Morgunblaðið - 19.08.2011, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. ÁGÚST 2011
✝ Stefanía Ár-mannsdóttir
fæddist á Akureyri
30. desember 1932.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 13. ágúst
2011. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ármann Dalmanns-
son, f. 12. sept-
ember 1894, d. 22.
mars 1978 og Sig-
rún Kristjánsdóttir, f. 9. sept-
ember 1901, d. 10. ágúst 1984,
búsett á Akureyri. Systkini Stef-
aníu eru: Jón Dalmann, f. 15.
apríl 1929, d. 28. nóvember
2003, Ingólfur, f. 22. desember
1936 og Kristján, f. 17. maí
1944.
Hinn 24. desember 1952 gift-
ist Stefanía eftirlifandi eig-
inmanni Baldri Sigurðssyni, f.
b) Andre Baldur, f. 1991. Sig-
urður og Sandra skildu. 3) Bald-
ur Ólafur Baldursson, f. 5. sept-
ember 1966, kvæntist Kolbrúnu
Ingu Jónsdóttur 1989. Dóttir
þeirra er Hrafnhildur, f. 1989.
Baldur Ólafur og Kolbrún
skildu. Sambýliskona Baldurs
Ólafs er Sarah Kruger, f. 11.
júní 1982. Börn þeirra: a)
Emma, f. 2005, b) Lena, f. 2007
og c) Kári, f. 2008. Barna-
barnabörn eru tvö.
Stefanía lauk gagnfræðaprófi
frá Gagnfræðaskóla Akureyrar
1949 og fór síðan í Húsmæðra-
skólann á Varmalandi. Hún
starfaði við skógrækt hjá Skóg-
ræktarfélagi Eyfirðinga, var um
árabil safnvörður í Nonnahúsi
og vann á Skattstofu Norður-
lands eystra síðari hluta starfs-
ævi sinnar. Stefanía tók mikinn
þátt í félagsstörfum, var m.a. í
stjórn Slysavarnadeildar
kvenna á Akureyri, og starfaði
lengi í Zontaklúbb Akureyrar.
Stefanía verður jarðsungin
frá Akureyrarkirkju í dag, 19.
ágúst 2011, og hefst athöfnin kl.
10.30.
10. nóvember 1929.
Foreldrar Baldurs
voru: Hulda Bald-
ursdóttir, f. 25. nóv.
1909, d. 17. okt.
1995 og Sigurður
Kristinn Ólafsson,
f. 12. ágúst 1901, d.
18. ágúst 1955. Þau
Baldur og Stefanía
hófu búskap í Að-
alstræti á Akureyri
og bjuggu alla tíð
við þá götu. Börn þeirra eru: 1)
Sigrún Baldursdóttir, f. 11. júní
1953, maki Jens Christian
Skytte, f. 28. nóvember 1951.
Börn þeirra eru a) Jens Dal-
mann, f. 1976, b) Búi, f. 1978, c)
María, f. 1982, d) Davíð, f. 1989
og e) Símon, f. 1991. 2) Sigurður
Baldursson, f. 17. jan. 1955,
kvæntist Söndru von Amin.
Börn þeirra: a) Anna, f. 1990 og
Mágkona mín Stefanía Ár-
mannsdóttir var fædd á Akureyri
og bjó alla ævi í Fjörunni svoköll-
uðu. Ég minnist hennar fyrst árið
1966 er við Ingólfur fluttum norð-
ur ásamt ungum syni okkar. Hús-
næðið sem okkur var ætlað var
ekki tilbúið en Stefaníu fannst nú
ekki mikið mál að skjóta yfir okk-
ur skjólshúsi í nokkrar vikur. Ég
er ævinlega þakklát fyrir þennan
tíma því auk húsaskjólsins sem
okkur var veitt kenndi hún mér
sitt hvað varðandi heimilishald
enda var hún húsmæðraskóla-
gengin og vel verki farin. Fanna
var félagslynd kona og kunni vel
við sig í margmenni. Hún var
mjög virk í Zontaklúbbi Akureyr-
ar og gat komið mörgum áhuga-
málum sínum á framfæri í þeim
góða félagskap. Hún átti m.a.
