Morgunblaðið - 22.02.2011, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. FEBRÚAR 2011
Ég kynntist
Bigga þegar hann og Heiða
frænka mín fóru að rugla saman
reytum á síðari hluta sinna ung-
lingsára. Ég var hins vegar rétt að
skríða inn á mín og þau voru mér í
mörgu fyrirmynd, verndarar og
spillar allt í senn. Ekkert hef ég
þó eftir þeim haft fyrr eða síðar
sem orðið hefur mér til tjóns og
margt gott af hugmyndum mínum
um lífið og tilveruna á ég þeim að
þakka. Þau voru mér lengi fyrir-
mynd þess hvernig tveir frábærir
einstaklingar geta saman myndað
enn betri fjölskyldu þar sem
heildin er svo miklu sterkari en
summa partanna.
Því miður átti ekki fyrir þeim
að liggja að feta lífsins göngu sam-
an til enda. Leiðir skildu og Biggi
sagði mér oftar en einu sinni
hversu mjög hann harmaði að
þannig hefði farið. Gerði hann
hvorki lítið úr þætti sínum í þeim
málalyktum né mikið úr þætti
frænku minnar. Fyrir honum
skipti mestu að eftir stóð ást
þeirra á börnunum þremur,
Bjarndísi Sjöfn, Guðgeiri Inga og
Einari Degi, sem voru augastein-
ar foreldra sinna og sem ég veit
frá fyrstu hendi að voru föður sín-
um ofar í huga en nokkuð annað á
meðan hans naut við. Ég átti fjöl-
mörg samtöl við Bigga eftir að
hann veiktist og þau eiga það öll
sammerkt að hafa varðað vænt-
umþykju hans á börnum sínum og
það hvernig hann gæti best borið
sig að með hag þeirra og velferð í
huga. Þegar mælistika er lögð við
líf manns hljóta slík viðhorf að
vikta þyngra en flest önnur.
Á meðan Biggi og Heiða voru
saman má e.t.v. segja að ég hafi
fremur þekkt Bigga sem annan
helming parsins en sem einstak-
ling. Biggi var maðurinn sem hélt
björgunarsveitum landsins gang-
andi með flugeldakaupum fyrir
gamlárskvöld; sá sem þeytti hrað-
bátnum um Skorradalsvatn þegar
stórfjölskyldan kom við; og sá
Erlendur Birgir
Blandon
✝ Erlendur Birg-ir Blandon
flugstjóri fæddist í
Reykjavík 23. febr-
úar 1965. Hann lést
á Landspítalanum
11. febrúar 2011.
Útför Birgis fór
fram frá Digra-
neskirkju 21. febr-
úar 2011.
sem maður heim-
sótti í flugstjórnar-
klefann þegar flug-
freyjan tilkynnti að
hann sæti við stjórn-
völinn. En eins und-
arlega og það kann
að hljóma kynntist
ég Bigga í raun bet-
ur sem einstaklingi
eftir að sambandi
hans og Heiðu lauk.
Þá fyrst ræddi ég við
hann um hluti sem stóðu hjarta
hans nærri og sem vörðuðu hann
mestu í lífinu. Þau samtöl drógu
upp í huga mínum mynd af heil-
steyptum manni hvers gildismat
og forgangsröðun vakti mér á
stundum efasemdir um mína eig-
in.
Elsku Bjarndís Sjöfn, Guðgeir
Ingi og Einar Dagur: þið voruð
lánsöm að fá að njóta þess að svo
yndislegan föður sem raun bar
vitni og sem þótti jafn óendanlega
vænt um ykkur. Hvar sem hann
er mun hann alltaf vaka yfir ykkur
og vera með ykkur á góðum
stundum sem erfiðum. Þið eruð að
sama skapi heppin að eiga ynd-
islega móður – sem faðir ykkar
lýsti alltaf sem frábæru foreldri –
sem mun styðja ykkur í gegnum
þessa erfiðu tíma og um alla fram-
tíð. Inga Helga, þér verður aldrei
fullþakkað fyrir þá ást og vænt-
umþykju sem þú sýndir Bigga
þessa síðustu mánuði sem hann
var með okkur. Ég get fullvissað
þig um að sú ást var ríkulega end-
urgoldin.
