fram- undir 1918. Það voru hinir landnæð- islausu múslimsku arabar sem fluttu til landsins eftir 1918 sem hófu átök- in en ekki zíonista-gyðingahreyf- ingin á árunum 1881-1914, enda var það 35 ára friðsælt tímabil. Hebron- fjöldamorðin árið 1929 á gyðingum staðarins voru framin af útlendum aröbum en ekki af innfæddum arab- ískum fjölskyldum, sem bjuggu þar og reyndu jafnvel að verja gyð- ingana. Áróðursmeistarar múslima-araba fullyrða að þjóðflutningar þeirra eft- ir 1918 séu hrein goðsögn. En þeir geta illa útskýrt fjölskyldunöfn eins og: Masri (frá Egyptalandi),Iraqi (frá Írak),Tarabulsi (frá Tarabulus- Tripoli), Hourani (frá Houran í Sýr- landi), Hussaini (frá Jórdaníu) og Saudi (frá Saudi-Arabíu). Hvers- vegna er líka svo erfitt fyrir mús- limska palestínuaraba að benda á afa eða ömmur sem fædd eru í landinu? Í áróðri sínum krefjast Palest- ínuarabar þess stöðugt að Ísrael og umheimurinn viðurkenni „fyr- ir-1948“ réttindi þeirra. Það eru u.þ.b. 60 ár aftur í tímann. Þótt und- arlegt sé eru þeir aldrei fáanlegir til að bæta 60 árum í viðbót við „sögu- legt“ tilkall sitt til landsins. Þeir vita vel að það myndi senda flesta þeirra beina leið aftur á þá staði, sem þeir komu frá: Jórdaníu, Sýrland, Egyptaland, Líbanon, Kúvæt, Saudi- Arabíu og Íraks. Í einni samn- ingalotunni fyrir mörgum árum stakk ísraelskur samningamaður uppá því að þeir færðu þessa „sögu- legu kröfu um sérstök réttindi sín frá því fyrir 1948“ aftur til ársins 1917. Þá kárnaði gamanið og „Palest- ínumennirnir“ þverneituðu! Við vit- um hvers vegna! Hið raunverulega vandamál pal- estínsku flóttamannanna í dag er ekki skortur á heimalandi, enda eiga þeir þau fjölmörg! Söguleg rót vandamála þeirra og heiftar er að af pólitískum, en ekki síður trúarlegum ástæðum hafa löndin sem þeir komu frá ekki samþykkt að taka við flótta- mönnum úr sínu eigin árásarstríði gegn Ísrael. Alþjóðasamfélagið hefur látið sér sæma að firra hinar árásargjörnu múslimaþjóðir sem telja hundruð milljóna íbúa, allri ábyrgð á afleið- ingum gjörða sinna og leggja hana heldur með ofurþunga á herðar sex milljóna gyðinga í Ísrael. Stórmann- legt eða hitt þó heldur! En alþjóða- risar hafa víst stundum pínu-litla sál! Ísrael - Land gyðinga eða araba? Eftir Hreiðar Þór Sæmundsson »Hið raunverulega vandamál palest- ínsku flóttamannanna í dag er ekki skortur á heimalandi, enda eiga þeir þau fjölmörg. Hreiðar Þór Sæmundsson Höfundur er kaupmaður. Í grein sem Sigurður Líndal skrif- ar í Fréttablaðið þann 31. jan. leggst hann á sveif með þeim, sem halda því fram að orðið þjóð- areign sé merk- ingarlaust í lög- fræðilegum skilningi. Hann segir: „Nú eru lendur og lóðir margar í einkaeign, einnig eru víðlend svæði eign ríkis og sveitarfélaga. Auðlindir sem þar er að finna eru eign eigandans, hvort heldur einka- aðila, ríkisins eða sveitarfélagsins.