Morgunblaðið - 03.03.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. MARS 2011
✝ Sigríður Svan-laug Heiðberg
fæddist í Reykjavík
30. mars 1938. Hún
andaðist á líkn-
ardeild Landakots-
spítala þriðjudag-
inn 22. febrúar
2011.
Hún skilur eftir
sig eiginmann Ein-
ar Jónsson verk-
taka, f. 29.6. 1940,
gift 1983, og fósturson Daníel
Orra Einarsson, f. 1.8. 1971.
Foreldrar hennar voru hjónin
Þórey Heiðberg, f. 13.11. 1895 á
Stóru-Þúfu í Miklaholtshreppi,
d. 19.8. 1987, og Jón Heiðberg
heildsali, f. 25.10. 1889, á Heiði í
Gönguskörðum, d. 12.7. 1973.
Systkini Sigríðar voru Jósep
Ragnar, f. 22.7. 1928, d. 14.3.
1975, Andri Örn, f. 14.4. 1930, d.
21.10. 1978, Jón Þorvalds, f.
11.11. 1932, d. 17.9. 1935 og eft-
irlifandi bróðir er Eyþór, f. 23.4.
1934.
Fyrrverandi eiginmaður
hennar var Kjartan Hjartarson,
þau slitu samvistum.
Sigríður gekk í Húsmæðra-
skólann í Reykjavík, lauk námi
hjá Lyfjatækniskólanum og
starfaði í tvo áratugi hjá Stefáni
Thorarensen hf. Sigríður kynnt-
ist Einari Jónssyni
1974 og gengu þau
í hjónaband 1983
og bjuggu saman
þar til hún lézt.
Sonur hans er
Daníel Orri, fædd-
ur 1971. Sigríður
og Einar hafa verið
samstiga í AA-
samtökunum í rúm
33 ár. Hún var með-
stjórnandi í Fé-
lagasamtökum Verndar frá
1986, varaformaður þeirra frá
því 2001 og kjörin heiðursfélagi
árið 2010. Hún var sjálfboðaliði
hjá Rauða krossinum og heiðus-
félagi Kattaræktarfélagsins
Kynjakatta. Sigríður tók við for-
mennsku Kattavinafélags Ís-
lands og fann köllun sína til vel-
ferðarmála katta og eigenda
þeirra. Ásamt Kattavinafélag-
inu vann hún ötullega að því að
ljúka við fyrsta hluta Kattholts
1991, svo unnt væri að hefja
líknarstarfsemina fyrir alvöru í
Kattholti, bæði móttöku óskil-
akatta og hótelgæslu, auk þess
að vera með fjáröflun í eigin
húsnæði.
Sigríður verður jarðsungin í
dag fimmtudaginn 3. mars 2011
frá Dómkirkjunni í Reykjavík
kl. 13.
„Óttinn knúði dyra, trúin opn-
aði þær, fyrir utan beið … ekk-
ert“ hafði Sigga eftir mömmu
sinni.
Ég kom frá Ítalíu 1990 til að
heimsækja pabba eftir að hafa
búið þar í sex ár og kynnst öðrum
lifnaðarháttum. Íslenskan var
mér torskilin og ég upplifði mig
utangarðs við jafnaldra mína.
Pabbi gaf mér bílpróf í afmælis-
gjöf og hún fór með mér að sækja
um menntaskóla. Mér fannst
spennandi að byrja nýtt líf á Ís-
landi og fann fyrir kærleikanum á
heimili þeirra. Nú koma upp ótal
minningar sem ég vil að umheim-
urinn þekki, því þær eru dýrmæt-
ar af lærdómi sem öllum kemur
til hjálpar. Það vita málleysingj-
arnir best sem finna mest.
Mamma hennar var orðin gleym-
in, þegar hún var einu sinni spurð
að því hvað dóttir hennar ynni við
var svarið: „Hún vinnur við að
hjálpa fólki.“
Sigga hafði aðdáunarvert lag á
því að vekja lata upp frá legu. Það
var ekkert sjónvarpsefni svo heil-
agt að það mætti ekki víkja. Hve-
nær hefðum við feðgarnir látið
okkur detta það í hug að reisa
sumarbústað og flytja hann í
Skorradal? Þar varð draumur
hennar að veruleika, sem gaf
okkur öllum dýrmætar samveru-
stundir.
