Morgunblaðið - 22.02.2011, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. FEBRÚAR 2011
✝ Guðrún Sím-onardóttir
fæddist á Stokks-
eyri 10. sept-
ember 1914. Hún
lést á Landspít-
alanum Fossvogi
12. febrúar 2011.
Foreldrar hennar
voru Kristgerður
Eyrún Gísladóttir
húsmóðir og Sím-
on Jónsson verka-
maður. Guðrún var næstelst
fjögurra systkina en þau voru
Ólafur Jón Símonarson, lög-
regluþjónn í Rvk., Ólöf Ingi-
björg Símonardóttir, lengst af
framkv.stj. í Danmörku, og
Gísli Símonarson lögfræð-
ingur, en Gísli lifir nú systkini
sín.
Guðrún giftist Unndóri
Jónssyni frá Hallgilsstöðum í
Eyjafirði árið 1940. Unndór
var sonur Jóns Stefánssonar
Melstað, bónda á Hallgils-
stöðum, og Albínu Péturs-
dóttur húsmóður. Unndór var
elstur sex systkina en hin voru
Pétur, Valdimar, Ragna, Stef-
lærði kjólasaum og vann við
það um tíma bæði á Íslandi og
í Danmörku. Árið 1941 fékk
hún útgefið meistarabréf í iðn
sinni. Upp úr 1960 og fram til
1990 vann Guðrún hálfan dag-
inn við afgreiðslustörf í mat-
vöruversluninni Bragabúð og
síðar Garðarsbúð við Grenimel
en áður hafði hún unnið til
margra ára í vefnaðarvöru-
verslunum, m.a. í Snót og Vík
á Laugavegi og síðar Þor-
steinsbúð á Snorrabraut, en á
þessum stöðum nýttust hæfi-
leikar hennar og þekking á
efnum og saumaskap mjög vel.
Unndór féll frá árið 1973 og
eftir það sá Guðrún ein um
heimilið, fyrst með sonum sín-
um tveimur þar sem systurnar
voru uppkomnar og fluttar að
heiman en lengst af ein. Guð-
rún var vel ern, fylgdist vel
með þjóðmálum og fór allra
sinna ferða allt fram til síðasta
dags.
Guðrún verður jarðsungin
frá Neskirkju í dag, 22. febr-
úar 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
án, Dýrleif og Egg-
ert en Eggert er
eini eftirlifandi
systkinanna. Guð-
rún og Unndór
eignuðust fimm
börn; þrjár stúlkur
og tvo drengi. Elst
er Gerður þátta-
gerðarmaður, gift
Vilhjálmi Ein-
arssyni, fyrrv. rekt-
or á Egilsstöðum
og ólympíumethafa í þrístökki;
Albína leikskólastjóri, gift Sig-
urði M. Ágústssyni, yfirlög-
regluþjóni í Grindavík; Þórdís
skrifstofustjóri, gift Jóni
Snævari Guðnasyni, fyrrv.
framkvæmdastjóra; Jón Egill,
viðskipta- og stjórnsýslufræð-
ingur, kvæntur Ólöfu Elfu Sig-
valdadóttur, BA í ensku og
húsmóður; og Símon Reynir,
tæknifræðingur og deild-
arstjóri, kvæntur Láru Hall-
grímsdóttur, MA í ensku og
verkefnisstjóra.
Eftir gagnfræðapróf frá
Flensborg í Hafnarfirði fór
Guðrún til Danmerkur og
Þegar ég nú minnist móður
minnar kemur strax upp í hug-
ann hvað það var alltaf notalegt
að heimsækja hana. Bæði höfð-
um við gaman af ljóðum og ætt-
fræði og það var þar fyrir utan
alltaf hægt að tala um alla skap-
aða hluti við mömmu. Hún var
mikill viskubrunnur og mundi vel
ljóð og ljóðabálka sem hún hafði
lært í æsku og á unglingsárum.
Mamma og pabbi deildu þessu
áhugamáli með áhuga á ljóðum
og ljóðagerð en eftir að pabba
naut ekki lengur við einbeitti hún
sér að ljóðagerð og ræðu-
mennsku og tók yfir hlutverk
pabba á því sviði.