sinn þátt í því að koma Nonna-
húsi á kortið með ýmsum verk-
efnum eins og heimsóknum
grunnskólabarna. Ég minnist
þess þegar hún var að ræða um
Nonnastíginn svokallaða og hug-
myndir sínar um hann. Nú er svo
komið að Nonnahús er afar vin-
sælt safn að heimsækja og oft hef
ég gengið stíginn góða með fólki
sem finnst þetta skemmtileg og
fróðleg leið. Fanna var mikill
Nonnavinur og sagði okkur oft
frá því þegar hún kom að gröf
Nonna í Köln. Sem safnvörður í
Nonnahúsi tók hún á móti fjölda
gesta bæði innlendra og erlendra
og naut sín vel í því hlutverki.
Fyrstu hjúskaparárin stundaði
Baldur eiginmaður hennar sjó-
mennsku. Fanna gekk þá í
kvennadeild Slysavarnafélagsins
og sinnti þar trúnaðarstörfum.
Hafði alla tíð brennandi áhuga á
slysavarnamálum. Síðustu árin
reyndust Fönnu erfið þar sem
heilsan fór þverrandi. Hún naut
góðrar þjónustu á Vistheimilinu
Hlíð nokkrar vikur í senn og
dvaldist heima hjá sér þess á
milli. Hún undi sér hvergi betur
en í litla húsinu sínu sem var
bernskuheimili hennar þar sem
eiginmaður og sonur sinntu henni
eftir bestu getu. Hún hélt eigin-
leikanum til að gleðjast með glöð-
um fram að hinsta degi. Þeir sem
komu á hennar fund fengu gjarn-
an með sér lítil hjörtu sem hún
keypti á Hlíð fyrir vini og vanda-
menn. Þannig tjáði hún þakklæti
sitt. Þegar Stefanía var ungling-
ur fékk hún ljóðabók Tómasar
Guðmundssonar „Fagra veröld“
að gjöf frá foreldrum sínum
ásamt fallegri vísu, sem hún hélt
mikið uppá. Megi hún ganga inn í
enn fegurri veröld laus frá þessa
heims áhyggjum. Innilegar sam-
úðarkveðjur til eiginmanns og
fjölskyldu.
Hrefna Hjálmarsdóttir.
Fyrir nokkrum árum voru
send inn á flest heimili póstkort
sem átti eftir að skrifa á. Tilgang-
urinn var að fólk gæti skrifað
nokkur orð og sent til einstak-
linga sem hefðu verið þeim góðar
fyrirmyndir í lífinu. Stefanía föð-
ursystir mín, eða Fanna frænka
eins og hún hét ávallt í mínum
huga, fékk annað af tveimur kort-
um sem ég sendi.
Það var ekki annað hægt en að
dást að æðruleysinu sem hún
sýndi í erfiðum veikindum. Fyrst
fóru mjaðmirnar, svo axlirnar og
að lokum var hún föst í hjólastól
og flestar hreyfingar orðnar
sársaukafullar. En það var sama
hvað kom upp á, henni tókst að
halda í glaðværðina og ljúfa
framkomu. Hún var félagslynd
og fann sér alltaf eitthvað til að
hlakka til.
„Fljóð líkjast föðursystrum,“
var setning sem ég heyrði oft í
æsku, sennilega í tengslum við
það að mörgum þótti vera svipur
með mér og Fönnu frænku. Mér
þótti þetta alltaf mikið hrós.
Fanna var ekki bara fríð kona
heldur var líka björt og falleg
orka í kring um hana. Einhvern
veginn er Fanna alltaf hlæjandi
eða brosandi í minningunni. Þeg-
ar maður kom í heimsókn var oft-
ast eitthvert bras á henni, í já-
kvæðri merkingu þess orðs. Hún
var að stússast í hinu og þessu.
Ef hún var ekki á kafi í fé-
lagsstarfi með Zontakonum eða
Slysavarnafélaginu, var hún að
grúska í ættfræði, flokka gamlar
myndir eða skrifa fjarskyldum
ættingjum í útlöndum bréf. Flest
af því sem hún tók sér fyrir hend-
ur bar þess merki hvað hún hafði
gaman af fólki.