Það er ekki nema von að fólk
spyrji sig: Hvað verður nú um
Kattholt? Því hún sýndi þar mik-
inn drifkraft og skar á hnúta sem
voru fyrirstaða í velferð katta.
Eins og hún sagði sjálf: „Ég er
ekki hér til að þóknast fólki, ég er
að hugsa fyrst og fremst um dýr-
in.“ Þar steig hún mikilvæg spor
þar sem varð að taka tillit til bágs
fjárhags, veikra dýra, mikilla
þrifa og ráðningar starfsfólks.
Sjálfbærni Kattholts vakti dag-
lega fyrir henni, svo að dýrin
hefðu öruggt skjól til frambúðar
og starfsfólkið vinnu. Það er lang-
ur skóli að hlúa að dýrum, fylgj-
ast með að þau nærist og hress-
ist. Þessu sinnti hún af
eftirfylgni, hóf daginn á því að
ganga á röðina og vitja um dýrin.
Mér er minnisstæð sektarkennd-
in sem ég fékk eftir að hafa
gleymt að gefa kisu vatn fyrir
nóttina. Þegar hún vissi af hætt
komnu dýri úti í bæ var hún mætt
á staðinn innan fárra mínútna
með burðarbúr í hendi og fólki
gat brugðið við snarræðið, hvort
sem það hafði tilkynnt af um-
hyggju eða fyrirlitningu.
„Ef Guð er með mér, hver get-
ur þá verið á móti mér?“ sagði
hún við þá sem stóðu í baráttu.
Sigga var tilbúin að virða skoð-
anir annarra og það var gaman-
efni þegar minna reyndir vildu
leggja henni ráðin. Þá átti hún til
að segja: „Já …“ með yfirvegaðri
ró, en sat ekki lengi á reynslu
sinni sem kollvarpaði viðhorfum
þeirra. Margur hefur minnst á
heilræði hennar gefin undir fjög-
ur augu sem hafa komið að gagni
í erfiðleikum. Þá á ég líka við
sjálfan mig. Við ræddum svo
margt og hugleiddum fyrirbæri í
mannlegu lífi sem ég mun sækja í
viskubrunninn um ókomna tíð.
Ein dýrmætasta gjöfin frá henni
er að hafa kynnst AA samtökun-
um, því þau bjarga mannslífum
og hafa kennt mér að deila
reynslu með öðrum.
Mér þótti alltaf meira og meira
vænt um hana með árunum og
vildi að hún væri móðir mín. Þá
sagði hún: „Ég er ekki mamma
þín, þú átt mömmu. Þú átt að
vera góður við mömmu þína.“
Daníel Orri Einarsson
fóstursonur.
Nú hefur hún systir mín lokið
sinni jarðvist. Þegar við vorum
lítil lærðum við bænir hjá pabba
og mömmu. Við fórum aldrei að
sofa nema að fara með bænirnar.
Pabbi hafði fyrir sið að lesa fyrir
okkur sögur á kvöldin, áður en
við fórum að sofa. Þessar sögur
voru um álfa og huldufólk, nykra í
vötnum og ævintýri. Ein sagan,
sem hann las var um kisubörnin
kátu, Putta, Patta og Pontu. Það
var köttur hjá okkur og hann
fékk nafnið Putti og síðan fékk
systir mín nafnið Ponta og það
festist við hana. Ég man, þegar
hún fæddist, þá kom Pálína ljós-
móðir með ógnar stóra tösku og
glaður varð ég, þegar ég sá að lítil
stelpa var komin. Svo var hún
skírð heima hjá séra Bjarna í
Lækjargötunni, Sigríður Svan-
laug eftir systrum pabba og áður
en við fórum frá séra Bjarna tók
hann af sér prestskragann og lét
hann á mig og sagði að ég ætti að
verða prestur. Seinna meir fór
hún í KFUK með vinkonu sinni,
en ég fór í KFUM, eins og svo
margir krakkar í þá tíð.
Pabbi og mamma voru bæði
trúuð, en hvort á sinn hátt.
Mamma var mikill aðdáandi séra
Hallgríms Péturssonar en pabbi
var spíritisti og fór oft á miðils-
fundi. Eitt sinn spurði hann séra
Bjarna hvort hann vildi ekki
koma með á miðilsfund en séra
Bjarni afþakkaði boðið og sagði:
„Jón minn, ég hef nógar sannan-
ir.“
Oft, þegar ég kom að heim-
sækja hana systur mína, þegar
hún lá banaleguna, sagði hún:
„Sæll, bróðir minn“. Mér þótti
svo vænt um að heyra þessi orð.