Ævinlega stóð mamma upp,
hvort sem var á vettvangi ætt-
arinnar eða hjá öldruðum, og
flutti áheyrilegt mál, vísur eftir
Hallgrím Pétursson sem var í
miklu uppáhaldi hjá henni eða
vísur eftir sig sjálfa. Ég verð að
játa það að maður var oft stoltur
af mömmu sinni þegar hún hafði
lokið glæsilegu innleggi sínu og
áheyrendur fögnuðu ákaft
frammistöðu hennar.
Á Hagamelshátíðinni svoköll-
uðu, þegar íbúar á Hagamel
héldu upp á 60 ára afmæli göt-
unnar árið 2006, flutti mamma
svokallaða Hagamelsþulu sem
hún hafði samið í tilefni afmæl-
isins. Þetta frumkvæði mömmu
gerði mikla lukku og Vesturgarð-
ur, sem er þjónustumiðstöð Vest-
urbæjar, tók þetta efni upp og
gaf út á USB-lykli á þriggja ára
afmæli þjónustumiðstöðvarinnar.
Segja má að þarna hafði mamma
ærlega slegið í gegn og komin á
93. aldursárið.
Andlát mömmu bar brátt að.
Reyndar hafði hún ýjað að því
síðustu ár að hún gæti farið hve-
nær sem er, en mér fannst það
alltaf eitthvað svo fjarlægt þar
sem hún fór allra sinna ferða og
var svo skýr í hugsun og mikill
félagi manns og þá ýtir maður
slíkum óþægilegum hugsunum
frá sér. Svo skyndilega dregur
ský fyrir sólu og andlátið ber
brátt að og byrjar með blóðtappa
við heila sem leiddi hana að lok-
um til dauða á innan við viku og
við börnin hennar verðum fyrir
hálfgerðu sjokki sem við höfum
ekki enn unnið úr og jafnað okk-
ur á.
Þegar maður lítur yfir ævi-
skeið mömmu og veltir fyrir sér
hver þessi kona var, þá finnst
mér að líf hennar hafi haft merk-
ingarbæran tilgang fyrir okkur
hin sem þurfum að sjá á eftir
henni. Það eru nokkur atriði sem
standa upp úr að mínu mati. Hún
var skarplega vel gefin og stál-
minnug, lifði hófstilltu og reglu-
sömu lífi, var yfirveguð og geisl-
aði af miklum hlýhug,
manngæsku og bróðurkærleika.
Hún leysti sín lífsverkefni fram-
úrskarandi vel og eftir að hún
varð ein og tókst á við lífið dugði
hún afskaplega vel þegar á henni
mæddi. Hún fékkst allt sitt líf við
hugsmíð af ýmsu tagi, m.a. við
krossgátur, ljóðagerð, skapandi
samræður, lestur eða skriftir, og
þroskaðist og jók færni sína allt
fram á tíræðisaldur. Ég bið Guð
almáttugan að blessa minningu
elsku hjartans móður minnar og
ljæ mömmu orð tengdaföður
míns:
Leyf mér að gista í garði þínum
því ég næ ekki háttum hjá sum-
arnóttinni
þegar þú vaknar verð ég á braut
en skil eftir lága rödd í trjánum
(Sigvaldi Hjálmarsson)
Þinn sonur,
Jón Egill Unndórsson.
Það fækkar óðum í þeirri kyn-
slóð sem móðir mín, Guðrún Sím-
onardóttir, tilheyrði – kynslóð-
inni sem ólst upp í fyrri
heimsstyrjöldinni, upplifði milli-
stríðsárin og seinni heimsstyrj-
öldina og tók þátt í uppbygging-
unni á Íslandi eftir stríðið. Þetta
er sú kynslóð sem við hin sem á
eftir komum eigum mikið að
þakka.
Margt á uppvaxtarárum Guð-
rúnar kemur spánskt fyrir sjónir
í dag. Hún var t.d. send að heim-
an átta ára gömul í vist til Vest-
mannaeyja til að passa börn –
hverjum myndi detta slíkt í hug í
dag? Henni auðnaðist að njóta
skólagöngu í Flensborgarskóla á
unglingsárum með aðstoð vinnu-
veitenda sinna, góðra hjóna í
Hafnarfirði, en hún gætti barna
þeirra og aðstoðaði við heimilis-
störfin í skiptum fyrir fæði og
húsnæði. Tækifærin voru fá fyrir
unga og fátæka stúlku á þessum
tíma og því hélt Guðrún til Dan-
merkur á millistríðsárunum til að
læra saumaiðn og vinna fyrir sér.
