Morgunblaðið - 22.02.2011, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. FEBRÚAR 2011
Hagamelinn þangað en við lítinn
fögnuð starfsfólks spítalans sem
átti í tómu basli með þann mikla
fjölda fólks sem fylgdi þér og
vildi vera nálægt þér. Mér er sér-
staklega minnisstætt þegar ég
var barn hvað ég hlakkaði alltaf
til að hitta ömmu á Hagamel þeg-
ar ég kom til Reykjavíkur og það
breyttist aldrei. Sem unglingur í
keppnisferðum til Reykjavíkur
gerði ég mér sérstaka ferð á
Hagamelinn eða í Garðarsbúð til
þess að knúsa ömmu sín þótt
ekki væri erindið annað og hugði
ég ekkert að því þótt öðrum ung-
lingum í hópnum þætti það væm-
ið eða hallærislegt. Nú í seinni tíð
áttum við yndislegar stundir.
Margar skemmtilegar minningar
eru frá ættarmótum og fjöl-
skyldupartíum þar sem þú gafst
ekkert eftir í söng og dansi kom-
in vel á tíræðisaldur og oftar en
ekki miðpunktur gamansins
fram á nótt. En allt upphaf hefur
einhvern endi. Þín barátta var
snörp og stóð í tæpa viku eftir
heilablóðfall sem skildi þig eftir
að mestu lamaða og ósjálfbjarga
í fyrsta sinn í tæpa öld. Ég á erf-
itt með að lýsa þeim krafti sem
þú sýndir þegar þú opnaðir aug-
un í banalegunni augnablik,
reistir svo upp aðra höndina, tog-
aðir mig í faðm þér og klappaðir
mér á bakið og straukst mér um
kollinn. Þessi ósérhlífni er dæmi
um þessa umhyggju sem þú
sýndir okkur öllum alla tíð og
ekki síst þeim sem yfir þér vöktu
síðustu dagana. Áhrif þessarar
hinstu stundar sem þú gafst mér
elsku amma mín eru að meitlast
inn og eru yndislegur endir á
þeirri ferð sem ég hef átt með
þér í þau 45 ár sem ég hef lifað.
Gott leiðir af góðu elsku amma
mín og því höfum við ekki
áhyggjur af þeirri vegferð sem
þú hefur nú hafið. Í því ljósi vilj-
um við Gestrún og strákarnir
fremur líta á þetta sem gleði-
stund, en kveðjum þig þó með
miklum söknuði. Guð blessi þig
elsku besta amman’ans alla tíð.
Garðar Vilhjálmsson.
Mig langar að minnast Guð-
rúnar Símonardóttur ömmu
minnar, eða ömmu Hagó eins og
við systkinin kölluðum hana, með
örfáum orðum. Guðrún amma
lifði giftusama og viðburðaríka
ævi þau 96 ár sem hennar naut
við. Hún þurfti eins og margir
aðrir á fyrri hluta síðustu aldar
að hafa mikið fyrir sínu frá allt
blautu barnsbeini. Dugnaður og
eljusemi einkenndi alltaf ömmu
allt frá því hún fór fyrst í vist til
Vestmannaeyja átta ára gömul
þar til hún vann sinn síðasta
vinnudag, komin vel á áttræðis-
aldur, í Garðarsbúð í Vesturbæ
Reykjavíkur. Henni tókst með
sóma að koma fimm börnum á
legg og alltaf hélt hún gott og
ástríkt heimili þótt stundum hafi
á móti blásið.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að kynnast ömmu Guð-
rúnu mjög vel þar sem ég bjó hjá
henni um árabil. Alltaf gat ég
leitað til hennar ef ég þurfti á
góðum ráðum að halda og ég átta
mig kannski betur á því nú síðar
hvað margt af því sem amma
ráðlagði mér og sagði við mig var
rétt og átti vel við. Það er
skemmst frá því að segja að
amma reyndist mér mjög vel og
ég mun búa að kynnum mínum
við hana alla tíð og vonandi ná að
miðla áfram þeim góðu lífsgild-
um sem hún kenndi mér.