Í einni fallegri sögu, sem pabbi
las fyrir okkur var þessi vísa, sem
okkur var mjög kær.
Í garði sat engill við grafarstein,
þar gréru liljur á foldu.
Hann benti með pálma grænni
grein,
hvar Guðsson reis upp af moldu.
Guð veri með þér, systir mín,
og gæti þín og blessi.
Eyþór.
Elsku Ponta.
Mér dettur margt í hug þegar
ég hugsa til þess að þurfa að
kveðja þig núna og hvað við eig-
um margar minningar, sem gam-
an er að rifja upp.
Fyrst þegar ég var lítil stelpa
og bjó á Laufásveginum og þú
bjóst í Fellsmúlanum í litlu, fal-
legu íbúðinni þinni, hvað allt var
rosalega fínt hjá þér, það máttu
ekki koma fingraför neins staðar.
Þú varst svo myndarleg hús-
móðir „enda húsmæðraskóla-
gengin“ sagðirðu alltaf. Þú bak-
aðir svo fínt og saumaðir út heilu
stólana, myndir, dúka og hvað
eina. Þú kenndir mér að sauma
og eitt sinn þegar ég var að hjálpa
þér að þrífa þá sagðirðu við mig:
„Skildu frekar eftir óþvegið á
miðju gólfinu en hafðu hornin
hrein“. Ég hef alltaf haft þetta að
leiðarljósi þegar ég þríf.
Ég man líka þegar þú varst að
vinna í Laugavegsapóteki og
komst alltaf í hádeginu niður á
Laufásveg til ömmu og afa í mat
og þegar þú varst að fara aftur í
vinnuna og varst að taka þig til þá
mændi ég á þig í speglinum því
mér fannst svo gaman að sjá þig
mála þig, mér fannst það svo
flott! Ég fékk líka oft að fara með
þér í vinnuna og hjálpa til í töflu-
gerðinni með því að telja pillur í
glös og fékk svo að fara með þér
heim til þín, þá var ég svona eins
og dóttir þín.
Það var líka svo stór stund
þegar þú keyptir litla, rauða Fíat-
inn, þá var öllum boðið í bíltúr og
allir tóku þátt í þeirri gleði sem
var þegar Fíatinn kom, hann er
nú ennþá til og í góðu standi hjá
þér inni í skúr.
Við systkinin misstum foreldra
okkar þegar við vorum unglingar
og þar sem þú varst föðursystir
okkar þá gátum við alltaf leitað til
ykkar Einars.
Þú passaðir alltaf að sam-
bandið í fjölskyldunni skyldi
haldast og við myndum hittast.
Í gegnum tíðina hef ég oft búið
á Laufásveginum og bjó þar þeg-
ar Jósep var lítill og þú bjóst þá
með ömmu og Einari þar. Þá
sóttir þú alltaf Jósep fyrir mig á
leikskólann og passaðir hann, þú
varst honum alltaf svo góð.
Ég hef alltaf getað leitað til þín
og Einars. Þú kynntir mig fyrir
Samtökunum og bjargaðir lífi
mínu, allavega einu sinni þegar
ég var veik á Laufásveginum.
Við gátum verið að breyta til í
stofunni hjá þér og vorum þá oft
að fíflast, hlógum eins og vitleys-
ingar og gerðum grín að okkur
fyrir vitleysuna þegar við vorum
búnar að hafa mikið fyrir því að
færa til og svo passaði það
kannski engan veginn og þurftum
að færa allt í sama horfið aftur.
Ég gat alltaf talað við þig ef mér
leið illa, við vorum að gera sama
prógrammið og gátum talað sama
mál og skildum þá hvor aðra,
enda þekktirðu mig vel og ég þig.
Við gátum oft vitað hvernig
hinni leið og vorum mjög líkar á
sumum sviðum. Ég á eftir að
sakna þess í framtíðinni að geta
ekki talað við þig svona eins og
við gátum.
Það verður mikill missir að þér
í fjölskyldunni og þín sárt saknað
en það grær yfir þessi sár sem
önnur eins og þú sagðir alltaf við
mig, en það tekur tíma.