En þegar ókyrrast tók í Evrópu
undir lok fjórða áratugarins valdi
hún að hverfa aftur heim. En það
var lítið um atvinnu á Íslandi fyr-
ir 25 ára gamlar konur árið 1939.
Hún fann þó starf í verslun og
stundaði síðan verslunarstörf
með hléum um áratuga skeið. En
lífskjörin á Íslandi fóru batnandi
eftir seinni heimsstyrjöldina, hún
eignaðist góðan mann og fimm
börn og ef ég man rétt eru af-
komendur hennar orðnir 64 tals-
ins. Fjölskyldan var henni allt og
þar var hún alltaf miðpunktur-
inn.
Mamma mín var holdgerving-
ur alls hins besta úr gamla tím-
anum – auðmjúk, nægjusöm og
sparsöm. Hún mætti hverju við-
fangsefni með æðruleysi. Hún
var glaðlynd og sérlega fjölhæf í
mannlegum samskiptum. Hún
gat verið róandi, hvetjandi, fræð-
andi, og hún var góður hlustandi.
Aldrei man ég eftir að hún hafi
rifist við nokkurn mann. Hún
þurfti þess ekki, því að lokum
náði hún oftast sínu fram.
Guðrún lýsti æviskeiði sínu á
eftirfarandi hátt:
Ég er fædd þar sem strákarnir
stokkuðu upp lóðir
og stelpurnar hjálpuðu heilmikið
til.
Mæðurnar muldu móinn í hlóðir
svo maturinn kæmi um hádegisbil,
fiskur, rófur og kartöflur nýtt.
Körlum og konum í ullarbol hlýtt.
Ég hef bundið bagga í sveit,
búið fisk undir malarreit.
Unnið við sauma hjá Dönum,
og afgreitt í búðum – á þönum.
Ég lifað hef, hátt í eina öld,
annast bú og barnafjöld.
Blásið í lúðra til hlýðni,
og borið á sárin með blíðni.
En nú hefur veröldin vent sér á ný,
og við höfum sum ekki brugðist
við því,
að aðlagast öllu því nýja
og hvert áttum við svosem að
flýja?
– tölvu-öldina nýja.
Það vex þó alltaf vorgróður nýr,
vöggu-, kerru- og bifreiðagnýr
og urmull af meyjum og herrum,
við augu saknaðar þerrum.
En þótt við nú höfum þerrað tár
og þykjumst oft vera býsna klár
í eigin ágætis skorðum,
þá vaknar þó stundum vonin um
það,
að verði eitthvað, sem áður var,
eitthvað sem forðum.
Það er gæfa mín og forréttindi að
vera sonur Guðrúnar Símonar-
dóttur og að hafa alist upp hjá
henni, sem í minningunni er ekki
bara móðir mín heldur einn af
mínum bestu vinum. Blessuð sé
minning hennar.
Símon R. Unndórsson.
„Það á að ganga rösklega í
hálftíma á dag“ sagði amma síð-
asta daginn okkar saman á
Hagamelnum. Hún tók fram
göngugrindina og arkaði eftir
ganginum og inn í stofuna á eld-
hraða. „Þeir voru að segja þetta í
fréttunum.“ Amma missti ekki af
fréttunum, horfði á fréttirnar á
Stöð 2 og RÚV og hlustaði á
fréttir í útvarpi og svo las hún
blöðin. „Ef við gerum það, þá
fáum við ekki … já, þá fáum við
ekki einhvern sjúkdóm sem ég
man ekki hver er.“ Þessi minning
er svo ljóslifandi í huga mér núna
þar sem amma þaut um íbúðina
með göngugrindina og fór svo að
hanga í dyrakarminum til að
teygja á.
Amma var 96 ára gömul og bjó
ein heima. Hún var með slitgigt
svo hana verkjaði í allan skrokk-
inn, sem var orðinn ansi lúinn, en
hugurinn var skarpur. Það var
yndislegt að sitja með henni við
eldhúsborðið og drekka kaffi og
borða beyglur eða rúgbrauð með
mysingi og tala um þjóðlífið,
gömlu dagana eða bara það sem
okkur datt í hug. Hún hafði líka
skemmtilegan húmor og þótt hún
byggi ein og það gerðist ekki
mikið yfir daginn hjá henni gat
hún alltaf sagt mér frá skemmti-
legum atvikum sem fékk okkur
til að skellihlæja saman. T.d.