“ Nú vita allir að einkaeign er bund- in við eina persónu, sameign (t.d. eignarhlutur í hlutafélagi) við margar persónur. Hvað er þá eign sem ríkið eða sveitarfélag hefur umráð og umsjón með? T.d. vegir, skólar, mennta- og menning- arstofnanir o.fl. o.fl., sem hafa verið byggð fyrir skattpeninga þjóð- arinnar? Á enginn þessi verðmæti og eignir? Guð? Eða einhver óskil- greindur aðili sem enginn veit hver er? Slík fullyrðing er bull. Það hlýtur að vera eign sérhvers ein- staklings, þ.e. persónu sem hefur verið, er og verður skattgreiðandi til ríkisins í því hlutfalli sem fram- lag þess einstaklings hefur verið til þessara eigna. Á Íslandi hafa allir Íslendingar lagt fram fé til fyrrnefndra eigna og allir Íslendingar eru íslenska þjóðin, því hljóta fyrrnefndar eignir að vera þjóðareign. Meðferð og umsjá þessara eigna er á hendi Al- þingis og ríkisstjórna á hverjum tíma, sem kosnar eru af þjóðinni í lýðræðislegum kostningum til ákveðins tíma. Eignir ríkis og sveitarfélaga, t.d. þjóðlendur þar sem vatnsorka er nýtt, t.d. Landsvirkjun og Orku- veita Reykjavíkur, eru við- urkenndar sem þjóðareign. Einnig segir í greininni: „Með veiðireynslu öfluðu menn sér upp- haflega veiðiréttinda með námi eða töku á eigendalausum verðmætum – fiski – sem síðar voru nánar af- mörkuð með lögum þegar nauðsyn- legt reyndist að takmarka sókn í nytjastofnana.“ Hvernig ber að skilja þetta? Ég er með veiðireynslu eftir 17 ár á sjó og nám úr Stýrimannaskóla Ís- lands 1951, hef ég þá ekki veiði- réttindi eins og þúsundir annarra Íslendinga sem um aldir hafa stundað fiskiveiðar? Nei, með lög- um frá 1984 var þessu breytt og þúsundir Íslendinga voru sviptir þeim rétti að veiða eigendalausan fisk, en ákveðnir aðilar, útgerð- armenn á þeim tíma, sem sumir hverjir höfðu enga veiðireynslu eða nám, fengu afhent þetta „eigenda- lausa verðmæti“ – fisk – til einka- afnota. Og áfram heldur prófessorinn: „Þessi réttindi njóta verndar eign- arréttarákvæðis stjórnarskrárinnar a.m.k., sem atvinnuréttindi, jafn- vel bein eignarréttindi.“ Þessi túlkun gengur gegn jafn- réttisákvæðum stjórnarskrár lands- ins og hefur verið véfengd af mannréttindadómstól Evrópusam- bandsins. Ennfremur, ef atvinna við að veiða fisk, sem ótölulegur fjöldi Ís- lendinga hefur gert um aldir getur skapað „atvinnuréttindi, jafnvel bein eignarréttindi“ á eig- endalausum fiski, þá hljóta allir Ís- landingar að eiga þennan rétt, því eignarréttur erfist. Ég held svei mér þá að prófess- orinn sé að verða elliær. Hártog- unarþvæla lögfræðinga er öfgar og komin út fyrir þolanleg mörk. Ég ætla að leyfa mér að segja prófess- ornum hvað þjóðareign þýðir hjá alþýðufólki. Þjóðareign er: Að hver íslenskur ríkisborgari er eigandi, á ævi sinni frá fæðingu til dánardægurs, að einum hlut af heildarfjölda þjóð- arinnar á hverjum tíma, í hverri þeirri náttúruauðlind í lofti, láði sem legi, sem íslensk lögsaga nær yfir. HAFSTEINN SIGURBJÖRNSSON, eldri borgari. Þjóðareign Frá Hafsteini Sigurbjörnssyni Hafsteinn Sigurbjörnsson Fáðu fréttirnar sendar í símann þinn

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.