Vertu sæl, Ponta mín, og takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig.
Kveðja,
Andrea Heiðberg (Dadda).
Elsku Ponta. Enginn veit hve-
nær kallið kemur. Það eru orð að
sönnu. Það er stutt síðan ég hitti
þig og þá leist þú ágætlega út. Þú
varst að vísu komin í hjólastól en
barst þig samt vel. Þú kysstir mig
á kinnina og sagðist ætla að koma
fljótlega og sjá strákana mína.
Það er nú meira hvað þeir eru
fjörugir, hafðir þú á orði. Í þeirra
huga varst þú frænkan sem átti
allar kisurnar. Þú varst líka
frænkan sem birtist ein jólin með
risastóran jólasvein fyrir þá. Þú
hafðir gaman af því að gleðja þá
og sýndir þeim þolinmæði þótt
þeir hoppuðu og skoppuðu um
allt í kringum þig. „Svona eiga
bara strákar að vera,“ sagðir þú
svo oft.
Ein af mínum fyrstu minning-
um um þig er þegar þú komst í
heimsókn á Tunguveginn á rauða
bílnum, sem var sá allra minnsti
bíll sem ég hef á ævinni séð. Þú
bauðst okkur systkinunum
stundum í bíltúr og þá var farið út
í sjoppu að kaupa pylsu og kók.
Ég man hvað mér þótti gaman að
fara með frænku í bíltúr. Ég skil
ekki enn hvernig við komumst öll
fyrir í þessum pínulitla bíl, en það
var ekki stóra málið. Það var allt-
af pláss fyrir alla, enginn vildi
missa af bíltúr með Pontu
frænku.
Þú varst húsmóðir af gamla
skólanum, sem kunni öll verkin
eftir bókinni. Hvað á að elda fyrir
manninn í kvöld? spurðir þú mig
oft í gamansömum tón og hafðir
lúmskt gaman af því þegar ég
sagði að minn maður gæti bara
eldað fyrir sig sjálfur. „Svona eru
þessar nútímahúsmæður,“ sagðir
þú þá með bros á vör.
Elsku Ponta, við vorum nú
ekki alltaf sammála um ýmsa
hluti, en þannig á það líka að
vera. Mikið væri leiðinlegt ef allir
væru alltaf sammála. Þú flaust
ekki með straumnum, þú hafðir
þínar skoðanir og sagðir þær
tæpitungulaust. Þú vannst gott
verk í Kattholti, það var þín
ástríða. Það var gott að vera kött-
ur í Kattholti, í faðmi Pontu
frænku. Hvíl í friði.
Kristrún, Andrés Ellert
og strákarnir.
Þegar hugurinn reikar til baka
hneigjumst við til að leita uppi
þær stundir sem okkur eru kær-
ar og umfram allt eftirminnileg-
ar. Innan um alla þá mergð atvika
sem á veginum verða við slíka yf-
irferð sé ég fyrir mér konu sem
allar stundir sýndist óþreytandi í
sínum áhugaverðu störfum á
hverju sem gekk, hlaðna þeim
eldmóði sem fær sumt fólk til að
láta sem fjölgandi aldursár skipti
í rauninni litlu sem engu máli.
Þannig var einmitt Sigríður
Heiðberg, sem við kveðjum í dag
þakklátum huga fyrir það sem
kalla mætti ofurmannlegan þátt í
að hlynna að lítilmagnanum með-
al heimilisdýra.
Þannig stýrði hún Kattavina-
félagi Íslands í meira en tuttugu
ár og hinum stóra draumi þess,
Kattholti, hátt á tuttugasta árið.
Má raunar álíta að það gegni allri
furðu að hún skyldi ekki fyrir
löngu vera búin að hljóta viður-
kenningu alþjóðar fyrir það
ómetanlega og langvarandi líkn-
arstarf. Aftur á móti unnust
henni verkefnin svo vel að með af-
brigðum mátti við þann árangur
una vegna hugkvæmni hennar og
skipulagsgáfu þó að stofnunin
ætti oft við bágan fjárhag að búa.
Sigga í Kattholti, eins og margir
þeir kunnugustu kölluðu hana
stundum, rækti hlutverk sitt af
myndugleika með velferð hinna
smáu vina að leiðarljósi. Og með
hliðsjón af því nefndum við hana
stundum kattadrottningu Ís-
lands. Bar hún það auknefni að
sjálfsögðu með hinum mesta
sóma.