þegar heimilishjálpin keypti 50 g
af kjötfarsi í stað 500 þar sem
hún gleymdi að skrifa eitt núll á
innkaupalistann. Og þegar hún
bað manninn sem kom með mat-
inn að sækja kaffikvörnina gömlu
upp í efstu hillu af því hana lang-
aði svo í kaffi en átti bara baunir.
Hún sagði svo skemmtilega frá
að jafnan veltumst við um af
hlátri.
Mér finnst ég ekki bara hafa
verið að missa ömmu mína og
fyrirmynd heldur finnst mér ég
líka hafa verið að missa góða vin-
konu því það var svo gott að tala
við ömmu um alla hluti og hún
gaf af sér svo mikla hlýju. Það er
einmanalegt á Hagamelnum í
dag en ég finn sterkt fyrir nær-
veru hennar. Ég hef jafnvel
hugsað nokkrum sinnum „best
að kíkja niður á ömmu“ en um
leið rennur upp fyrir mér að
amma er farin. Ég sakna hennar
mikið en ég gleðst yfir að hafa
getað haft hana svona lengi og ég
gleðst yfir að hafa átt svona
margar stundir með henni þetta
síðasta eina og hálfa ár sem hún
lifði. Ég gleðst líka yfir að hún
náði að kveðja flesta og að hún
fékk að fara umkringd fólki sem
elskaði hana af öllu hjarta. Hvíl í
friði elsku amma mín.
Sara Bjarney Jónsdóttir.
Amma á Hagamel hefur kvatt
Vesturbæinn. Hún er eflaust
komin á vit nýrra ævintýra. Ást-
vinir og vandamenn þurfa samt
ekki að örvænta, því eins og
hennar var von og vísa mun hún
eflaust fylgjast með okkur öllum
og halda utan um okkur öll. Hún
var 96 ára gömul þegar hún
kvaddi okkur en samt fannst mér
eins og hún væri miklu yngri.
Það var alltaf svo fróðlegt að
koma til hennar í kaffi, því ekki
bara sagði hún manni góðar sög-
ur úr fortíðinni, heldur var hún
með allt á hreinu sem var að ger-
ast í samfélaginu í dag. Ég dáðist
alltaf að því hversu vel hún var
að sér í málefnum líðandi stund-
ar. Amma mín með æðahnútinn á
vörinni, eins og ég kallaði hana
fimm ára gamall, var ekki konan
sem tróð sínum skoðunum upp á
aðra. En sat heldur ekki á þeim
þegar hún var spurð. Ömmu
fannst alltaf jafngaman að rifja
það upp þegar ég kallaði hana
fyrst „amma mín með æðahnút-
inn á vörinni“. Ég var að tala við
hana í síma, staddur á Egilsstöð-
um og var þá ekki viss við hvora
ömmuna ég var að tala. Ekki veit
ég enn þann dag í dag af hverju
ég vissi hvað æðahnútur var á
þessum aldri og það var ef til vill
það sem henni þótti svo
skemmtilegt við þessa skilgrein-
ingu mína. Þessi setning var stef-
ið okkar þegar við hittumst.
Ávallt heilsaði ég henni með fjöl-
skyldufaðmlaginu og fimm koss-
um undir setningunni: elsku
besta amma mín með æðahnút-
inn á vörinni. Meira að segja dag-
inn fyrir andlátið fannst mér ég
fá viðbrögð frá henni við kveðju
minni. Ég veit að hún heyrði í
mér og ég er viss um að henni
fannst það jafnskemmtilegt og
áður. Fyrir mér var amma mín
holdgervingur trygglyndis, heið-
arleika og dugnaðar. Hún var
sameiningartákn fjölskyldunnar
og Hagamelur 25 var höfuðstöðv-
ar okkar. Þangað komu allir, þar
tengdust allir og þar fengu allir
fréttir af fjölskyldunni.