Biggi, ég þakka fyrir að hafa
fengið að eiga samleið með þér í
þennan alltof stutta tíma. Heim-
urinn er betri staður fyrir dvöl
þína hér. Hvíl í friði kæri vinur.
Einar Páll.
Það er vond tilfinning og erfitt
að trúa því að gamli æskuvinur
minn Birgir skuli vera fallinn frá
langt fyrir aldur fram. Við kynnt-
umst fyrst í 6. bekk í Melaskóla,
en þá var hann nýfluttur í hverfið.
Hann var strax meðtekinn í vina-
hópinn, enda var hann traustur fé-
lagi, glaður og léttlyndur og hafði
sterka útgeislun, sem einkenndi
hans persónu. Við Birgir urðum
fyrst nánir vinir sumarið eftir 6.
bekk. Snemma sumars var haldin
keppni milli sportbáta (sjóralĺ78)
og var ekki úr vegi að kíkja niður á
höfn og fylgjast með þegar fyrstu
bátarnir komu og sigruðu eftir
vikuferðalag kringum landið.
Þarna hittumst við Birgir og höfð-
um báðir brennandi áhuga á bát-
unum og öllu sem því fylgdi og
fundum það að við náðum mjög
vel saman. Upp frá því mynduðust
sterk vináttubönd, sem héldust í
mörg ár.
Unglingsárin okkar í Haga-
skóla voru oft litrík og skemmti-
leg. Má þar nefna skíðaferðirnar
og útreiðarnar að loknum skóla-
degi upp í Víðidal, þar sem Birgir
annaðist hesta föður síns á þess-
um tíma. Ein skemmtilegasta
endurminningin úr Hagaskóla er
eflaust skíðaferðalag í Hamragil,
þar sem við gistum tvær nætur.
Þá vorum við Birgir í essinu okk-
ar. Umsjónarkennaranum okkar
honum Flosa fannst við stundum
heldur fífldjarfir í skíðabrekkunni
og spurði okkur þegar við vorum á
leiðinni upp: „Á nú að fara að
drepa sig svolítið?“ Skondið orða-
lag hjá honum. Í kvöldmyrkrinu
sáum við í fjarska ljósglætu í Vík-
ingsskálanum í Sleggjubeins-
skarði. Þá datt okkur í hug að
laumast út og gera fólkinu þar
skráveifu. Reyndar ætluðum við
að hræða úr því líftóruna. Við fór-
um fjórir eða fimm saman og
Birgir dúðaði sig í gæruskinn,
þannig að ekki sást í andlitið.
Hann gekk að glugganum, þar
sem fólk hafðist við inni og krafs-
aði í glerið. Við hinir stóðum
álengdar og rákum upp ýlfur og
óhljóð. Við höfðum gaman af
uppátækinu, þó svo að það mis-
heppnaðist og fólkið í skálanum
kippti sér ekki upp við okkur. Eft-
ir útskriftina úr Hagaskóla fórum
við hvor í sína sumarvinnuna að
lokinni vel heppnaðri útilegu um
hvítasunnuhelgi. Mér varð veru-
lega brugðið þegar ég las í Morg-
unblaðinu nokkrum dögum síðar
að Bjarndís, móðir Birgis, væri
látin. Þá hringdi ég í hann og
reyndi eftir bestu getu að styðja
hann í erfiðleikunum. Hann kunni
vel að meta það, enda var hann
lífsglaður að eðlisfari og horfði
fram á veginn. Bjarndís var
hjúkrunarkonan okkar í Haga-
skóla og einstök manneskja. Hún
var vinur okkar allra. Blessuð sé
minning hennar. Á fyrsta árinu í
MR var ég svo heppinn að lenda
með Birgi í bekk, þar sem við sát-
um saman. Hann skellti sér í flug-
nám með skólanum sem varð síð-
ar hans ævistarf. Okkar samband
varð slitróttara eftir tvítugt eins
og oft gerist, en þrátt fyrir það var
alltaf kærleikurinn og vinskapur-
inn.