Það verður skrýtið að koma í
heimsókn í Aðalstrætið og finna
enga Fönnu þar. Hvíl í friði, elsku
frænka. Samúðarkveðjur til
Baldurs, Sirru, Sigga, Balla Óla
og þeirra fjölskyldna.
Auður H. Ingólfsdóttir.
Hún Fanna frænka á Akureyri
hefur kvatt okkur.
Stefaníunafnið fékk hún eftir
föðursystur sinni. Það fylgir
stundum saga nafngiftum. Amma
okkar Steinunn Stefánsdóttir átti
þá ósk að koma upp föðurnafni
sínu. Hún giftist afa, Dalmanni
Ármannssyni, sem hafði verið
skírður þessu nafni til að koma
upp Ármanni Dalmannssyni eftir
sögunni um Ármann á alþingi.
Þegar hún átti von á barni eftir
að Ármann fæddist átti það barn
að heita Stefán, ef það yrði
drengur. En það reyndist vera
telpa, sem fékk því nafnið Stef-
anía. Hún dó fárra mánaða gömul
og Ármann hafði sagt það sem
drengur að ef hann ætti eftir að
eignast dóttur ætti hún að heita
Stefanía.
Þessar nafngiftasögur hafa lif-
að með fjölskyldunni og var
Fanna dugleg að varðveita það.
Hún hélt til haga sögunni um Ár-
mann á Alþingi og kom henni á
framfæri til þeirra, sem bera það
nafn í fjölskyldunni.
Ung giftist hún Baldri Sig-
urðssyni frá Dalvík og eignuðust
þau 3 börn, Sigrúnu sem er bú-
sett með sína fjölskyldu í Dan-
mörku, Sigurð og svo Baldur Óla,
sem er nýfluttur með sína fjöl-
skyldu til Þýskalands.
Þau voru lengi með ferðaþjón-
ustu við Gæsavötn og fóru með
ferðafólk á Vatnajökul. Þar stóð
öll fjölskyldan saman og var allt
það starf sem hún lagði af mörk-
um ómetanlegt.
Hún vann líka mikið fyrir
Zontaklúbbinn og sá lengi um
Nonnasafnið á Akureyri. Einnig
vann hún að sögu um Sigríði móð-
ur Nonna og það var sett upp
mjög fróðleg og skemmtileg sýn-
ing um hana í húsi Zontaklúbbs-
ins.
Fanna var einn vetur í hús-
mæðraskólanum á Varmalandi
og þar eignaðist hún góða vini,
sem hún hefur haldið sambandi
við enda varð henni alls staðar vel
til vina og átti því marga.
Hún var handavinnu og fönd-
urkona og var ótrúlega hugvits-
söm.
Hún datt á hálku fyrir um 45
árum og meiddist í baki og hefur
hún glímt við afleiðingar af því
ætíð síðan. Oftar datt hún og kom
í ljós seinna að hún hafði
mjaðmagrindarbrotnað í einu
fallinu og fékk því miður ekki
rétta meðhöndlun, því brotið var
ekki greint fyrr en löngu seinna
og voru það ótrúleg mistök og
það á 20. öldinni.
Eftir lát foreldra hennar fluttu
Fanna og Baldur í gamla húsið
við Aðalstræti 62. Þau gerðu það
upp, smíðuðu garðhús og héldu
við allri ræktun í garðinum svo
það er sannkallað augnayndi að
koma þar.
Fanna bjó yfir víðtækum fróð-
leik og var gjarnan haft á orði að
spyrja hana Fönnu, ef einhverjar
upplýsingar vantaði.
Það eiga margir eftir að sakna
hennar Fönnu sem alltaf var boð-
in og búin til að rétta hjálpar-
hönd. Fjölskyldan er orðin ansi
dreifð, í Kanada, Danmörku,
Noregi, Þýskalandi og Austur-
ríki. Margir komu til Akureyrar í
sumar og naut hún þess að hitta
ættingjana.
Stefanía
Ármannsdóttir
✝ Guðrún FjólaSigurbjörns-
dóttir var fædd í
Reykjavík 6. febr-
úar 1930. Hún lést
á heimili sínu 14.
ágúst 2011. For-
eldrar hennar voru
Sigurbjörn Jós-
efsson, versl-
unarmaður í
Reykjavík, f. 12.
okt. 1896, d. 17.
okt. 1977 og Guðrún Jónsdóttir,
húsmóðir, f. 21. mars 1890, d. 2.
apríl 1968. Systkini Fjólu voru
Kristín Sigurbjörg, f. 1923, d.