Ég á eftir að sakna þess að
geta fengið fréttir og fært fréttir
á Hagamelinn. Ég á eftir að
sakna þess að heyra þig flytja
vísur og um leið skýra út hvað
þær þýða. Ég á eftir að sakna
þess að koma til þín án mikils
fyrirvara og færa þér bakkelsi og
fá smájarðtengingu við það sem
skiptir máli í þessu lífi. Hjá þér
fannst mér ég alltaf upplifa hvað
það er sem skiptir máli. Fjarri
veraldlegum gæðum, hamagangi
og framapoti.
Þegar þessi orð eru skrifuð er
ég eflaust ekki búinn að átta mig
á því hversu margs ég á eftir að
sakna í þínu fari. En þegar ég
hugsa til þín, amma mín, koma
eingöngu góðar stundir upp í
hugann, enda ekki úr neinu öðru
að velja. Ég held að ég geti leyft
mér að fullyrða að allir þeir sem
til þín þekkja geti ekki annað en
rifjað upp góðar, hlýjar og nota-
legar stundir með þér. Það er
hamingjan amma! Alveg eins og
þú leynt og ljóst reyndir að miðla
til mín í okkar samtölum. Komdu
fram við náungann eins og þú vilt
að hann komi fram við þig.
Elsku amma mín með æða-
hnútinn á vörinni, hvíldu í friði.
Sigmar Vilhjálmsson.
Elsku amma. Það er svo
margt að segja um þig og þína
löngu ævi en nú þegar ég skrifa
þessi orð hellast yfir mig svo
margar sögur og minningar að
ég veit hreinlega ekki hvar ég á
að byrja. Amma Hagamel er far-
in. Amma Hagamel sem var
kletturinn í lífi svo margra og sú
sem tengdi fjölskylduna stóru
saman og allir leituðu til. Þú
varst og ert stórkostleg kona.
Ég held að á þessari kveðju-
stund langi mig helst að þakka
þér fyrir svo margt. Þakka fyrir
að leyfa mér að kynnast þér og
fyrir að leyfa mér að skyggnast
inn í þitt líf sem var svo sann-
arlega viðburðaríkt. Takk fyrir
að segja mér allar sögurnar úr
æsku þinni þegar þú varst aldrei
almennilega södd og tuggðir
hertan þorskhaus á kvöldin bara
til að fá eitthvert bragð. Takk
fyrir að segja mér frá bíóferðinni
sem þið systkinin fóruð í til Eyr-
arbakka. Þið voruð búin að suða
um að fá að fara í bíó (alvöru-
hreyfimynd) en svo þegar þið
sáuð hvað langamma þurfti að
vinna mikið og selja margar róf-
ur til að þið gætuð keypt miðana
snerist ferðin upp í andhverfu
sína og þið grétuð alla leiðina frá
Stokkseyri, í bíóinu og til baka.
Og aldrei vissi ég hvaða mynd
það var sem þið sáuð. Takk fyrir
að segja mér hvernig daglegt
amstur og strit var hjá ungum
börnum snemma á tuttugustu
öldinni því svo sannarlega ölumst
við upp öðruvísi í dag. Takk fyrir
að segja mér frá því þegar þú
fórst ung kona í saumakonunám
til Danmerkur og náðir að kom-
ast heim fyrir hernám Þjóðverja
en Lalla systir þín varð eftir.
Takk fyrir að leyfa okkar að búa
hjá þér á Hagamelnum þegar við
vorum að flytja fyrir svo löngu og
takk fyrir að kenna mér æðru-
leysið sem þú bjóst yfir alla tíð,
bogin og skökk af gigtinni en
kvartaðir lítið. Eins og þú sagðir
við mömmu um gigtina: „Þetta er
vont en það venst.“ Takk fyrir öll
ljóðin sem voru í hverju korti frá
þér, allar fallegu minningarnar
sem ég á um þig og þá hlýju sem
ég finn þegar ég nú hugsa til þín.
Takk fyrir að leyfa mér að kynna
þig fyrir litlu strákunum mínum
og eyða með þeim síðustu jólun-
um, svo glæsileg og fín sem þú
varst. Og sérstaklega takk fyrir
að halda Unndóri Karli undir
skírn fyrir aðeins tveimur mán-
uðum. Þá minningu mun ég alltaf
eiga.
Ég kveð þig með söknuði
elsku amma mín en á sama tíma
er ég þakklátur fyrir að hafa
fengið að hafa þig svo lengi hjá
mér því líf þitt var öðrum til eft-
irbreytni og ég vona að ég fái að
líkjast þér þó ekki væri nema
agnarögn.