Kæri vinur. Að endingu vil ég
þakka þér fyrir samfylgdina. Það
var gaman að hitta þig og spjalla
við þig á útskriftarafmælinu fyrir
tæpu ári. Megi Almættið styrkja
börnin þín og þína nánustu í sorg-
inni.
Blessuð sé minning þín,
Jens Pétur Sigurðsson.
Menntaskólaárin búa yfir þeim
töfrum að virðast alltaf nýliðin og
minningarnar sömuleiðis eins og
gerst hefðu í gær. Og minningin
um Bigga er líka alveg skýr; gegn-
heill, stórskemmtilegur og hlýr.
Alltaf brosandi og sérstaklega ör-
látur á góða skapið. Jafnframt
sannur vinur að leita til, tilbúinn
að redda ef eitthvað bjátaði á.
Eðli málsins samkvæmt var fé-
lagslíf og skemmtanir stór hluti af
samvistum okkar á menntaskóla-
árunum og það gerðum við vel.
Endalausar uppákomur í Cösu,
bekkjarpartí, skólaböll og
ógleymanleg 5. bekkjarferðin.
Svo skildu leiðir flestra þegar við
yfirgáfum skólann okkar til að
halda út í lífið, uppfull af vonum og
væntingum. Endurfundir svo til
bara á stúdentsafmælum, alltaf
góðar stundir og hópurinn okkar
sem aldrei var einsleitur, jú alltaf
sami, gamli, góði. Það var vett-
vangurinn til að fylgjast með
framvindu mála hjá hinum og
Biggi var sæll, í draumastarfinu
og með börnin sín þrjú, sem hann
var svo dæmalaust stoltur af.
25 ára stúdentsafmælið okkar
síðasta vor varð því kveðjustund
okkar margra við Bigga sem fæst
vissum af meininu, hin vonuðu og
trúðu að allt færi vel. Samveru-
stundir okkar í framtíðinni verða
ekki samar, án Bigga. Hans verð-
ur ávallt minnst og sárt saknað.
Við kveðjum með eftirsjá kæran
vin og góðan dreng.
Börnum hans og ástvinum vott-
um við innilega samúð.
Fyrir hönd bekkjarsystkina úr
6. R, MR 1985,
Helga Liv.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Innlegar samúðarkveðjur sendi
ég börnum hins látna, unnustu,
fjölskyldum og vinum. Guð geymi
og varðveiti minningu yndislegs
vinnufélaga og prýðispilts.
Ragnheiður Guðjónsdóttir
(Raggý.)
„Kallið er komið,
komin er nú stundin“
stundin sem ég hef kviðið fyrir,
en þakka samt.
Þetta eru blendnar tilfinningar
að kveðja hana ömmu Boggu,
hún var svo stór þáttur í lífi okk-
ar. Amma Bogga var glæsileg
kona og dugnaðarforkur alveg
fram til síðasta dags. En mikið er
ég þakklát því, að hún fekk hvíld-
ina, hún var orðin svo þreytt
enda búin með sitt ævistarf.
Hjarta mitt er yfirfullt af góðum
minningum um þessa einstöku
nútímakonu sem bar höfuðið hátt
og var alltaf vel tilhöfð. Blessuð
Sólborg Kristín
Jónsdóttir
✝ Sólborg KristínJónsdóttir
fæddist 29. desem-
ber 1921. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 4. febrúar
2011.
Sólborg var jarð-
sungin frá Graf-
arvogskirkju 16.
febrúar 2011.
sé minning hennar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar við-
kvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn
síðsta blund.
Margs er að
minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Guð blessi þig elsku amma mín.
Kveðja,
Inga Dóra
Björgvinsdóttir.
Mikið er það sárt að missa
hana ömmu Boggu mína. En
samt gott að hún fékk að hvílast
og þarf ekki að vera svona veik
lengur. Nú er hún með öllum sín-
um ástvinum sem hafa látist og
maður veit að henni líður betur
þarna uppi hjá frelsara heimsins.