Amma var það gæfusöm að ná
að halda góðri heilsu til æviloka
og henni tókst að halda heimili
og sjá um sjálfa sig þótt hún væri
komin vel á tíræðisaldur. Það var
alltaf aðdáunarvert að spjalla við
hana og skynja það hvað hún var
vel inni í öllum málum og alltaf
hafði hún sínar skoðanir sem ein-
kenndust af skynsemi og góðvild
til annarra. Það er stór hópur
niðja Guðrúnar sem saknar
hennar sárt en umfram allt
minnist hennar með hlýju, ást og
samheldni.
Amma, við elskum þig öll og
munum alltaf gera.
Gunnar S. Jónsson.
Hún amma var einstök. Henni
var það eðlilegt og sjálfsagt að
huga að þörfum annarra og tók
þær iðulega fram yfir sínar eigin.
Hún leitaðist við að skilja ólík
sjónarmið og lærði snemma að
það eru fleiri en ein hlið á hverju
máli. Dómhörku forðaðist hún og
talaði ekki illa um fólk – ekki
heldur þá sem lágu vel við höggi.
Hún lagði áherslu á að allir gerðu
sitt besta í hverjum hlut, en vissi
að atgervi og aðstaða manna var
ólík og árangur þeirra í lífinu því
misjafn. Samkennd og stuðning-
ur í samfélagi manna væri því
nauðsyn. Sjálf rækti hún skyldur
sínar af kostgæfni og lagði
áherslu á að syndir mannanna
fælust ekki einungis í því sem
þeir gerðu rangt, heldur ekki síð-
ur í því sem þeir vanræktu. Hún
sagði stundum í því sambandi að
vanrækslusyndirnar væru verstu
syndirnar. Amma þurfti snemma
að hafa fyrir lífinu. Og það varð
henni einnig mikill skóli. Um leið
og hún gat vettlingi valdið var
henni ætlað að gera gagn og
sinna verkefnum upp í viðurværi
sitt. Hún var send barnung frá
Stokkseyri til ættfólks í Vest-
mannaeyjum að gæta sér enn
yngri barna. Hún var enn barn
að aldri þegar faðir hennar veikt-
ist alvarlega og urðu þá systkinin
að leggja sig öll fram um að létta
undir með heimilinu. Eftir
barnaskóla á Stokkseyri fékk
hún inngöngu í Flensborgarskól-
ann í Hafnarfirði og jafnframt
fæði og húsnæði hjá Emil Jóns-
syni bæjarverkfræðingi og Guð-
finnu konu hans, gegn barna-
pössun og annarri aðstoð á
heimilinu. En hugurinn hvarflaði
út í heim og eftir gagnfræðapróf
fór hún til Danmerkur, lærði
kjólasaum og vann þar á sauma-
stofum í nokkur ár og síðan einn-
ig á Íslandi. Hún giftist afa árið
1940 og átti með honum fimm
börn. Þau byggðu Hagamel 25 og
eignuðust þar 2. hæðina og risið.
Á árunum milli 1940 og 1960 var
amma heimavinnandi, en fór að
vinna við afgreiðslustörf upp úr
1960, lengst af í versluninni Vík.
Hún var orðlögð fyrir fag-
mennsku og alúð í sínum störf-
um. Hún missti afa fyrir aldur
fram í byrjun árs 1973 og næstu
árin rak hún heimilið á Hagamel
með sonum sínum. Ég átti því
láni að fagna að kynnast ömmu
náið því ég flutti í bæinn úr
Reykholti til að hefja mennta-
skólanám haustið 1975 og fékk
fæði og húsnæði á Hagamel. Þar
dvaldi ég einnig stærstan hluta
af háskólaárunum. Við náðum vel
saman. Okkur varð tíðrætt um
samfélagsbreytingarnar og mik-
ilvægi þess að virða gömul og sí-
gild grunngildi sem oft virtist
ógnað. Iðulega fórum við með
skáldskap og ortum vísur og þá
fylltumst við saman angurværð
eða kátínu, allt eftir efninu.
Amma leitaðist alla tíð við að lifa
sjálfstæðu lífi og vera ekki upp á
aðra komin. Hún var ern, en fann
til þverrandi máttar síðustu árin.
Hún bjó á Hagamel framundir
það síðasta, en kvaddi þetta líf í
sömu vikunni og hún fékk
skyndilegt heilablóðfall. Ég mun
ávallt minnast ömmu fyrir trú-
festi hennar, hlýju og umhyggju.