1995, Jón Björgvin, f. 1925, d.
1962, Axel, f. 1926, d. 2006, og
Margeir, f. 1931, d. 1979. Ung
var Fjóla tekin í fóstur af föð-
ursystur sinni Ragnheiði Mar-
gréti Jósefsdóttur, f. 1889, d.
1966, og manni hennar Gísla
Guðjónssyni, f. 1891, d. 1986,
bónda í Hlíð í Garðahreppi.
Þann 27. sept. 1952 giftist
Fjóla eftirlifandi eiginmanni
sínum, Gunnari Sveinssyni frá
Góustöðum í Skutulsfirði, fv.
kaupfélagsstjóra í Keflavík, f.
10. mars 1923. Þau eignuðust
fimm börn: a) Magnús, f. 4. jan.
María, f. 1998 og Silja Rún, f.
2002. Stjúpbörn Sigurbjörns,
börn Jennýjar, eru: Hildur Sig-
urðardóttir, f. 1987, sambýlis-
maður Hafþór Bragason, og
Skúli Sigurðsson, f. 1990. e)
Gísli Benedikt, grunnskóla-
kennari, f. 1962.
Fjóla ólst upp í Hlíð í Garða-
hverfi innan við Hafnarfjörð og
gekk þar í barnaskóla. Hún tók
síðan gagnfræðapróf frá Flens-
borgarskóla. Eftir það tóku við
ýmis störf, m.a. í Kexverk-
smiðjunni Esju og gos-
drykkjaverksmiðjunni Sanitas.
Hún flutti til Keflavíkur árið
1952 og eftir giftingu helgaði
Fjóla sig húsmóðurstarfinu og
uppeldi barna sinna. Þau Gunn-
ar byggðu húsið að Brekku-
braut 5 í Keflavík og bjuggu
þar í 40 ár, en fluttu árið 1995
að Vatnsholti 3B. Þegar börnin
voru farin að heiman vann
Fjóla við verslunarstörf hjá
Kaupfélagi Suðurnesja um 10
ára skeið. Fjóla tók þátt í ýms-
um félagsstörfum. Hún tók þátt
í félagi málfreyja á Suð-
urnesjum, styrktarfélagi
sjúkrahússins, og einnig Inner
Wheel-félaginu í Keflavík. Þá
starfaði hún með félagi fram-
sóknarkvenna og á efri árum
var hún í Eldey, kór eldri borg-
ara á Suðurnesjum.
Útför Fjólu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 19.
ágúst 2011, kl. 13.
1953, d. 12. des.
1979. Hann var
kvæntur Ólöfu
Helgu Þór, f. 1956
og áttu þau soninn
Gunnar Svein, f.
1978. Kona Gunn-
ars er Inga Hrönn
Kristjánsdóttir og
eiga þau þrjá syni.
b) Ragnheiður
Guðrún, fram-
haldsskólakennari,
f. 9. maí 1954. Sambýlismaður
hennar er Ægir Magnússon, f.
1957. Börn hennar og Jóns
Baldvins Hannessonar, f. 1953,
eru Halldóra Guðrún, f. 1978,
gift Birgi Má Bragasyni og eiga
þau þrjú börn, Magnús Sveinn,
f. 1982, Fjóla Þórdís, f. 1986.
Sambýlismaður hennar er Dav-
íð Örn Óskarsson og eiga þau
eina dóttur. Stjúpbörn Ragn-
heiðar, börn Ægis eru: Hörður,
f. 1982, Magnús, f. 1985 og Guð-
björg, f. 1993. c) Sveinn Sig-
urður, f. 7. ágúst 1955, d. 20.
sept. 1975. d) Sigurbjörn Jón,
framkvæmdastjóri, f. 29. ágúst
1959. Sambýliskona hans er
Jenný Sandra Gunnarsdóttir, f.