Amma Bogga var rosa manngóð,
hún var einfaldlega æðisleg. Ég
bið góðan guð að varðveita hana
og veita henni umhyggju og hlýju
eins og hún veitti öllum meðan
hún lifði. Bý ég alltaf að mörgum
góðum minningum um ömmu
Boggu mína
Ég á vonir, ég á sorgir,
ég á þig, ég á mig,
þú átt þig, þú átt mig.
Voða sárt er að missa þig,
en samt missi ég þig ekki,
því þú vakir yfir mér,
og ég yfir þér.
(Tre, 1998)
Guð blessi þig amma Bogga mín.
Þín
Harpa Lind Egilsdóttir.
Elsku Bogga okkar. Okkur
langar til að þakka þér fyrir góð
og elskuleg kynni, ég var aðeins
16 ára þegar ég kynntist þér, ég
kom heim til þín með Þresti og
Valla, við vorum öll að fara á
Barðstrendingaball. Ég var svo-
lítið kvíðin að hitta þig eða bara
feimin. Valli kallaði inn: „Við er-
um komin.“ Þá heyrðist: „Komið
inn, ég er að verða tilbúin,“ en þú
sast við saumavélina og varst að
klára að sauma kjólinn á þig. Þú
komst og sagðir: „Nú þetta ert þá
þú, gjörðu svo vel að koma inn.
Æi heyrðu, taktu nú ryksuguna
þarna greyið mitt og ryksugaðu
endana upp úr gólfinu fyrir mig.“
Fyrst horfði ég á hana, þá
sagði hún: „Hún er þarna í horn-
inu“ og benti, ég gerði eins og ég
gat, svo allt í einu var hún tilbúin.
Þetta voru okkar fyrstu kynni.
Þú varst svo hrein og bein, það
fór ekkert á milli mála þegar þú
talaðir og eftir þetta varst þú allt-
af gull í mínum augum.
Þú varst alltaf svo glæsileg
hvert sem þú fórst og hrókur alls
fagnaðar þar sem þú komst. Það
var okkar gæfa að kynnast þér
og öllum stóra hópnum þínum.
Svo finnst okkur gaman að því að
eiga dóttur sem er svo lík þér að
hún hefur oft verið spurð hvort
hún tengist ekki örugglega
Boggu og það finnst henni ekki
leiðinlegt.
Elsku Bogga okkar, þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar. Guð
blessi allan stóra hópinn þinn.
Hvíl í friði. Kveðja,
Karen og Þröstur.
Ég er, og hef frá fyrstu tíð verið,
mjög montin af bræðrum mínum
fjórum. Við systkinin erum úr Dala-
sýslu í föðurætt en Rangárvalla-
sýslu í móðurætt. Mamma okkar
var af Bergsætt og Víkingslækj-
arætt en pabbi okkar af Ormsætt.
Nú er Dossi bróðir látinn aðeins
59 ára. Hann var ekki fyrir neitt vol
og væl svo við sem eftir erum reyn-
um að bíta á jaxlinn. Við hringd-
umst oft á og reyndist hann mér
hinn besti vinur. Ég sé fyrir mér
litla stúlku bisa við að blása á þrjú
kerti í nóvember sl. og Dossa,
pabba hennar, standa hjá stoltan af
Auði Ólöfu sinni. Hún er nú þegar
kraftmikil og dugleg eins og hin
börnin.
Þeim öllum, Ragnheiði eigin-
konu hans og öðrum sem sakna og
syrgja góðan dreng, samhryggist
ég.
Það verður skrýtið að hvorki sjá
Þórður
Friðjónsson
✝ Þórður Frið-jónsson, for-
stjóri NASDAQ
OMX á Íslandi,
fæddist í Reykjavík
2. janúar 1952.
Hann lést í Frie-
drichshafen í
Þýskalandi 8. febr-
úar 2011.