Hún gerði mannlífið fegurra og
göfugra. Guði séu þakkir fyrir
hana. Drottinn blessi þig og
varðveiti amma mín, hann láti
ásjónu sína lýsa yfir þig, veri þér
náðugur og gefi þér sinn eilífa
frið. Í Jesú nafni. Amen.
Rúnar Vilhjálmsson.
Meira: mbl.is/minningar
Elskuleg amma mín, Guðrún
Símonardóttir, kvaddi afkom-
endur sína á Landspítalanum 12.
febrúar síðastliðinn og lauk sinni
farsælu jarðvist á 97. aldursári.
Afkomendur Guðrúnar Símonar-
dóttur og Unndórs Jónssonar
eiga minningu um einstaka konu
sem með fasi sínu, hæfileikum og
framkomu var óþrjótandi upp-
spretta gjafa sem hún eflaust
gerði sér ekki grein fyrir að hún
gæfi samferðamönnum sínum.
Afi minn, Unndór Jónsson, var
kvaddur til vistaskipta árið 1973
eða um 38 árum á undan ömmu.
En amma varðveitti svo vel fal-
lega minningu um manninn sinn
að tilfinning afkomenda var
sterk um að hann væri ævinlega
nálægur. Tengingin við afa var
ávallt lifandi á Hagamel 25 og
ekki hvað síst þegar kom að
viskubrunni ömmu um vísur,
sögur og gamanmál sem tengdist
Unndóri Jónssyni. Guðrún Sím-
onardóttir var ljóðelsk og með á
takteinum kynstrin öll af bundnu
máli sem afi og aðrir höfðu ort.
En hún fór fínna með eigin hæfi-
leika í þeim efnum – hún var sjálf
hagmælt.
Við hátíðleg tækifæri og á
tímamótum ættarinnar stóð Guð-
rún Símonardóttir gjarnan upp
og spurði hvort hún mætti segja
nokkur orð. Undantekningar-
laust mátti heyra saumnál detta
þegar amma tók til máls. Flutn-
ingur ömmu á þessum stundum
lifir í minningunni sem áhrifa-
mikil helgiathöfn. Skilaboðin
mildilega framsett með áhrifa-
ríkum hætti og heillaóskir gjarn-
an dygðum prýddar í bundnu
máli.
Minning yngri afkomendanna
Guðrúnar Símonardóttur er um
glaðlynda og elskulega ömmu
sem hló innilega að bröndurum
þeirra og söng og dansaði ef því
var að skipta þótt hún væri orðin
90 ára. Minning um elskulega
ömmu sem fylgdist vel með frétt-
um og gat rætt um alla hluti.
Hún gat hjólað á góðum degi um
Reykjavík á níræðisaldri og
ferðast til útlanda þótt gigtin hafi
torveldað för. Já, og svo voru það
öll þessi löngu ljóð, hvernig gat
hún munað þau og enska stílinn
sem hún lærði í barnaskóla á
Stokkseyri og fór stundum með
eftir pöntun – mikið hlógum við
öll innilega saman við þau tilefni.
Amma og afi voru meðal frum-
byggja á Hagamel og allt þar til
yfir lauk bjó amma á Hagamel 25
eða á Hótel Hagamel eins og
heimilið var stundum kallað enda
gestkvæmt á ættarheimilinu.
Guðrún Símonardóttir hafði ein-
staklega góða nærveru og eftir-
sókn mikil meðal barnabarna
hennar að fá að búa hjá ömmu á
Hagamel. Allt frá 1975 til loka-
dags nutu barnabörn Guðrúnar
Símonardóttur nærvistar við
ömmu sína og bjuggu mörg hver
undir sama þaki á námsárum sín-
um. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi í tvo vetur og verð ævinlega
þakklátur fyrir þær dýrmætu
stundir. Elskulegrar ömmu
minnar minnist ég með fegurstu
mynd sem hugurinn getur varð-
veitt um manneskju og lífsföru-
naut. Blessuð sé minning þín,
elsku amma mín.
Einar Vilhjálmsson.