Starf hennar hjá Vernd er kap-
ítuli út af fyrir sig, en þar var hún
varaformaður, og margvíslegum
öðrum samskiptaþáttum gaf hún
sér tíma til að sinna. Fjölmennur
frændgarður á næsta leiti var
ríkidæmi sem gott var að vita af
sem styrkri stoð, og hún var dáð
frænka meðal ættmenna. Eigin-
maðurinn, Einar, og sonur hans,
Daníel Orri, studdu hana í fjöl-
þættum störfum hennar með ráð-
um og dáð, og í fjölskyldulegu til-
liti leit hún á Daníel sem væri
hann hennar réttborinn sonur.
Á aðalfundardegi Kattavina-
félagsins fyrir um tveimur árum
hóf formaðurinn upphafstölu sína
með þekktum orðum og gerði þau
að sínum sem orðafarslega tákn-
mynd þess hugar er hún bar til
starfs síns: „Hér stend ég. Ég get
ekki annað.“ Svona var það. Aldr-
ei hik né uppgjöf. Slíkt var ekki
henni líkt.
Það er vissulega erfið tilhugs-
un að þurfa að viðurkenna að
Sigga sé horfin að fullu og öllu,
lögð á eilífðarsæinn, sem engum
skilar til baka. En sjónmynd
minningarinnar hlýtur að geym-
ast á vísum stað sem hversdags-
leikinn megnar ekki að færa í
skuggann til skaða. Og svo ég
noti nú hluta tilvitnaðra orða
hennar segi ég af dýpstu sann-
færingu að ég get ekki annað en
munað hana alla daga. Vertu sæl,
kæra frænka. Guð geymi þig.
Bjarni Valtýr Guðjónsson.
Lífsins fegurð ljómar hér af litlu
dýri,
þú ert indælt ævintýri,
útbúinn með kló og stýri
(Einkunnarorð Kattavinafélags Ísl.)
Sigríður Heiðberg er fallin frá
eftir stutta en hetjulega baráttu
við krabbamein. Siggu kynntist
ég þegar ég gerðist sjálfboðaliði í
Kattholti í september 2009 en
eins og flestir vita var hún for-
maður Kattavinafélags Íslands
og forstöðukona í Kattholti.
Starfið í Kattholti hafði hún unnið
síðan athvarfið var opnað og lagði
hún allt sitt í að hjálpa kisunum.
Meiri kattavin er vart hægt að
finna en hana Siggu. Hún gerði
allt sem hún mögulega gat fyrir
kisurnar og barðist hetjulega fyr-
ir þær allt fram á síðasta dag.
Fyrir það vil ég þakka henni, því
ég get ekki ímyndað mér hvar
kisur Íslands væru ef Sigríðar
Heiðberg hefði ekki notið við. Ég
á margar góðar minningar um
Siggu þar sem við sátum saman á
kaffistofunni í Kattholti og spjöll-
uðum saman, oftar en ekki um
kisur. Alltaf skein í gegn ást
hennar og umhyggja fyrir dýrun-
um.
Sigríður var einstök kona á all-
an hátt. Bæði dýr og menn hafa
misst mikið við fráfall hennar og
verður hennar sárt saknað af
þeim sem þekktu hana. Ég veit að
það verður vel tekið á móti henni
Siggu hjá Guði og efast ég ekki
um að margar kisur taki á móti
henni líka. Ég og kærasti minn
viljum þakka Siggu fyrir stutt en
ánægjuleg kynni. Hvíl í friði,
kæra vinkona.
Elsku Einar og Daníel megi
Guð styrkja ykkur á þessum erf-
iðu tímum.
Til himna fer stríðsmaður mikill,
eftir baráttu langa,
sem hún barðist með reisn.
Þar finnur hún ketti,
sem umhyggju vantar.
Hún fyllir tómarúm þeirra,
með skilyrðislausri ást,
að þér munum við alltaf dást.
Ragnheiður Gunnarsdóttir
og Sverrir Björn Einarsson.