1963. Börn þeirra eru Berglind
Þá er nú komið að lokaferða-
lagi okkar elsku Fjóla mín, þó þú
sért aðeins á undan mér. Því vil
ég þakka þér hin mörgu og ynd-
islegu ár er við áttum saman bæði
í sorg og gleði. Það var gaman að
ferðast saman, ekki síst til Vest-
fjarða á hverju ári og hitta vini og
kunningja þar, svo og til útlanda
að heimsækja Spán og önnur
Evrópulönd og Brasilíu og ekki
má gleyma ferðafélögunum þeg-
ar rætt er um ferðalög. Ég veit að
þeir hugsa allir til þín því allir er
kynntust þér kveðja þig með
miklum söknuði.
Sorgin lét okkur ekki ósnert
er við misstum drengina okkar
með stuttu millibili af slysför-
um. Sorgin er hluti af lífinu eins
og gleðin, en þó gátum við ekki
annað en spurt „Hvers vegna
við svona mikið?“ en fengum
ekki svar. Vegir Guðs eru
órannsakanlegir og því höfum
við tekið með Guðs hjálp. Þar
varst þú ávallt í fararbroddi,
stóðst þig best, varst alltaf já-
kvæð á erfiðum stundum. Sama
má segja um veikindi þín. Því-
líkt æðruleysi er sérstakt. Aldr-
ei kvartaðir þú, aðeins leist á
það jákvæða þó þú vissir að
hverju dró. Það var ekki verið að
ræða um veikindin heldur um
það sem gerðist í fjölskyldunni,
um börnin, barnabörnin og
barnabarnabörnin sem voru svo
miklir sólargeislar í lífi þínu. Ég
veit að þú vilt þakka börnunum
þínum umhyggjusemi í þinn
garð.
Elsku Fjóla mín, við kveðjum
þig öll með miklum söknuði og
minningarnar hrúgast upp. Við
biðjum algóðan Guð að umvefja
þig kærleika sínum og blessa
minninguna um þig.
En bak við marga múra
og margar læstar hurðir
í hugans innsta inni
býr nú alein myndin þín.
Og eitt sinn var hún myndin
af unnustunni minni
en er nú orðin helgimynd,
sem ljómar þar og skín.
(Sigurður Einarsson.)
Þinn,
Gunnar.
Ég man að ég hugsaði stund-
um sem ungur drengur að það
gæti enginn átt eins góða
mömmu og ég. Ég er af þeirri
kynslóð þegar flestar mömmur
voru heimavinnandi húsmæður.
Mamma var því alltaf til staðar,
þegar maður fór út að leika eða í
skólann á morgnana og tók svo á
móti manni þegar maður kom
heim. Mamma kenndi mér að
lesa, spjallaði um heima og geima
þegar hún var að strauja og las
fyrir okkur systkinin fyrir svefn-
inn. Mamma stjórnaði líka stóru
heimili, við vorum fimm systkinin
og um tíma bjuggu föðuramma
og móðurafi einnig hjá okkur.
Það var ekki fyrr en löngu seinna
sem maður áttaði sig á hve
mamma afkastaði miklu, hún sá
um alla matseld, þvotta og þrif
auk þess að sinna okkur systk-
inunum því pabbi vann yfirleitt
langan vinnudag.
Það sem einkenndi mömmu
fyrst og fremst var góðvild í garð
annarra; fjölskyldunnar, ætt-
ingja, vina og einnig óskyldra.
Hún mátti hvergi aumt sjá, gerði
aldrei mannamun og hafði ríka
réttlætiskennd. Mamma og pabbi
voru m.a. dugleg að sinna ein-
stæðingum með heimsóknum og
eins komu þeir oft á Brekku-
brautina eða í Vatnsholtið. Þegar
ég kom með tvö stjúpbörn inn í
fjölskylduna tóku þau þeim strax
eins og sínum eigin barnabörn-
um. Þær dyggðir sem hún kenndi
og sú fyrirmynd sem hún mamma
var hefur reynst mér farsælt
veganesti í lífinu.
Mamma hafði yndi af því að
hafa alla stórfjölskylduna í
kringum sig og seinni árin bauð
hún iðulega til veislu af minnsta
tilefni og þá var boðið upp á
rjómatertukaffi eða ekta
„mömmumat“. Mamma var ekki
langskólagengin en hún las mik-
ið og var því fróð um marga
hluti, var vel inni í þjóðmálaum-
ræðunni. Hún átti auðvelt með
að setja texta á blað og eitt sinn
stóð hún upp á mannamóti og
flutti Gunnarshólma Jónasar
blaðlaust.