Það eru margar skemmtilegar
minningar sem koma upp í hug-
ann þegar ég hugsa um lang-
ömmu Rúnu. Ein þeirra átti sér
stað í bakgarðinum hjá Dísu
frænku sumarið 2007. Ég var ný-
komin heim til Íslands í sumarfrí
og geng inn í garð þar sem mörg
af frændsystkinum mínum voru
samankomin, þar sé ég lang-
ömmu 93 ára í fullu fjöri að hjóla
um á þríhjóli á meðan amma
Gerður fór í splitt. Já, það var
sko líf í þessari fjölskyldu. Önnur
mjög skemmtileg minning er frá
jólunum 2009. Ég kom í heim-
sókn til ömmu að tilkynna henni
að hún ætti von á einu langalang-
ömmubarninu í viðbót, Sara
frænka sem býr uppi í risíbúðinni
kom við og ákvað ég að kíkja með
henni upp í íbúð enda mjög langt
síðan ég kom þangað síðast. Við
erum varla komnar upp þegar
við heyrum þó nokkur læti koma
upp frá stiganum. Það þarf nú að
fylgja sögunni að þetta eru mjög
svo brattar tröppur en það
stoppaði nú ekki hana ömmu
Rúnu. Í stiganum lá hún á fjórum
fótum að skríða upp tröppurnar
því hún taldi að það væri nú tími
til kominn að hún kíkti á íbúðina
þar sem Sara var búin að gera
hana alla upp.
Langömmu Rúnu var margt
til lista lagt og var hún mjög lag-
in við að yrkja. Ég vil deila með
ykkur mjög fallegri vísu sem hún
gaf mér þegar ég var að flytja til
Danmerkur:
Þótt buddan sé lítil og búið sé
smátt, má bæta við því sem dugar.
Ef hugur er opinn og hjartað í sátt,
fær heimurinn ekki þig bugað.
(Guðrún Símonardóttir, ágúst
2006)
Þín verður sárt saknað elsku
amma.
Þín
Gerður Rún Einarsdóttir.
Lífsglaður en námfús ungling-
ur situr á skólabekk í Flensborg í
Hafnarfirði og nýtur kennslu
öldungs, sr. Þorvalds Jakobsson-
ar, grunlaus um að þau muni
kynslóðum síðar bindast blóð-
böndum. Barnabarn hennar,
Rúnar, og barnabarn sonar hans,
ganga í hjónaband 58 árum síðar.
Hlýtt handtak og hugur fagnaði
mér á Hagamel 25. Æ síðan höf-
um við verið góðir vinir og talað
um allt milli himins og jarðar. Oft
verið sammála en ekki alltaf.
Guðrún var ekki skoðanalaus um
málefni dagsins en varaðist hall-
mælgi og leitaðist við að skilja og
bera virðingu fyrir skoðunum
annarra. Hún fylgdist vel með
þjóðmálum og lét sér annt um
ættingjahópinn sinn sem fór ört
stækkandi. Alla þekkti hún með
nafni. Var trygg vinum sínum og
stolt af börnum sínum, og ekki
síður af tengdabörnum. Ekki lét
hún sig vanta á ættarmótum og
gladdist með þeim við hin ýmsu
tækifæri. Hún kom þá gjarnan
með frumsamda vísu eða vísna-
bálk, árnaðaróskir eða fyrirbæn í
bundnu máli, allt fram á síðustu
daga sína. Hún var söngelsk og
lét sig einhvern tíma á yngri ár-
um dreyma um að læra söng og
fagnaði því þegar lagið var tekið
á mannamótum. Guðrúnu var
ýmislegt til lista lagt og lærði
kjólasaum í Kaupmannahöfn.
Gaman var að hlusta á hana rifja
upp minningar frá þeim árum.
Aldrei fannst manni Guðrún
vera í fortíðinni, hún tók hana
með sér inn í samtímann og leit
fram á við. Þá gerði hún sér far
um að kynnast því sem maður
var að fást við í hvert sinn. Ekki
voru allar breytingar í samfélag-
inu henni að skapi, en hún leit-
aðist þó við að draga fram það
sem til framfara horfði í mannlíf-
inu. Flestum tækninýjungum
fagnaði hún – þó hafði hún orð á
því að inn á veraldarvefinn ætlaði
hún sér ekki og var ákveðin í því.
Það tókst þó að lokka hana til að
spjalla á „Skypinu“ við börn og
barnabörn.