Hvíl í friði.
Ömmu sinnar alla tíð,
Unndór Jónsson.
Mig langar að minnast Guð-
rúnar ömmu minnar sem nú er
nýlátin. Amma var mjög gæfurík
og lánsöm kona sem lifði góðu lífi
alla tíð. Hún og afi eignuðust
fimm börn, nítján barnabörn og
ótal barnabarnabörn. Allir þessir
afkomendur hafa spjarað sig vel í
lífinu og verið ömmu miklir gleði-
gjafar í gegnum árin. Amma var
ein stórkostlegasta og fallegasta
kona sem ég hef kynnst á ævinni.
Hún var sjálfstæð, dugleg og alla
tíð full af orku og lífi. Það var
ætíð margt fólk í kringum ömmu
enda laðaði hún alla að sér með
góðri og hlýrri nærveru. Amma
var mjög skynsöm og fróð kona
sem fylgdist vel með öllum mál-
efnum og gaf hún sér alltaf tíma
til að hlusta á skoðanir annarra
af miklum áhuga. Stundirnar á
Hagamelnum þar sem við sátum
saman, drukkum kaffi eða malt
(sem alltaf var til í ísskápnum) og
spjölluðum um allt milli himins
og jarðar voru ótalmargar.
Amma var mjög hagyrt kona og
vakti lukku í mörgum veislum
með ræðum sem hún flutti af
mikilli reisn. Hún samdi ótal ljóð
og heilræði sem hún deildi til
fjölskyldumeðlima á góðum
stundum. Ég var svo lánsöm að
fá að umgangast og kynnast
ömmu minni vel, enda var hún
mikill þátttakandi og partur af
mínu lífi. Amma var í öllum
veislum, boðum og uppákomum,
enda fannst henni fátt skemmti-
legra en að hitta fjölskylduna
sína. Hún var ekki bara amma
mín heldur líka vinkona og ég
veit að ég átti stórt pláss í hjarta
hennar. Fyrsta heimili okkar
hjóna var í risinu hjá ömmu á
Hagamel og þar eignuðumst við
okkar fyrsta barn. Það var ósköp
notalegt að vita af ömmu niðri
þegar á þurfti að halda og stund-
irnar þegar hún kom upp með
kaffibollann sinn í kvöldkaffi til
okkar eru alveg ógleymanlegar.
Amma var yndisleg kona, traust
og trygg og elskuð og virt af öll-
um þeim sem kynntust henni.
Hún var hefðarkona og mikil fyr-
irmynd sem ég vil stolt líkjast.
Ég kveð þig núna elsku amma
mín. Ég mun alltaf hugsa til þín
og á eftir að sakna þín sárt.
Sigrún.
Elsku hjartans amma mín,
þetta bar brátt að og það er mjög
óraunverulegt að sitja hér í
rökkrinu og skrifa um þig minn-
ingargrein. Ótal minningar og
mörg ljóslifandi minningabrot
flæða um hugann og ógjörningur
að ætla að festa það allt niður á
blað hér. Ef ég ætti að skilgreina
í stórum dráttum lífshlaup þitt
þá væri það helst; ást, umhyggja,
tryggð og heiðarleiki. Og ekki
endilega í þessari röð heldur í
þeirri röð sem best átti við
hverju sinni. Þú hefur verið
hryggjarstykkið í ættinni og
Hagamelurinn hefur alltaf verið
ein allsherjar miðstöð ættarinnar
og allir boðnir velkomnir með
kossi og hlýju faðmlagi. Haga-
melurinn er ekki bara æsku-
heimili móður minnar og systk-
ina hennar, heldur einnig í raun
annað heimili okkar allra barna-
barnanna sem höfum flest með
einum eða öðrum hætti og í
lengri eða skemmri tíma átt þar
næturstað og öruggt skjól. Að
koma til þín á Hagamelinn var
alltaf sérstaklega góð tilfinning,
friðsælt og róandi og svona eins
og tíminn stæði í stað. Þú hefur
alltaf, elsku amma mín, verið
hornsteinn þess mikla og trausta
baklands sem maður hefur ávallt
fundið fyrir og alist upp við. Það
var okkur öllum því eðlilegt, að
þegar þú varst flutt á Borgar-
spítalann, þá fluttum við bara
Guðrún Símonardóttir