Það var um miðjan september
árið 1958 að Hússtjórnarskólinn í
Reykjavík var settur. Við náms-
meyjar mættum til leiks í skólann
við Sólvallagötuna, og framundan
var 9 mánaða samvera með
heimavist. Ég man það eins og
það hefði gerst í gær þegar ég
gekk inn í stofurnar þar sem
skólasetningin fór fram, hvað ég
var hissa að þekkja ekki nokkra
manneskju úr bænum. Ég fékk
skýringuna. Reykjavíkurstúlk-
urnar fóru í skólana úti á landi en
stúlkur af landsbyggðinni komu
til Reykjavíkur. Ég kannaðist þó
við fáein andlit úr bæjarlífinu og
þar á meðal Sigríði Heiðberg.
Hún var Reykvíkingur eins og ég
og gamli miðbærinn var í þá daga
einskonar anddyri, þar sem menn
fóru í gegn og mættust, sama
hvert leiðin lá. Allar vorum við á
þessum árum að fóta okkur frá
æsku og unglingsárunum og for-
vitnar héldum við inn í agað um-
hverfi þar sem við urðum að
standa okkur í námi og starfi.
Sigga var hrókur alls fagnað-
ar, glöð og góð við alla, vönduð og
lét sér annt um skólann og kenn-
arana. Hún gladdist alla tíð yfir
skemmtilegum minningum frá
þessum skóladögum og bar hlý-
hug til frökenar Katrínar Magn-
úsdóttur skólastjóra og kennara-
liðs hennar og það gerðum við
allar.
Í skólanum bundumst við
skólasysturnar traustum vináttu-
böndum, hittumst alltaf reglu-
bundið yfir vetrarmánuðina og
ferðuðumst innanlands og utan
ásamt eiginmönnum. Við hjálpuð-
umst að ef á þurfti að halda á ár-
um áður, stóðum þá vaktina eins
og í skólanum forðum. Við Sigga
urðum góðar vinkonur og mér
fannst hún sýna mér og mínum
einstaka væntumþykju og kær-
leika alla tíð.
Hún var ræktarsöm við fjöl-
skyldu sína og vini og fann til með
þeim sem misstu fótanna í lífinu.
Þeir áttu hjá henni hauk í horni.
Sigríður var félagsvera í eðli sínu,
forkur dugleg og lét verkin tala.
Hún var dýravinur sem þoldi ekki
að vita af illri meðferð á dýrum og
voru kisurnar hennar hjartans
mál.
Þar sem Sigríður blandaði sér í
félagsstörf var hún sjálfsögð til
forystu, þannig var skaphöfn
hennar, einbeitt og fylgin sér,
sanngjörn og áræðin.
Sigga var snillingur í postu-
línsmálun og er ótrúlegt hversu
mikið safn liggur eftir hana í dag.
Ég fór ekki varhluta af gjafmildi
hennar í gegnum árin, ótal fallega
muni horfi ég daglega á sem hún
gaf mér. Jólin voru hennar tími
og þá var oft gaman að líta inn á
Laufásveginn og þiggja kaffisopa
úr jólabollunum hennar.
Tíminn líður og það sem einu
sinni var kemur ekki aftur. Nú
söknum við saumaklúbburinn og
eiginmenn okkar elskulegrar vin-
konu sem við kveðjum í dag. Við
óskum henni guðsblessunar og
vitum að vinir bíða í varpa.
Eiginmanni Sigríðar, Einari
Jónssyni, og fóstursyni, Daníel
Einarssyni, sendum við innilegar
samúðarkveðjur. Einnig sendum
við bróður hennar Eyþóri og fjöl-
skyldunni allri, samúðarkveðjur.
F.h. skólasystranna,
Brynhildur K. Andersen.
Það var glatt á hjalla nyrst á
Laufásvegi á fimmta og sjötta
áratug síðustu aldar – barna-
mergð og iðandi mannlíf. Við
yngsta kynslóðin lékum okkur úti
við allan daginn og leiksvæðin
voru ekki af verri endanum;
„barnagarðurinn“ eins og hann
var kallaður okkar í milli en heitir
víst með réttu „Mæðragarður-
inn“ eða „Móðurást“ eftir stytt-
unni er þar stendur. Svo var það
Miðbæjarskólaportið og mennta-
skólareiturinn, port og húsasund
af öllum stærðum og gerðum.
Húsin við Laufásveg voru kölluð
og kennd við eigendur þeirra og
má þar nefna Jóns Leifs hús,
Guðmundar og Magnþóru hús,
Borgþórshús, Þrúðvang, Briems-
hús, Breiðfjörðshús og Heið-
Sigríður Svanlaug
Heiðberg