Mamma og pabbi höfðu gam-
an af því að ferðast. Ég minnist
margra ferðalaga í æsku vítt og
breitt um landið en einkum vest-
ur á firði, en þangað var farið á
hverju sumri. Þegar barnaupp-
eldinu fór að ljúka ferðuðust þau
oft til útlanda. Í yfir 30 ár hafa
foreldrar mínir átt sumarbústað-
inn Góuhlíð í Þrastaskógi, þar
undi mamma sér vel og þangað
var alltaf gaman að koma.
En lífið er ekki alltaf dans á
rósum. Áföll dundu yfir fjöl-
skylduna þegar tveir bræðra
minna, ungir og efnilegir menn,
létu lífið af slysförum með nokk-
urra ára millibili. Mamma og
pabbi sýndu ótrúlegan styrk í
þeirri raun. Þar kom trúin þeim
m.a. til hjálpar, þau sóttu kirkju
og tóku þátt í kirkjulegu starfi.
Mamma trúði á framhaldslíf og
að hún ætti eftir að hitta syni
sína á ný. Síðustu vikurnar sem
hún lifði las hún bókina Sumar-
landið þrisvar sinnum. Ég veit
að hún verður fjölmenn mót-
tökunefndin, með bræður mína
tvo í broddi fylkingar, sem tekur
á móti henni mömmu þegar hún
kveður nú dyra í Sumarlandinu.
Elsku mamma, takk fyrir allt.
Sigurbjörn Gunnarsson.
Elsku amma mín. Alltaf svo
ljúf og góð. Þá var alveg sama
hver átti í hlut. Að eigin sögn
hafði amma aldrei kynnst vondri
manneskju um ævina. Ég tel það
segja mun meira um hana sjálfa
en það fólk sem hún kynntist.
Á þessari kveðjustund er
þakklæti mér efst í huga. Þakk-
læti fyrir allar okkar samveru-
stundir og allt sem amma gaf af
sér. Ég var svo heppin að fá að
vera mikið hjá ömmu og afa á
Brekkubrautinni fyrstu grunn-
skólaárin mín. Ég tel það for-
réttindi að hafa fengið að vera
hjá þeim fyrir eða eftir skóla í
stað þess að fara á frístunda-
heimili. Á þeim árum var skólinn
tvískiptur og ég annað hvort fyr-
ir eða eftir hádegi í skólanum. Á
morgnana kúrðum við saman,
drukkum morgunkaffi og spiluð-
um. Eftir hádegið var einnig
spilað eða saumað og oft fór ég
með þeim í spilavist eða göngu-
túra með eldri borgurum. Þessar
minningar eru mér dýrmætar og
þær mun ég varðveita um
ókomna tíð.
Amma Fjóla var ein gjafmild-
asta manneskja sem ég hef
kynnst. Hún vildi alltaf vera að
gefa öðrum og passa að öllum liði
vel. Þó máttfarin væri síðustu
dagana sem hún lifði var hún enn
að gauka pening að langömmu-
börnunum og í því að ákveða
hver ætti að erfa hlutina hennar
eftir hennar dag. Hún skilur
einnig eftir sig fallegan sauma-
skap, þar á meðal púða sem hún
kláraði fyrir rúmum mánuði síð-
an og gaf dóttur minni í tveggja
ára afmælisgjöf. Við Freyja
munum passa vel upp á púðann
frá langömmu.
En eins gjafmild og amma var
fannst henni erfitt að þiggja. Það
var sama hvaða smágreiða mað-
ur gerði henni, þakklætið var líkt
og margra daga vinna hefði verið
lögð í verkið.
Amma var alltaf hógværðin
uppmáluð. Á síðustu önn minni í
framhaldsskóla átti ég að skrifa
ritgerð um æviskeið einhverrar
manneskju og datt mér í hug að
skrifa um ömmu Fjólu. Þegar ég
leitaði til hennar sagðist hún nú
ekki hafa frá neinu merkilegu að
segja. Þetta svar lýsti henni vel.
En annað kom nú á daginn,
Guðrún Fjóla
Sigurbjörnsdóttir