Útför Þórðar fór
fram frá Hallgríms-
kirkju 21. febrúar
2011.
né heyra í elsku,
hjartans bróður
mínum framar.
Steinunn Kristín
Friðjónsdóttir.
Mig setti hljóða
þegar sonur minn
kallaði í mig og sagði
mér að Þórður
frændi væri látinn.
Ég hafði fylgst með
veikindum hans úr
fjarlægð en var að vona að þetta
væri snúið þar sem ég hafði séð
honum bregða fyrir. Drengur
góður er fallinn frá.
Minningabrot flugu gegnum
hugann. Þegar Stína frænka bauð
mér til dvalar í Búðardal og við
ærsluðumst stundum saman ég
og Steina Stína og Þórður ekkert
nema umburðarlyndið gagnvart
okkur. Sumarið sem við pabbi
bjuggum saman á Rauðalæknum
og Þórður var á sjónum en kom af
og til heim og ég dáðist að þessum
stóra og fallega frænda mínum.
Einnig þegar við systkinin leituð-
um til Þórðar í tengslum við útför
pabba og hann studdi okkur með
ráðum og dáð.
Við sendum, aðstandendum öll-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minningin um góðan
dreng lifir.
Guðrún Sigríður
Kristjánsdóttir og
fjölskylda, Daðastöðum.
Með nokkrum orðum kveð ég í
hinsta sinn hana móðursystur
mína Þórunni Samúelsdóttur.
Einstaklega hlýja, ástríka og
glaðlynda konu og um leið svo
hlédræga og prúða. Sem gaf svo
mikið af sér, en gerði svo litlar
kröfur til annarra. Hún kunni að
njóta fegurðar náttúrunnar og
Þórunn Stefanía
Samúelsdóttir
✝ Þórunn Stef-anía Samúels-
dóttir fæddist á
Kirkjubóli vestra
við Kerlingafjörð í
Vestur-Barða-
strandarsýslu 2.
apríl 1926. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Eir 3. febrúar
2011.
Þórunn var jarð-
sungin frá Áskirkju
11. febrúar 2011.
lagði iðulega land
undir fót og gekk á
fjöll til að njóta
hennar til hins ýtr-
asta. Einnig hafði
hún auga fyrir fal-
legum hlutum og
bjó til margt fallegt
við hannyrðir.
Seinni árin var hún
dugleg í glerlistinni,
sem hún náði ótrú-
lega góðum tökum
á, eins og fallegu myndirnar
hennar bera með sér. Með ótrú-
legri seiglu og æðruleysi glímdi
hún við hinn erfiða Alzheim-
ersjúkdóm. Alltaf jafn ljúf og góð
til hinstu stundar. Ég þakka fyrir
að hafa átt þessa yndislegu
frænku, hún gerði líf mitt ríkara.
Guð blessi hana og alla þá er
sakna hennar og syrgja.
Ingibjörg Anna Ólafsdóttir.
Kær frænka er nú fallin frá,
hún Klara hafði einstaka hæfi-
leika til að geisla af hlýju og
umhyggjusemi og ég var svo
heppin að njóta góðs af. Alltaf
fannst mér svo gott að hitta
hana og njóta samveru hennar,
hún hafði skemmtilega nærveru
og maður fann áhuga hennar á
að fylgjast með hvernig gengi
hjá manni. Takk fyrir allar
samverustundirnar, þín verður
sárt saknað elsku Klara. Hvíldu
í friði.
Klara
Þorleifsdóttir
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja
víddir
vorsins yl og sólar-
ljós.
Ég held ég skynji hug
þinn allan
hjartasláttinn rósin
mín.
Er kristallstærir
daggardropar
drjúpa milt á blöðin
þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður, kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Sigrún
Bjarnadóttir.
✝ Klara Þorleifs-dóttir fæddist á
Gjögri í Árnes-
hreppi, Stranda-
sýslu, 25. júlí 1926.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 30.
janúar 2011.
Útför Klöru fór
fram frá Fossvogs-
kirkju í Reykjavík
11. febrúar 2011.