Á föstunni ræddum við gjarn-
an Passíusálma. Oftar en einu
sinni rifjaði hún upp með mér
einstaka sálma og sérstaklega
17. sálm og á síðustu árum
„langabænin“ eftir sr. Hallgrím,
„Nú vil ég enn í nafni þínu …“.
Þá bæn lærði hún sjálf utanbók-
ar sem barn í veikindum eitt
sumar og á öðrum tímum einnig
marga góða sálma, þulur og vís-
ur. Það var hvorki af væmni né
óbifandi trúarvissu sem Guðrún
lagði lag sitt við þessa sálma.
Heldur var það vonin og raunsæ
skoðun hennar og reynsla af lífi
sínu og samferðamanna sinna,
sem gerði það að verkum að hún
kannaðist svo vel við það sem ort
var um og hún hafði lært sem
barn, og rifjaðist upp á efri árum
og fékk dýpri merkingu í hvert
sinn, ekki síst í Passíusálmunum.
Hún var ófeimin við að tjá jafnt
trú sína sem efasemdir, en vonin
um hjálpræðið í Jesú nafni hand-
an hins jarðneska lífs var efanum
sterkari. Ég er þakklát fyrir að
hafa notið vitnisburðar hennar
um þessa von. Ég kveð góða vin-
konu með trega en þakklát for-
sjóninni fyrir að hafa fengið að
kynnast Guðrúnu Símonardóttur
og að við Rúnar minn og synir
okkar þrír höfum notið ástríkis
hennar og hún hafi verið þeim og
mér fyrirmynd til orðs og æðis.
Vertu, Guðrún mín, Guði falin
og megi hann blessa alla ástvini
þína.
Guðrún Kristjánsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ALMA EINARSDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 45,
lést á heimili sínu sunnudaginn 20. febrúar.
Hjörtur Guðmundsson,
Guðmundur Hjartarson, Sólveig Friðriksdóttir,
Einar Vilberg Hjartarson, Jenný Anna Baldursdóttir,
Guðfinna Helga Hjartardóttir, Lars Ohlfson,
Ingibjörg H. Hjartardóttir, Gunnar Kr. Hilmarsson,
Sigrún Gísladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ELFAR BERG SIGURÐSSON
hljómlistarmaður
og fyrrv. kaupmaður,
Efstakoti 6,
Álftanesi,
lést á Landspítalanum föstudaginn 18. febrúar.
Útförin fer fram frá Víðistaðakirkju mánudaginn 28. febrúar
kl. 13.00.
Guðfinna Sigurbjörnsdóttir,
Unnur Berg Elfarsdóttir, Guðgeir Magnússon,
Bjarni Berg Elfarsson, Berglind Libungan,
Ylfa Berg Bjarnadóttir og Birna Berg Bjarnadóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
KRISTÍN EINARSDÓTTIR
frá Bessastöðum,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
föstudaginn 18. febrúar.
Útför fer fram frá Melstaðarkirkju í Miðfirði
laugardaginn 26. febrúar kl. 14.00.
Sætaferð verður frá BSÍ sama dag kl. 10.00.
Ólöf Birna Kristínardóttir, Kristinn Freyr Þórsson,
Friðgeir Einar Kristínarson,
Kristín Helga Kristinsdóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÞURÍÐUR HALLDÓRSDÓTTIR,
Faxabraut 13,
Keflavík,
lést á heimili sínu sunnudaginn 6. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að hennar
ósk.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug.
Sérstakar þakkir fá stelpurnar hennar á Hlévangi.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Orgelsjóð
Keflavíkurkirkju.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Árnadóttir,
Magnús Árnason, Zhang Tong,
Birgir Árnason, Auður Lóa Magnúsdóttir,
Bjarnhildur H. Árnadóttir, Halldór Heiðar Agnarsson,
Matthildur Óskarsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUNNAR ÁRNASON,
Kirkjuvegi 5,
Keflavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi fimmtu-
daginn 17. febrúar.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju fimmtudaginn 24. febrúar
kl. 13.00.
Árni Gunnarsson, Ásgerður Þórarinsdóttir,
Páll Gunnarsson, Renada El-Dursi,
barnabörn og barnabarnabörn.